Άκουσα μια παλιά εκτέλεση (πιθανόν την πρώτη) του τραγουδιού “Χατζηχρήστος” που τελειώνει με {Φα, Λα, Σι, Μι}, ΜΙ-.
Όλες οι νέες εκτελέσεις που βρήκα π.χ στο τελειώνουν με ΡΕ-, ΜΙ-.
Υπάρχουν άλλα παραδείγματα χρήσης τέτοιων παράφωνων συγχορδιών (όχι απλά έβδομες/ελαττωμένες/αυξημένες ) σε παλιές ηχογραφήσεις;
Εγώ το μόνο περίεργο που ακούω είναι το κλείσιμο του μπαγλαμά, λα-σι, αντί για ρε-μι μιας και είναι Μι ουσάκ.
Θα έλεγα ότι είναι από λάθος του μουσικού και όχι επιλογή του συνθέτη. Όπως σε ένα τραγούδι-δεν θυμάμαι ποιο-ο κιθαρίστας έκλεισε με σκάλα αλλά αντί για χιτζάζ έπαιξε μαντζόρε καθαρό. Στιγμιαία λάθη λοιπόν. (Όχι σαν του πασχάλη όμως:019:)
Ναι, Δημήτρη, μάλλον εννοείς στου Χατζηχρήστου το “Βαρύς καημός” με Τάκη Μπίνη και Στέλλα Χασκήλ, όπου στο κλείσιμο ο κιθαρίστας παίζει… γαλλικό κόρνο !!!
Υ>Γ> είχαμε ανοίξει θέμα για τα λάθη, τα παράδοξα κτλ στις ηχογραφήσεις. Μήπως να μεταφερθεί εκεί ?
Όντως σ’ αυτό το κομμάτι ο κιθαρίστας παίζει αντί για Σιb Σι κανονικό παρ’ όλο που το μπουζούκι στην συγχορδία παίζει Σιb. Παρ’ όλα αυτά βγαίνει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα και πολύ εύηχο :088:
Αυτό εννοώ Μπάμπη, ευχαριστώ που μου το θύμησες.