Φεστιβάλ Ρεμπέτικου - Μάρκος Βαμβακάρης

Για όσους δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, αναδημοσιεύω εδώ από το http://cyclades24.gr

Φεστιβάλ Ρεμπέτικου στην Σύρο – Άργησε…αλλά ήρθε για να μείνει!
Η Σύρος τιμάει το μεγάλο Μάρκο Βαμβακάρη…

  Το ρεμπέτικο δεν είναι μόνο ένας ελληνικός πολιτιστικός θησαυρός,  είναι ένας παγκόσμιος πολιτιστικός θησαυρός. Το ρεμπέτικο είναι ένα από  τα 4 είδη αστικής μουσικής που υπάρχουν στον κόσμο, μαζί με τη Jazz,  το Tango και το πορτογαλέζικο Fados. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή  που μιλάμε, το ρεμπέτικο έχει παγκόσμια απήχηση. Όπως τόσο προφητικά  έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις στην περίφημη διάλεξή του για το ρεμπέτικο: «Αν  και πριν από 67 χρόνια, αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σε μας και  σε τέτοιο σημείο δικά μας, που δεν έχουμε νομίζω σήμερα τίποτʼ άλλο για  να ισχυριστούμε το ίδιο».

Το ρεμπέτικο αποτελεί τη βάση για τη γέννηση της ελληνικής μουσικής στην Ελλάδα και η Σύρος μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη γιατί της αναλογεί ενα κομμάτι, χάρη στο μεγάλο Μάρκο Βαμβακάρη.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης, επιστρέφει στο σπίτι του, στην Σύρα του που τόσο αγάπησε. Θα μπορούσε να ήταν ένας φόρος τιμής για αυτό τον Πατριάρχη του Ρεμπέτικου. Μπορεί να άργησε…αλλά ο Μάρκος επιστρέφει για να μείνει. Ένα θεσμό που πρόκειται να καθιερωθεί στα πολιτιστικά δρώμενα της Σύρου.
Ένα φεστιβάλ αλλιώτικο από τʼ άλλα, που περιλαμβάνει μουσική, πολλές εκδηλώσεις , Συναυλίες με τοπικούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες, Παρουσιάσεις Βιβλίων με θέμα την ζωή του Μάρκου, Ντοκιμαντέρ, Σεμινάρια πάνω στη Λαϊκή Μουσική και το μπουζούκι, Κουκλοθέατρο για μικρούς κ μεγάλους με την κούκλα ρεμπέτη Γιοβάν. Εκθέσεις παραδοσιακών Λαϊκών οργάνων, πολλές εκδηλώσεις κυρίως στην Άνω Σύρο αλλά και άλλες στην Πλατεία Μιαούλη και το Θέατρο Απόλλων.
Συγκεκριμένα, την Δευτέρα, η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Θωμάης Μενδρινού, εισηγήθηκε στο δημοτικό συμβούλιο, το Φεστιβάλ Ρεμπέτικου «Η Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη», το οποίο θα πραγματοποιηθεί από 31 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου και εντάσσεται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου για το φετινό καλοκαίρι.

Το θέμα πέρασε μετά από εισήγηση της ομόφωνα με κολακευτικά σχόλια από πολλούς συμβούλους. Μια συνδιοργάνωση με την Αναπτυξιακή Εταιρία Κυκλάδων ΑΕ όπου θα αναλάβει την υλοποίηση του Φεστιβάλ.
Η Αρμόδια αντιδήμαρχος δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει κατά την διάρκεια του Συμβουλίου, θερμά τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου κ. Ρούσσο και τους συνεργάτες του που στηρίζουν αυτή την προσπάθεια η οποία έχει έναν κοινό σκοπό, να τιμήσουμε αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη που υπήρξε σταθμός στην εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού, στον τόπο του με ένα δυνατό και πλούσιο αφιέρωμα κρατώντας την παράδοση αλλά και την μνήμη του Μάρκου ζωντανή!

Πρόγραμμα εκδηλώσεων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ για το Λαϊκό Τραγούδι, με τίτλο «η Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη»

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Άνοιγμα Φεστιβάλ – Ομιλία εκπροσώπων Δήμου Σύρου – Ερμούπολης

1° μέρος: Μουσικοχορευτική παράσταση με τίτλο «Ήθελα να σ” αντάμωνα» αφιερωμένη στο Μάρκο Βαμβακάρη – Πλατεία Μιαούλη

Με τη συνεργασία της Λαϊκής Ορχήστρας Σύρου και του Λαογραφικού Χορευτικού Ομίλου «Η σοφία της παράδοσης»

2° μέρος: Η Λαϊκή Ορχήστρα Σύρου, θα συνεχίσει με παλιά λαϊκά τραγούδια των μεγαλύτερων συνθετών της προπολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου. Λαϊκή Ορχήστρα Σύρου



Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου 2016


Ο Μάρκος Βαμβακάρης στη γειτονιά που γεννήθηκε – Άνω Σύρος

Μουσικό σχήμα αποτελούμενο από Συριανούς μουσικούς, θα παρουσιάσει τραγούδια του Μ. Βαμβακάρη, αλλά και τραγούδια στα οποία ο Μάρκος Βαμβακάρης συμμετείχε ως ερμηνευτής.
Μουσικοί τοπικού λαϊκού σχήματος
Διάλεξη και σεμινάριο με θέμα την τεχνική του μπουζουκιού (Α” μέρος) και την εξέλιξή του μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών που χαρακτηρίστηκαν από το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, από τον σημαντικό δεξιοτέχνη σολίστα και διδάσκαλο του οργάνου, Βαγγέλη Τρίγκα, με τη συνεργασία του πιανίστα Θοδωρή Μπρουτζάκη.

Θέατρο Απόλλων
Κουκλοθέατρο με τίτλο «Ο ρεμπέτης Γιοβάν» – Μια παράσταση της Αννέτας Στεφανοπούλου, στην Πιάτσα της Άνω Σύρου
Ντοκιμαντέρ για το Μάρκο Βαμβακάρη, με τίτλο «Μʼαρέσουν οι καρδιές σαν τη δική μου» του Γιώργου Ζέρβα στην Πιάτσα της Άνω Σύρου

Ντοκιμαντέρ βασισμένο τόσο στην ηχογραφημένη συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος στην Αγγελική Καλαμαρά, όσο και στις μαρτυρίες των συγγενών και των ανθρώπων που έζησαν κοντά του και δούλεψαν μαζί του.
[b]

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016[/b]

Διάλεξη και σεμινάριο με θέμα την τεχνική του μπουζουκιού (Β” μέρος)
και την εξέλιξή του μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών που χαρακτηρίστηκαν από το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, από τον σημαντικό δεξιοτέχνη σολίστα και διδάσκαλο του οργάνου, Βαγγέλη Τρίγκα, με τη συνεργασία του πιανίστα Θοδωρή Μπρουτζάκη.

Παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Μάρκου Βαμβακάρη για πρώτη φορά σε αγγλική μετάφραση,η οποία εκδόθηκε στο Λονδίνο, με τίτλο: «Markos Vamvakaris, the Man and the Bouzouki, Autobiography». Πρόκειται για τη μετάφραση της ήδη εκδοθείσας αυτοβιογραφίας της Αγγελικής Βέλλου Κάιλ (1978).

Παρουσίαση έτερου βιβλίου για το Μάρκο Βαμβακάρη
Παρουσίαση: Συγγραφέων – εκδοτών των νέων βιβλίων για τον Μάρκο Βαμβακάρη Πιάτσα Άνω Σύρου
Παρουσίαση τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη, στη γειτονιά που γεννήθηκε ο Μάρκος Βαμβακάρης – Πιάτσα Άνω Σύρου
Μουσικό σχήμα αποτελούμενο από μαθητές του Αρίστου Βαμβακούση, θα παρουσιάσει τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, σε μερικά εκ των οποίων έχει συμμετάσχει ο Μάρκος Βαμβακάρης ως ερμηνευτής.
[b]

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016 – Θέατρο Απόλλων[/b]

«ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ & ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ μια παράλληλη διαδρομή …»

Συναυλία του Βαγγέλη Τρίγκα με το μουσικό του σύνολο

Έτσι τιτλοφορεί ο Βαγγέλης Τρίγκας τη μουσική παράσταση που παρουσιάζει με το μουσικό του σύνολο, αναδεικνύοντας την άρρηκτη σχέση που είχαν μεταξύ τους το μπουζούκι και το λαϊκό τραγούδι, καθώς και την παράλληλη εξέλιξή τους στις πρώτες δεκαετίες.

