Άρθρο από την Ε για το νέο βιβλίο της Naomi Klein. Οι περιβαλλοντικές (και όχι μόνο) καταστροφές και η βιομηχανία εκμετάλλευσης αυτών. Εικόνες από το μέλλον μας;
Πολύ ενδιαφέρουσα έως αντριχιαστικά αποκαλυτπική η μινι-ταινία. Δείτε τη
Μόλις διάβασα δυο άρθρα σε μια από τις καλύτερες εφημερίδες που έχουμε στη χώρα μου, στη Γερμανία. Το πρώτο άρθρο αναφέρεται στο βιβλίο παραπάνω “άλλη μια θεωρία συνωμοσίας”? Η απάντηση είναι ξεκαθαρή> αυτό το βιβλίο δεν βοηθάει σε τίποτα, τα πάντα είναι μόνο θεωρίες με ψεύδικες/διανοούμενες γνώσεις , μόνο παρελθόν και καμιές λύσεις για το μέλλον.
Το άλλο άρθρο μιλάει για την Ελλάδα (και με έκανε πολύ λυπημένη). Μας ενηερώνουν πάλι ότι η Έλλάδα είναι η χώρα στην ΕΕ που δίνει την λιγότερη προσοσή στο πρόβλημα της αλλαγής του κλίματος. Όλοι ελπίζουν να ξυπνάει η Ελλάδα μετα το φετινό σοκ, με την μεγάλη καταστροφή, την οποία λυπάμαι πολύ.
Για την Ελλάδα, Μάρθα, περίπου έτσι έχουν τα πράγματα. Άν δεν έχουν ακριβώς έτσι, τότε λίγο ή αρκετά χειρότερα. Και δεν βλέπω να γίνονται καλύτερα: Παραχωρήθηκε λίγες μέρες μετά τις πυρκαϊές παρθένα έκταση με αμμόλοφους στην παραλία Ζαχάρως στο Δήμο, για τουριστική “αξιοποίηση”, με το πρόσχημα της εξεύρεσης εργασίας για τους αγρότες. Κανείς ντόπιος δεν διαμαρτυρήθηκε, απ’ ότι καταλαβαίνω.
Μάρθα, θα περιμένω να εκφέρω πλήρη άποψη αφού διαβάσω το βιβλίο. Συνηθίζω να κρατάω κριτική στάση απέναντι στα άρθρα των εφημεριδών ιδιαίτερα εάν προέρχονται από μεγάλους εκδοτικούς οργανσιμούς οι οποίοι έχουν τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Καθώς δεν γνωρίζω από που προέρχεται το άρθρο που παραθέτεις θα αρκεστώ να πω ότι μου φάνηκε άκρως ενδιαφέρον το απόσπασμα του βιβλίουπου διάβασα, στο οποίο π.χ. περιγράφονται τα κίνητρα των Αμερικανών για τον πόλεμο του Ιράκ, στοιχεία τα οποία έχουν αποκαλυφθεί και στο Αμερικάνικο Κογκρέσο (βλ. εταιρείες Halliburton, Bechtel, κλπ.), ή από άλλους ερευνητές όπως ο Michal Moore. Αυτός είναι κι ο λόγος που το παρέθεσα.
Σε κάθε περίπτωση πιστέυω ότι όλοι προβληματισμοί είτε εκφράζονται μέσω βιβλίων έιτε άλλων μέσων βοηθούν σε κάτι: να σκεφτόμαστε !
Όσον αφορά την Ελλάδα, δυστυχώς έχουν δίκιο. Αυτό είναι θέμα παιδείας ενός λαού και δυστυχώς η συμβολή της πολιτείας στη διαμορφωση μίας κοινής περιβαλλοντικής συνείδησης είναι απλώς ανύπαρκτη. Π.χ. για την ενημέρωση των μελλοντικών γενεών επαφυόμεθα στα ερεθίσματα από την οικογένεια (αν και εφόσον υπάρχει το επίπεδο να δοθούν) και ολίγων πεφωτισμένων δασκάλων.
