Σαν γεμήζω το τσιμπύκι
με άρομα άπο κερασιού
και περίφιμο χασίσι
αυτό κάνω που και πού
τα μυαλά μου ταξιδέουν
περιμένω να καούν ,
οι αμαρτιες και τα πάθη
καρβουνακια να αναφτούν.
Με νερό την μπουζουριέρα(το γιάλινο δοχείο που κριόνει τον καπνό)
την γεμήζω σιγά σιγά
και τον λουλά βάζω απάνω
σιγανά μα με την μιά
την σκαρίτσα και τα καρβουνα
τα βάζω πιό ψυλλά
και την μάνικα και πίπα
εφαρμόνω στον λουλά
Σαν φισάω τα καρβουνάκια
τα μυστικά θυμάμε
παντα μου ερχοντε μεράκια
που στην ψυχη πονάνε
Πατάω τον ναργιλέ μου
τα μυαλά πετάνε
το σόμα μου βαρένει
και τα δεσμά μου σπάνε
τον ερωτά της έχω
μόνο στα κλεφτά
και τα χάδια της τα πέρνω
μονο δανικά …
Ρουφάω πάλι τον γλυκό καπνό
και μπαρκάρω μες στην ζάλι
πάω στον ουρανό
Φωνάζω τον άγιο Πέτρο
του πέρνο τα κλειδιά
και την πίπα του προσφέρω
να πάρει τσιμπουκιά
Ζητάω στους αρχαγγέλους
νάναι τσιλιαδόροι
μην μας πιάσουνε στα πράσα
και μας πάρουνε λούμπα
ολοι οι καραδιαβόλοι .
Η γκόμενα δεν είναι φανταστική
και ούτε και το χάσισι
μα δεν προσθέτω γῶ ποτέ
στην μαστουρα μου το ουίσκι
Την πρέζα(κοκαῒνη) δεν την γουστάρω
τους αντρες κάνει σαν παιδειά
εγώ θέλω μόνο το μαύρο
που βάζει στα φρένα μου φτερά.
Όλη μερα στο γιατρίο
και στα χειρουργεία
στου θανάτου τα κρεβάτια
στα νοσοκομεία
λιόνουν τα νιάτα μου
στην βιοπάλη
με τα κομάτια μου
γιατρεύοντε άλοι.
Τραύματα και εγκαύματα
μου τα πετάν στα χέρια
και οι φώνες τον πόνων
στα ότα μου μαχέρια
τρελές γυναίκες βάζουνε
φοτιά στον εαυτό τους
γιατι τα χαλάσανε
με τον γκόμενο τους
μικρά παιδειά παθένουν
εγκαύματα μεγάλα
οταν η μάνα έβραζε
το προίνό τους γάλα .
Οι βάρδιες οι νυχτερινές
που ώρες ενχειρήζω
σπασμένα μουτρα και ραφές
σε αυτά τα καταχρήζω.
Γιά μένα είναι φάρμακο
η φούντα και το χασίσι
μαυτά για να μην κρεπάρω
ανήγω γῶ τη βρίση .
Τα γρανάζια μου μαζεύω εγώ
Από όμορφες γυναίκες
που περισότερο καλοποιώ.
Ριτιδηάζω με την ευθήνη
να ξεπεράσω τον Θεό
στα έργα που’χει κάνει
και αχ κακόμοιρε αν δεν γήνει …
Ο ναργιλές μου είναι παλιός
ήτανε του παπόυ μου
μπακιρένιος θησαυρός
μένα έμεινε γιά τυμή μου
Και τον ανάβω που και που
Και αυτή είναι η σπονδή μου
Και έτσι τον μνημονεύω εγώ
τον μάγκα τον παπού …
Που αναψε ο καημός του
στην πρότη Σεπτεμβρίου
από την καημένη(όχι μεταφορικός!!!) Σμύρνη του
στο χίλια ενιακόσα οίκοσι δύο …
Τις στιχομαχίες παλιά δεν τις παρακολουθούσα και διαπιστώνω ότι έκανα λάθος.
