Λοιπόν, βρήκα ότι υπάρχει ένα καινούριο βιβλιαράκι, μεταδιδακτορική έρευνα του Γιάννη Ανδρόνογλου: «Η ελληνική παραδοσιακή μουσική ως πηγή έμπνευσης στη σύνθεση έργων για κιθάρα.»
Διάβασα το κεφάλαιο για τη δεκαετία του 30, όπου τα εν λόγω έργα είναι οι διασκευές Ξανθόπουλου και Γ. Τυρταίου δημοτικών τραγουδιών και χορευτικών μελωδιών από τις «Συλλογές εκλεκτών τεμαχίων δια κιθάραν» . Επίσης το κεφάλαιο για την «Αναπαραγωγή ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στις μεθόδους εκμάθησης κιθάρας ή συλλογές έργων» όπου για δεκαετία 30 αντλεί από την Πρώτη ελληνική μέθοδο κιθάρας (Γ. Τυρταίου, για σόλο κιθάρα) και τη Μέθοδο ακομπανιαμέντων του ίδιου.
Είναι μια αρχή, αλλά δεν νομίζω ότι εξαντλεί το θέμα. Πρώτα πρώτα η ίδια η χρονολόγηση των 25 συλλογών εκλεκτών τεμαχίων σαν 1931 μου φαίνεται μάλλον λάθος, νομίζω καλύπτουν αρκετά χρόνια, όπως φαίνεται και από τους αριθμούς καταλόγου, και από τους διασκευαστές και το περιεχόμενο. Αλλά η έρευνα επικεντρώθηκε στο ιστορικό/ιδεολογικό πλαίσιο: Βενιζέλος και Καλομοίρης, όπως εκδηλώνονται το 1928-1932, και γενιά του 30.
Στο καθαρά μουσικό περιεχόμενο των διασκευών παρατίθεται παράδειγμα από τον συρτό πλακιώτικο και οι μεταγραφές σχολιάζονται σαν «απλοϊκές γιατί διενεργείται παράθεση της μελωδίας με απλή συνοδεία μπάσου». Αργότερα όμως σχολιάζει ότι «σε άλλες μεταγραφές […] χρησιμοποιούνται πλήρεις συγχορδίες και δεν τίθεται προβληματισμός διαχείρισης τροπικότητας της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής», κάτι που θεωρεί ότι είναι πιο κοντά στους επτανήσιους Λαυράγκα και Λαμπελέτ παρά στον Καλομοίρη. Αλλά αν οι μεταγραφές καλύπτουν ένα διάστημα δεκαπενταετίας και βάλε, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, τότε έχουμε εξέλιξη από απλή μελωδία με ισοκράτη προς τη συγχορδιακή διαχείρηση.
Πάντως χαίρομαι που ασχολείται κάποιος με το αντικείμενο, και ελπίζω να διευρυνθεί το θέμα για να περιλάβει και άλλες εκδόσεις, αλλά και με περισσότερη έμφαση στο μουσικό περιεχόμενο και σε αντιπαραβολή με τη δισκογραφία Κωστή, Κατσαρού κλπ.