Κυκλοφόρησε το αξιόλογο βιβλίο του Νέαρχου Γεωργιάδη με τίτλο ‘Το φαινόμενο Τσιτσάνης’.Στο μετροφύλλημα φαίνεται να ανήκει στα επιστημονικά συγγράμματα που χαρτκτηρίζουν το γνωστό Κύπριο ρεμπετολόγο.
Συμπίπτει με την αναμενόμενη συναυλία στις 15.10.01 στο κλειστό στάδιο Ελευθέρια με Νταλάρα/Τσαλιγοπούλου/Ανδρεάτο/Δρακιά.Μια συναυλία που είχε πυροδοτήσει
συζητήσεις στο φόρουμ.Σημασία έχει ότι η
Κύπρος έχει την ευκαιρία να φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις που έχουν
αξία και προέρχονται από το ανώτατο ίδρυμα
της Ελλάδας που λέγεται Μέγαρο Μουσικής.
Εν τω μεταξύ οι πέντε συναυλίες της Αλεξίου
εδώ έχουν πάει υπέροχα,είχα την τύχη να μιλήσω
λίγο μαζί της για την ιστοσελίδα της.Εκεί είχα την τιμή να γνωρίσω και τη μικρή Αναστασία για
την οποία γράφτηκε το περίφημο τραγούδι του χελιδονιού.
Αχ, αυτή η λέξη “ρεμπετολόγος”.
Λίγο προς το “πρωκτολόγος” μου φέρνει.
Ιστορικός είναι ο άνθρωπος (στον Γεωτγιάδη αναφέρομαι) ή τουλάχιστον ιστορικής προοπτικής εργασία κάνει.
Ρεμπετολογία δεν ασκεί καθότι απουσιάζουν οι ανερμάτιστες φραστικές πιρουέτες και οι (εν αγνοία της μουσικής στο σύνολό της) μουσικολογισμοί.
Ο Νέαρχος μαζί με δυό τρεις ακόμα, έβαλε τη μελέτη της λαϊκής μουσικής σε σωστές βάσεις. Μπορεί να διαφωνούμε κάμποσοι με κάποιες “ρηχές” προσεγγίσεις ή κάποιες άλλες φορές με τη “φόρα” που παίρνει για να χαϊδέψει όποιους συμπαθεί.
Δεν πάυει όμως να κινείται σε πολύ σωστή κατεύθυνση και άρα, μόνο… ρεμπετολόγος δεν είναι.
Πάλι το επίπεδο του irc μαστίζει αυτό το φόρουμ
αλλά πιστεύω και η ‘ρεμπετολογία’ του Πετρόπουλου
που μετάφρασε ο Ed Emery καταδεικνύει αν μη τι άλλο ότι λόγιοι όπως ο Χατζηδουλής και Κουνάδης
μπορούν να ονομάζονται ‘ρεμπετολόγοι’ και ο συνειρμός δεν τείνει προς τον πρωκτό.
Αναλογική προέκταση αποτελεί το ‘γλωσσολόγος’ όπως είναι ο πρύτανης Μπαμπινιώτης που ταυτόχρονα είναι και ιστορικός της γλώσσας.Αυτά εις απάντησιν
και μη ξεχνάμε ότι η χρήση ενός όρου
βασίζεται στις σημασιολογικές προϋποθέσεις που
τον περιβάλλουν.
Κάποτε θα πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
“Ρεμπετολόγους” μας λέγανε με ειρωνικό προσδιορισμό, εμάς του “συλλέκτες και εκ τούτου ερευνητές” του ρεμπέτικου τραγουδιού, από το 1957 ως το 1974 (περίπου), οι ξενέρωτοι δημοσιογράφοι που μας βλέπανε σαν ψώνια. Ο όρος πολιτογραφήθηκε (και πάλι μςε τον δυσφημιστικό του προσδιορισμό) από τον Ηλία Πετρόπουλο. Εμείς οι ίδιοι, δεν είχαμε πρόβλημα με τον όρο. Μόνο που τα χαρακτηριστικά του “ρεμπετολόγου” δε βρίσκονται πιά σήμερα, κι έτσι ο χαρακτηρισμός του “ρεμπετολόγου” θα πρέπει να περιοριστεί σε 20-30 άτομα εκείνης της εποχής. Κι από δίπλα, όποια εξειδίκευση θέλει ο καθένας. Κι αυτό, ανεξάρτησα από τη “σοβαρότητα” ή μη του ερευνητή. Τον τίτλο λοιπόν, τον δικαιούται τόσο ο Πετρόπουλος, όσο κι ο Νέαρχος.
Πρόχειρα απαριθμώ τα περισσότερα ονόματα (που θυμάμαι) των αληθινών ρεμπετολόγων.
Προ του 1957: Γιώργος Μακρής (πατήρ πάντων).
Από το 1957 και πέρα (με προσπάθεια χρονολογικής απαρίθμησης:
Κώστας Φέρρης, Γιάννης Ταϋγανίδης, Κώστας Καζάκος, Δημήτρης Σταύρακας, Δήμος Θέος, Θωμάς Γκόρπας, Ηλίας Πετροπουλος, Νέαρχος Γωργιάδης, Παναγιώτης και Ζάκης Κουνάδης, Γιώργης Χριστοφιλάκης, Σπύρος Παπαϊωάννου, Στάθης Δαμιανάκος, Στάθης Γκώντλετ, Κώστας Χατζηδουλής, και σίγουρα ξεχνάω κάπποιους, μόλις τους θυμηθώ σας ξαναγράφω.
Φ.
Κώστα, Ο όρος όντως υποτιμά τη δουλειά του συλλέκτη, του ερευνητή, του ιστοριοδίφη εργάτη στα περι την αστική λαϊκή μουσική.