Εγώ δεν θα διαβάσω αυτό το βιβλίο, γιατί τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα…και προτιμώ άλλα θέματα, αλλά φυσικά ο καθένας έχει τις απόψεις του και έχεις δίκιο ότι καλό είναι να σκεφτόμαστε).
Για την Ελλάδα από καιρό έχω περάσει πάρα πολλές συζητήσεις με Ελληνες για την διαφορετική σχέση τους με την φύση και για το περιβάλλον του. Ξέρεις ότι το ελληνικός κράτος πληρώνει κάθε χρόνο μεγάλη τιμορία στην ΕΕ γιατί δεν φτιάχνει τις κατασκευές για την καύση των σκουπιδιών που πρεπει να έχει? Έχω μεγάλες απορίες αν το θέμα αυτό είναι μόνο θέμα της κυβέρνησης ή των δασκάλων (νόμους ναι, τιμορία ναι, εκπαίδευση ναι), αλλά σίγουρα ο κάθένας έχει την δική του ευθύνη!Κοίταξε τις παραλίες, τα θάση με όλα τα σκουπίδια που δεν είναι μόνο τόσο άσχημα αλλά και πολύ επικίνδινα.
«Ακτιβίστρια» η Ναόμι Κλάιν!
Αλήθεια, τι όρος κι αυτός; «Άνθρωπος της δράσης», αλλά ενάντια σε τι, με ποιες πρακτικές και με ποια προσδοκώμενα αποτελέσματα;
Είναι και ο ακτιβισμός το καινούριο φρούτο της εποχής μας, πολυσυλλεκτικό, τους χωρά όλους, ολίγον έως πολύ απολιτίκ, ανώδυνο σαν την πρόσφατη κινητοποίηση, της μούγκας…
Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, το οικολογικό ζήτημα θα πρέπει να το δούμε σε συνάφεια με την εξουσία και με τη δομή της κοινωνίας.
Από τη στιγμή που έχει παγιωθεί η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον, από τους συνανθρώπους του και από τον ίδιο του τον εαυτό , η απαλλοτρίωση της εργασίας του και κυρίως έχει διαμορφωθεί ένα πλέγμα αξιών όπου επικρατεί η εμπορευματοποίηση των πάντων, όπου ο πραγματικός νόμος είναι αυτός του χρήματος και της κερδοφορίας και τα όρια ανάμεσα στη νομιμότητα και στην παρανομία είναι δυσδιάκριτα και εύπλαστα… αναμενόμενη είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος.
Όπως «λογικό» είναι το κράτος π.χ. να σώζει το καζίνο και να αφήνει να καταστραφεί η Πάρνηθα, ο Πάρνωνας, η Ηλεία κλπ.
Γιατί το καζίνο είναι σημαντική πηγή κέρδους (με έσοδα 169,7 εκατ. € και 850.000 περίπου επισκέπτες μέσα στο 2006), ενώ ο Ταΰγετος ή η Πάρνηθα μπορούν να μετατραπούν σε πηγές κέρδους μόνο αν πάψουν να είναι δρυμοί…
Βέβαια, ημίμετρα λαμβάνονται.
Αναπτύσσουν οι πολίτες των πλούσιων χωρών «οικολογική συνείδηση» με το να διατηρούν καθαρές τις πόλεις τους, τις εθνικές οδούς, τα δάση κλπ. και να ….στέλνουν τις βιομηχανίες τους στις τριτοκοσμικές χώρες, χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και όπου ολόκληρες περιοχές στερούνται π.χ. ακόμα και το νεράκι, για να αναπτυχτεί απρόσκοπτα η βιομηχανική παραγωγή …
Και μετά ανακαλύπτουν οι «οικολόγοι» και οι ακτιβιστές πως υπερθερμαίνεται ο πλανήτης, μολύνονται η τροφή και το νερό κλπ. , θέματα που αφορούν παραδόξως όλον τον πλανήτη και στα οποία όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Καλό είναι να βλέπουμε το δέντρο, αλλά να μη χάνουμε το δάσος από την οπτική μας, αν θέλουμε να προτείνουμε λύσεις ουσιαστικές στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής.
Ελένη συμφωνώ με όλα όσα λες.
