"Έφυγε" ο Μπάμπης Γκολές (2015)

απλά τεράστιος

μερακλής ως το τέλος!
παλαιικό μπουζούκι, σταράτη κιθάρα, νεανική φωνή… μεγάλο σχολείο. πόσα ξημερώματα με κάβουρα τζουανάκο ελαφρά και κρασί.

Οσοι είχαμε ακούσει για το πρόβλημά του,είχαμε την μάταιη ελπίδα ότι το τέλος
θα καθυστερήσει.Δυστυχώς σήμερα θα τον αποχαιρετήσουμε.Καϊξή,γιαβάς,γιαβάς
για το Μαρόκο…

το ειχα γνωρισει και μιλαγαμε λογω της δουλειας μου τον ελεγα μπαμπαρε μου θυμιζε ο χαρακτηρας του ενα μεγαλο
παιδι.τωρα πιστευω οτι ηταν ο καλυτερος ερμηνευτης με την πιο ξεχωριστη φωνη οχι μονο απο τους καινουργιους
αλλα και απο τους παλιους του ρεμπετικου και σπουδαιο και ιδιαιτερο παιξιμο στο μπουζουκι.
καλο ταξιδι δεν ξεχνιεται γιατι θα τον ακουμε.

Ό,τι είπε, το ‘χε κάνει πρώτα δικό του. Ό,τι έκανε δικό του, το έκανε πριν απ’ όλους.
Έφυγε ο πιο πλήρης μουσικός του ρεμπέτικου…

1 «Μου αρέσει»

Είχε τύχει να τον πρωτοανταμώσω σε διακοπές στο Μύρτος Ιεράπετρας της Κρήτης, κάπου στα τέλη του ΄90, που ήτανε μέλος τις παρέας εκεί.
Αυτό που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήτανε, πώς τα βράδια στα γλέντια, όταν δεν τύχαινε να κρατάει μουσικό όργανο στα χέρια του, μας κοίταζε τούς υπόλοιπους που παίζαμε, αμίλητος με ένα “σαρδόνιο” χαμόγελο ευχαρίστησης στο πρόσωπο και ανοιγοκλείνοντας ένα τετράδιο σκάρωνε ασταμάτητα στιχάκια. Και μιλάμε για ένα τετράδιο γεμάτο με ολοκληρωμένα τραγούδια.

Συνοδεία με την Νοσταλγία του Τζουανάκου που του άρεσε πολύ.

//youtu.be/Vv6V0B4Awz0

Μοναδικός…Αυθεντικός…Τεράστια απώλεια για το ρεμπέτικο…Μακάρι η κληρονομιά του να αποτελεί οδηγό και φάρο για τους νεότερους…Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει…

Αφηνει πισω του μεγαλο κενο αφου ίσως ήταν ο τελευταιος φορεας του παλιου υφους .Κατειχε απιστευτα γλυκεια φωνη και τρομερη πενια αλλα και φοβερες γνωσεις ,ολη του η ζωη ηταν η μουσικη απο την στιγμη που γεννηθηκε μεχρι το τελος

εδω σε μια ηχογραφηση του το καλοκαιρι του 2003 στην Νικαια σε φιλικο σπιτι να παιζει ένα δικο του οργανικο.

//youtu.be/kovPCkIGPxw

καλό ταξίδι Μπάμπη.

Πολύ συγκινητικά τα βίντεο!!!
Μπράβο και στα παιδιά που τον συνόδευσαν όπως έπρεπε!!!

