Ενδιαφέρον, Μήτσο! Κάποια πληροφορία για την πηγή;
Έχουμε και στις δύο περιπτώσεις παλαιού τύπου στενό μπράτσο με μπερντέδες και στριφτάρια.
O Κοπελιάδης Ν. Εμμανουήλ γεννήθηκε το 1852 και πέθανε το 1934. Μαζί με τους Δ. Μούρτζινο, Ι. Γ. Σταθόπουλο και Δ. Καζάκο μαθήτευσαν στο εργαστήριο του Ιωάννη Γομπάκη.
Μπουζούκι του Γομπάκη έχω δει αλλά και αυτό δεν είχε χρονολογία (τουλάχιστον στην ταμπέλα του).
Τώρα να σου γράψω ότι δεν περιμένουμε φωτο θα ναι ψέμα.
Ωραίος ο Μάστορας(Pakag)!
Οι επιρροές απ΄το μαντολίνο είναι εμφανείς.
Ο Γομπάκης ήταν ο Πρώτο μάστορας.
Ώντος πολύ όμορφο όργανο…να πω επίσης ότι το σχέδιο-περίγραμμα της φιγούρας ήταν χαρακτηριστικό του Γομπάκη -κάτι σαν σήμα κατατεθέν του- και απαντά σε πολλά όργανα του όπως τα μαντολίνα και η μαντόλα του μουσείου…
Του πατέρα μου το μπουζούκι ήταν πολύ καλό. Ωραίο μπουζούκι, το έχω ακόμα. Ελληνικής κατασκευής του 1885. Το είχε φτιάξει ο Κοπελιάδης ο Μανόλης και αργότερα το είχε επιδιορθώσει ο γιός του Μανόλη, ο Νίκος Κοπελιάδης."
Η βιογραφια του Ζαμπέτα που εχει τοσα πολλά στοιχεια για τη ζωή του, δεν εχει φωτογραφίες των μπουζουκιών του?
Είναι γνωστές φωτογραφίες από το βιβλίο “Road to Rembetika” της Gail Holst (1st ed. 1975), στην επανέκδοση του 1991, με τίτλο “Δρόμος για το ρεμπέτικο”, στις σελίδες 79 και 80. Νομίζω όμως ότι οι φωτογραφίες προέρχονται από τον Κώστα Χατζηδουλή ή τον Ηλία Πετρόπουλο. Παραθέτω κι άλλη μια με μπαγλαμάδες. Επίσης, κάπου μέσα στο βιβλίο υπάρχει και μια φωτογραφία του Θανάση Μπάστα ή “Συριανού” που παίζει ένα μπουζούκι καμωμένο γύρω στα 1900, όπως γράφει στη λεζάντα…
Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη για την αργοπορημένη απάντησή μου. Χριστός ανέστη!
Καθυστερημένα λίγο (δεδομένου ότι έλειπα) να ενημερώσω ότι υπάρχουν φωτογραφίες παλιές της οικογενείας με κάποια μπουζούκια αλλά χωρίς λεπτομέρειες και αναφορές στον οργανοποιό. Δεν γνωρίζουμε δηλαδή αν κάποιο είναι αυτό που αναφέρει στο απόσπασμα ή πρόκειται για άλλα μπουζούκια.
Ο Θανάσης Μπάστας , που μας άφησε πριν λίγα χρόνια πλήρης ημερών (είχε ξεπεράσει τα 90) ήταν για πολλά χρόνια δάσκαλός μου.
Το μπουζούκι που παίζει σ`αυτή τη φωτογραφία ανήκει στη μικρή συλλογή πολύ παλιών οργάνων( κάποιες φωτογραφίες των οποίων δημοσιεύονται στο βιβλίο της Holst ) του Jan Miller, του οποίου δάσκαλος επίσης υπήρξε ο Θανάσης. Στο σπίτι του είναι τραβηγμένη και η εν λόγω φωτογραφία, κατα τη διάρκεια κάποιου μαθήματος, γύρω στο 1975.
Το συγκεκριμένο όργανο, αν θυμάμαι καλά, έχει ημερομηνία επισκευής (!) 1900.
Παρατηρήστε επίσης τον χαρακτηριστικό -μαντολινίστικο-τρόπο που κράταγε την πένα ο Θανάσης, με το δείκτη σχεδόν σε ευθεία!
Ευχαριστούμε! Μήπως είναι δυνατόν να μάθουμε και την καταγωγή του Θανάση Μπάστα; Είχε, βέβαια, το παρατσούκλι “Συριανός”, αλλά εδώ στη Σύρα, δεν τον γνωρίζει κανείς από τους “παλιούς”, αλλά ούτε και υπάρχει το επώνυμο αυτό (πλέον)…
Προς κύριο Φρονιμόπουλο
Καλημέρα πρόσφατα είχα μια κουβέντα για το Θανάση Μπάστα Συριανό με τον κο Νίκο Σωρότο αν έχω συγκρατήσει το επίθετο (παίζει κιθάρα μεγάλος πια και έχει ένα γιο το Χρήστο), μου εξιστορούσε στιγμιότυπα από παλιά και μου είπε να δώσω χαιρετισμούς!