Η κυρία αυτή κομίζει γλαύκα. Αν και ούτε γω το διάβασα, μου φαίνεται ότι περιπλανιέται αφελώς σε “μονοπάτια” καλά πατημένα, και μας “αποκαλύπτει” το προφανές. Όπως και νά’χει όμως, το βιβλίο μοιάζει ενδιαφέρον, και έχει κάτι να μας πει. Αν και δε μας λέει κάτι το καινούριο, είναι ουσιαστικό και προβληματίζει. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άχρηστο. Οι (πάντα γνωστοί) πουλημένοι “δημοσιογράφοι”, ανεξαρτήτου εθνικότητας, δεν λένε να εμπλουτίσουν ποτέ την νηπιακή επιχειρηματολογία τους. Κρίμα.
Ασφαλώς, συμφωνώ απόλυτα πως κανένα σχεδόν βιβλίο δεν είναι άχρηστο!
Για την Κλάιν.
Το 2003 είχε γυρίσει ένα ντοκυμαντέρ που είχε πολυδιαφημιστεί από τα ΜΜΕ ως κάτι μοναδικό, ως “ένα αποκαλυπτικό πολιτικό θρίλερ”.
“Η Κατάληψη” ο τίτλος και θέμα του η κατάληψη ενός εργοστασίου κατασκευής ανταλλακτικών αυτοκινήτων που είχε κλείσει στην Αργεντινή από τους απολυμένους εργάτες του και η λειτουργία του με τη μορφή συνεταιρισμών.
Παράλληλα γινόταν μια αναφορά και σε άλλα εργοστάσια που είχαν την ίδια τύχη, κάποιες αναφορές στην οικονομική κατάσταση της Αργεντινής εκείνη την εποχή, τις πιέσεις που άσκησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα στη χώρα κλπ.
Το “δια ταύτα” της ταινίας ήταν η καταδίκη της παγκοσμιοποίησης, λες και μόνο το ξένο, μεγάλο δυτικοευρωπαϊκό και αμερικανικό κεφάλαιο ήταν υπεύθυνα για όλα.
Ούτε κουβέντα για την ευθύνη της κυβέρνησης της Αργεντινής και ακόμα χειρότερα ούτε μια αναφορά στην περίοδο ΄75-΄83, εποχή που 25 χιλιάδες άνθρωποι ! , η αφρόκρεμα της χώρας, “εξαφανίστηκε” από τη χούντα.
Αυτή ακριβώς η προκλητική αποσιώπηση από την ακτιβίστρια σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως σ΄όλο τον κόσμο όπου προβλήθηκε.
Μάρθα, θα συμφωνήσω με τον Γιώργο για τα συμφέροντα που παίζονται με τις “μεγάλες” φυλλάδες όλων των “πολιτισμένων” χωρών. Αν το θέμα σε ενδιαφέρει καλύτερα διάβασε το βιβλίο, και μετά τουλάχιστον θα έχεις μιά πιο διαμορφωμένη άποψη αν η συγγραφέας είναι της σχολής “θεωριών συνομοσίας” ή όχι.
κι εσύ Μάρθα θα ήσουν εξίσου λυπημένη αν ταξίδευες λίγο στην Κίνα, την Ινδία, το Μπαγλαντές όπου πλέον όλες οι πολιτισμένες Ευρωπαικές χώρες έχουν χτίσει τα εργοστάσια τους. Η ψωροκώσταινα είναι όντως για τα …έλατα σε θέματα οικολογικής συνείδησης (και απλής συνείδησης το ίδιο) αλλά εύχομαι και βλέπω τους νεότερους Έλληνες να αλλάζουν. Ίσως τελικά η σκαταγενιά να είναι η δική μου και η προηγούμενη. Μακάρι να βοήθαγε λίγο και η πολιτεία…
Ισαάκ, σε παρακαλώ να μην μπερντεύεις το εξής> άλλο είναι οι καταστάσεις στην Κίνα, στην Ινδία και σ’’ άλλες χώρες που μας κάνουν λυπημένοι και άλλο είναι ορισμένες απόψεις για ένα ορισμένο βιβλίο.