Είναι μια αναδρομή, από τις αρχές της δεκαετίας 1930 μέχρι και το 1970, με τραγούδια και οργανικά κομμάτια των σημαντικότερων λαϊκών συνθετών οι οποίοι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του λαϊκού τραγουδιού και της ελληνικής λαϊκής μουσικής γενικότερα.
Τα τραγούδια παίζοντα· με ιστορική σειρά δίνοντας έτσι το στίγμα κάθε περιόδου, ενώ τα σχόλια που κάνει εμβόλιυα ο Βαγγέλης Τρίγκας βοηθούν το κοινό να κατανοήσει πώς συντελέστηκε αυτή η μετάβαση από το ρεμπέτικο στο λαϊκό και από το λαϊκό στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Οι ενορχηστροτικές παρεμβάσεις καθώς και τα κλασσικά όργανα, πιάνο, κλασσική κιθάρα και βιολοντσέλο που είναι ενταγμένα στην ορχήστρα του Βαγγέλη Τρίγκα, αποτελούν πρόταση για ένα νέο, διαφορετικό τρόπο απόδοσης και ακρόασης της Λαϊκής μας Μουσική.
[b]

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016 – Πλατεία Μιαούλη[/b]

Ο Γιώργος Νταλάρας παίζει και τραγουδά Μάρκο Βαμβακάρη στη Σύρα

Ο καλλιτέχνης αναδεικνύει τη σχέση του με το ρεμπέτικο και τον Μάρκο Βαμβακάρη, που αλλού …. στην έδρα του. Την όμορφη και μοναδική Σύρο.

Είναι γνωστή η αγάπη του Γιώργου Νταλάρα για το ρεμπέτικο αλλά και για κάθε είδος μουσικής που είναι αυθεντικό και αληθινό.

Άλλωστε είναι γνωστό ότι χωρίς να καταφεύγει σε κατάχρηση, κρατώντας μάλιστα αυτά τα μοναδικά αριστουργήματα σαν φυλαχτό, έχει αφήσει ανεπανάληπτες ερμηνείες από ηχογραφήσεις και συναυλίες.

[b]

Τετάρτη 31 Αυγούστου έως και Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016 - Αίθουσα «Βάτη»[/b]

Έκθεση Παραδοσιακών μουσικών οργάνων

Αυτή δεν είναι μια από τις 133 επιχειρήσεις φαντάσματα που αρνήθηκαν να απογραφούν ένας θεός ξέρει γιατί?

Έτσι, να’χαμε να λέγαμε δηλαδή.

Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν βλέπω μέσα στο πρόγραμμα πουθενά το όνομα Στέλιος Βαμβακάρης.
Όπως επίσης καμία εντύπωση που βλέπω το όνομα Νταλάρας.

Νταλάρας!κατάφερε πάλι και "χώθηκε "στις εκδηλωσεις…!τετοια ετοιμότητα βρε παιδί μου…δεν αφήνει τιποτα να πεσει κατω από το τραπεζι…

Ο Νταλάρας είναι (όχι μόνιμος βέβαια αλλά) σταθερός κάτοικος Σύρας. Πόσοι μένουν στη Σύρα; Σίγουρα όλοι ξέρουν όλους. Θα ήταν επίθεση να μην τον καλέσουν. Και, μπορεί να τον έχω χιλιοβρίσει, και να το χιλιοξανακάνω, αλλά το ότι έβγαλε κάποτε έναν από τους μεγαλύτερους σε ακροαματικότητα νεότερους δίσκους με ρεμπέτικα είναι γεγονός με κάποια σημασία στην νεότερη ιστορία του ρεμπέτικου.

Και ο Πάριος έκανε περίπου το ίδιο. Η σημασία του δεύτερου γεγονότος είναι διττή: α): Κατεστράφη ο “Καριώτικος” ακόμα και στην ίδια την Ικαρία και β): ενηλικιώθηκε (που να μην είχε καν γεννηθεί) το “Νησιώτικο” (των Κονιτοπουλαίων), η δε χάρη του έφτασε και κάλυψε, με την ενηληκίωση, ακόμα και τη Βοιωτία…

Όσο για τη νεότερη ιστορία του Ρεμπέτικου, θα την προτιμούσα χωρίς Νταλάρα. Ειλικρινά το λέω, κι ας είχε το φόρουμ την επίπτωση της πολύ μικρότερης επισκεψιμότητας.

