Η επόμενη “αποστολή” της κλίκας σίγουρα πρέπει να ναι το “Ταξίμι” γιατί το σχήμα είναι πολύ καλό.
Ο Δημητριανάκης ,προχτές τον γνώρισα απο κοντά, εκτός απο εξαιρετικός μπουζουξής και τραγουδιστής είναι πολύ συμπαθής τύπος με το καλαμπούρι του και χωρίς βεντετιλίκια.
Η Χριστοπούλου ξεκίνησε χτές μαζί τους , στην πρόβα που την άκουσα ήταν εξαιρετική έχει ενα ιδιαίτερο χρώμα στην φωνή της χωρίς επιτήδευση, δίπλα της ο Αλκης Μαύρος στο τραγούδι ,μπουζούκι ,μπαγλαμά και ο Κώστας Παππαδόπουλος που δεν χρειάζεται συστάσεις
Για το επεισόδιο της (για μένα ακατανόητης) “αποχώρησης”: μήπως η ενασχόληση με το ρεμπέτικο συνεπάγεται και ψυχολογική ροπή του τύπου “είμαστε έτοιμοι για παρεξήγηση” ; Να σημειώσω επίσης ότι με ενόχλησε η δήθεν διαπίστωση του νέου μέλους περί διακρίσεως μεταξύ δοκίμων και διακεκριμένων μελών. Εύκολα συμπεράσματα, θα έλεγα, πρόχειρες αντιδράσεις. Ας είναι. (επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι από στάση ζωής αυτοθεωρούμαι πάντοτε και σε όλα “δόκιμος” και αποστρέφομαι τις “διακρίσεις”).
Τέλος, για το σχήμα του “Ταξιμιού” (δεν έχω πάει φέτος) μία υπενθύμιση : ο Άλκης Μαύρος ερμηνεύει εξαιρετικά, στο δίσκο “Λαύριο”, το υπέροχο -Λαϊκό - τραγούδι του Κορακάκη “Χίλες φορές πονούσα”. Νομίζω ότι αξίζει να το αναζητήσει όποιος δεν το έχει ακούσει.
Παιδιά μπορεί το σχήμα να ακούγεται σούπερ, αλλά μια βόλτα που πήγα κατά κείθε απογοητεύτηκα, σε σημείο μετά από μία ώρα να φύγω… Και εξηγούμαι:
Δεν άκουσα ούτε ένα “ιδιαίτερο” τραγουδάκι, παρότι ήμουν εκεί μετά τις 2 το βράδυ… Τα κομμάτια που παίξανε ήταν:
“Τέτοια κούκλα και τσαχπίνα”, “το πιτσιρίκι”, “Τα μισοφόρια”, “Τα καραβοτσακίσματα”, “Η φραγκοσυριανή” κτλ… Μόνη φωτεινή εξαίρεση ήταν η στιγμή που στο πάλκο δεν ήταν ούτε ο Δημητριανάκης ούτε ο Παπαδόπουλος και στο μπουζούκι έπαιξε ο Άλκης Μαύρος (δύναμη) το «Θα πάω με κουρσάρικα»…
Άσε και το άλλο :
Ο κόσμος ήταν στην πλειοψηφία του «άσχετος», στην πίστα τρέχανε παιδάκια ( όχι παϊδάκια) κτλ…
Κλασσική απόδειξη του γεγονότος ότι τα ρεμπετάδικα σήμερα έχουν «μπασταρδέψει» σε βαθμό απογοήτευσης…
Και επ’ αυτού να προσθέσω :
Δεν είναι τυχαίο ότι ίσως οι δύο πιο αναγνωρίσιμες και καταξιωμένες ρεμπετόφατσες σήμερα (Αγάθωνας, Μαριώ) φέτος παίζουνε σε μαγαζιά με «διευρυμένο» ρεπερτόριο έχοντας δίπλα τους ως τραγουδίστριες κάποιες «λαϊκές» που κολλάνε τα τελευταία τους ένσημα…
Τέλος να ξαναπώ τη γνώμη μου ότι το μόνο μαγαζί που δικαιολογεί πλήρως τον χαρακτηρισμό «ρεμπετάδικο» είναι το «τζιβαέρι» , μαγαζί λιτό, σχετικά φθηνό, ορχήστρα αμιγώς ρεμπέτικη (2 μπουζούκια, ακορντεόν, κιθάρα, μπαγλαμάς, γυναικεία φωνή) , και ρεπερτόριο μάλλον ότι πιο παλιακό και «προχωρημένο» μπορεί να ακούσει κανείς σήμερα σχετικά με ρεμπέτικα…
Άρη,
Μπορείς να μου στείλεις αυτό το ταξίμι του ΚΠ, s’ il vous plez??