Δεν ξέρω εάν τον θυμάστε!
ΥΓ Συγγνώμη για την εδώ δημοσίευση αλλά προσπάθησα να στείλω ΠΜ και το ίνμποξ είναι γεμάτο
Ο Θανάσης δεν ήταν από καταγωγή Συριανός. Μου είχε πει γιά την καταγωγή των γονιών του, αλλά δυστυχώς την έχω ξεχάσει.
Στη Σύρο μεγάλωσε, όταν μετατέθηκε εκεί ο πατέρας του, ως οικονομικός έφορος. Πολλές ιστορίες μου είχε διηγηθεί γιά τα παιδικά του χρόνια εκεί, τους μάγκες και τα πρώτα του ακούσματα από μπουζούκι, στον τεκέ του Μαούτσου. Δεν τελείωσε το Γυμνάσιο, γιατί στην τελευταία τάξη (δικτατορία Μεταξά) αποβλήθηκε …από όλα τα Γυμνάσια της χώρας, γιατί οργάνωσε μαθητική απεργία! Στη Σύρο επίσης άρχισε να παίζει ερασιτεχνικά κιθάρα και μπουζούκι. Τραυματίστηκε στο πόδι, στον πόλεμο της Αλβανίας.
Από τη Σύρο έφυγε κρυφά στη διάρκεια της κατοχής, κυνηγημένος από τους Γερμανούς. Βρέθηκε στην Αθήνα, όπου γιά να ζήσει άρχισε να δουλεύει πιά επαγγελματικά σαν μπουζουξής.
Ένα χρόνο πρίν πεθάνει, πήγαμε με την Ιωάννα σπίτι του όπου του πήρε μία τετράωρη συνέντευξη, Είχε πολύ κέφι και θυμήθηκε πολλά από τη ζωή του…
Ελπίζω κάποτε να τη διαβάσουμε απομαγνητοφωνημένη.
(Βεβαίως και θυμάμαι το Νίκο, δώσε και τους δικούς μου χαιρετισμούς theodon)
Λόγω οτι εχω μελετησει ιστορία της τέχνης, θα ήθελα να σας κάνω γνωστό το παρακάτω :
γενικά σε πίνακες οι ζωγράφοι μπορεί να μην θεωρούν σημαντικό να βάλουν κάποια λεπτομέρεια σε κάποιο όργανο (που εμεις μπορεί να θεωρούμε σημαντική) γιατι απλούστατα το ζτούμενο δεν ειναι να “καταγράψουν” το οργανο, αλλά το γενικό θέμα, δηλ. τον άνθρωπο που το κρατά, την σχέση του με τα υπόλοιπα πρόσωπα του θέματος, την αλληγορία του θέματος κλπ… Οι μόνοι πίνακες (με περισσότερη αξιοπιστία (όσον αφορά τις μικρολεπτομέρειες) είναι συνήθως οι πίνακες που σαν θέμα έχουν τις λεγόμενες “νεκρές φύσες”. Δηλαδή ενα βάζο με λουλούδια με ενα μαντήλι, ένα λαούτο πάνω σε τραπέζι δίπλα σε φρούτα κλπ… Ο μόνος λόγος που συμβαίνει αυτο ειναι επειδή στην νεκρη φύση αυτό που είναι ζητούμενο (απο τον ζωγράφο) είναι να αποδώσει σε ακραία ρεαλιστικό τρόπο το θέμα του (είτε αφορά την φωτοσκίαση, είτε αφορά τις ακραίες λεπτομέρειες του θέματος (οι γυαλάδες πάνω στις ρόγες του σταφυλιού)).
Ο έξοχος Λύτρας (οπως παρατηρώ στον πίνακα http://www.tar.gr/images/opera-in%20Gr%20(4).jpg ) δεν θεώρησε σημαντικό να αποδώσει ακριβώς το όργανο, αλλά αντίθετα ήταν πιο σημαντικό να αποδώσει τα εργαλεία της δουλειάς του γαλατά (ωστε να καταλαβαινουμε οτι είναι γαλατάς) δηλ τα κανάτια. Όμως ακόμα και αυτά δεν τα σχεδιάζει με λεπτομέρεια γιατί δουλεύει με ιμπρεσιονιστικό τρόπο τις πινελιές του.
Ελπίζω να μην σας κούρασα…
1 «Μου αρέσει»
13 χρόνια μετά και δεν υπάρχει κανένα νέο για την τύχη εκείνης της τετράωρης συνέντευξης…
Αν τυχόν μας διαβάσει η Ιωάννα, ας γνωρίζει την επιθυμία -πολλών φαντάζομαι- να τη δούμε κάποτε δημοσιευμένη τη μαρτυρία του ωραίου μαγκίτη Θανάση Μπάστα!
1 «Μου αρέσει»
Επίσης, τόσα χρόνια μετά έχουνε βρεθεί πολλά πολλά παλιά μπουζούκια. Καλό θα ήταν όσοι έχουν εντοπίσει τέτοια, να ενημέρωναν το θέμα. Από την πλευρά μου επιφυλάσσομαι…
