Παιδιά καλημέρα! Γνωρίζετε αν υπαρχει καποιο καλό στέκι στην Υδρα;
Την Ύδρα την επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε καλοκαίρι από το 1950 και μετά. Μάλιστα κάποια χρονιά, σε ταβέρνα της που υπάρχει ακόμα σήμερα, με μουσική από τζουκ μποξ έμαθα ότι όταν κάποιος παραγγέλνει ζεϊμπεκιά (δηλαδή ρίχνει μία δραχμή στη σχισμή, επιλέγει τραγούδι και περιμένει τη σειρά του) δεν πρέπει να χορεύει στη μικρή “πίστα” μπροστά από το τζουκ μποξ κανένας άλλος άσχετος με αυτόν. Και το έμαθα “the hard way”, αφού ο δίμετρος και εκατονδεκάκιλος χορευτής σήκωσε με τα δύο του χέρια εμένα το δεκαεφτάχρονο παρείσακτο και με ένα σβέλτο τίναγμα της κοιλιάς του με πέταξε κοντά σε κάποιον τοίχο. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες από τότε, έφυγα εκτός Ελλάδας, γύρισα, έκανα οικογένεια και από το 2004 και μετά, πάλι βρίσκομαι στην Ύδρα κάθε χρόνο, μέσα Οκτωβρίου, τώρα πλέον παίζοντας ο ίδιος μπουζούκι ή λαούτο και διασκεδάζοντας με καλούς φίλους και μπόλικο κρασί, σε όλα τα στέκια του νησιού. Νομίζω λοιπόν ότι μπορώ να βεβαιώσω πως αν υπάρχει κάποιο στέκι στην Ύδρα, αυτό μπορεί ο καθένας, και εσύ φίλη Γιάννα, να το διαπιστώσει μόνος του μετά από μία γύρα στις ταβέρνες και τα μπαράκια του νησιού, που για να τα ελέγξει όλα δεν χρειάζεται παραπάνω από είκοσι λεπτών βόλτα. Όχι, δεν υπάρχει ρεμπέτικο στέκι στην Ύδρα. Αν όμως περιμένεις ως τον επόμενο Οκτώβρη (14 με 16), σίγουρα θα αποζημιωθείς.
Φίλε Νίκο, είχες απόλυτο δίκιο στην ενημέρωση που μου έκανες. Αν και αυτό το πανέμορφο νησί “πάσχει” από κάποιο ποιοτικό μουσικό μαγαζί, παρ όλα αυτά μας αποζημίωσε η γνωριμία μας με κάποιους ντόπιους κατοίκους και τελικά ανήμερα του Πάσχα, αργά το απόγευμα, καταφέραμε και στήσαμε σε μια ταβέρνα, ένα από τα πιο ωραία γλέντια που έχω κάνει μέχρι τώρα!!! Θέλω να πιστεύω, ότι θα καταφέρουμε και τον Οκτώβρη (14-16), να το επαναλάβουμε και να σε απολάυσουμε!!!