Παιδια μου εχουν κανει μεγαλη εντυπωση αυτοι οι δυο εξαιρετικοι μουσικοι!Δεν τους εχω ακουσει απο κοντα αλλα ειναι εκπληκτικο αυτο που βλεπω σε βιντεο στο youtube.Πολυ ομορφες και ακριβεις εκτελεσεις,αψεγαδιαστοι και πολυ δουλεμενο συνολο.Δεν βρηκα για αυτα τα παιδια τοπικ στο φορουμ και λεω να το ανοιξω,αν υπαρχει ηδη και δεν το βρηκα ας σβηστει.Παραπανω πληροφοριες δεν ξερω για τους μουσικους αυτους,οποτε παραθεστε…Ενα μικρο δειγμα:
Τα βίντεο τα τράβηξα και ανέβασα εγώ στο κανάλι μου, διότι, όπως λέει κι ο φίλος Γιάννης, τα παιδιά είναι φοβεροί.
Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να άφηνα τη μηχανή να γράψει όλα τα τραγούδια: τράβαγα ένα, έλεγα “άσε, το επόμενο δεν το τραβάω να ξεκουραστώ” και στη συνέχεια μετάνιωνα για αυτό που είχα χάσει…
Ο Κωστής παίζει αν δεν κάνω λάθος και σε άλλα αθηναϊκά σχήματα (είναι και μέλος του Φόρουμ). Ο Φώτης σπουδάζει στην Αυστραλία, κι έτσι έπαιζαν από Οκτώβρη μέχρι Μάρτη στο Εφήμερο.
Μπαμπη σε ευχαριστουμε!Γενικα το καναλι σου ειναι θησαυρος,δεν ηξερα οτι το ειχες εσυ!Θα ηθελα παρα πολυ να τους ακουσω απο κοντα…Αξιοι!
και…
ή ένας Σκαρβέλης…μεγαλείο
και ένα δικό μου…
Ένας ρεμπέτης Αυστραλός
Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις στο χαρτί το ταξίδεμα από τους ήχους και τα μεράκια τα ρεμπέτικα που βγαίνουνε στο παίξιμο της κιθάρας του Αυστραλού Wayne Simmons και του τρίχορδου μπουζουκιού του Φώτη του Βεργόπουλου.
Μέσα στο καταχείμωνο και πάνω στην ξόφληση του 2008 και στο έμπα του 2009, είχα την ευκαιρία και την τύχη να ακούσω 4 - 5 φορές την κομπανία, Φώτης Βεργόπουλος, Wayne Sim, Νίκος Βεργόπουλος (μπαγλαμά - τραγούδι) και Μαρία Τσώνη (τραγούδι). Άλλες τόσες φορές άκουσα τον Φώτη και τον Wayne να παίζουν για πάρτη τους ήχους ελληνικούς, δουλεμένους έτσι που όλα τα ακούσματα που βγαίνουν από τις πενιές τους να είναι οι καημοί και οι χαρές της Ελλάδας. Στην Κορώνη, ο Φώτης ήρθε 6 μηνών από την Αυστραλία, όπου οι γονείς του ήταν μετανάστες. Εδώ πήγε σχολείο και τελειώνοντας το Λύκειο, έφυγε το 2006 για σπουδές στην Αυστραλία. Εκεί, λοιπόν, στη Μελβούρνη έγινε το μεγάλο σάλτο στο παίξιμο του Φώτη. Το τρίχορδο μπουζούκι έγινε προέκταση του χεριού του. Εκεί έγινε και η συνάντηση με τον Αυστραλό μουσικό Wayne Simmons, ο οποίος δηλώνει ρεμπέτης και εδώ και δύο χρόνια συνοδεύει και “περπατάει μουσικά” τον 20χρονο Φώτη. Ανήμερα των Φώτων, μεσημέρι, στην ψαροταβέρνα του “Καγκελάριου” στην Κορώνη, με λίγο τσίπουρο και ντόπιο κρασάκι, κουβεντιάσαμε με τον Wayne και τον Φώτη.
Wayne, πώς έμαθες τα ελληνικά λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια; Έχεις ελληνική καταγωγή;
Είμαι Αυστραλός τουλάχιστον εδώ και 180 χρόνια περίπου. Οι προγονοί μου πήγαν στην Αυστραλία πριν το 1850. Είμαι δάσκαλος Μουσικής εκεί στην πατρίδα. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν εκκλησιαστική μουσική που έπαιζε η μάνα μου με την μπάντα της ενορίας. Την ελληνική μουσική τη γνώρισα, ως μουσικός δάσκαλος, στο σχολείο, όπου είχα λίγους μαθητές ελληνικής καταγωγής. Η πρώτη επαφή με την ελληνική μουσική έγινε μέσα από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις των μεταναστών μαθητών μου.
