Δεν ήμουν παρών, βέβαια, όταν τα παιδιά «χάλασαν» τον Λουκά, αλλά φοβάμαι ότι κι εμένα θα με χάλαγαν. Κυρίως, επειδή μας επισημαίνει αυτό:
Αν η κίνηση της προσθήκης δικών τους στίχων ξένισε, η αιτία μάλλον ήταν ότι δεν ακολουθήθηκε η «κλασική» την εποχή της αδέσποτης τραγουδοποιίας διαδικασία, η πρόσθεση δηλαδή στίχων από την υπάρχουσα παρακαταθήκη και όχι φτιαγμένων εκείνη τη στιγμή. Αν αντίθετα, οι στίχοι είχαν αντληθεί από την κοινής χρήσεως «βάση δεδομένων», θα ήταν και αυτοί οικείοι και δεν θα ξένιζαν.
Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι και αυτό που αναφέρει ο Νικόλας ισχύει, ιδίως όταν έχουμε κάπως εξοιοκειοποιηθεί με τους καινούργιους στίχους ή με την καινούργια διαδικασία. Έτσι, πρόσθετα στιχάκια που έχουν δημιουργηθεί πάμπολα, π.χ. για την παξιμαδοκλέφτρα, συνήθως δεν ξενίζουν. Αφενός γιατί το ξέρουμε και το ψιλοπεριμένουμε, αφετέρου γιατί τα περισσότερα απ’ αυτά και γνωστά πλέον μας είναι και ωραία καμωμένα. Άλλωστε, μην μας διαφεύγει ότι και ο στιχουργός του αρχικού δίσκου, λίγα άντλησε από το «καλάθι», τα περισσότερα μόνος του, και αυτός, τα έφτιαξε.