Κύριε Νίκο ,θα ήθελα να γράψω δυό πράγματα για την τελευταία ανάρτηση σας.Δεν είμαι “νταλαρικός” σε καμμία περίπτωση.Έμαθα όμως τα ρεμπέτικα σε ηλικία 12 χρονών απο αυτόν.Δεν λέω οτι το ρεμπέτικο θα χανόταν αν δεν ήταν ο Νταλάρας στη μέση.Μπορεί όμως να αργούσε ,μπορεί και να γινόταν με χειρότερο τρόπο.Σε κάθε περίπτωση το ότι η νέα γενιά έμαθε το ρεμπέτικο έστω κι έτσι είναι μεγάλο κέρδος.Άλλωστε όλη η νεολαία που ασχολήθηκε ,έψαξε αργότερα και τις αυθεντικές εκτελέσεις ,τους τρόπους παιξίματος ,το ύφος των εκτελέσεων κ.λ.π.Νομίζω λοιπόν οτι πέρα απο συμπάθειες και αντιπάθειες οι εκτελέσεις του Νταλάρα κάτι πρόσφεραν.Απολύτως προσωπική και ταπεινή μου γνώμη.

Τάκη, από αρκετούς την έχω αυτή την περιγραφή. Την ξέρω πολύ καλά. Όταν εγώ γνώριζα το ρεμπέτικο, μέσα δεκαετίας 60, ήμουν μειοψηφία πολύ μικρή. Όταν ζήτησα να αγοράσω τρίχορδο, με κοίταξαν σαν να καταπίνω παιδιά. Όταν παίζαμε Μάρκο, Δελιά, Κωστή και Γιοβάν Τσαούς στις ταβέρνες, μας έβλεπαν σαν ούφο αλλά τους άρεσε. Οι ίδιοι, είχαμε ονομάσει τους εαυτούς μας “τυμβωρύχους”, αφού κυριολεκτικά τα ξεθάβαμε τα τραγούδια, οι δε αντιδραστικοί επί Δικτατορίας ούτε που καταλάβαιναν τι λέμε, αλλά ότι δεν ήταν Θεοδωράκης το καταλάβαιναν και δεν μας κάρφωναν. Σε διαβεβαιώ λοιπόν ότι προτιμώ εκείνη την εποχή από την μετέπειτα αναβίωση, όπου σε κάθε στενό στα Εξάρχεια ξεφύτρωνε κι από ένα ρεμπετάδικο. Είμασταν πολύ λιγότεροι, ναι, αλλά όπως κι εσύ λες, δεν χάθηκε το ρεμπέτικο, βρέθηκαν κάποιοι να πάρουν το νήμα. Και να σου πώ και κάτι; όταν διοργάνωνε ο Νταλάρας τις συναυλίες, τον σνομπάραμε και δεν πήγαμε. Όμως, δεν μπορώ να δεχτώ ότι το ρεμπέτικο επέζησε χάρη στον Νταλάρα. Εκείνοι (οι λίγοι!!!) που μετά τον Νταλάρα άρχισαν να το ψάχνουν, θα το έψαχναν και με διαφορετική ευκαιρία που σίγουρα θα ερχόταν, οι άλλοι (οι πολλοί) που δεν το έψαξαν, αυτοί είναι η ζημιά που έκανε ο Νταλάρας.

δεν καταλαβαίνω πως οι κακές εκτελέσεις (όχι μόνο του ακατανόμαστου) βοηθούν το είδος. όση δημοσιότητα κι αν πάρει, λες και την έχει ανάγκη.
θυμήθηκα το άξιον εστί με τον ρουβά, που η δικαιολογία ήταν η ίδια, ότι θα προσεγγίσει το νέο κοινό. δεν ξέρω για το νέο κοινό αν το προσέγγισε τελικά, εγώ πάντως έμαθα μερικά αριστουργήματα του σάκη που αγνοούσα.
εν τέλει, το θέμα δεν είναι πόσοι θα μάθουν το ρεμπέτικο, αλλά πώς θα το μάθουν. ποιότητα, όχι ποσότητα.