Γιά τόν Μπάμπη

[CENTER]Ποτέ σου δέν εζήτησες

[/CENTER]

[CENTER]Δόξες καί μεγαλεία
[/CENTER]

[CENTER]Μόνος , απλά καί ταπεινά
[/CENTER]

[CENTER]Εγραψες ιστορία

[/CENTER]
[CENTER]Γειά σου ρε Μπάμπη γίγαντα
[/CENTER]

[CENTER]Ολοι σε αγαπούσαν
[/CENTER]

[CENTER]Με τίς γλυκιές σου τίς πενιές
[/CENTER]

[CENTER]Τα ντέρτια μας περνούσαν

[/CENTER]
[CENTER]Μόνο ο Χάρος ο δειλός
[/CENTER]

[CENTER]Δέν ήθελε να ζήσεις
[/CENTER]

[CENTER]Μα εκεί πού πάς,θα βρείς πολλούς

[/CENTER]

[CENTER]Γιά να τούς τραγουδήσεις
[/CENTER]

Αυτό και ένα καλό ταξίδι κι από εμένα. Νιώθω πολύ τυχερός που τον άκουσα από κοντά.

Καλό ταξίδι σε έναν από τους τελευταίους καντηλανάφτες της εκκλησίας του ρεμπέτικου!!!

Θα ήθελα να γράψω και εγώ πέντε αράδες, εν ηρεμία και όχι υπό το βάρος της ταραχής της κακιάς στιγμής, ως αποχαιρετισμό του καλού φίλου Μπάμπη Γκολέ που μας άφησε πριν μία εβδομάδα. Ο Γκολές υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης, υπερπλήρης σε όλα τα επίπεδα: Εκφραστικότητα, αυθεντικότητα, ύφος, φαντασία, δεξιοτεχνία, προσωπικότητα. Απο την εποχή που μπήκε δυνατά στα μουσικά πράγματα, στα πάλκα και την δισκογραφία ξεχώρισε με ευκολία αφού διέθετε, εκτός των άλλων, το χάρισμα να επικοινωνεί με άνεση με το κοινό. Ακόμη και με το κοινό που ήταν απαίδευτο είχε την άνεση να συνδιαλλέγεται και να το συγκινεί. Αυτό γινόταν συνεχώς, το αντιλήφθηκα με τις αισθήσεις μου πολλές φορές. Το μουσικό αποτέλεσμα που ο Μπάμπης με μαεστρία σερβίριζε ήταν πάντοτε αψεγάδιαστο, γεμάτο ομορφιά, κάλλος, ψυχή και αρμονία που σε καθήλωνε, σε αφόπλιζε!!! Τον είδα σε πολύ δυνατές του στιγμές στου Μοστρού, στο Πεδίο του Άρεως, στο Ντουζένι, στον Λυκαβηττό και σε αλλά μαγαζιά στην Κυψέλη, στον Πειραιά, στη Στοά Αθανάτων, στο Παγκράτι, στην Βουλιαγμένης. Δεν τον είδα, λόγω της ηλικίας μου, στον Κουασιμόδο, την Εσμεράλδα, το Ταξίμι (στην παλιά θητεία του Μπάμπη στα μέσα της δεκαετίας '80), όπου όλη η Αθήνα είχε παρελάσει. Μεταξύ των θαμώνων που τον “προσκυνούσαν” όπου ιερουργούσε" λέγεται ότι ήταν ο Παύλος Βαρδινογιάννης, η Λάτση, η Γιάννα Αγγελοπούλου κ.α. Ο Μίκης Θεοδωράκης λέγεται ότι τον είδε σε ταβέρνα στην Πάτρα και του είπε: “Κάθεσαι εδώ και δεν κατεβαίνεις στην Αθήνα, αφήνοντας να χορεύουν τα ποντίκια…”

