Κι εγώ στο ίδιο περίπου σημείο (π.χ. με τον Βεληκάρη ή την Ελένη) βρίσκομαι.
Φίλε outsider, ας τα πάρουμε απ’ την αρχή, μπας και καταλάβεις τι πάω να πω. Και άσε τους εκνευρισμούς στην άκρη γιατί δεν αναπαράγονται εύστοχα με το πληκτρολόγιο.
Η κοινωνική σημασία της ανάδυση των υπολογιστών, σαν το πλέον πρόσφατο έκδοχο της επιστημονικής τεχνολογικής επανάστασης (ΕΤΕ) των αρχών του περασμένου αιώνα, δεν είναι μεγαλύτερη απ' την (ας την πούμε κι αυτή) επανάσταση των τηλεπικοινωνιών. Τότε που ο Νιγηριανός με έναν απλό δέκτη ραδιοφώνου άκουγε τους Εσκιμώους να τραγουδάνε σε real time. Τότε που άπαντες αναφώνησαν: [b]Ουάου! Νέα πολιτιστική επανάσταση.[/b]
Να μη σου πω τι έγινε όταν βγήκαν οι δίσκοι και οι μαγνητικές ταινίες (κασετόφωνα). Τότε ήταν που όλοι σιγουρεύτηκαν ότι ο παγκόσμιος χάρτης του ακουστικού πολιτισμού έχει πλέον αλλάξει.
Κακά τα ψέματα: Με πορδές δεν βάφονται αβγά.
Τι έγινε στην πραγματικότητα; Ένα περίτρανο τίποτα. Ο,τι ήταν να γίνει έγινε ΟΧΙ επειδή εμφανίσθηκε το ραδιόφωνο ή το πικάπ ή το ρολόι χειρός, αλλά επειδή οι κοινωνικές συνιστώσες της εποχής είχαν ΗΔΗ καταδείξει μια αλλαγή στις πολιτικο-οικονομικές συνθήκες του πλανήτη. Και αυτό εκφράσθηκε στην ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στην πολεοδομία, στις χωροταξικές ρυθμίσεις, στο ΑΕΠ και στο ατομικό εισόδημα, στις κοινωνικές σχέσεις, στην επίπεδο της κοινωνικής συνοχής, στον τρόπο διαβίωσης. Και βεβαίως και στη μουσική.
Αγαπητέ ενθουσιώδη φίλε outsider, η δημιουργία είναι μια πολυδιάστατη κοινωνικού χαρακτήρα διεργασία, στην οποία η ανθρώπινη μονάδα, λειτουργεί σαν εκείνη τη τυχαία φωτεινή στιγμή, που κατάφερε να διακρίνει και να αναδείξει επωνύμως το “νέο”. Ο μεγάλος Μάρκος μας, ήταν θέμα τύχης να επονομάζεται Βαμβακάρης. Είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι. Είχαν ήδη πληθύνει αρκετά οι περιπλανώμενοι άτακτοι μπουζουξήδες (το λέει και στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος) για να εμπνευσθεί κάποιος Μάρκος να συγκεντρώσει, θα ράψει τις ωδές προσθέτοντας και κάτι δικό του, ως σύγχρονος Ομηρος, και να γράψει ιστορία.
Απ’ την άλλη μεριά, η αύξηση του πληθυσμού των περιπλανώμενων μπουζουξήδων δεν έγινε κατά λάθος ούτε από κάποια ιδιοτροπία της ιστορίας, ΟΥΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΜΟΛΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ. Είχαν απλούστατα αλλάξει οι όροι της παραγωγής με αντίστοιχη αλλαγή στις καθημερινές εργασιακές συνθήκες: μάζες άνεργων, μάζες εργαζόμενων αλλά και εποχικών. Το μπουζούκι και το μπαγλαμαδάκι τύπου “σουγιάς” (να μπαίνει στη τσέπη του σακακιού) αρχίζει αν αποκτάει πραγματικό νόημα. Γράφονται ή ανασύρονται απ’ τα παλιά δημώδη, τραγούδια που μιλάνε για τον πόνο της εσωτερικής μετανάστευσης, της προσφυγιάς, του τεκέ, της πονεμένης ανολοκλήρωτης αγάπης, της κατηραμένης φτώχιας, της μαγκιάς και του νταή κ.λπ.
Περιγράφανε ΜΕ ΤΟ ΣΤΙΧΟ και με τη βοήθεια πασίγνωστων μουσικών φράσεων μια καλπάζουσα υπάρχουσα πραγματικότητα.
Το δανείστηκαν και οι χριστιανοί απ’ τους φιλοσόφους της Αθήνας: Στην αρχή υπήρξε ο λόγος.
Σήμερα, μετά τον Ακη Πάνου που έδυσε μαζί με την παλιά Ελλάδα, ο κάθε Σφακιανάκης και ο κάθε Μαζωνάκης τραγουδάνε και σε μια παρακμιακή πραγματικότητα του καψουροέρωτα, του ξενοπηδήματος, του μεθυσιού κ.λπ. Και το κάνουν και καλά αν κρίνω απ’ τα εισιτήρια που κόβουν.
Αν πρέπει σώνει και καλά να διαλέξω σε ποιο λάκκο να με θάψουν, είμαι υποχρεωμένος να επιλέξω τον Μαζωνάκη απ’ την trance.
Και, πού 'σαι: Ασε στην άκρη τα quoting και περιέγραψε τι θες να πεις αντί να αντιγράφεις το κείμενο το αλλουνού στο δικό σου. Πίστεψέ με, όλοι μορφωμένοι είναι σε τούτο το forum και μπορούν άριστα να καταλάβουν σε ποια άποψη του προηγούμενου αναφέρεσαι.
Με την εκτίμησή μου και την αιώνια υπενθύμιση ότι εδώ είναι forum και όχι ιδιωτική παρέα.