Τα μουσικά ακούσματα της νιότης σου ποια ήταν;
Βασικά ήταν Beatles στα νιάτα μου (τώρα είμαι 55 χρόνων) και η κλασσική εκκλησιαστική μουσική. Ξέρεις, στην Αυστραλία δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε εδώ μουσική κουλτούρα. Το 1995, η ελληνική λαϊκή μουσική μού ξύπνησε το ενδιαφέρον και άρχισα το ψάξιμο. Γνώρισα ήχους και ήρθα σε επαφή με δικά σας παραδοσιακά όργανα, όπως το λαούτο, ο τζουράς, το σάζι, το κανονάκι, που βγάζουν μια μουσική που έχει λιτότητα, καλαισθησία και ταπεινότητα. Όμως, και οι τραγουδιστές είναι ιδιαίτερες φωνές και αποδίδουν σωστά το λιτό, το δωρικό και το περιεκτικό αυτού του είδους της μουσικής, π.χ. η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου.
Για το νεότερο λαϊκό τραγούδι τι έχεις να πεις;
Τα περισσότερα νέα ελληνικά τραγούδια έχουν έπαρση και στόμφο, δεν έχουν την ταπεινότητα και το σεβασμό των παλιών. Ο σωστός ήχος για μένα είναι ο ήχος των ακουστικών οργάνων και όχι ο ήχος των μουσικών εφέ κ.λπ., γι’ αυτό το λόγο εγώ ο Αυστραλός έγινα λάτρης του ελληνικού ρεμπέτικου, που είναι μια μουσική χωρίς φτιασίδια.
Κατά τη γνώμη σου ο τόπος μας και οι άνθρωποι εδώ τι καλά έχουν και τι όχι;
Ο τόπος είναι πανέμορφος και η θάλασσα και το κλίμα πολύ καλά. Επίσης, μου αρέσει που οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ εκδηλωτικοί, ενώ αρκετοί που γνώρισα έχουν και μουσική κουλτούρα. Αισθάνομαι άνετα εδώ, γι’ αυτό και θα ξανάρθω. Δε μου αρέσουν, όμως, οι λακκούβες στους δρόμους, τα πολλά σκουπίδια εδώ και εκεί και το συνεχές κάπνισμα των Ελλήνων, που δε σέβονται το μη καπνίζοντα. Ο Φώτης στο διπλανό κάθισμα χαμογελάει σβήνοντας το τσιγάρο του στο τασάκι.
Φώτη, μίλησέ μου με λίγα λόγια για τη μουσική σου διαδρομή.
Τα ακούσματά μου από το σπίτι ήταν ρεμπέτικα λόγω του πατέρα μου, κυρίως, αλλά και του μεγαλύτερου αδελφού μου, του Διονύση (μπαγλαμάς, τζουράς, μπουζούκι κλπ.) Το πρώτο τραγούδι που έπαιξα ολοκληρωμένα ήταν “Οι μπαγλαμάδες” του Κερομύτη, ήμουν τότε 7 χρόνων. Έκτοτε με πολύ ψάξιμο στο τρίχορδο μπουζούκι, έκανα πολλές ώρες εξάσκηση σε ήχους ρεμπέτικους, που συγκεντρώνω εδώ κι εκεί, κυνηγώντας πάντα ακούσματα από πρώτες και αυθεντικές εκτελέσεις. Τα 2-3 τελευταία χρόνια έχω μπει σε δρόμους που ανακαλύπτω μόνος, παίζοντας συνεχώς. Είμαι θα έλεγα αυτοδίδακτος και παίζω μόνο με τα ακούσματα, χωρίς να έχω θεωρητική γνώση και νότες γραφτές. Κάτι λίγα στοιχειώδη για τους δρόμους των τραγουδιών με μπουζούκι τρίχορδο μου έδειξε ο Ντίνος ο Μασκαβίκος (Γεωργόπουλος), από το Βασιλίτσι, που είναι καλός ρεμπέτης της περασμένης γενιάς.
Πώς βλέπεις το αύριο έτσι μουσικά που εξελίσσεσαι;
Έχω βάλει στόχο να τελειώσω τις σπουδές μου (πολιτικός μηχανικός) και παράλληλα να συνεχίσω τούτο το νταλκαδάκι του μπουζουκιού, που δε νομίζω να με αφήσει και να το αφήσω ποτέ. Αργότερα, αν μου προκύψει, ίσως ασχοληθώ επαγγελματικά με το ρεμπέτικο, όχι βέβαια στην Αυστραλία, αλλά εδώ στην Ελλάδα, γιατί σχεδιάζω να γυρίσω πίσω στην πατρίδα.