Ιωάννα, κοίτα τί βρήκα…
“Αποστολή την Παρασκευή, Φεβρουάριος 21, 2003 - 09:41 μ.μ. (pm):
Στη “Στοά” συνεχίζουν οι υπόλοιποι μιας και ο Τάκης Μπίνης είχε αρρωστήσει κι έφυγε (και δεν του είπαν να ξαναπάει… άσχετα αν τον διαφημίζουν ακόμα… πως παίζει στο μαγαζί) παίρνουν πελάτες και τους λένε είναι λίγο άρρωστος, την επόμενη βδομάδα να ξαναρθείτε και ξαναπάνε την άλλη βδομάδα και ξαναείναι αρρωστος ο Μπίνης. Κι αυτό συμβαίνει από τα Χριστούγεννα.
Μεγάλη απάτη…”
Δικό σου posting από πέρυσι τέτοιο καιρό η Στοά χρησιμοποιεί το όνομα του Μπίνη για κράχτη. Απαράδεκτοι οι άνθρωποι. Μάλιστα τους πήρα τηλέφωνο για να κλείσω τραπέζι και τους ρώτησα και η απάντηση τους ήταν: Δεν παίζει κάθε βράδυ αλλά μερικά τυχαία την εβδομάδα!"
Η απάτη συνεχίζεται
Χαιρετω.Το μαγαζι με Ξηνταρη- Κοντογιαννη λεει τιποτα φετος?
Ρε Σώτο το posting που είχες γράψει μετά την επιδρομή στο Απτάλικο που πήγε; Έψαξα αλλά εις μάτην…
Ρε παιδιά, αν η επόμενη <αποστολή> γίνει μεταξύ 9 και 12 του μηνός που θα είμαι και εγώ στην Αθήνα θα είναι μια ευκαιρία να μας περπατήσετε και μας τους επαρχιώτες που δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα μας στην Αθήνα. Ελπίζω να δω κάποιους από εσάς.
Χαιρετίσματα από Κύπρο.
Ανοιξε και ένα μαγαζί ο Κουνάδης… Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 21, ‘Καρδιοκλέφτρα’ λέγεται.
Τι να πω… Τζιβαέρι και πάλι Τζιβαέρι…
Υποτίθεται ο Κουνάδης ξέρει πέντε πράγματα, περίμενα κάτι παραπάνω από αυτόν. Εχει ΟΚΤΩ άτομα στο πάλκο(!) 2 κοπέλες για φωνή καλές, οι μπουζουξήδες έχει δύο, δε μου άρεσαν καθόλου (ο ένας τρίχορδος σκυλάς, και από τον άλλο καλύτερα παίζω εγώ), και ο ήχος ΧΑΛΙΑ, απαράδεκτος, λίγο καλύτερος από σκυλάδικου. Αυτός που αξίζει από το σχήμα είναι ο Γιώργος Ζορμπάς (ο τύπος με το μουστάκι που παίζει και με τον Λεμπέση) που έχει φωνάρα αλλά αδικείται από τον κακό ήχο.
Από ρεπερτόριο, επειδή κάτσαμε ως αργά, είπαν αρκετά ωραία και μη ‘χιλιοτραγουδισμένα’ κομμάτια.
Περίμενα πάντως κάτι καλύτερο από τον Κουνάδη…
ΥΓ. Είπε ότι τα CDακια θα ξανακυκλοφορήσουν κάποια στιγμή
Μόλις γύρισα απ’ την ΚΑΡΔΙΟΚΛΕΦΤΡΑ. Κι απορώ… (απορώωωωωω, με το Λιανό, μα απορώωωωωω… -τραγουδιστά διαβάζεται-).
Λέει, ο φίλος ο Λιανός:2 κοπέλες για φωνή καλές, οι μπουζουξήδες έχει δύο, δε μου άρεσαν καθόλου (ο ένας τρίχορδος σκυλάς, και από τον άλλο καλύτερα παίζω εγώ)
Μπράβο Γιαννάκη Λιανέ…
- Αν παίζεις καλύτερα από τον δεύτερο, έχω άκρες για να μπεις σε σχήματα.(έλα, μην το παίρνεις και μετρητοίς… αλλά αν το σκέφτεσαι…)
Αλλά, να αποκαλέσεις τον Κώστα Κουκουλίνη “σκυλά”… Δεν το καταλαβαίνω… Άκουσα κάτι ταξίμια -και με ούτι μετά… Άσε! - Οι κοπέλλες δεν είναι -πράγματι- για εξώφυλλο στο Πλέημπόι (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, μπορεί να σου αρέσει η Τζιβαέρισσα…) αλλά μας λες ότι είναι καλές στη φωνή. Τι κρίμα… Τραγουδάνε καλά αυτές, γαμώτο…
(Μη μου πεις πως δεν σου άρεσε και η Ελβετοϊταλίδα Κλαούντια -βιολί… Θα τρελλαθώ! Έλεγα γιαυτήν σ΄όλους τους άντρες της παρέας!!!) - Και είπαν -λες- ωραία, μη χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια.
