Αφιέρωμα στον Γιώργο Μουφλουζέλη στο ιστολόγιο Cogito Ergo Sum.
Ευχαριστούμε πολύ Λουκά 
Παλιά η ανάρτηση, αλλά εγώ τώρα τη διάβασα.
Αναδημοσίευση από το Όταν η λήγουσα είναι μακρά (επιμ. Φώτη Μεσθεναίου) με αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Μουφλουζέλη. Εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Παρ’ ότι κάποιες κουβέντες είναι κοινότοπες και αναμενόμενες (από τους παλιούς καλοί ήταν οι τάδε, έχει και σήμερα κάποια καλά παιδιά και καλούς μουσικούς, όμως έχει και πολλά λαμόγια κλπ.), κυρίως έχει σημεία από τα οποία πραγματικά μαθαίνουμε σημαντικά πράγματα:
Ο Μουφλουζέλης σχολιάζει τα τραγούδια του που είναι ριμέικ παλιών παραδοσιακών τραγουδιών. Περιγράφει τη διαδικασία της προφορικήςδημιουργίας / μετάδοσης / επανεπεξεργασίας / συνδημιουργίας, και εντελώς συνειδητά τοποθετεί τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Ήθελα να κοπιπαστώσω κάποιες φράσεις που ιδιαίτερα μου έκαναν εντύπωση, αλλά τελικά είναι πολλές, σχεδόν όλο το κείμενο, οπότε καλύτερα δείτε το επιτόπου.
Άλλο που σχολιάζει, που το έχουμε σχολιάσει κι εδώ, είναι οι ενορχηστρώσεις στους δίσκους του. Θυμάμαι ότι είχε ανέβει κάπου ένα τραγούδι του σε δύο εκδοχές, μία την επίσημη στουντιακή, που ήταν άθλια, και μία λάιβ, λιτή και μαγκιόρικια, που έδειχνε πώς είναι πραγματικά το κομμάτι, και είχαμε απορήσει πώς ο ίδιος άνθρωπος παίζει τη μια έτσι και την άλλη αλλιώς. Κακώς απορήσαμε, γιατί ο ίδιος το είχε ήδη εξηγήσει.
2 «Μου αρέσει»
νομίζω ο μουφλουζέλης ήταν από τους τελευταίους παραδοσιακούς, και τον είχανε στις πίστες να κάνει ρεμπέτικο πρόγραμμα σαν το περίεργο ζώο στο τσίρκο… η αυτοβιογραφία του είναι σημαντικό ντοκουμέντο.