Με τον Wayne πώς έγινε η γνωριμία;
Με το που πήγα στη Μελβούρνη άρχισα να παίζω μαζί με άλλα παιδιά - Έλληνες - μια, δυο φορές την εβδομάδα σε ελληνικό μαγαζί και ένα βράδυ ήλθε ο Wayne. Τη δεύτερη φορά ήλθε φέρνοντας και το κόντρα - μπάσο του, και ζήτησε να παίξει μαζί μας, κάτι που δεχτήκαμε με χαρά. Από τότε μπήκε στους δρόμους τους ρεμπέτικους, λες και το 'ξερε χρόνια. Τώρα μας συνοδεύει με ακουστική κιθάρα. Όμως, εξίσου καλός είναι σε όλα τα παραδοσιακά όργανα και ψάχνεται συνεχώς, όπως και εγώ. Σε λίγες μέρες φεύγουμε για Αυστραλία πάλι, αλλά του χρόνου θα είμαστε ξανά εδώ, πάντα στους ρεμπέτικους σκοπούς παρόντες. Καλό ταξίδι, παιδιά, και να μας έρθετε να σας χαρούμε και πάλι!
Του Νίκου Σαρέλλα
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 23:40 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 23:28 —
[LEFT]ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΤΑΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΚΗΣ-ΦΩΤΗΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΕΚΤΟΡΑΣ ΚΟΣΜΑΣ.
[/LEFT]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ES65JLr5RS0#!
Markos Vamvakaris Taxim
http://www.youtube.com/watch?v=RVW6GcxrjXc&list=UUkRoDAv2g_yZ8tXurzD54vw&index=9&feature=plcp
Rebetika Music Melbourne
Παιδιά μιλάμε για τρομερά φαινόμενα,τα πράγματα που παίζουν και μας παρουσιάζουν σε τόσο νεαρή ηλικία το ρεπερτόριό τους δηλαδή όντως απίστευτα.Νά θυμίσω οτι φέτος το χειμώνα έγινε στο PASSPORT του Πειραιά μια γνήσια ρεμπέτικη συναυλία όπου η ομάδα αυτών τών παιδιών μάς συγκίνησε(έκλεινες τα μάτια και ήταν σαν να άκουγες τίς πενιές και τίς φωνές τής παλιάς ρεμπέτικης σχολής)και πραγματικά ζήσαμε μία ιστορική βραδιά.Εκτός από τον Φώτη(που τον περιμένουμε να επιστρέψει μόνιμα) και τον Κωστή υπάρχει η Αυγερινή,η Μαρία,η Χαρούλα, ο Ευγένιος,ο Κώστας, ο Γιάννης και πολλοί άλλοι ταλαντούχοι μουσικοί του είδους που αγαπάμε και σίγουρα με την στήριξη των παλαιοτέρων είμαστε αισιόδοξοι οτι η λαϊκή μας μουσική κληρονομιά είναι σε καλά χέρια.Φυσικά έχουν την ατυχία αυτά τα παιδιά να πέσουν στη μεγάλη οικονομική και πολιτιστική κρίση αλλά σίγουρα το μέλλον τούς ανήκει αρκεί να αγωνίζονται και να προσέχουν τον εαυτό τους.
Έτσι είναι όπως τα λέτε, και επειδή παρακολουθώ από κοντά αυτά τα υπέροχα νέα ταλέντα που είναι και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ παιδιά, δηλώνω πάντα αισιόδοξη για το μέλλον της παραδοσιακής μας μουσικής! Υπάρχει συνέχεια, σε κόντρα της ισοπεδωτικής εποχής μας, όσο υπαρχουν αυτά τα παιδιά που με ταλέντο, μεράκι και γνώση ερευνούν και μας παρουσιάζουν τα διαμάντια του λαού μας σε πείσμα των ακουσμάτων του συρμού…
Φοβεροί και οι δύο, Κωστής και Φώτης!!! Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα και τους άκουσα για πρώτη φορά από κοντά και με ενθουσίασαν πάρα πολύ τα παλικάρια! Φοβερές ερμηνείες με τον Φώτη να χρωματίζει με τις πενιές του και τον Κωστή να παίζει με τον δικό του τρόπο, με στολίδια και γεμίσματα στην κιθάρα! Φωνάρες πάλι και οι δύο και με ένα τρομερό ρεπερτόριο! Αξίζει πάρα πολύ κάποιος να πάει να τους δει, το προτείνω ανεπιφύλαχτα! ( Τυχαία πριν λίγο καιρό είδα κάποια από τα βιντεάκια που έχει βάλει ο Μπάμπης στο youtube και αναγνώρισα τον Φώτη του οποίου το παίξιμο και την φωνητική του ερμηνεία είχα λατρέψει στην κατάρα της μάγισσας σε αυτά τα δύο βιντεάκια http://www.youtube.com/watch?v=59ces8mWIeM και στούντιο μετά εδώ
http://www.youtube.com/watch?v=fpiXiPDHGQw )
είχα την τύχη να τους δω δυο φορές σε ένα μήνα, μετά από καιρό. είναι ασύλληπτη η άνεση και η δημιουργικότητά τους στο παίξιμο, καθώς και ο συμπαγής και μαζί ήρεμος ήχος που βγάζουν. και πολύ καλά παιδιά!