Όλα αυτά τα γράφω, -όπως και για το ποστ του Θανάση, λίγο πιο πάνω- με την εξής απορία.
Γιατί πάμε στα μαγαζιά; Τι θέλουμε να ακούσουμε; Μήπως, η “σκληροπυρηνική μας” θεώρηση μας κάνει πολλές φορές να χάνουμε την ουσία; Άλλο πως πάω για να διασκεδάσω, να μιλήσω, να πιω ή να χορέψω και τελείως άλλο πως θα πάω να “κάνω μάθημα”.
Μου έτυχε σε μαγαζί φέτος -που γνωρίζω γαμώτο πάρα πολλά τραγούδια- να ακούσω περίπου 18 στη σειρά “άγνωστα”! Σκοινί-κορδόνι! Και ο τραγουδιστής να κάνει παρατήρηση στους πελάτες…γιατί μιλάγανε! Εεεε πια, τι να κάνουνε; Mετά το τέταρτο… δεν πάει…
Κι αν είναι να πηγαίνουμε για διασκέδαση και να συγκρίνουμε τον μπουζουκτσή του μαγαζιού με τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Χιώτη και τον Ζαμπέτα… άστο καλύτερα. Ο καθείς με τα σιντάκια του…
Το θέμα είναι η μέθεξη. Τι θέλει η ψυχούλα σου εκείνη την ώρα.
Έχει τύχει να ακούσω και σπουδαίο σολίστα να παίζει παπάδες, αλλά εγώ “άκουγα” τον απέναντι εκείνο το βράδυ, ο μουσικός τού έκανε “μουσική γέφυρα”…
Στην ΚΑΡΔΙΟΚΛΕΦΤΡΑ, τελοσπάντων, ωραία περάσαμε!
Το βεβαιώνουν: Γιω, Γρη, Ρου, Ελ… και πολλοί λοιποί.
Να πάτε κι από εκεί.
ΣΗΜ.1: Για το πρόγραμμα θα γράψω αύριο. Ήταν καλό για μένα.
ΣΗΜ.2: Ο Κουνάδης δεν θα ξαναβγάλει σιντάκια. Πάπαλα… Θα οργανώνει “βραδιές ακρόασης” με ντομάτα και κρεμμύδι! Τέρμα οι εταιρίες και τα παρατράγουδα.
Γι’ αυτό που συμβαίνει στα λεγόμενα Ρεμπετάδικα έχουμε ξαναμιλήσει. Με βάση το πρόγραμμα τα χωρίζω σε δυο κατηγορίες:
-
Αυτά που αυτοονομάζονται ρεμπετάδικα και δουλεύουν Παρασκευή-Σάββατο, που ξεκινούν το πρόγραμμά τους στις 12:00 τα μεσάνυχτα με δυο-τρία “οργανικά” κομμάτια (“μουσική φαγητού” την ονομάζω εγώ), έπειτα παίζουν πεντέξι “Φραγκοσυριανές”, μετά πλακώνουν τα “αρχοντορεμπέτικα” κι ύστερα …όλα τα μωρά στην πίστα κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ενδεικτικό Top-10 (χωρίς σειρά) γι’ αυτά τα μαγαζιά:
Με παράσυρε το ρέμα, Μάγισσες φέρτε βότανα, Το βαπόρι απ’ την Περσία, Πίνω και μεθώ, Τα νιάτα τα μπερμπάντικα, Το μερτικό μου απ’ τη χαρά, Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια, Το αγριολούλουδο, Ο διαβολάκος, Το πιτσιρικάκι. -
Τα λεγόμενα “γνήσια” ρεμπετάδικα. Εκεί -υποτίθεται- ότι το μαγαζί “δε μασάει”, είναι “καθαρόαιμο” και “βαρύ”. Βαρύ σίγουρα σστις τιμές, αφού το μπουκαλάκι το ουίσκυ τιμάται από 100 ευρά και άνω, τη στιγμή που η μικροφωνική του μαγαζιού αγοράστηκε γύρω στα 500 ευρά!
