“Under The Rose Tree”
(Tunes From The Greek Musical Traditions)
Εκπληκτική η άνεση διατήρησης της δεξιοτεχνίας στα δάχτυλα, τη στιγμή που ο παίκτης πρέπει και να τραγουδάει συγχρόνως!
(Άααχ, στο δαχτυλάκι του να του ΄μοιαζα…)
επίκαιρον άσμα.
“O Χειμώνας είναι πρόβλημα μεγάλο”
(κακοκαιρία σ’ολη σχεδόν την Ευρώπη)
μάλλον θα εχουμε λευκα Χριστούγεννα φέτος.
στην πρώτη αυτή ηχογράφηση του 1948 με τους.
Κιθάρα: ΚΑΡΙΠΗΣ ΚΩΣΤΑΣ,
Μπουζούκι: ΜΗΤΣΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, Μπουζούκι: ΧΙΩΤΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, Μπουζούκι: ΧΡΥΣΙΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ
εδω με τους,
Χρήστος Γκατζέλης: Κιθάρα
Πάνος Χαραλαμπίδης: Μπουζούκι, φωνή
Δημήτρης Καπουράνης (Μπλέκος): Μπουζούκι, φωνή
Νοέμβριος 2024, Κέρκυρα
Αν όμως πιστέψουμε τον Μπίνγκ Κρόσμπυ, θα τα ονειρευτούμε μόνο…
Δεν ξέρω, όλη αυτή η βιβλιογραφία που μαθαίνει στα παιδάκια από προσχολική ηλικία ότι τα Χριστούγεννα έχουμε χιόνια, πιο νωρίς το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα κι αρχίζουν τα πρωτοβρόχια, και λοιπές ξεπερασμένες θεωρίες (κάποτε μπορεί να ίσχυαν), πρέπει κάποια στιγμή να επικαιροποιηθεί. Δεν μπορεί να σκάει ο τζίτζικας νοεμβριάτικα και να πρέπει εσύ να δίνεις εξηγήσεις!
H δική μου πρόταση: Στο κονδύλι που θα αφιερώσει η Υφήλιος για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, να προβλεφθεί και ένα σεβαστό ποσόν για τη μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών, ώστε τουλάχιστον στη σχολική ηλικία τα παιδάκια να μαθαίνουν κάποια σκληρά facts of today’s Life…
Παγκοσμίως! Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και τα Κινεζάκια, τα Γιαπωνεζάκια κλπ. μαθαίνουν στα σχολεία τους τί είναι Χριστούγεννα, με όλες τις λεπτομέρειες, χιόνια* κτλ…
( * ) αλήθεια, στο νότιο ημισφαίριο τα Χριστιανόπουλα, μαθαίνουν να συνδυάζουν Χριστούγεννα με χιόνια; Και σε Αυστραλίες, Νεοζηλανδίες κττ;
Μάλιστα. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αντιπροσωπευτικό μπορεί να είναι ένα μόνο παράδειγμα, όμως ένας αμμάνθρωπος στο νότιο ημισφαίριο, το σκούφο με το παχύ άσπρο τελείωμα, που στο βόρειο προστατεύει τα αφτιά απ’ το κρύο, δεν ξέρω για ποιό λόγο τον χρειάζεται…
Ο κόκκινος σκούφος με το γουνάκι είναι διεθνές σύμβολο των Χριστουγέννων, πέρα από σύνορα κλιματολογικά, θρησκευτικά, ημερολογιακά κλπ.
Ένα τραγούδι του Τσιτάνη στην εκτέλεση με τον Στράτο. Στο τέλος του τραγουδιού (2:55) ‘‘χαθήκανε’’ και το έριξε στον αυτοσχεδιασμό ο Τσιτσάνης για να το μπαλώσει ή εμένα μου φαίνεται;
Βέβαια! Μπάχαλο κανονικό έγινε αλλά ο Τσιτσάνης, εμπειρότατος βέβαια, τα συμμάζεψε χωρίς να ξεφύγει ούτε χτύπο απ’ τη ρυθμική ανέλιξη του κομματιού.
Το ενδιαφέρον για εμένα, που δείχνει και τις ιδαιτερότητες της εποχής εκείνης σε σχέση με το σήμερα είναι ότι είχανε μία ηχογράφηση και τέλος. Ένα κερί και ότι βγει. Κουτσό, στραβό αυτό είναι. Πόσο πραγματικά άγχος δίνει στους εκτελεστές της εποχής εκείνης να μην κάνουν λάθος. Σε σχέση πάντα με το σήμερα και τις άπειρες ηχογραφήσεις που μπορούν να κόψουν και να ράψουν κομμάτια από τις ηχογραφήσεις, ξεχωριστά το κάθε όργανο κοκ. Σκέφτομαι ότι το γεγονός αυτό σίγουρα θα επηρέασε και την καταγραφή ιδιαιτέρης ικανότητας δεξιοτεχνίες που λογικά θα επέφευγαν να τις ‘‘γράψουν’’ στο δίσκο μην τυχόν και στραβώσει κάτι στην μία και έξω ηχογράφηση. Δεξιοτεχνίες όμως που στα μαγαζιά που παίζανε θα είχανε την τύχη να τις ακούσουν οι τότε θαμώνες. Φέρνω στο μυαλό μου παρόμοιες αντιδράσεις από δεξιοτέχνες του σήμερα, πραγματικά πολύ δυνατούς που δεν θέλουν όμως να τους γράφουνε σε ερασιτεχνικά βιντεο (τώρα με τα κινητά υπάρχει τεράστια ευκολία στην καταγραφή) όταν παίζουν εκτός πάλκου ή σε παρέα μην τυχόν ξεφύγει κάτι και χαλάσει την εικόνα τους.
Σωστό αυτό, από την άλλη οι μουσικοί τότε ήταν ετοιμοπόλεμοι αφού δεν υπήρχε το “πάμε πάλι”. Άψογοι στο πάλκο, άψογοι και στον δίσκο.
Φυσικά λάθη πάντα γίνονται, όμως ο δίσκος τότε έπαιζε μια κι έξω, δεν καθόταν κανείς να πάει μπρος πίσω την βελόνα να πιάσει το λάθος. Οπότε συνέβαινε αυτό που συμβαίνει και στη ζωντανή εκτέλεση: τα μελωδικά λάθη συγχωρούνται, τα ρυθμικά όμως όχι.
Στη “Δροσούλα” (Μπλόκος) μάλλον πήγε να κάνει φινάλε αλά “Αθηναίισα”, αλλά κάπου μπλέχτηκε το πράγμα. Χάρη στον κιθαρίστα όμως που ατάραχος συνέχισε, και στα αντανακλαστικά του Τσιτσάνη που παρέμεινε εντός, η φωνογράφηση ολοκληρώθηκε για να σχολιάζουμε 80 χρόνια μετά!