Ξαναδιαβάζοντας το νήμα (αφού δεν με πιάνει ύπνος), βλέπω κάτι που μου είχε ξεφύγει.

Ναί, σωστά. Και άν παρακολουθούσαμε, κι εσύ κι εγώ Περικλή, το φεστιβάλ, μάλλον θα τον χιλιοβρίζαμε και πάλι, κι εσύ κι εγώ. Όμως γιατί, όταν τον κάλεσαν, δεν είπε αυτό που θα έλεγα τουλάχιστον εγώ στη θέση του: -”Παιδιά, προχωρήστε το φεστιβάλ με γειά σας, με χαρά σας. Εγώ θα την κάνω. Ό,τι είχα να πώ σχετικά με το ρεμπέτικο, το είπα”; Η απάντηση βέβαια δεν μπορεί παρά να είναι – Γιατί είναι ο Νταλάρας.

Θα ηθελα να δηλωσω οτι μετα απο προσκληση του δημου της Συρου θα εκθεσουν οργανα στην εκθεση παραδοσιακων μουσικων οργανων οι εξης οργανοποιοι.
1.Τασος Κατσιφης
2.Σπουρδαλακης
3.Σταματης “καβουρας”
4.Γιαννης Τσουλογιαννης
5.Σταμκος Παναγιωτης
Αυτοι ειναι μεχρι τωρα και ισως προστεθουν μερικοι ακομη.

Τόσο κακές ήταν οι εκτελέσεις του ακατανόμαστου? Τεχνικά ή στο ύφος? Προσπαθώ να καταλάβω τι σας χαλάει τοσο πολύ.

Σήμερα που μπορεί καποιος να βρεί τις αυθεντικές εκτελέσεις στο διαδυκτιο ισως δεν προσφερει και πολλά, στην εποχή του ομώς?

Νικόλα, δεν ξέρω τι γινότανε στις εποχές που περιγράφει ο Νίκος Π. στο #7, γιατί δεν ήμουν εκεί. Περιέργως δε, δεν ξέρω ούτε εγώ πώς το έμαθα το ρεμπέτικο, παρόλο που …ήμουν εκεί! Μάλλον τότε πλέον (αρχές '90) ήταν κάτι που κυκλοφορούσε διάχυτο, χωρίς να χρειάζεται πια να το ανακαλύψεις.

Ωστόσο, δε θα ήμουν τόσο απόλυτος στο ζήτημα της ανάγκης για δημοσιότητα. Η ποσότητα είναι καμιά φορά προϋπόθεση της ποιότητας. Όταν είσαι ο μόνος που παίζει κάποιο όργανο ή είδος, συνήθως είσαι ο επιθανάτιος ρόγχος, και το έχω δει αυτό με τα μάτια μου με φθίνουσες τοπικές λαϊκές παραδόσεις (δηλαδή τον ένα ή τους λίγους τελευταίους που -πώς να το κάνουμε- δεν είναι καλοί). Όταν υπάρχει μια κάποια πιάτσα, ο καλύτερος θα είναι αρκετά καλός, γιατί το πράγμα ανακονείται, δε λιμνάζει.

Το παραπάνω δεν είναι απόλυτος κανόνας βέβαια, είναι όμως κάτι που συμβαίνει ενίοτε.


Τις προάλλες άκουσα τους καταπληκτικούς Ρεμπετιέν εδώ κοντά στο Ηράκλειο. Όπως θα ξέρουν πολλοί φορουμίτες, πρόκειται για δυνατή μουσική εμπειρία. Αυτές οι μουσικάρες οφείλουν κάτι στον Νταλάρα;

Γιά να το σκεφτούμε…

Οφείλουν στους παλιούς δημιουργούς και εκτελεστές.
Οφείλουν σ’ όσους παλιότερα επανεξέδιδαν, σήμερα βγάζουν στο ΥΤ, αρχαίες ηχογραφήσεις 78 στρ.
Οφείλουν στο προσωπικό τους μεράκι, γούστο, ταλέντο, αλλά και αγώνα.
Οφείλουν στην πρόοδο που έχει συντελεστεί τις τελευταίες λίγες δεκαετίες, ή και χρόνια μόνο, σχετικά με το παίξιμο ορισμένων τουλάχιστον οργάνων (πιο έντονα το είδα με το βιολί και την κιθάρα, αλλά βέβαια και στο μπουζούκι έχει γίνει πρόοδος).
Οφείλουν στις άλλες κομπανίες/μουσικούς που ανδρώθηκαν μαζί ή που προηγήθηκαν κατά λίγο καιρό, με τις οποίες γίνεται ανταλλαγή ερεθισμάτων.

