Όσον αφορά στο αρχοντορεμπέτικο.
Ο όρος απαντάται για πρώτη φορά στο τραγούδι
«Καστανή» [αρ. δίσκου: Χ-80032, απ. μήτρας:70008, Pathe Γαλλίας],
τραγούδι του Μ. Μιχαηλίδη με τον Αντ. Νταλγκά, το 1928.
Μαζί υπάρχει και το «Αλανάκι», χαρακτηρισμένο και αυτό ως αρχοντορεμπέτικο, του 1929.
Ακολουθεί με τον ίδιο χαρακτηρισμό, η «Αρχόντισσα», του Ιακ. Μοντανάρη, 1931, με τον Κ. Ρούκουνα
[DG 113, wG – 153, Columbia, Ελλάδας].
Νομίζω πως ο όρος «αρχοντορεμπέτικο» χρησιμοποιήθηκε στην αρχή συμβατικά και αργότερα οι εταιρείες τον εκμεταλλεύτηκαν και έστρεψαν το ενδιαφέρον σε αυτό το μόρφωμα, για να προσεγγίσουν τους αστούς και τα νέα ήθη της εποχής.
Έτσι προέκυψαν μια σειρά από τραγούδια / εκτρώματα τις περισσότερες φορές, τα οποία προσπαθούν να μιμηθούν δυτικές μελωδίες και ήχους ρεμπέτικους, παραποιώντας όμως το ύφος και των δυο και πάνω σε στίχους που στην καλύτερη περίπτωση θα χαρακτηρίζαμε μελό.
Κάλυπταν τις ανάγκες μιας επιπόλαια γλεντζέδικης διάθεσης των αστών και τροφοδήτησαν τα επιθεωρησιακά νούμερα της εποχής.
Το τραγούδι που έβαλα σε προηγούμενο post:
“Πες μου πότε θα σε δω”, Κοφινιώτη - Μουζάκη, 1948.
“Βαρέθηκα Σοπέν και Μπαχ
δεν θέλω πια τα αχ και βαχ
μια σάμπα απόψε προτιμώ.
Απόψε όλα τα ρεμπέτικα απαγόρευ΄τα
και τα φλαμένκο σου τραγούδα τα και χόρευ΄τα
ολέ, ολέ, ολέ, ολέ,
μοιάζεις με κρέμα καραμελέ…” :112: