Για την “Σουπιά” έχουμε γράψει πριν δύο χρόνια εδώ.
Για την άποψη του Μάρκου Βαμβακάρη για τον “Κίτσο” Τσιτσάνη έχουμε γράψει εδώ.
Και εδώ ο Ζοζέφ αναφέρει ότι το 1938 ο Βασίλης Τσιτσάνης τον επισκέφτηκε στο οργανοποιείο του και του ζήτησε να του φτιάξει δύο μπουζούκια. Ένα για τον ίδιο και ένα για τον αδερφό του “Κίτσο” Τσιτσάνη.
Από το 27:57 ως και 28:58.
Ενδιαφέρον: Στη διαφήμηση για τη «νέα ταβέρνα Ο έλατος», εκτός από το χαρακτηριστικό για την εποχή ότι θα σερβίρονται μεζέδες προπολεμικοί (!) γίνεται λόγος και για τσίπουρο ντόπιο και ρετσίνα Μεσογείου. Να πρόκειται, άραγε, για «μεταφορά» στα Τρίκαλα της (πασίγνωστης στην Αθήνα!) έκφρασης Ρετσίνα Μεσογείων, με λαθάκι λόγω αγνοίας του τυπογράφου;
Μάλλον αυτό που γράφεις ισχύει Νίκο. Για ρετσίνα Μεσογείων πήγαιναν και έγινε από την εφημερίδα Μεσογείου.
Πολύ πιθανόν… Έχει πλάκα όμως, γιατί βεβαίως ρετσίνα Μεσογείων δεν θα μπορούσε να σερβίρει ο Ν. Τσιτσάνης. Άρα, κράτησε από τις διαφημήσεις σε αθηναϊκές εφημερίδες τη (λανθασμένη βέβαια) εντύπωση ότι η καλή ρετσίνα είναι η Μεσογείων. Είναι, αλλά μόνο για την Αθήνα, αφού δεν υπήρχε άλλη!.. (και για τα ίδια τα μεσόγεια χωριά, φυσικά)
Κάποιος Τρικαλινός, να μας διαφωτίσει αν στα Τρίκαλα, σε παλαιότερες εποχές, ήξεραν τη ρετσίνα, ή όχι; Μου φαίνεται λίγο παράξενο να έβαζαν ρετσίνα στο κρασί, σε αυτά τα ορεινά / ημιορεινά μέρη…
Καλημερα κυριε Νικο και ολη την παρεα,σας διαφωτιζουμε λοιπον οτι η ρετσινα στα τρικαλα δεν ηταν αγωστη καθοτι τα παλαιοτερα χρονια και μεχρι προσφατα στο Καστρακι της Καλαμπακας γινονταν η περιφημη γιορτη κρασιου με κομπανιες επι τρεις ημερες οπου διεθεταν δωρεαν Αρετσινοτα κρασια της περιοχης, κοκκινα & ρετσινα καθοτι η περιοχη παραγη και ‘‘ρετσινη’’ πευκων & ελατων, επισης στα Ζαχαροπλαστια σερβιρονταν ο γνωστος καφες Βιενουα ( και οχι μονο στου Παπασπυρου στη Συγρου ) καθοτι ειχαμε στανες στα γυρω χωρια .Αυτα τα λιγα απο τα τρικαλα το υπολοιπα για το Κιτσιο σας τα εγραψε ο φιλος μου ο Μιχαλης
Για τον καφέ Βιενουά στα Τρίκαλα γράψαμε εδώ
Άθελα μου προσπέρασα πληροφορίες του @kim που ανέβηκαν στο τέλος του 2017 στο παρόν νήμα. Μήνυμα #25.
νεοτερη πληροφορια… ο χρηστος και συγκεκριμενα για το 1966 μου ειπε θαμωνας που πηγαινε τοτε οτι ειχε ενισχυτη και μικροφωνο στο μαγαζι και επαιζε και τραγουδουσε για τους πελατες αναλογως ποιοι και ποσοι ηταν μεσα. αυτος το εκρινε αυτο της στιγμης. και τωρα που θυμαμαι εχω δει μια φωτο απο εφημεριδα των τρικαλων παλια να ειναι ο χρηστος με το μπουζουκι μπροστα σε μικροφωνο αλλα δεν ξερω αν ηταν απο το δικο του μαγαζι… αυτα…!
Το πρώτο μαγαζί του Καραμαλιώτη Θεόδωρου Αλευρά ήταν ένα μαγαζί επί της οδού Λαρίσης από το 1919 μέχρι το 1930. Αργότερα το 1931, άνοιξε την περίφημη «Μάντρα» στα οικόπεδα του Ζαρμάνη, επί της σημερινής οδού Σιδηράς Μεραρχίας. Γύρω από την αλάνα της «Μάντρας του Αλευρά» ήταν μαζεμένοι αρκετοί οίκοι ανοχής. Το μαγαζί που ήταν από τα πιο μάγκικα των Τρικάλων, λειτούργησε από το 1931 έως το 1960, με μια μικρή διακοπή την περίοδο της κατοχής, σε εσωτερικό και εξωτερικό χώρο και φιλοξενούσε μικρές ορχήστρες. Από τα μισά της δεκαετίας του ΄70 γκρεμίστηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε πολυκατοικία.
Στα οικόπεδα του Ζαρμάνη μεγάλωσε ο σπουδαίος δημιουργός Βασίλης Τσιτσάνης, όπου έπαιζε με τον παιδικό του φίλο Τάκη Δεληλίγκα. Μάλιστα ο Δεληλίγκας συχνά πυκνά του έλεγε από τότε «Βασίλη βάλε το κέρατο (μπουζούκι) κάτω από την αμασχάλη και σύρε στην Αθήνα, γιατί αν μείνεις εδώ θα καταντήσεις να τριγυρνάς στα πανηγύρια σαν το Στεφανάκια», για να συμπληρώσει ο Αλευράς «Τσίλα να φύγεις, έχει δίκιο ο Τάκης».
Η «Μάντρα του Αλευρά» έγινε γνωστή σε όλο το πανελλήνιο, μέσα από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη (Ματσαράγκα).
Ωραίος!
Να πούμε ότι στην πάνω φωτό εικονίζεται ο Η. Πετρόπουλος, ενώ την κάτω φωτό έχει τραβήξει ο Κ. Χατζηδουλής (“Ρακοσυλλέκτης”)
Στο 3.55 εμφανιζεται ο χρηστος στο καφενειο του. Γρηγόρης Μπιθικώτσης (Συνέντευξη) - YouTube
Πάντως ο ΧΤ θα πρέπει να έχει κάνει και κάπως περισσότερα πράγματα από ό,τι νομίζουμε. Πέρα από το ότι τα τραγούδια του από ΒΤ θα μπορούσαν εύκολα να είναι μερικά παραπάνω (δεν ξέρω τις συνθήκες, αλλά αν ο ΒΤ έκανε την λίστα από μνήμης αντί να συμβουλευτεί οργανωμένα τα κιτάπια του, το πιθανότερο να ξέχναγε και μερικά), η συμβολή του ΧΤ στα τραγούδια του που έβγαλε ο ΒΤ θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη από την εντύπωση που δημιουργούν κάποιες διατυπώσεις. Δηλαδή όταν ο ΒΤ λέει ότι «έβαζε δικές του εισαγωγές» να φανταστούμε ότι μιλάει αμιγώς ως «συνθέτης» και όχι εν μέρει τουλάχιστον και ως «μαέστρος» και «ερμηνευτής»; (στο τραγουδιστικό μέρος μάλλον δεν υπάρχει και χώρος για συμβολή μαέστρου και μπουζουξή-ερμηνευτή νοούμενου ως συνθέτη, αφού κανείς δεν λέει τα γεμίσματα και την οργάνωση των φωνών «σύνθεση») Ο ΧΤ σίγουρα το ‘χε με την σύνθεση, και ασφαλώς δεν ήταν κουλός να πεις πως ίσως από κουλαμάρα δεν θα μπορούσε να φτιάξει οργανικά μέρη, κι ας μην έπαιζε και «όπως ο Βασίλης, όμως». Να ήταν τελείως για πέταμα οι εισαγωγές του; Η μία του ακυκλοφόρητη δισκογραφικά που έχουμε (και όπου, άρα, δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε κάποια επέμβαση του ΒΤ) πάντως δεν νομίζω ότι αδικεί το, όντως καταπληκτικό, μουσική και στίχοι, τραγούδι που εισάγει. Και μάλλον ο ΒΤ δεν έβαλε και πολλά ρεφρέν, νομίζω πως από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω μόνον οι «Αραπίνες» έχουν, και η προσθήκη ρεφρέν θα μπορούσε σε οποιαδήποτε περίπτωση να μην είναι αμιγώς δουλειά «στιχουργού» και «συνθέτη» αλλά και «εκδότη» και «μαέστρου».
Τώρα για το ποια άλλα τσιτσανοτράγουδα είναι του ΧΤ θα μπορούσαμε εύκολα να κάνουμε διάφορες υποθέσεις βάσει ομοιότητας με αυτά που ξέρουμε, αν και με αυτό το κριτήριο από μόνο του εδώ νομίζω θα είμασταν επισφαλείς. Για άλλο ένα πιθανό, δεν ξέρω αν αληθεύει, σε σχόλιο πάντως στο παλιό κανάλι του ΣΚ κάποιος αναφέρει, χωρίς να αντικρούεται, και την «Καλαμπακιώτισσα» ως τραγούδι του ΧΤ, στη λογική ότι εκείνος είχε κάποια τέτοια ιστορία.
