Το τμήμα Εθνικής Ασφάλειας των Η.Π.Α. πιέζει την εταιρεία Verisign να του παραδώσει τα master keys του Internet, προφανώς για να μπορεί να αποκτήσει απεριόριστη πρόσβαση στο περιεχόμενο και τους servers οποιουδήποτε στον πλανήτη.
Εάν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί, τότε οι ΗΠΑ και η κυβέρνησή τους θα μπορούν να εντοπίζουν τα DNS Security Extensions ακόμη και μέχρι τους servers που φέρουν το περιεχόμενο των sites, μαζί με τις ΙΡ διευθύνσεις τους.
Με πιο απλά λόγια αυτό θα σημαίνει ότι οι Αμερικανοί πράκτορες θα είναι σε θέση να ξετρυπώνουν οποιονδήποτε μέσα στο WWW. δίχως την ανάγκη πρότερης εισαγγελικής εντολής και να ελέγχουν κατά το δοκούν τους διαύλους επικοινωνίας, σύμφωνα με τις εκάστοτε επιθυμίες και επιταγές της Αμερικάνικης κυβέρνησης.
Η πληροφορία αυτή, ότι δηλαδή το τμήμα Εθνικής Ασφάλειας κυνηγάει να αποκτήσει αυτά τα key-signing κλειδιά, τα οποία φυλάσσει για την ώρα η εταιρεία Verisign, αποκαλύφθηκε στα πλαίσια της σύσκεψης της ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers) στη Λισσαβώνα.
Αναπόφευκτα πολλές χώρες στον κόσμο εξέφρασαν την ανησυχία τους ή την αντίθεσή τους σε μια τέτοια προοπτική. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Heise Online, ένας αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε πως το θέμα θα συζητηθεί σε ανώτερο επίπεδο μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Αρχή Καταχωρημένων Διευθύνσεων του Internet (Internet Assigned Numbers Authority), η οποία είναι υπεύθυνη για το route management μέσα στον οργανισμό της ICANN, θα μπορούσε να επωμιστεί και με τη φύλαξη αυτών των κλειδιών. Αλλά οι Αρχές των Η.Π.Α. διεκδικούν το δικαίωμα να παραβλέψουν την ICANN/IANA και να βάλουν «χέρι» στα master keys του Internet.
Έτσι για την ιστορία, ο καυγάς γίνεται για να έχει η αμερικάνικη κυβέρνηση αυτές τις πληροφορίες στη διάθεσή της κατ’ αποκλειστικότητα και χωρίς κόστος.
Δεν είναι ότι δεν τις έχει. Απλά μέχρι τώρα πληρώνει τη Verisign -και παρόμοιου τύπου/είδους εταιρίες- για να τις αποκτήσει, όπως και άλλες, πολλές κυβερνήσεις. Η Verisign δεν είναι μια αδιάφθορη θεσμική Αρχή, είναι μια εταιρία που προσβλέπει στην κερδοφορία πουλώντας το “προϊόν” της και παράλληλα, παρέχει στους μη διαπλεκόμενους την ψευδαίσθηση της ασφάλειας των online συναλλαγών.
Αυτού του είδους το εμπόριο που κάνει μια εταιρία επιτυχώς, δεν μπορεί να το κάνει και μια κυβέρνηση;
Ενα ακόμα επιχείρημα για όσους δεν πείστηκαν ακόμα ότι το σκηνικό ήταν στημένο.
Μετά από έξι (6) ολόκληρα χρόνια, ακόμα εισπράττουν κέρδη από δύο κτίρια που πέσανε.
Τώρα μένει να ρίξουν μια νταλίκα πάνω στο Luxor Casino για να μας πάρουν και τα σώβρακα.
Εδώ λέει ότι “A representative of the EU Commission said that the matter is being discussed with EU member states”.
Δηλαδή η Ευρώπη το συζητάει το θέμα χωρίς να το αποκλείει.
Κάτι μουρμούρησαν περί “πολιτικών εμπλοκών” εάν συμβεί κάτι τέτοιο, που το ερμηνεύω ότι απλά θα γίνει ένα μπάχαλο άνευ προηγουμένου στα κράτη μέλη που είναι περισσότερο υποψιασμένα σε θέματα internet (γιατί στο Ellada ακόμα κοιμούμαστε ύπνον βαρύ).
Κοντολογίς: Αυτό που “παίζεται” τώρα είναι η απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω στο internet. Και η αφορμή είναι ξαναμανά οι πύργοι του Μπιν Λάντεν.
Όταν γύρω στο 2000 έκθεση Επιτροπής δικαιωμάτων του ευρωκοινοβουλίου κατήγγειλε ότι παρακολουθούνταν τηλέφωνα, fax, e-mail κλπ. μέσα στην Ευρώπη από την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, μεγάλος αριθμός πολιτών προχώρησαν σε μαζική αντίσταση:
μέσω Internet υπερφόρτωσαν το Echelon με παραπλανητικά μηνύματα που περιείχαν λέξεις - κλειδιά, όπως FBI, CIA, NSA κλπ., με αποτέλεσμα …το απόλυτο μπάχαλο!
Επίσης, μια άλλη μορφή «αντίστασης» ήταν η κυκλοφορία του υπολογιστικού ιού VBS/LoveLet-CL, που κατέκλυσε το Echelon με άχρηστες και περιττές πληροφορίες έτσι ώστε να «γονατίσει και πάλι το σύστημα»!
Στο θέμα αυτό, υπάρχει απάντηση εδώ και δυό-τρία χρόνια, απο επίσημα χείλη, σε κάποιο συνέδριο τεχνολογίας.
Όταν ρωτήθηκε ο Πρόεδρος της CISCO (εταιρία κολοσσός, που φτειάχνει Routers -δρομολογητές δικτύου) περί ασφαλούς κρυπτογράφησης δεδομένων, άν υφίσταται, άν εφαρμόζεται πρακτικά στο Internet κλπ. η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη.
“Βεβαίως και υπάρχει, αλλά ουσιαστικά εφαρμόζεται ΜΟΝΟ σε δύο τομείς. Σέ κάποιες Κρατικές Υπηρεσίες “ορισμένων” χωρών, και στα Τραπεζικά Συστήματα της Ελβετίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι διάτρητα και διαφανή, σε όποιον ενδιαφέρεται και έχει την απαραίτητη τεχνογνωσία και εξοπλισμό.”