Χμ, γιά να δούμε, παίζει όντως;
Ρε ν-από πίσω στη στρατώνα
βαρέσαν μάγκα στην υπόγα.
Μπαίνει 'νας μπάτσος με το κούφιο
και ρίχνει μούσμουλα στο ρούχο / ρούφο.
Από ρίμα πάντως, ό,τι να 'ναι. Μέχρι εδώ τουλάχιστον, γιατί στα υπόλοιπα δίστιχα είναι εντάξει (φέσι-μέση, Κυριακούλα-ζούλα, στραβοκάνη-ντουμάνι).
Από μέτρο, έχουμε τις υπέρμετρες τσιγαριές της Κυριακούλας: η μετρική συνέπεια, που κατά 95% ισχύει απαραβίαστα στο λαϊκό τραγούδι, θα απαιτούσε «ρε που 'χει τά- ρε πο 'χει τάλαρα στη ζούλα».
Από λογικό ειρμό, …ψόφια πράματα.
Εκτός αν μια λεπτομερής συντακτική ανάλυση, που να λαμβάνει υπόψη της κάθε σπάνια εξαιρεση, μας αποκαλύψει έναν λογικό ειρμό που δεν είναι προφανής με την πρώτη ματιά, ίσως επειδή ο ποιητής δε θέλησε ν’ ανοίξει τα χαρτιά του στον κάθε τυχόντα αλλά μόνο σε λίγους εκλεκτούς.
Πόσες πιθανότητες του δίνουμε; Τι λέτε, να το παλέψουμε κι άλλο ή να μείνουμε σ’ αυτό που είχαμε πάντα, τη μεγαλειώδη κιθαροφωνητική απόδοση μιας ζόρικης μελωδίας, τα ηχοχρωματικά παιχνιδίσματα της μπασαδούρας, τον άπταιστο ρυθμό, και τις ονειρωδώς σκόρπιες εικόνες μαγκιάς, περιθωρίου, χασισοποσίας, βίας, που τόσα χρόνια λέγανε στον καθένα μας ό,τι ήθελε ο ίδιος να του πούνε;