Πολύ ενδιαφέρον
Συγχαρητήρια, έμαθα και κάποια πράγματα.
Έχω κάποιες σκέψεις σχετικά με ιστορικά στοιχεία που αναφέρεις,χωρίς να είμαι απόλυτα εξοικειωμένος.
Αρχικά : ο όρος DIY culture για το ρεμπέτικο ως η μουσική των φυλακισμένων και του λιμανιού, Εν μέρει, αισθάνομαι οτι δεν αρκει ως ορισμός.Ο Νταλκάς δεν ήταν φυλακισμένος και ο Τούντας δεν ήταν λιμενεργάτης.Ήταν βαθειά μορφωμένοι και κάποιοι ταξιδεμένοι άνθρωποι που δισκογράφησαν με ταχύτατους ρυθμούς. Ο ήχος που γνωρίζουμε σήμερα ως ρεμπέτικο, νομίζω έχει να κάνει περισσότερο με μια μερίδα ικανών,λόγιων μουσικών. Φυσικά στη φυλάκή δεν τραγουδούσανε μπελκάντο, αυτοσχέδια όργανα γρατζουνούσαν κ εκεί, απλά αναφέρω τις 2 πλευρές.
Η χρήση slide δεν πρωτοέγινε απο τον Πιλαλί…
(Χαβάγιες παίζουν εδώ;)
Αναφέρεις το μπάντζο του 1860 και το çumbus.Το çumbus τελικά δεν πολυυπήρχε πριν το 1930 και ο μονος που ξέρω εγώ να έπαιξε κάτι τέτοιο ήταν ο Τομπούλης.Πιθανών και άλλοι αλλα δε νομίζω να ήταν πολύ δημοφιλές στους Έλληνες αφου μέχρι το 1930, οι επαφές μας με την Πόλη είχαν αραιώσει.
By the way, το καλύτερο ίσως μέρος για να δεις πρώιμα banjos ειναι το american banjo museum στην οκλαχόμα.Κάπου έχω φωτογραφίες.
Η ιστορία του κομμένου μαντολίνου αρχίζω και πιστεύω οτι είναι λίγο μύθος.ο Πέννανεν αναφέρει μια μαρτυρία σχετικά με κομμένες μαντόλες και μετατροπές και υπάρχουν και άλλες ιστορίες ( πχ ένα όργανο του τσιτσάνη). Δυστυχώς δεν υπάρχουν παρα μόνο ελάχιστα όργανα με τέτοιες μετατροπές (απο εκείνη την περίοδο). Ενώ υπάρχουν εκατοντάδες παλιά μαντολίνα και κάποιες μαντόλες στην Ελλάδα.Θα ήταν δύσκολο να τεκμηριωθει κάτι τέτοιο
αν με διαβάζει κάποιος που μπορεί να με διορθώσει, θα χαρώ να μάθω περισσότερα.