Είχε μεγάλη αγάπη για τον Καραγκιόζη, τα κινούμενα σχέδια, τον βουβό κινηματογράφο, τα έγχορδα μουσικά όργανα που τα γήτευε με άνεση θηριοδαμαστή και ταυρομάχου. Θυμάμαι τόσα και τόσα οργανάκια πόσο γλυκά έπαιζαν στα χέρια του, ακόμη και αυτά που δεν είχαν δυνατότητες και ποιότητα, έπαιρναν δύναμη και χάρη στα χέρια του Μπάμπη και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό για να τον ευχαριστήσουν. Επίσης, εύκολα μπορούσες να αντιληφθείς στα μαγαζιά που δούλευε πόσο ανέβαζε την ορχήστρα, ποσό έδενε το σύνολο, πόσο ομόρφαινε το συνολικό αποτέλεσμα όταν ανέβαινε στο πατάρι ο Γκολές. Ο τρόπος που χειριζόταν το μπουζούκι, παίζοντας πολύ με τις αρμονίες με την ιδιαίτερη φαντασία του, έδινε μια άλλη μορφή στο οποιοδήποτε τραγούδι.

Ο ήχος του στο μπουζούκι ήταν παλιακός, κυρίως ήταν κοντά σε αυτόν του Περιστέρη, χωρίς να υστερεί βέβαια στα νεότερα παιξίματα του 1950. Εκτός του μπουζουκιού ήταν γητευτής της κιθάρας και άλλων εγχόρδων. Τα παιξίματα και η γλύκα του Μπάμπη στο μπουζούκι, στην κιθάρα ήταν μοναδική. Ήχος ρεμπέτικος, αυθεντικός πάντοτε, αλά παλαιά!!! Ποιός δεν θυμάται επίσης τους δίσκους του, όπου επανέφερε το μπάντζο στις ηχογραφήσεις, για να προσδώσει ξανά το “φαντεζί” σμυρναίικο χρώμα; Όσον αφορά το ρεπερτόριο ήταν, με μια λέξη, “χαοτικό”. Η “άμμος της θάλασσας”… Πολλοί μουσικοί που δούλευαν μαζί του θυμούνται ότι έκαναν πρόβες σε μια βάση τραγουδιών, έναν κορμό, ο οποίος στην συνέχεια άλλαζε, εμπλουτιζόταν στο πάλκο, αφού ο Μπάμπης προσέθετε συνεχώς νέα και άγνωστα τραγούδια-διαμάντια, ανάλογα με τα κέφια, κάνοντας τους γύρω του να κοιτάζονται… Είχε την άνεση να εισάγει στα μαγαζιά και στα προγράμματα τραγούδια παντελώς άγνωστα, πρωτότυπα, που ο ίδιος ανακάλυπτε απο την συλλογή του και συλλογές φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τα σερβίρει με επάρκεια στα πάλκα και στις ηχογραφήσεις και, μετά το πρώτο ξάφνιασμα, να τα καθιερώνει, πράγμα που θέλει ικανότητες, πείρα, ταλέντο και λάμψη, ακτινοβολία για να το καταφέρεις… Τα “δαχτυλίδια”, η “γυφτοπούλα”, “που να βρω γυναίκα” είναι μόνο οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις που ο Μπάμπης έκανε σουξέ, επιτυχία. Πιθανόν είναι ο πρώτος και ο πιο “λαμπερός” από τους ομοτέχνους του της νέας γενιάς της αναβίωσης, που ξαναέκανε πανελλαδικά επιτυχία με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια, που έγινε διάσημος σε μικρούς και μεγάλους, σημείωσε “γκραν σουξέ” - εμπορική επιτυχία στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια - σουξέ!!! Θυμάμαι ότι τον καλούσαν σε εμπορικά προγράμματα υψηλής τηλεθέασης ακόμη και στις σχετικώς πρόσφατες εποχές της εμπορικότητας και της φτήνιας. Θυμάμαι τον Μπάμπη σε προγράμματα τύπου “Ciao Antenna” δίπλα στην παρουσιάστρια Βίσση (υπάρχει βίντεο με το “Μαγκαλάκι” στο youtube) αλλά και καλεσμένο της Έλντας Πανοπούλου στο πρωινό του Mega.