Εκεί είσαι υποχρεωμένος να “κάτσεις σούζα” και να μη βγάζεις κουβέντα απ’ το στόμα σου, καθότι ο τύπος που βρίσκεται πάνω στο πάλκο είναι -λέει- ρεμπέτης και στους ρεμπέτες -παλιά- δε μιλάγανε…
Το πρόγραμμα διαμορφώνεται με βάση, όχι το τι γουστάρουμε, το τι θεωρούμε ωραίο, αλλά με βάση το πόσο “άγνωστο” είναι το κάθε τραγούδι. Κι ας είναι μια μαλακία και μισή. Τραγούδια όπως η “Συννεφιασμένη Κυριακή”, το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”, οι “Βεργούλες” κλπ. απαγορεύονται “δια ροπάλου”. Αν ο πελάτης κάνει καν’ αστείο και ζητήσει κάποιο από αυτά τα τραγούδια ή κάτι παρόμοιο, θ’ αντιμετωπίσει το χλευασμό του στυλ: “Αντε αγοράκι μου σε κανα σκυλάδικο να τ’ ακούσεις…”.
(Ο “μέγας ρεμπέτης” του πάλκου, βέβαια, άμα δεχτεί καμιά καλή προσφορά από τη Νανά Τσαγκράκου, φεύγει τρέχοντας και πάει να παίξει με το Φλωρινιώτη και τη Μπεζαντάκου!)
Χαρακτηριστικό της άγνοιας που έχουν για το ρεμπέτικο είναι ότι αντιγράφουν ακόμα και τα φάλτσα και τα σαρδάμ που έκαναν καμιά φορά οι ρεμπέτες στις γνήσιες πρώτες ηχογραφήσεις!
Ενδεικτικό Top-10 αυτών των μαγαζιών:
Είπαμε… Ο,τι είναι άγνωστο…
Υπάρχουν “φωτεινές εξαιρέσεις” από τα παραπάνω; Υπάρχουν. Καθένας, ανάλογα με τα γούστα του, ας ψάξει να τις βρει.
ΥΓ. Για το Λιανό τι να πω…
Κάποια φορά έκανε μπροστά μου κακοήθη σχόλια για τον “902”… Δεν του 'πα κουβέντα γιατί σκέφτηκα “Νεαρό είναι το παιδί, …δεν πειράζει”.
Επειτα πάει και βάζει στο profile του “Αγαπημένη ταβέρνα: Αμάν το ρολόι”. “Ημαρτον θεέ μου” λέω από μέσα μου, αλλά …“από μέσα μου”. Περί ορέξεως σκέφτηκα …ντολμαδάκια.
Μετά μας προτείνει να πάμε να μας πιάσουνε τον κώλο στα τουριστάδικα του “Ψυρρή”. Εκεί άρχισα να στραβώνω και πέταξα καναδυό κουβέντες. Αλλά ύστερα λέω -πάλι από μέσα μου- θα 'χει πολλά φράγκα το παλλικάρι, θα του αρέσει και το “κιτς”, …άστο να πάει στο διάολο.
Επειδή λοιπόν άρχισα να νιώθω “παράξενα” με την πάρτη μου, ρωτάω (κι αναρωτιέμαι): Μόνο εμένα “μου την δίνουν” οι απόψεις του Λιανού ή υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται σαν κι εμένα;
Χωρίς να θέλω να κάνω το συνήγορο κανενός είμαι πάντοτε ύπερ της ελευθερίας της έκφρασης. Δηλαδή τί πειράζει να έχει ο Λιανός ή ο οποιοσδήποτε τελείως διαφορετική λογική και γούστο από το δικό μου; Τί με απασχολεί αν μου προτείνει κάποια ταβέρνα που μπορεί να θεωρείται από άλλους μάπα; Το πολύ που μπορώ να πάθω είναι να πάω και να φάω την φόλα. Ντάξει τί να κάνουμε τώρα. Πόσες φόρες έχει τύχει σε όλους μας να ρωτήσουμε γνώμες για κινηματογραφικές ή θεατρικές παραστάσεις και να λάβουμε απόλυτα διαφορετικές απόψεις. Όπως λές κι εσύ περί ορέξεως…ουδείς λόγος.
