Δεν είναι προβοκατόρικο το άρθρο. Λέει απλώς, τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη: Κάθε εθνοτική ενότητα στα Βαλκάνια (περιλαμβανομένων και ημών) θέλησε στον 20ό πια αιώνα να υποβαθμίσει τη σημασία της Οθωμανικής αυλικής μουσικής στη διαμόρφωση των λαϊκών μελωδιών της χώρας της. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας ο R. P. Pennanen διάβασε πλήθος από μελέτες (όχι μόνο “Νοτιοσλάβων”) και τώρα ανθολογεί επιλεκτικά ό τι του ταιριάζει (δημοφιλέστατη τακτική), προκειμένου να παρουσιάσει τα πράγματα από μια σκοπιά δήθεν ανεξάρτητη από τις εθνικές δεσμεύσεις της κάθε μιας πηγής του. Εκείνο που μοιάζει να μην καταλαβαίνει ο R. P. P. είναι ότι, για κάθε βαλκανική λαϊκή μελωδία δεν είναι απαραίτητο ο δημιουργός της να είχε επισκεφτεί τους Μεϊχανέδες της Πόλης, όπου σίγουρα ακούγονταν μελωδίες παρεμφερείς, πριν την συνθέσει. Αλλά και από την άλλη, δεν ήταν λίγες οι επιρροές από την παραγωγή μουσικής στην Πόλη, σε ολόκληρη τη Βαλκανική τους τελευταίους αιώνες.