Πάντοτε ήταν ακομπλεξάριστος, τολμηρός καλλιτέχνης, γνήσιος επαναστάτης - ρεμπέτης και υπερέβαινε τις γραμμές. Ενώ ήταν δηλ. ρεμπέτης στην ζωη και την κουλτούρα του, του άρεσαν τα όμορφα τραγούδια ακόμη και τα του πιο ελαφρού ρεπερτορίου, οπότε τα διασκεύαζε και τα έβαζε στον ρεμπέτικο κόσμο του. Αυτός έκανε ξανά επιτυχία το “άρχισαν τα όργανα”, το “είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου”, έπαιζε Γούναρη, Πολυμέρη, Μαρούδα και ότι γενικώς του “γυάλιζε” καλλιτεχνικά δεν δίσταζε να το υποστηρίξει χωρίς να φοβάται ότι εκφεύγει από τα όρια του ρεμπέτικου και του μπουζουκιού. Πολλά τραγούδια, εκτός του ορθόδοξου ρεμπέτικου, έγιναν επιτυχίες “αλά Γκολέ” και λόγω του Γκολέ. Για παράδειγμα ο “γιαουρτάς”, η “τσιγγάνα”, το “τι θα γίνω εγώ χωρίς εσένα” κ.α. Ο Μπάμπης ήταν μαιτρ και της διασκέδασης αλλά και των συναισθηματικών, παραπονιαρικων τραγουδιών. Ποιός δεν τον θυμάται να παίζει και να τραγουδάει Τζουανάκο, ποιός δεν ανατρίχιασε με τις συγκλονιστικές του ερμηνείες στα “σκοτεινά” και ευαίσθητα αυτά τραγούδια;;;

Ως άνθρωπος ήταν δύσκολος, εγωιστής, αλαζονικός ενίοτε, νάρκισσος. Δεν πατούσε στην γη, ήταν υπερβατικός, κινείτο σε ένα παράλληλο σύμπαν, ερχόταν από πολύ παλιά, δεν επικοινωνούσε συνηθισμένα και δεν καταλάβαινε όσα ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται. Η ζωή του ήταν η μουσική, η παρέα, οι ταβέρνες, το κρασί. Όταν έπαιζε απέναντι σε γυναίκες γινόταν άλλος άνθρωπος, αληθινή “μάγισσα Κίρκη”, που προσπαθούσε να τις μαγέψει!!! Ήταν φτιαγμένος στο κάθε κύτταρο του για την μουσική και ως μεγάλος καλλιτέχνης και προσωπικότητα προσπαθούσε πάντοτε να ξεχωρίζει, να ζει την κάθε στιγμή με πάθος και δίχως αύριο. Μια βραδιά (μια συνηθισμένη καθημερινή) ξημερωθήκαμε κυριολεκτικά στου Μαγγινα, μετά από ξενύχτι, οινοποσία και μπουζούκι, για να δει, με ηδονή, το ξημέρωμα, τον ήλιο που έβγαινε απέναντι στο βουνό… Ήταν υπερευαίσθητος, ευσυγκίνητος απέναντι σε αυτά που τον άγγιζαν, είχε χιούμορ σουρεαλιστικό, μοναδικό!! Δάκρυζε μαγεμένος από ηδονή και συγκίνηση ακούγοντας τον αγαπημένο του Γιώργο Κάβουρα και τον Σταύρο Τζουανάκο. Τον θυμάμαι δακρυσμένο, να κάθεται δίπλα μου στο αυτοκίνητο, ακούγοντας, ξανά και ξανά, το ίδιο τραγούδι, στις 3-4 το πρωί, πριν τον αφήσω για να γυρίσει στο σπίτι του. Τον θυμάμαι να παίζει και να τραγουδά την αγαπημένη του “Νοσταλγία” του Τζουανάκου 15-16 φορές σε μια βραδιά, στο σπίτι του κουμπάρου του και φίλου του Παναγιώτη Βαρλά… Και μάλιστα χωρίς να πλήττει ποτέ κανείς… Αντιθέτως, όπως πάντα, ευχαριστούσα την τύχη μου να ακούω αυτό το θηρίο να παίζει και να τραγουδά!!! Με κάθε ευκαιρία που τον συναντούσα, παρακαλούσα να μην τελειώσει η νύχτα, να προλάβω να ακούσω όσα περισσότερα τραγούδια γινόταν από τον ευαίσθητο και μοναδικό αυτό καλλιτέχνη, δεν χόρταινα να τον ακούω να “φτιάχνεται”, να γουστάρει και να παίζει για την παρέα…

