Το βρήκα στο YouTube και μου φάνηκε ενδιαφέρον…
Ακούστε και εσείς…!
άλλος εκτίθεται όσο θέλει, και άλλος εκτίθεται όσο μπορεί…
Άλλη μια απόδειξη ότι η ενασχόληση με το ρεμπέτικο δεν σημαίνει και παράλληλη ανάπτυξη γούστου.
Το παρακάτω είναι σκάλες ανώτερο.
Ε εντάξει ας μην είμαστε τόσο σκληροί, πλάκα έχει, σατυρικό είναι.
η σάτιρα είναι πολύ σοβαρό πράγμα, και καθόλου εύκολο μάλιστα.
(λουκά ανησυχώ για τα ακούσματά σου)
Την Σαπουντζάκη κοιτάω στο συγκεκριμένο βίντεο.
Σατιρικό μπορεί να είναι αλλά καλόγουστο? Και ο Σεφερλής λέει ότι κάνει σάτιρα.
είπα να μην τον αναφέρω και βρωμίσει το φόρουμ…
Το συγκεκριμένο απόσπασμα της ταινίας καταφέρνει μέσα σε ενάμισι λεπτό να σατιρίσει όλα τα κακώς κείμενα του λαϊκού τραγουδιού της εποχής. Είναι πανέξυπνος ο τρόπος που το κάνει. Σαν σάτιρα λοιπόν είναι σκάλες ανώτερη από το σατιρικό τραγουδάκι του Σαββόπουλου. Για να μην μιλήσουμε για την αρχαΐζουσα λεζάντα. Γιατί πρέπει να φανεί και η ευρυμάθεια μας.
παρεπιμπτόντως, άλλο σάτιρα και άλλο σάτυρος.
Οκ. Διορθώνω.
Τί να πεις! Όλα τα έχουμε ακούσει απ’ αυτόν…
(Ρε Χρήστο, σοβαρά σου άρεσε; )
Δεν το βρίσκω τόσο χάλια. Έχει την πλάκα του, αν ο ίδιος ο δημιουργός δεν το πάρει πολύ στα σοβαρά. (Θα το παρουσίαζα σε μια παρέα ή σ’ ένα μικρό λάιβ, όχι σε δίσκο.)
Εδώ όμως έχουμε πρόβλημα. Ξεκινάει από μια αστεία, ας πούμε, παράφραση (ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος) και το ‘χει ξεσκίσει στα λάθη. Εδώ, όντως εκτίθεται όσο μπορεί. Κανείς δεν απαιτεί από κανέναν να γράφει σ’ ένα στιλ που δεν γνωρίζει.
Δεν μου άρεσε με την στενή έννοια του όρου. Είχε πλάκα σε βαθμό που θα έλεγα χα χα κοίτα τι έκανε αυτός ο τύπος.
Από την άλλη δεν με χάλασε κιόλας.
Δεν θα το άκουγα πάνω από 1μιση φορά όμως.