Επίσης, τραγούδια του ΧΤ, νταραβερισμένα είτε από τον ίδιο είτε από τον ΒΤ, θα πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει στο όνομα και άλλων συνθετών. Ορισμένο δικαιοτάτως πασίγνωστο τραγούδι νομίζω δύσκολα θα μπορούσε να μην είναι μεταπλασμένο από το ουδόλως κατώτερό του ακυκλοφόρητο δισκογραφικά «Τι μ’ ωφελεί κι αν σ’ αγαπώ» στο παλιό κανάλι του ΣΚ, εκτός αν έχουμε αντίθετη κατεύθυνση επιρροής, αλλά αυτό μάλλον θα ήταν πάρα πολύ πιο περίεργο εδωπέρα. Κρίμα πάντως που δεν έχουμε την τελευταία στροφή για να το ολοκληρώναμε, θα έπρεπε να μπει στη ζωή τέτοιο τραγούδι, να το ακούγαμε μέχρι τέλος, και να παίζεται σε μαγαζιά και σωλήνες και σε κανένα παντελόνι λέει για τον ΧΤ, αλλά για κακή μας τύχη η ταινία στο μαγνητόφωνο που ηχογραφούσαν σπιτικά οι Τσιτσάνηδες βρήκε να τελειώσει ακριβώς πριν μπει η τρίτη στροφή (σε αυτό το σημείο βέβαια δεν θα μαθαίναμε τίποτα για την μουσική), αναρωτιέμαι πώς να ήταν άραγε… Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτή η μαεστρία της τύχης εδώ αφήνει στην εκτέλεση όπως την έχουμε μια γεύση αμήχανης διακριτικότητας 
Το χουνέρι πάντως είναι κακό σαν το άλλο με εκείνο το καταπληκτικό «Όνειρο» του Μπαγιαντέρα.
ΥΓ Και ο «Ρουμπόλας» του Σιδηρόπουλου θα πρέπει να είναι, μουσικώς, μεταπλασμένος από «Χρήστο» (να μην παρεξή, μιλάμε για μετάπλαση-νόμιμη κλοπή, όχι αντιγραφή). Θα είχε πλάκα να το φανταστούμε και με οργανικό μεταπλασμένο αναλόγως με την μετάπλαση στη φωνή και προσαρμοσμένο στην εδώ διάθεση.
ΥΓ2 Σίγουρα πάντως το Μουσείο Τσιτσάνη θα έπρεπε να έχει μια καλή πτέρυγα Χρήστο…
Άλλο ένα μεστό σχόλιο. Μπράβο κι ευχαριστούμε.
Από ποιο του Χρήστου;
Μα, το ομώνυμο 
(χαρακτήρες)
Πράγματι, φέρνουν. (χαρακτήρες)
Ε, φέρνουν, κάπως. Αλλά το κομμάτι είναι το “Μ’ αρέσει να ΄σαι μάγκισσα” (Κερομύτης).
Ωχ, πράγματι!
Αλλά πόσο γνωστό ήταν αυτό το τραγούδι το 1980 που έγραψε ο Σιδηρόπουλος τα Μπλουζ του Πρίγκιπα; (Νομίζω λιγότερο από το Κάτσε ν’ ακούσεις μια πενιά, δεν ξέρω κιόλας…) Μήπως είναι μάλλον το είδος μελωδίας που μπορεί να προκύψει σχεδόν αυτόματα όταν κάποιος που έχει ακούσει λίγο ρεμπέτικα παίζει τον συγκεκριμένο δρόμο και ρυθμό;
!!!Ο ΠΣ λογικά θα το είχε ακούσει σε κανένα «μπουάτ» από τις κομπανίες, ή και από τον ίδιο τον Κερομύτη, αφού οι αρχαίοι ημών αν δεν απατώμαι δεν είχανε ακόμα ούτε χάλκινους σωλήνες… Χμ… (ευτυχώς πάντως που δεν βγήκε αυτός ο δίσκος, αφού βέβαια σώθηκε έτσι, δόξα τω βγάλοντι τέτοιο κατάλοιπο…)
Καλησπερα. Καθε καλη μελωδια καπου αλλου, πριν, γραφτηκε-παιχτηκε, και καποιος που καποτε την ακουσε και του αρεσε την “κρατησε” στο πισω μερος του μυαλου. Οταν ηρθε το πληρωμα του χρονου (παιξε-τραγουδα, τραγουδα-παιξε) η μελωδια ηρθε στο μπροστινο μερος του νου και παγιωθηκε σε τραγουδι. Τα ρεμπετικα πατανε πανω σε προυπαρχον αν και αυτοανανεουμενο φρασεολογιο, αρα πρωτοτυπια με την εννοια που υπαρχει, ας πουμε στην κλασικη μουσικη, δεν υπαρχει. Καθε τι καινουριο ειναι νεο και παλιο ταυτοχρονα. Κατι θυμιζει εντονα (αλλιως ειναι αδιαφορο) ενω μοιαζει φρεσκο και πρωτοτυπο (αλλιως σου φαινεται κλεψιμέικο).