Τώρα βέβαια καταλαβαίνω όταν είσαι μέλος ένος φόρουμ για χρόνια και κάθε τόσο ακούγεται κάποιος που εκφράζεται εντελώς λάθος για θεμελιώδη ζητήματα, όπως ο κύριος που μας χαιρέτησε στο τέταρτο μήνυμα του στην παρούσα συζήτηση επιτιθέμενος στην Ιωάννα και λέγοντας το ανεκδιήγητο “ΠΑΝΤΩΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ ΟΤΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΚΑΘΑΡΟ” ΡΕΜΠΕΤΑΔΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ “ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ” ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΑΛΛΑ ΛΑΙΚΟ.”;;;;;;;;;
Άρα λοιπόν στον παραπάνω προβληματισμό σου, κατά την γνώμη μου σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που “τους την δίνουν” πολλές απόψεις, άλλοι το λένε, άλλοι το πνίγουν, άλλοι απλώς συμβιβάζονται με την διαφορετικότητα που υπάρχει.
Καλό είναι νομίζω να υπάρχει και η διαφορετική άποψη, αρκεί οι θεμελιώδεις αξίες να είναι αδιαπραγμάτευτες και σταθερές.
Κι εμένα μου την έδωσε που ο (φίλος) Λιανός είπε φλύαρο και ανούσιο τον Τσομίδη, αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας. Στο κάτω κάτω, γούστα είναι αυτά.
Τώρα βέβαια, μπορεί να ισχύει αυτό που λέει ο Αρης, ότι ο φίλος είναι μικρός σε ηλικία και ψάχνεται ακόμα. Ε, αυτό τον κάνει ενδιαφέροντα. Και οτι τα γράφει εδώ, σημαίνει πως μετράει τη γνώμη του forum. Αρα, που το κακό;
Λοιπόν, λέω “μικρός και ψάχνεται” και τι μου ήρθε;
Καθόμασταν (φοιτητές προ χιλιετίας) και τσεκάραμε τις γνώσεις μας για ρεμπέτικα. Αρχίζουμε: “Από Αλφα” “Απελπίστηκα”, “Από Βήτα”, “Βραδυάζει γύρω και η νύχτα…”, κ.λ.π. Αφού το ξεσκίσαμε το αλφάβητο με δέκα και είκοσι τραγούδια ανά γράμμα, τολμάμε να πάμε στους δίφθογγους: “Από Αλφα-Γιώτα”… Απόλυτη σιωπή. Τίποτα. Ρε τίποτα σου λέω. Περνάνε τα λεπτά και γίνονται αιώνες. Κοιταζόμαστε. Τίποτα.
Οπότε πετάγεται από δίπλα ο Χασάν (μπουζουξής σε σκυλάδικο) και λέει το αμίμητο: “Αίματα πως - είσαι μάγκας”
Συμφωνω πανω κατω στο διαχωρισμο που κανει ο Αρης για τα λεγομενα ρεμπεταδικα.
Χωροι οπου για μενα θα πρεπε να χαρακτηριζονται
απο καποιο σχετικο “ηθος” αν μπορουσαμε να το ονομασουμε ετσι …
Πανω εκει πονταρησε η “Στοα” οταν ανοιξε το 1991
και ξαναφερε τη “μοδα” των ρεμπεταδικων αρδην.
Αλλα ηταν και η πρωτη που το χαλασε.
Παρ’ολα αυτα το φολκλορ τη σημερον ημερα δεν μπορει να αποφευχθει
-ντεκορ, μιμηση τροπων κλπ- και σε κανονικες δοσεις δε χαλαει.
Αυτο που χαλαει την ατμοσφαιρα ειναι τα σκυλομπουζουκα και οι
φαλτσοι τραγουδιστες και τραγουδιστριες αλλα και οι χωρις ψυχη και τσαγανο παικτες και αδοντες !!
Το ρεπερτοριο ειναι το τελευταιο πιστευω μια και τα ¨ΛΕΜΟΝΑΔΙΚΑ" και τη “ΦΑΛΗΡΙΩΤΙΣΑ” να μου παιζει π.χ. ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ή ο ΣΤΟΥΡΑΙΤΗΣ 10 φορες το βραδυ παλι δε με χαλαει !!
Ε λοιπόν, η “Φαληριώτισσα” είναι φοβερό παράδειγμα! Σε όποιο μαγαζί την έχω ακούσει, πάντα θυμίζει … “Syrtaki dance” ή κάτι παρόμοιο. Αντίθετα, όπου αλλού την έχω ακούσει να την τραγουδούν παρέες, με όργανα ή χωρίς, είναι ό,τι πιο γνήσιο υπάρχει!
Λέει τίποτα αυτό;
Επίσης, το πόσο καλές ή κακές είναι οι εκτελέσεις των τραγουδιών είναι και θέμα “επιπέδου”. Π.χ.