Ναι, στον Νταλάρα μάλλον δεν οφείλουν.

Όμως, τον καιρό που γράφονταν αυτά τα ρεμπέτικα, γράφονταν και άλλα σημαντικά τραγούδια. Το (τζαζοπρεπές ή και μη) ελαφρό τραγούδι του ‘40 έχει αφήσει μερικές απίστευτες συνθέσεις και ερμηνείες. Σήμερα με το ίντερνετ, υπάρχει εύκολη πρόσβαση σ’ αυτό το υλικό, όπως και στο ρεμπέτικο. Και ξέρω αρκετό κόσμο που τ’ ακούν με ενθουσιασμό και θαυμασμό. Πιάτσα όμως δεν υπάρχει, ούτε που να παίζει ούτε που να ακούει όσους θα έπαιζαν. Κι αν υπάρχει και μου έχει διαφύγει, σίγουρα δεν έχει τη δυναμική της πιάτσας του ρεμπέτικου.

Ποια είναι η διαφορά στην εκ των υστέρων ιστορία των δύο ειδών;

Ότι στο ρεμπέτικο υπήρξε αναβιωτικό κίνημα, ενώ στο σήμερα λεγόμενο «ρετρό» όχι. Και εδώ, κακά τα ψέματα, έπαιξε κάποιο ρόλο κι ο δίσκος του Νταλάρα. Δε θέλετε να τον μεγαλοποιούμε, και ορθώς, αλλά δεν το βρίσκω πρέπον ούτε να τον παραβλέπουμε και τελείως. Πάνε και στους Ρεμπετιέν ακροατές που έχουν να πουν ότι «αυτά τα τραγούδια [κάποια βέβαια, ή τέλος πάντων το είδος γενικά] ο Νταλάρας μάς τα έμαθε».

Να μην τους τα μάθαινε;

Κι αυτό ακόμα είναι μια κατανοητή άποψη. Κι εγώ έχω παραπονεθεί ότι βρώμισε ο τόπος από τσαμπούνες, όταν εμείς … (κλπ., ανάλογα με το #7 του Νίκου Π.). Αλλά οκέι, αυτά είναι συναισθηματικοί υποκειμενισμοί.

Τέλος, μία παρατήρηση στο σχόλιο του άλλου Νίκου:

Νίκο, δε νομίζω ότι υπήρξε μετέπειτα αναβίωση. Πρόκειται για βήματα της ίδιας αναβίωσης. Πρώτα ήσασταν λίγοι, μετά γίναν πολλοί. Όπως με τους Κινέζους. Σε μια άσκηση ρητορικής θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι φταίτε εσείς που τα 'μαθε ο Νταλάρας!

Απλή υπενθύμιση για όσους θέλουν να παρευρεθούν …

Καλημέρα σε όλους, Pepe σε συγχαίρω πραγματικά για τις τεκμηριωμένες αλλα και ειλικρινείς απόψεις σου…το παράδειγμα με τις τσαμπούνες πολύ πετυχημένο και παρεμφερή…αν αποβάλλεις εγωισμό και αποδεχτείς πως πλέον δεν είσαι απο τους λίγους και μοναδικούς, τότε καταλαβαίνεις την αξία του να φεύγουν κάποιες “καταστάσεις” απο τα λημνάζοντα νερά που είπες και να τις παίρνει πλεόν το ποτάμι και να ταξιδεύουν. Αυτό βέβαια έχεις και τις επιπτώσεις του (βλέπε Νταλάρα και πολλούς άλλους) αλλά ουδέν καλό αμιγές κακού…η αλήθεια πάντως, έστω και πικρή, είναι πως η συνεισφορά του Νταράλα ήταν μεγάλη…και ακόμα μεγαλύτερη όταν είχε και Πάππο μέσα η κατάσταση :slight_smile:

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 09:31 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 09:29 —

Υ.Γ. Η ζήλεια μου για αυτούς που κατάφεραν αυτές τις μέρες να είναι στη Σύρο είναι αφόρητη…τους εύχομαι ολόψυχα να το καταευχαριστηθούν…