Μουσική & Στίχοι: Νάσος Conqueso.
Ενορχήστρωση & Παραγωγή: Νάσος Conqueso.
Ηχογραφήθηκε από τον Δημήτρη Δημητριάδη στα Zero Gravity Studios.
Επιπλέον ηχογραφήσεις από τον Νάσο Conqueso στο PolyZoid Studio.
Μίξη από τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Μάστερινγκ από τον Ανέστη Ψαραδάκο στα Athens Mastering Studios.
Δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο για το ρεμπέτικο φόρουμ, και ίσως κάποιοι να διαφωνούν με τέτοιες δημιουργίες.
Παρόλα αυτά η έμπνευση έρχεται από το ρεμπέτικο.
Ένα 9άρι συναντάει ένα 7άρι, όπως μαρτυράει ο τίτλος, και μαζί εναλλάσσονται δημιουργώντας δίμετρα 16/8.
Ένα διαφορετικό 9άρι σπάει την προηγούμενη κατασκευή στις γέφυρες.
Ρεμπέτικοι δρόμοι, ένας μπαγλαμάς, και το ποτηροκομπολόι…
Το κομμάτι μου άρεσε ως σύγχρονη μουσική (fusion ή κάτι ανάλογο).
Ωστόσο, ομολογώ ότι, αν δεν διάβαζα ότι «η έμπνευση έρχεται από το ρεμπέτικο», δεν θα μου πήγαινε το αφτί και το μυαλό μου καθόλου σε κάτι τέτοιο. Όσο για κείνο τον μπαγλαμά και το ποτηροκομπολόι, πολύ αχνά (και αν…) τα έπιασε μετά δυσκολίας το αφτί μου σε ένα-δύο σημεία.
Αν ισχύει ότι “η έμπνευση έρχεται απ’ το ρεμπέτικο”, το σίγουρο πάντως είναι ότι το άκουσμα του κομματιού (που δεν είναι κακό!) με τίποτα δεν παραπέμπει σε ρεμπέτικο.
Η ιδέα ήρθε από ένα διδακτορικό, το οποίο είχε ξεκινήσει για την εύρεση των κοινών χαρακτηριστικών του ρεμπέτικου με το μπλουζ – πιθανόν κάποιοι να θυμάστε κι ένα ερωτηματολόγιο που είχα ποστάρει πριν λίγα χρόνια σε αυτό το φόρουμ – αλλά εξελίχθηκε σε κάτι λίγο διαφορετικό.
Εδώ πάντως έχουμε πράγματι ένα 12μετρο blues πίσω από τα κουπλέ, το οποίο παίζεται σε ένα ρυθμό που εναλλάσει συνεχώς 9/8 Καρσιλαμά με ⅞ Καλαματιανό.
Οι δρόμοι επίσης είναι ρεμπέτικοι, δεν έχω χρησιμοποιήσει τη μπλουζ κλίμακα, ούτε κάποια άλλη «δυτική» κλίμακα.
Τα όργανα πράγματι όμως είναι παρμένα από διάφορες παραδόσεις (κάποιος θα μπορούσε να το δει ως ρεμπέτικο, μπλουζ, τζαζ, ροκ).
Επομένως σίγουρα είναι κάποιου είδους fusion, αλλά η έμπνευση ξεκινάει ξεκάθαρα από το ρεμπέτικο με λίγα στοιχεία μπλουζ.
Πιθανότατα μέσα στους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει κι ένας ολοκληρωμένος δίσκος με τέτοιες δουλειές, έχοντας κάνει διαφορετική προσέγγιση στο κάθε κομμάτι.
Φίλε Νάσο, σ’ ένα μουσικό φόρουμ όπως είμαστε εδώ μια τέτοια ανάλυση έχει πολύ ενδιαφέρον, αφού τέτοιες κάνουμε όλη την ώρα και για τα παλιά κομμάτια. Όμως θεωρώ ότι όταν προβάλλεται αυτή ως η ταυτότητα του κομματιού, το υποβαθμίζει. Το κομμάτι πρωτίστως είναι είτε καλό είτε όχι, είτε του γούστου μου/σου/του είτε όχι. Το ότι ο ρυθμός εναλλάσσει μέτρα εφτάρια με εννιάρια και βγάζει έναν μέσο όρο οχτάρι είναι μια τεχνική λεπτομέρεια που, άμα την προβάλεις πρώτη πρώτη στον τίτλο, επισκιάζει την ουσία του κομματιού.
Θα μου πεις, κι ο άλλος όταν είχε για πρώτη φορά την έμπνευση να εισαγάγει στην τζαζ τον πεντάσημο ρυθμό, βάφτισε το κομμάτι του «πέντε» (take five)… Ναι, αλλά τουλάχιστον ήταν οργανικό, δηλαδή δύσκολο να χωρέσει σ’ έναν τίτλο που να μην είναι περιγραφικός των τεχνικών στοιχείων της μουσικής. Εσύ τραγούδησες μια ιστορία, κάτι είχες να μας πεις. Το 9+7=8 ήταν απλώς το όχημά σου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δημιουργήσει τέτοια εντύπωση ο τίτλος.
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε από την αρχή σαν ιδέα, και φυσικά συνεισέφερε όταν θυμήθηκα στην πορεία, όχι μόνο το ‘Take Five’, αλλά περισσότερο το ‘2 + 2 = 5’ των Radiohead (εμπνευσμένοι κι αυτοί με τη σειρά τους από τον George Orwell), το οποίο αν θυμάμαι σωστά είναι σε 7/4.
Επί τη ευκαιρία υπάρχει και το 5/4 των Gorillaz, το οποίο το «δίνει» στεγνά στον τίτλο…
Σωστά, όμως εγώ πράγματι λέω μία ιστορία, και η ιστορία αναφέρεται με το refrain της στο ‘9 + 7 = 8’:
‘… nine and seven add up to eight.’
‘… nine and seven must make up eight.’
‘… nine and seven just equals eight.’
‘Nine plus seven will always add up to eight.’
Παρεμπιπτόντως, νομίζω πως και οι στίχοι έχουν εν μέρει κοινές συνισταμένες με την ρεμπέτικη ιδεολογία που αμφισβητούσε … αλλά αυτό ίσως είναι μεγαλύτερη συζήτηση.