Ήταν δύσκολα προσεγγίσιμος, δεν προσπαθούσε να γίνει συμπαθής, να φτιάξει καλές σχέσεις με το κύκλωμα, με τους δημοσιογράφους, να υποστηρίξει το προφίλ του και να να “πλασάρει” εμπορικά τον εαυτό του. Αυτά όλα ήταν άγνωστες λέξεις και διαδικασίες για αυτόν. Αντιλαμβανόταν ότι τον προσέγγιζαν πολλοί για να αντλήσουν ανταλλάγματα από την ακτινοβολία, την επωνυμία του, και αμυνόταν, έκλεινε τις προσβάσεις. Ωστόσο, ήταν τέτοιο το μέγεθος του που ποτέ δεν στερήθηκε τις ευκαιρίες, την επιτυχία και την αναγνώριση, αφού η δύναμη του ήταν η τέχνη του, η ρεμπέτικη ψυχή, η λαϊκότητα και η επαφή με το κοινό.

Μπάμπη σε ευχαριστώ που υπήρξες φίλος μου και μου έδειξες εμπιστοσύνη. Είχα την ευτυχία και την κατάρα να σε δω σε τόσες και τόσες βραδιές και ξενύχτια, να παίζεις και να τραγουδάς με την ψυχή σου!!! Η ευτυχία είναι αυτονόητη αφού είδα πράγματα μοναδικά, ανατριχιαστικά, τραγούδια και ερμηνείες που δεν ξαναγίνονται, γνώρισα έναν κόσμο ξεχωριστό, με μια αίσθηση από την παλιά γοητευτική εποχή της μαγκιάς, του ρεμπέτικου, με το μεράκι, την ευαισθησία και την ομορφιά της βαθειά λαϊκής σου ψυχής!!! Η κατάρα είναι ότι τώρα πλέον κάθε ανάμνηση και σύγκριση στο άκουσμα των τραγουδιών που αγαπούσες θα είναι οδυνηρή, πικρή, όπως η αίσθηση της απώλειας…

Μπάμπη, φίλε μου ακριβέ καλό σου ταξίδι!!!

4 «Μου αρέσει»

Εξαιρετικό κείμενο, που τιμά και σένα αλλά είναι και το καλύτερο κατευόδιο για τον άνθρωπο που αποχαιρετούμε!

Όντως εξαιρετικό το εκτενές κείμενο-κατευόδιο.
Εύγε στον συντάκτη του, που τιμά με τον καλύτερο τρόπο τον φίλο του.
Αυτά μένουν.

Τον Μπάμπη δεν τον γνώρισα προσωπικά.
Από την πρώτη όμως στιγμή με “άρπαξε”.
Σε εποχές δύστροπες για τους θιασώτες του ρεμπέτικου.

