Σωστά τα λές στο #13 σου Περικλή.
Σχετικά με τα περί “συνοδευτικού ταμπουρά”, στο κεφάλαιο “Πολύχορδοι ταμπουράδες” ο Φρ. αφού αρχικά προβληματίζεται με το πώς θα παιχτεί αυτό το όργανο, με το σχετικά στενό μάνικο και τις 12 χορδές που δεν αφήνουν αρκετό χώρο να κινηθεί το αριστερό χέρι, υποθέτει ότι το όργανο αυτό είναι για συνοδεία του τραγουδιού, όπου όλες οι χορδές είναι κουρδισμένες είτε στην τονική είτε στην πέμπτη, για ανοιχτό συνοδευτικό παίξιμο. Λέει συγκεκριμένα:
Έτσι λοιπόν, μένει ανοιχτό το ερώτημα : πώς παιζόταν αυτό το όργανο; Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι πρόκειται για κάποιο τύπο ταμπουρά που δεν κατασκευαζόταν ίσως σε ευρεία κλίμακα [ … ] και ο οποίος έπαιζε ρόλο καθαρά συνοδευτικό. Οι χορδές του, η μια δίπλα στην άλλη, πρέπει να κουρδίζονταν σε μία βασική τονικότητα. Πιθανόν επίσης να υπήρχαν και κάποιες παχύτερες χορδές, λιγότερες σε αριθμό, κουρδισμένες μια πέμπτη χαμηλότερα απ’ την τονική. Παιγμένο ανοιχτά ή κάθετα σε κάποιες αλλαγές της βάσης της μελωδίας, το όργανο πρέπει να πρόσφερε μία απλή συνοδεία πέμπτης – τονικής στη φωνή αυτού που το χρησιμοποιούσε. Αν δεν άλλαζε η τονική βάση, μπορούσε επίσης να παίξει μια απλή μελωδία, πατώντας όσες χορδές έπιανε το δάχτυλο και αφήνοντας τις υπόλοιπες να συνηχούν ανοιχτά. Σε περίπτωση που στο μέλλον αυξάνονταν οι μουσικές απαιτήσεις του κατόχου, αυτός θα μπορούσε αφαιρώντας κάποιες χορδές και αντικαθιστώντας ίσως κάποιες άλλες, να δημιουργήσει ομάδες χορδών με διαφορετικό κούρδισμα.
Να υπενθυμίσουμε ότι μάλλον ο Μακρυγιάννης δεν έπαιζε μουσικό όργανο.