Είμαστε ένα βράδυ που χιόνιζε πολύ στον “Πίκο”. Στις δύο το βράδυ είμαστε μέσα στο μαγαζί, ο μπάρμαν, ο Στουραΐτης, ο κιθαρίστας, μια τραγουδίστρια, εγώ και ο Αντρέας και μας παίζουν ό,τι γουστάρουμε.
Κάποια στιγμή λέει ο Αντρέας:
“Το ξεκρέμασα κι απόψε”.
Πιάνει ο Θύμιος, το παίζει και μένουμε ΑΝΑΥΔΟΙ!
Με το που τελειώνει το τραγούδι ο Θύμιος, γυρνάει και μας λέει:
“Πώς να το πεις αυτό το τραγούδι; Πολύ δύσκολο! Του γ…α τα μάτια…”.
“Κύριε Στουραΐτη” λέω εγώ “η εκτέλεση αυτή ήταν τέλεια”.
Και μου λέει ο Θύμιος:
“Αυτό το τραγούδι ακούγεται καλά μόνο όταν το λέει ο Στελλάκης και το παίζει ο Χιώτης”…
Tα λεγόμενα ρεμπετάδικα που συναντήσαμε στην δεκαετία του 80 και στις αρχές του 90 έχουν αποδημήσει εις κύριον από καιρό , μην πιστέψει
κανείς βέβαια ότι ήταν κάτι το σπουδαίο , το φολκλόρ και το δήθεν είχαν κι εκεί την τιμητική τους.
Το μουστάκι και το γιλέκο με το μπεγλέρι δώσανε και πήρανε πλαισιωμένα με μετριότατες ορχήστρες που δεν θα είχανε κανέναν λόγο για να ανέβουν στο πάλκο αν δεν υπήρχε η λεγόμενη αναβίωση.
Από αυτή την κατάσταση βέβαια προέκυψαν και αρκετοί καλοί μουσικοί και τραγουδιστές (Γκολές, Αγάθωνας,Αναγνωστόπουλος, κ.λ.π) που μέχρι σήμερα υπηρετούν το είδος.
Η αγορά από την άλλη πλευρά φρόντισε να εκμεταλλευθεί στο έπακρο την «ανακάλυψη» του ρεμπέτικου από την Ελληνική κοινωνία και όποια πέτρα και να σήκωνες έβλεπες από κάτω «αυθεντικά» ρεμπέτικα ,τα πρώτα όμως σημάδια «αυθεντικής» γυφτιάς δεν άργησαν να φανούν και το τσιφτετέλι παρέα με τα σκυλέ νησιώτικα έσκαγαν σιγά σιγά τις ώρες του «κεφιού» για να ξεδώσει ο φοιτητόκοσμος. Το δήθεν λοιπόν βασίλεψε και πάλι και έγινε και πολύ πετυχημένος δίσκος της δεκαετίας του 80.
Φραγκοσυριανή , Μποέμισσα ,Μανδραγόρας,Κουασιμόδος,Μπλέ παράθυρα ,Ρεμπέτικη Ιστορία ,Ποντίκι , Κάβουρας Στοά και πόσα άλλα που δεν μπορώ να θυμηθώ ήλθαν και παρήλθαν προσπαθώντας να παίξουν το αυθεντικό αλλά και να κονομήσουν κανά ψιλό.
Μαζί με αυτά αναδύθηκε και μια κάστα νεοπαραδοσιακών μουσικών με σαντούρια μπουζούκια ούτια βιολιά και διάφορα άλλα όργανα που θεωρούσε ιεροσυλία την οποιαδήποτε παρέκκλιση από την παράδοση (όπως την φαντασίωναν) και δημιούργησε διάφορες αποστειρωμένες ορχήστρες που έπαιζαν μόνο για πολύ διαβασμένους και σιωπηλούς ακροατές.
Στην σημερινή εποχή τα ρεμπετάδικα έχουν στην ουσία σβήσει κι έχει απομείνει μοναχά η σκιά του φαντάσματος για να καλύψει ένα αγοραστικό κοινό που αποτελείται από νοσταλγούς , νεοφώτιστους και ασχέτους που θεωρούν ρεμπέτες τα «Παιδιά από την Πάτρα».