Και είναι πλέον αρκούντως προσδιορισμένα τα γνωστικά αντικείμενα, έτσι που να μη χρειάζεται να τα τσουβαλιάζουμε με όρους σαν κι αυτή του “ρεμπετολόγου”.
Ετσι λοιπόν, θυδέν υποwνοούμενο ως προς τους όσους ανέφερες αλλά και όσους ξέχασες.
Θάθελα να προσθέσω και ορισμένους παραγωγους ραδ. εκπομπών, ως εξαιρετικού βεληνεκούς συντελεστές στην αποκάλυψη πτυχών αγνώστων ή ξεχασμένων.
Κ.
PS. Δε κατάλαβα παληκαράκι μου μελτεμάκο…
Ποιό επίπεδο του irc μαστίζει το φόρουμ?
Σε ΕΜΕΝΑ αναφέρεσαι?
Δεν θα προχωρήσω σε διένεξη με τον Κουρούνη,ευχαριστώ το Φέρρη
για τα εμβριθή σχόλια,εύχομαι σύντομα το
θεατρικό του να έρθει στο Ριάλτο Λεμεσού,ο
χώρος είναι μαγικός.
Συγγνώμη για το άσχετο της παρέμβασης,αλλά θα ήθελα να ρωτήσω ποιο θεατρικό ανεβάζει ο Κ.Φέρρης και ποιό είναι το πρόγραμμά του.Ευχαριστώ.
Ο Κώστας Φέρρης ο μέγας μελετητής του ρεμβέτικου
(έγκριτος μουσικολόγος αλλά όχι κατά τους ακριβολόγους ρεμπετολόγος)
έχει γράψει και ανεβάσει στη Ρόδο και αλλαχού
τη θεατρική μορφή της ομώνυμης ταινίας του
αλλά χωρίς τη γνωστή μουσική επειδή ο Ξαρχάκος
δεν την παραχωρεί.Ομως το μουσικό στίγμα της
συζύγου του Θέσιας Παναγιώτου είναι εξίσου πηγαίο.
Γι αυτό εδώ στην Κύπρο περίμενουμε σαν
ερημίτες νάρθει η όαση αυτή που λέγεται ‘ρεμπέτικο’ του Φέρρη.
Κι εγώ είμαι ο …μέγας Ναπολέων!
Ρε Μελτέμη, τι είναι αυτά που λες; Θα βγει ο ίδιος ο Φέρρης να σε βρίσει!
ΑΝ
Ευχαριστώ για την απάντηση.Εκτιμώ ιδιαίτερα τον Κ.Φέρρη και την Θ.Παναγιώτου για την προσφορά τους στην μελέτη του ρεμπέτικου.Είχα όμως την εντύπωση ότι οι παραστάσεις του εν λόγω έργου έχουν τελειώσει.Αν όχι, υπάρχει περίπτωση να το δούμε στη Θεσσαλονίκη;
Εντάξει, βρε παίδες, μη μαλώνετε γιά μένα, δεν αξίζει… Πάντως οι πληροφορίες είναι οι εξής:
-
ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (opera greca), θεατρικό μουσικό έργο, με μουσική και τραγούδια της Θέσιας Παναγιώτου και στίχους δικούς μου. Ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο της Χάϊφα, στα Εβραϊκά, με σκηνοθέτη τον Μίχα Λέβινσον. Πρεμιέρα στις 10 Μαρτίου. Το “σάουντρακ” του έργου, στα Ελληνικά, είναι έτοιμο και θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στις 11 Μαρτίου. Τραγουδούν: Σωτηρία Λεονάρδου, Χρυσούλα Χριστοπούλου, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Πέτρος Φιλιππίδης, Μανώλης Καραντίνης (ναι, ναι!) και… Κώστας Φέρρης (Αμ πως!) Διπλό το Σι Ντι.
-
Καφέ-Αμάν στ’ Αστέρια της Γλυφάδας, ύστερα από την επιτυχία του εικοσαήμερου, πάει όλο τον χειμώνα. Από ταγκό, βαλσ, μπολέρο, τσα τσα, κουμπατσέρο, μάμπο, τσιφτετέλια, ανατολίτικα, χεϊμπέκικα, χασικλίδικα, Ηπειρώτικα, νησιώτικα, τσάμικα, καντάδες κ.ο.κ. από τις 12.00 ως τις 5 το πρωϊ. Τραγουδούν: Χρυσούλα, Σοφία Εφετζή, Μάριος, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Αγγελική Λαμπέτη, Θοδωρής Λίζος κ.ά. Γκραν σουξέ.
-
Το “Ρεμπέτικο στου Θωμά”, κασετίνα, πήρε ήδη Χρυσό δίσκο, και κυκλοφορεί από τώρα στα μαγαζιά ξεχωρσιτά τα 6 Σι Ντι. Συμφωνούμε -άνευ παρεξηγήσεως- ʼρη μου, τόσο η Θέσια όσο κι εγώ, πως ο δίσκος αυτός δεν αφορά τους μανιακούς του “ακραιφνούς” (μουσειακού θάλεγα) ρεμπέτικου. Αλλά γιά τον ίδιο ακριβώς λόγο, δε μπορεί να είναι αρνητικές ή και… καταστροφικές οι επιπτώσεις του, όπως δεν ήταν “Τα πέριξ” του Χατζηδάκι, ή οι χοροί του Σκαλκώτα. Έκαστος εις το είδος του, κι ο Λουμίδης στους καφέδες του.
-
Γιά την ώρα φεύγω γιά το Κάϊρο, θάμαι πίσω στις 20, τα ξαναλέμε, φιλάκια.
Φέρρης