Πριν 30 χρόνια ξημερώματα συναντηθήκαμε σε διάλειμμα έξω από το wc ενός μαγαζιού της Θεσσαλονίκης όπου τραγουδούσε.
Εγώ έβγαινα φτιαγμένος από ξύδια,αυτός έμπαινε μέσα με ένα γεμάτο ποτήρι στο χέρι.
Με το θράσος της νιότης του λέω: “Θα μου βαρέσεις ένα, να το χορέψω κιόλας;”.
“Όποιο γουστάρεις”.
Το πρώτο που έπαιξε, όταν ανέβηκε ξανά πάνω, ήταν για μένα και τουλάχιστον παλιά νομίζω δεν πολυγουστάριζε επιθυμίες.
Θα είχε και καμιά πεντακοσαριά κόσμο κάτω, στο “Παρασκήνιο” της “αλήστου μνήμης” εκείνης εποχής.
Τόσους τους είδα…ίσως διπλούς…

Καλή Παράδεισο Μπάμπη.

Πραγματικα φιλε Παναγιωτη εγραψες !Αν και δεν υπηρξα φιλος του
ειχα διαπιστωσει οτι επροκειτο για εναν πολυ ευαισθητο και ιδιατερο ανθρωπο ,τον θυμαμαι να δακρυζει με κομματια της Νοτας Καλελη ,της αγαπημενης του τραγουδιστριας ,κομματια που κανεις δεν τους εδινε ουτε τους δινει σημασια και εκει διαπιστωσα οτι αντιλαμβανε τα παντα σε διαφορετικο κωδικα απο τους αλλους.Να συμπληρωσω κατι πανω στα βιογραφικα οτι ξερω για τον Μπαμπη απο γνωστους του αλλα και απο τον Μπαμπη τον ιδιο που ισως εχουν σημασια να γραφτουν .Ο Μπαμπης γνωρισε μεγαλους ρεμπετες στην ζωη του που του μαθαν πολλα και πηρε οτι μπορουσε απο αυτους .Τον Κοσμαδοπουλο με τα περιεργα οργανα ,που τον επηρεασε πολυ στην συνεχεια της ζωης του και στις επιλογες του,τον Παναγιωτη τον Καλελη τον αντρα της Νοτας και φυσικα τον Μαρκο,τον Στρατο τον Τζουανακο που επισκεπτονταν την Πατρα κατα διαστηματα Ο Πατερας του Μπαμπη ηταν επισης εξαιρετος τραγουδιστης και μπουζουξης ο οποιος μαλιστα εμφανιζεται στην φωτογραφια του πρωτου δισκου του Μπαμπη Τσαρκα στα Παλια ,να κραταει το μπουζουκι του περιτρυγιριζομενος απο φιλους του μαγκες.Ο Πατερας του τον επηρεασε καθοριστικα λοιπον αφου απο το σπιτι του περασαν οι Στρατος , Τζουανακος κ.α και ο Μπαμπης αρχισε απο μικρος να την ψαχνει με την παραδοση στα γυρω χωρια αλλα και με τους δισκους γραμμοφωνου που του εδωσαν τις σωστες καταβολες.Εκεινο τον καιρο να σημειωθει πως ηταν ο μονος τριχορδος μπουζουξης της Πατρας και πληρως συνηδητοποιημενος για αυτο που εκανε.Αυτο που μου εκμυστηρευτηκε φιλος του παιδικος ειναι οτι ο Μπαμπης σε ηλικια 17 ετων δεν ειχε την φωνη που ξερουμε αλλα μια κανονικη τυπικη φωνη.Ξεκινησε ομως να την ψαχνει πολυ με την τεχνικη του ψαλσιματος και δεν αφησε εκκλησια για εκκλησια να μην πηγαινει ,Μελετησε παρα πολυ την φωνη του και το βυζαντινο μελος για να γινει στο τελος ενας ανεπαναληπτος τραγουδιστης .Ειναι κριμα που δεν προλαβε να ηχογραφησει δημοτικα με το μπουζουκι που ο ιδιος ηθελε τοσο και που εγω προσωπικα πιστευω οτι οι εκτελεσεις του στο συγκεκριμενο ειδος φωνητικα και παιχτικα ειχαν να γινουν τουλαχιστον απο την εποχη του 30 και πιο πισω.

H τελευταια συνεντευξη του Μπαμπη.