Η αγορά βέβαια προσπαθώντας να στίψει ότι έχει απομείνει από την αναβίωση δημιουργεί «εστίες» φολκλορικού τύπου που η αρχιτεκτονική τους προδιαθέτει για τέτοιου είδους ακούσματα (Ψυρρή ,Πλάκα,Γκάζι) και τα πλασάρει σε ευρύτερο κοινό και με ακριβό περιτύλιγμα μόνο που εδώ το αυθεντικό απουσιάζει τελείως έστω κι αν η ορχήστρα είναι της προκοπής , το φιλέτο με το ρεμπέτικο δυσκολεύονται να κάνουν παρέα αλλά και η ρέγκα σε τιμή χαβιαριού αρνείται να μπει στην λαδόκολλα και ζητάει πορσελάνη.
Η εικόνα που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι είναι ένα βήμα πέρα από το απλό δήθεν που πια υψώνεται στο τετράγωνο και το χειρότερο είναι ότι περνάει σαν δεδομένη και μέσα της αναζητείται το αυθεντικό ειδικά από τους νεοφώτιστους που μέσα σ αυτήν τη φόλα δημιουργούν άποψη για το αν είναι ταιριάζει το φιλέτο στην λαδόκολλα και η ρέγκα στην πορσελάνη.
Το αυθεντικό δυστυχώς ξεκουράζεται εδώ και καιρό στην Ανάσταση του Πειραιά εκεί δηλαδή που γεννήθηκε .
Η άποψη από την άλλη πλευρά του Λιανού και των περισσοτέρων παιδιών της ηλικίας του που ανδρώθηκαν μες το δήθεν όσο θετικά κι αν ψάχνονται δυστυχώς δημιουργήθηκε με τα παραπάνω δεδομένα και θα δυσκολευτεί πολύ να ξεπεράσει τον εαυτό της και να μπει στην ουσία.
Δεν νομίζω ότι ο Άρης είναι ο μοναδικός που του την «δίνει» η συγκεκριμένη άποψη αντιθέτως πιστεύω ότι οι περισσότεροι εδώ μέσα νομίζω ότι έτσι νοιώθουμε αρχής γινομένης από τον γράφοντα και δεν μπαίνει θέμα του εάν κάποιος έχει δικαίωμα να την έχει και να την λέει αλλά κριτικής της στην ουσία.
Για να ξεκαθαρίσω κάτι σχετικά με τους μπουζουξήδες και να απαντήσω και στην Ιωάννα:
Δεν έχω κόλλημα με τον εάν ο άλλος παίζει γρήγορα, το στυλ που το παίζει είναι αυτό που κρίνω εάν μου αρέσει ΕΜΕΝΑ ή όχι.
Οπως είπα και για τον Τσομίδη δε μου αρέσει, ενώ ο Στουραϊτης μου αρέσει - και οι δύο παίζουν παπάδες, διαφορετικά όμως.
Ιωάννα και εγώ καλά πέρασα στην Καρδιοκλέφτρα, ήπιαμε και πολύ, κάναμε κέφι. Δε θα πήγαινα όμως εάν ήθελα να ακούσω μόνο μουσική να γουστάρω. Η κοπέλα με το βιόλι απλώς έπαιζε, δεν ήταν δα και κάτι αξιοσημείωτο. Αξιοσημείωτο είναι ότι είναι ελβετίδα και μπράβο της. Στις Χίλιες και Δύο νύχτες στου Ψυρρή. (Αρηηη τρέξε να κλείσεις τραπέζι) είναι μια Αμερικανίδα με βιολί φο-βε-ρη που παίζει σμυρνέικα, δεν την είχα ακούσει εκεί αλλά σε ε΄να μαγαζάκι που έτυχε και έπαιξε εκείνη τη μέρα χωρίς ηλεκτρισμό. Ο Κουνάδης είπε ότι τέρμα τα δισκάκια με την ΕΜΙ αλλά ότι θα ξαναβγάλει καποια στιγμή. (
Αρη τα κακοήθη(!!!) σχόλια που έκανα για τον 902 ήταν σε σένα, όχι απλώς μπροστά σου, ότι βάζει συνεχώς το τραγούδι “θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά”, το θυμάμαι. Αν αυτό είναι κακοηθες σχόλιο, τι να πω !!!
Ισα, ισα είναι ο μόνος σταθμός που θυμάται το λαϊκό τραγούδι.
Αγαπημένη ταβέρνα για μένα είναι το Αμαν το ρολόι, στον Πειραιά ενα μαγαζάκι, έχει καταπληκτικούς μεζέδες πρέπει να δώσω εξηγήσεις και γι αυτό;;;
Θυμάμαι και παλιότερα η Ιωάννα είχε γράψει για την Πλατεία Ηρώων στου Ψυρρή τότε δεν είχες πει τίποτα όμως. Αμα είναι να γράψω και γω κάνα βιβλίο ρε Αρη μήπως μας πάρεις πιο στα σοβαρά.