Προσυπογράφω απολύτως το κομματάκι που υπογράμμισα.
Τους είδα στα Παλιατζήδικα, μαζί μ’ ένα βιολί, τον Γιάννη. (Ζαρία; δεν είμαι σίγουρος). Πελατεία καμιά δεκαριά άτομα. Ησυχία και γαλήνη. Το παίξιμό τους ήταν η αποθέωση της λιτότητας. Για πρώτη φορά ένοιωσα ότι αυτό που λέμε «δωρικότητα» δεν είναι αυταξία: έχει νόημα να παίζεις λίγα, όταν το καθένα από αυτά τα λίγα έχει μέσα του ψωμί. Και εδώ είχε. Καθώς οι συνθήκες ακρόασης ήταν ιδανικές, δεν έχασα ούτε νότα. Αν είχα χάσει έστω και μία, θα ήταν κρίμα!
Περνάγαμε απέξω, επιστρέφοντας από ποτό σ’ ένα μαγαζί που δεν το λες και βαβουριάρικο, αλλά σίγουρα δεν ήταν και εκκλησία. Μας πήρε ο αχός από το μπουζούκι και σταθήκαμε να ρίξουμε μια ματιά. Σε μισό λεπτό περίπου είχε αυτόματα αποφασιστεί ότι πρέπει να κάτσουμε. Επικρατούσε μες στα Παλιατζήδικα μια ατμόσφαιρα, πώς να το πω… διαύγειας. Μια μουσική αποτελούμενη από λεπτές και καθαρές γραμμές, που ξεχώριζαν ολοκάθαρα μέσα σ’ ένα φόντο που τις άφηνε να αναδειχτούν (εννοώ την ησυχία που η ίδια η μουσική επέβαλλε). Μάλιστα σχολίασα και στα παιδιά ότι μας τράβηξε η ησυχία, και η φίλη μου διόρθωσε «δεν ήταν η ησυχία, ήταν η ευγένεια».
Πράγματι, παίζουν ευγενώς. Το νιώθεις αυτό ακόμη και περνώντας απέξω, και αν μπεις και μέσα μπορείς να το επιβεβαιώνεις επί ώρες νον-στοπ.
Γιάννης Ζαρίας δε εστί σημαντική περίπτωση βιολιστή και ήδη διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, νομίζω. Βλέπω ότι κυκλοφορεί και στο εμπόριο η διδακτορική διατριβή που εκπόνησε: Η διαποίκιλση στην ελληνική παραδοσιακή βιολιστική τέχνη, Εκδόσεις Ορφέως (Edition Orpheus), Αθήνα 2013, περίπου 1000 σελίδες παρακαλώ!
Πράγματι, φαίνεται αξιόλογο. Εδώ δυο λόγια από τον ίδιο για το πόνημα. Εδώ βλέπω ότι, εφόσον εκδόθηκε, δε διατίθεται ονλάιν όπως γενικά οι διδ. διατριβές.
Με τον Ζαρία εχουμε βρεθεί πολλες φορες μαζί σε γλεντια. Ειναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ μουσικος. Οχι μονο στο βιολι αλλα και στην κιθαρα. Δεν παιζει απλα ενα δυο οργανα. Ξερει μουσικη. Και αυτο φαίνεται στο παιξιμο.
Τους εχω ακουσει φετος και τους τρεις και ήταν ονειρο. Δυστυχως δεν ηταν μερα σαν και αυτη που περιγραφτηκε παραπανω. Ειχε πολυ φασαρια (ευκαιρια να ξαναπαω για να ακουσω καλυτερα :085:)
Μια φωτογραφία των χαρισματικών "Ρεμπετιέν"από την περασμένη παρασκευή.
Είμαι και εγώ θαυμαστής αυτού του υπέροχου σχήματος.
Δεν τους έχω ακούσει από κοντά,μέχρι στιγμής, εκτός απ τον Κωστή στη μουσική σύναξη στον Ταϋγετο,που παίξαμε και λίγο μαζί και μπορώ να πω πως εκτός από εκπληκτικός κιθαρίστας παίζει και πολύ καλό μπουζούκι!!
Βασίλη, ποιό είναι το κουτούκι αυτό, αν θυμάσαι (ή ξέρει κάποιος άλλος)…; :085:
Kάθε Παρασκευή οι Ρεμπετιέν συνεχίζουν στο Οινοπωλείο (Αισχύλου 12, Ψυρρή τηλ. 21 3008 1461)