Τα 2 σου μάτια μ’εριξαν μες το βαθύ σκοτάδι
και μ’εστειλαν μεσάνυχτα να πάω να βρω τον Άδη.
Ο Άδης ο ατρόμητος μες το μαύρο σαράι
όταν του είπα πια είσαι’συ έπαψε να γελάει.
Πάρε μαχαίρι δίκοπο,κουμπούρι απ’ατσάλι
και σκοτωσε την την τρελή στην κόλαση να πάει.
Και μ’εστειλε πολεμιστή να βγω να σε σκοτώσω
και με το ίδιο νόμισμα να’ρθω να σε πληρώσω.
φιλαρακι συνδιασκεδαζες με την Πελαγια , αλλα που να το ξερω , περασα υπεροχα !!!
ημουν καθισμενη στο τραπεζι διπλα στον Δημητρη Σφιγγο τον κιθαριστα , χεχεχε …
δεν την πετω την Πελαγια , για την Γιουροβιζιον και ο,τι γραφω το πραγματοποιω !!!
παντα τετοια και καλυτερα !!!:088::109::110:
Υ.Σ. ισως καποια αλλη φορα , να σταθει η τυχη “συμφορος” …
και το διδαγμα της ημερας = αποτασσεσαι την Γιουροβιζιον ? = απεταξαμην !!!:092:
…είσαστε τυχεροί στην Θεσσαλονίκη που έχετε αυτό το μαγαζί!:088:
…ότι και να πω είναι λίγο, τα σέβη μου!!!:109:
…απεταξάμην δε λες τίποτα!..βρε ουουουστ!!!:112:
Ρε Πελαγία,:109:!!! Και γ…ώ τις ομοιοκαταληξίες!!! Αλλά, ρε συ, δεν έχω δει ποτέ, πρωθιέρεια, μέσα σε καφετέρια!!! :019::019:
Υ.Γ. Γενικώς δεν έχω δει, εδώ που τα λέμε…
Στην πατριδα μας αδερφια …μας φλομωσαν τα εις – ΑΚΗΣ !!
Φερ’ ειπειν στη Γουροβιζιον …πρωτος και καλος …ο ΣΑΚΗΣ…!
Μια ματια στα δικαστηρια…σʼ- ΑΚΗΣ…πληθος ονοματων
ΣΑΚΗΣ γαρ… ο Κεχαγιογλου…και ΓιοσΑΚΗΣ… των «ρασατων»…!
Με Πακιστανο-ανακρισεις …αλλο ονομα εις -ΑΚΗΣ …
Ειχε τοτε εποπτεια …ο γνωστος ο ΒουλγαρΑΚΗΣ…!
Να μην πουμε για την Κρητη…που’χει εκει χιλιαδες…σʼ- ΑΚΗΣ !!
Μονο ΕΝΑ σας θυμιζω …Χαρης ΞεκουκουλωτΑΚΗΣ…!
Οντας ονομα και πραμμα …προφανως… κατα το πλειστο
ξεκουκουλωσε πριν χρονια … τον ΜαρκογιαννΑΚΗ…Χρηστο…!
Οι κακες οι γλωσσες ειπαν για «δακτυλους»…ΜητσοτΑΚΗ
διοτι ετρεφε συμπαθειες…μαλλον για ΝικηφορΑΚΗ…!
Να !! Και στη βουλη ακομη… …γινηκαν επερωτησεις
για κυρια ΒαληνΑΚΗ…και δικαστικο-αναμιξεις…!
Ταξη νʼ αποκαταστησει…φεραν τον ΜειμαρΑΚΗ …
στιβαρο που ειχε λογο…και ελκυστικο…μουσΤΑΚΙ…!