Τώρα βλέπω με έκπληξη ότι η Πελαγία, η Λίλα, ο Γρηγόρης, ο Νικολάρας και τόσοι άλλοι γράφουν ωραία πράγματα. Πολλές φορές, γράφουν καλύτερα, περισσότερο ολοκληρωμένα και πιο προσγειωμένα από κάτι “καταξιωμένους” στιχουργούς/ποιητές που τελευταία με χαλάνε.
Το ενδιαφέρον με τα παιδιά που συμμετέχουν στις στιχομαχίες είναι ότι πολλές φορές βγάζουν και τα εσώψυχά τους. Αυτό, εκτός του ότι τους τιμά, εγώ τουλάχιστον το ζηλεύω γιατί είναι σίγουρα γιατρικό γι αυτούς.
Αντε μπράβο και συνεχίστε ακάθεκτες και ακάθεκτοι.
:110:
Τέτια είναι τέτια η ζωή παδεία
Ενας Καραγκιόζης φότα και σκιά
Οι τρείς οι μοίρες παντα , τραβάνε τα σκινιά .
Άκου Πελαγία άκου Πελαγιά
απ’την είδια ύλη ειν όλα τα παιδιά
και όλοι θα απομείνουν , στον κόσμο για κοπριά .
Τι είναι ο άνθρωπότις μικρή μου λουλουδιά ;
τι είναι ο τώρα ὁ ὑπνος και ο θάνατος μετά ;
εαν θα ξεψυχήσεις , σε τουτον τον ντουνιά.
Στον Όλύμπο απάνω καθήζουν στα σκαμνιά
όλοι οι αθανατοι , και βλεπουν με γιαλιά
και έτσι το διασκεδάζουν , μαυτή την ανθρωπιά .
Δράμα και η αγονία σε όλα τα κελιά
και στα νοσοκομία και στα αιστιματικά
και σαν τα καναρίνια , μας βλέπουν σε κλουβιά …
Γιαυτό τους κελαδάω τα πατρογονικά
πουμαί βασανισμένος εδώ στην ξενιτιά .
Γιαυτό τους τους καταρηέμαι στα λέγο σοβαρά
Ποτέ να μην πεθάνουν νάχουν ξεκουρασιά.
Και πάνω από τα νέφει ο Ζεύς με τιρανά
τσινγκάνος παντα νάμαι σε τουτο τον ντουνιά
έζησα Αυστραλία Βραζίλια και Καναδά
μα θέλω να πεθάνω εκί στην Κοκιννιά.
(ενοώ την Νίκαια στον Πειραιά …, άραγε θα μου το δόσει ο καταραμένος ο Δίας , του τα λέγω έτσι , μπας και βαρεθεί την γκίνια μου και μου το δόσει … )
Συνονόματε κώστα εσύ έχανες που δεν τις παρακολουθούσες, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Όσο για τα παιδιά το χω πει πολλές φορές ότι έχουν ταλέντο. Συνεχίστε έτσι παιδιά
Κορόνα γράμματα την επαιζα την ζωή μου όλη
2 χάντρες μόνο μείνανε στο άδειο κομπολόι.
Το κομπολόι έγινε μπεγλέρι με 2 χάντρες
και η καρδία μου άρχισε να κάνει ματσαράγκες.
Μα η καρδιά δεν άντεξε να μείνει με μια χάντρα
και πεθανε στη ώρα της για να με κάνει άντρα.
Καλά εεεεε!Μιλάμε για πολύ φιλοσοφία:088:.Εεε τι?Όλοι γράφουν ποιήματα.Μόνο εγώ δεν έγραψα:230::043:.Η πρώτη μου στιχουργική προσπάθεια.Περιμένω τα σχόλια σας.Καλά και κακά.