Λέει ο Σώτος:
>Δεν νομίζω ότι ο Άρης είναι ο μοναδικός που του >την «δίνει» η συγκεκριμένη άποψη αντιθέτως >πιστεύω ότι οι
Ποια άποψη είναι αυτή γιατί δεν έχω καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Ο Αρης ενοχλήθηκε επειδή πρότεινα ένα μαγαζί στου Ψυρρή και από κει και πέρα άρχισε να λέει άσχετα πράγματα - ότι έκανα κακόβουλα σχόλια για το ραδιοφωνικό σταθμό οπου εργάζεται - πράγμα που δεν ισχύει - μετά άρχισε να λέει για το τι έχω γράψει στο προφιλ μου (;;
…
???
Αγαπητέ Λιανέ, οι φίλοι μου μ’ αγαπάνε και “με παίρνουνε σοβαρά” όχι επειδή έγραψα κανα βιβλίο… αλλά για τόσα πολλά άλλα πράγματα! Γιατί τσακωνόματσε στα ίσια, γιατί τα πίνουμε μετά μαζί, γιατί έχουμε χιούμορ και αισθήματα, γιατί έχουμε “κοινή αισθητική” ουσίας. Γιατί σέβεται ο ένας την άποψη του άλλου.
Αν -απ’ όλα αυτά που γράφτηκαν- κόλλησες στα μη ουσιώδη, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Όταν έγραψα για το της Πλατείας Ηρώων, ήταν η πρώτη βδομάδα που πήγε εκεί ο Τατασόπουλος. Παίζανε χωρίς μικροφωνική, ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Νίκο και ενθουσιάστηκα. Γιαυτό και σύστησα να πάνε όλοι να τον ακούσουν. Δεν ήταν “υποχρωτική παρότρυνση” και “γραμμή”. (Στο μαγαζί δεν ξαναπήγα γιατί ήταν πανάκριβο, και φίλε μου δεν με παίρνει.)
Και δε θέλω να πλατιάσω, μιας και το φόρουμ δεν είναι χώρος για … παρανοήσεις-παρερμηνείες… και άνευ λόγου παραξηγήσεις.
Καλά κρασιά!
(εννοώ κυριολεκτώντας, καλές διασκεδασο-κατανύξεις, όπου ο καθείς γουστάρει).
Δεν ήθελα να σε θίξω και συγγνώμη αν έγινε αυτό.
Και στην τελική γιατί όχι δεν είναι κακό να αναγνωρίζεσαι ΚΑΙ από το έργο σου το οποίο είναι σίγουρα συνεισφορά στο λαϊκό μας τραγούδι.
Απλώς ήθελα να δείξω ότι τα ίδια πράγματα που είπαμε σχολιάστηκαν από τον Αρη αρνητικά στην περίπτωσή μου ενώ στη δική σου δε σχολιάστηκαν. Ούτε εγώ έκανα καμιά “υποχρεωτική παρότρυνση” (δε γίνεται εξάλλου) ούτε “γραμμή”.
>(Στο μαγαζί δεν ξαναπήγα γιατί ήταν πανάκριβο, >και φίλε μου δεν με παίρνει.)
Οπως όλα στου ψυρρή, αλλά πιο φτηνά από το να πας σε ‘ρεμπετάδικο’.
Εγώ εξακολουθώ να τη βρίσκω πάντως περισσότερο σε μαγαζιά με μουσική χωρίς ηλεκτρισμό, το καλύτερο, ακούς μουσική από τα ξύλα των οργάνων. Οχι από πηνία…
Θα εβαζα 5 αστερακια στο Σωτο αν δεν τα “εριχνε”
στο τελο στο Λιανο.
Ειμαι και με το Λιανο για το λογο οτι απο τον
Κουναδη θα περιμεναμε περισσοτερα …
Δηλαδη -αν και δεν εχω παει- ΟΧΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΗΧΟ και
αλλες συνηθειες, να μην τα ξαναλεω τα ειπε ο Σωτηρης,
των "ρεμπεταδικων.
Επισης εχω μια απορια εσεις που πηγατε : ο Κουναδης ειναι στην
κουζινα, στο παλκο, στο ταμειο, στις P.R. ;;
λυστε μου την απορια …
Τελικα βγαζω το συμπερασμα οτι το μαγαζι αυτο το εκανε για να κανει την καψουρα του, δηλαδη να παρουσιασει σε πρωτη επανεκτελεση
τα αγνωστα κομματια που μονο αυτος εχει στο αρχειο του !!