Τα εις -ΑΚΗΣ απαντωνται στην πατριδα μας …πολλαΚΙΣ
τα πρωτεια ομως εχουν…ο ΓιωργΑΚΗΣ…κι’ ο ΚωστΑΚΗΣ
το τελευταιο αγώι ηταν τα ματια σου
κι η μοιρα σταθηκε μαζι μου “ραδιουργα”
κορωνα γραμματα επαιξα την τυχη μου
μ` αυτη μου εκλεισε το ματι , η πανουργα …
κι εσυ το γνωριζες αυτο το δρομολογιο
την τελευταια κουρσα της ζωης μου
γιαυτο καβαλησες τ αμαξι της καρδιας
κι ολη τη νυχτα βολτες εκοβες μαζι μου …
τσιγαρο αναψες βαρυ και καπνιζες
εγω σε κοιταζα κλεφτα απο τον καθρεφτη
κι οπως με τυλιγαν του χαρμανιου τα συννεφα
θα θελα ναμουν των χειλιων σου “ξεφτι” …
ποτε δε σκεφτηκα στ` αληθεια ματια μου
να παρω εσενα για στερνο επιβατη
μπηκες με φορα , την καρδια “καβαλησες”
και ειπες , “παμε μια τσαρκα στο Παγκρατι” …
να ξερεις τωρα , οπου και αν βρισκεσαι
της διαδρομης σου “ακριβη” ηταν η κουρσα
κι ενω η τσεπη σου αδειανη , με πληρωσες
μ` αυτο που λεμε , “αν δεν ηξερα , ας ρωτουσα” …:106:
στα χερια μου εφτασε ενα ασπρο προσκλητηριο
που γραφε μεσα καλεσμα για τις χαρες σου ηταν στ αληθεια το στερνο μου το μαρτυριο
και σενα ενα “δι` ευχων” , στις ενοχες σου …
μια ιστορια που `χε μεινει στα αζητητα
ηρθε επισημο χαρτι να μου θυμισει
κι ενω ειχε κλεισει με μια λεξη , “αξιοπρεπεια”
γιατι Θεε μου μια πληγη , να αιμορραγησει ;;;
δε θελω καλεσμα για να βρεθω στο γαμο σου
μια ζωη , με ειχες παντα "στην απεξω" μα τωρα , τρεμουνε τα χερια απο συγκινηση κι αν θα το δεις κι αυτο , δε θα τ αντεξω …
πηρα λοιπον την τελευταια μου αποφαση
μια και η πικρα την καρδια ειχε χαραξει
φιλησα τ` ονομα στο ασπρο προσκλητηριο
κι εριξα “αυλαια” πριν προλαβει να χαραξει …:106:
2 καρδιές μεσα στο στήθος μου εμπήκανε
μια αριστερά ,μια δεξιά μ’έχουν ραγίσει
και λίγο χώρο για μια ανάσα δεν μ’αφήσανε
κι έχω σκασει από τον πόνο και απ’την θλίψη.
Τα 2 της μάτια είναι μαύρα σαν αράπικα
τα 2 της χείλη κερασιά και μ’έχουν πνίξει
τα τρομερά της τα φιλιά πως τα λαχτάρισα
προς τον γκρεμό με οδηγούν, μ’εχουν νικήσει.
Μα αυτή η άλλη μες τα μάτια σαν με κοίταξε
με το κορμί της λυγερό μ’έχει τραβήξει
απ’τον γκρεμό που κάθε μέρα με πλησίαζε
Αχ! Πως θ’αντεξω ο φτωχός σ’αυτή τη ζήση.
2 καρδιές σ’αυτό το στήθος πως εχώρεσαν
4 μάτια 2 χειλάκια μ’εχουν σφίξει
μες στης ζωής το κρατητίριο με χώσανε
πως θα περάσει ο καιρός,ποιος θα μ’ανόιξει.
Αυτή την πόρτα που πολύ στενή την χτίσανε
από πυρότουβλα σκληρά, με βασανίζει
μια καρδιά μονάχα πρέπει απόψε να διαβεί
Και η φωτιά όλο τον κόσμο να φωτίσει.
Γιατί φωτιά μες στην καρδούλα μου απόχτησα
και μια καρδιά μονάχα πρέπει για να μείνει
η άλλη πρέπει τώρα αμέσως να χαθεί
και το θολό μου το μυαλό να εγκαταλήψει.
