Σε μια παλιά συζήτηση που αναβίωσε σήμερα, βρήκα αυτό το μήνυμα, 7 ετών, του φίλου Γιάννη Τ.:
Γιάννη, θα ήθελα να σε ρωτήσω (ή και όποιον άλλον γνωρίζει): αυτή η μελέτη του Ανγωειανάκη είναι η ίδια που έχει κυκλοφορήσει και αυτοτελώς; Δεν την έχω δει σε καμία μορφή, την ξέρω μόνο σαν τίτλο. Αλλά ενώ το αυτοτελές βιβλίο δεν το έχω πετύχει ούτε συμπτωματικά, και φαίνεται να είναι εξαντλημένο, τα παλιά τεύχη της Λαογραφίας νομίζω ότι βρίσκονται πιο εύκολα.
Περικλή, δεν έψαξα για τη Λαογραφία αλλά έριξα μια ματιά στο “Ελληνικά Λαϊκά Μουσικά Όργανα”. Η μελέτη πρέπει, υποθέτω, να είναι αρκετά προγενέστερη του βιβλίου. Στο βιβλίο, το κεφάλαιο “Το λαούτο” είναι αρκετά εκτενές, με πολλές λεπτομέρειες και για τον τρόπο κατασκευής των επί μέρους κομματιών του οργάνου, αλλά όχι μόνο δεν παρατίθεται λίστα οργανοποιών, δεν γίνεται καν μνεία ούτε ενός κατασκευαστή στο κείμενο. Φυσικά, στις φωτογραφίες αναφέρονται οι αντίστοιχοι οργανοποιοί. Παραθέτω τη μοναδική φράση του βιβλίου που έχει κάποια σχέση με το θέμα: Το λαούτο στην Ελλάδα φτιάχνεται στις πόλεις, σε εργαστήρια με μακριά παράδοση το καθένα.
Τίποτε άλλο.
Καλά, δεν είναι η λίστα κατασκευαστών που μ’ ενδιαφέρει. Θα ήθελα να βρω την αυτοτελή μελέτη. Τα “Ελληνικά Λαϊκά Μουσικά Όργανα” τα έχω. Αν υπάρχουν πληροφορίες, όπως λ.χ. αυτή η λίστα, που δεν έχουν δημοσιευτεί στα “Όργανα” αλλά μόνο στην ειδική μονογραφία, τότε πιθανόν θα υπάρχουν κι άλλες. Άλλωστε και μόνο αυτή η αφαιρετική διατύπωση,
Το λαούτο στην Ελλάδα φτιάχνεται στις πόλεις, σε εργαστήρια με μακριά παράδοση το καθένα.
, δείχνει να έχει προκύψει από πολύ αναλυτικότερη έρευνα που φαντάζομαι ότι θα παρουσιάζεται στη μονογραφία.
Όχι πως το έχω άμεση ανάγκη για κάποιον επείγοντα λόγο, αλλά για λόγους πληρότητας το έχω στα «υπόψιν κάποια στιγμή».
Ο τίτλος είναι: «Νεοελληνικά χορδόφωνα: το λαγούτο», Λαογραφία, τόμος ΚΗ΄ (1972)
Κυκλοφορήθηκε και αυτονομημένο ως ανάτυπο. Αν θυμάμαι, το ανάτυπο μπορεί να βρεθεί στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, αλλά ο τόμος της Λαογραφίας όντως βρίσκεται ευκολότερα.