Μια άλλη εκδοχή του δημοτικού τραγουδιού.
2 «Μου αρέσει»
Κι άλλη μία: η γνωστή (τουλάχιστον για μένα αυτή είναι η γνωστή, δεν ξέρω αν είχες κάποιαν άλλη υπόψη σου, Αέρα) αλλά σε σπάνια και ωραία εκτέλεση:
1 «Μου αρέσει»
!!! Από πού είναι αυτό το βίντεο;
Το πρώτο, από τη Μ. Μερλιέ. Το δεύτερο, δε γνωρίζω. Ό,τι γράφει (έχει κάτι λινκ σε ποντιακές σελίδες). Μοιάζει σαν κινηματογραφική ταινία.
Μετά από 9 χρόνια ξαναείδα αυτό το βίντεο! Με το τουλούμ. Μα τι απίστευτη εκτέλεση!
Ένα σχόλιο για αυτά τα δύο βίντεο.
Προφανώς δεν πρόκειται για το ίδιο τραγούδι. Εξηγούμαι.
Το “Σεράντα μήλα κόκκινα” ήταν από τα τραγούδια που πολύ πρώιμα φαίνεται να συνδέθηκαν με στίχο συγκεκριμένο. Συγκεκριμένα 3 δίστιχα που ξεκινούν με τη φράση “Σεράντα μήλα κόκκινα”. Ακούγοντας αρχεία της δεκαετίας του 50, ο σκοπός τραγουδιέται εκεί με άλλους στίχους. Άλλωστε και στο βίντεο με το τουλούμ το δεύτερο δίστιχο είναι ένα γνωστό ποντιακό δίστιχο, από αυτά που τα βάζεις σε όποιον σκοπό θέλεις. Επομένως φαίνεται πως παλαιότερα ήταν ένας από τους άπειρους ποντιακούς σκοπούς, χωρίς συγκεκριμένο στίχο.
Αυτό φαίνεται πολύ όμορφα να επιβεβαιώνεται και από το πρώτο βίντεο, από ηχογράφηση της Μέλπως Μερλιέ, αλλά μέσα από την αντίστροφη οδό. Σε έναν άλλο τελείως σκοπό ο κεμεντζετζής βάζει πάνω το δίστιχο “Σεράντα μήλα κόκκινα σ’ ένα μαντήλ’ δεμένα…”. Αυτό υποδηλώνει μάλλον ότι και αυτό το δίστιχο ήταν ένα από τα αδέσποτα, το οποίο κάποια στιγμή συνδέθηκε με τον σκοπό που σήμερα γνωρίζουμε ως “Σεράντα μήλα κόκκινα”.
Άρα και ο σκοπός χωρίς σταθερούς στίχους (λογικό, έτσι συμβαίνει στη συντριπτική πλειονότητα των ποντιακών σκοπών) και το δίστιχο “Σεράντα μήλα…” ένα από τα πολλά, που το βάζουμε σε όποιον σκοπό το επιθυμούμε.
Ρε παιδιά, τι κρίμα! Κατέβηκε αυτή η εκτέλεση του “Σεράντα μήλα κόκκινα”. Ήταν από κάποια ταινία μάλλον. Μπας και την κατέβασε κανένας; Ήταν τόσο πολύτιμη!
Εγώ πάντως όχι. Κρίμα (γιατί θα μπορούσα, το κάνω αρκετά συχνά…)
Αλλά το θυμάμαι στο περίπου: ασπρόμαυρο, με έναν από τους πολύ γνωστούς Πόντιους τσαμπουνιέρηδες (Αραματανίδη;) σ’ ένα τραπέζι ταβέρνας με παρέα, να παίζει τον γνωστό σκοπό «Σεράντα μήλα», χωρίς ιδιαίτερες φιγούρες και διφωνίες, στρέιτ μελωδία. Ολόκληρη η στροφή μαζί με τις εσωτερικές επαναλήψεις (σεράντα μήλα κόκκινα - σεράντα μήλα κόκκινα κλπ.) πήγαινε μονορρούφι, και ξανά όλο οργανικά κάθε φορά. Τσαμπούνα με κέρατο, όχι με την κλασική ποντιακή κλαρινοειδή καμπάνα, για την οποία κάποιος κάπου είχε σχολιάσει (μα μήπως ήσουν εσύ Δημήτρη;) ότι συνηθιζόταν στην περιοχή του Πόντου απ’ όπου καταγόταν ο οργανοπαίχτης.
Edit: Μπα να 'τανε από καμιά εκπομπή Σαμίου;
Εγώ πάντως αυτό θυμόμουν. Ναι, αυτό πιστεύω ότι εννοούσαμε στην παλιά φάση της συζήτησης. Εύγε Αλέξανδρε!!!
Είναι όντως αυτός;
Τελικά όχι ακριβώς έτσι…
Εξακολουθώ να το πιστεύω, τώρα που το ξαναείδα. Η αίθουσα (μάλλον κέντρου παρά ταβέρνας) που είναι κατάμεστη, και η αποκριάτικη διακόσμηση, δεν παραπέμπουν σε μουσικολαογραφική εκπομπή.
Πόσο τέλεια που το είχες αποθηκεύσει!!! Ευχαριστούμε!
Όχι, δεν είναι αυτός ο Γιάννης ο Αραματανίδης.
Έχει επανέλθει, στην ίδια διεύθυνση.
Πριν ξαναφύγει, αντιγράφω όλη την περιγραφή:
This is another rendition of the Pontian Song “Seranda Mila Kokina” - 40 RED APPLES It is played on the Pontian “Tulum” Bagpipe by Harris Kazanzidis. The rest are from the Pontians of Athens, video from the 1980’s (b&w due to conversion from NTSC to PAL). Beautiful song…
Χάρης Καζαντζίδης λοιπόν.
1 «Μου αρέσει»
Πραγματικά, φοβερή η εκτέλεση με την τσαμπούνα!!! Ευχαριστούμε πολύ Περικλή που την ανέβασες!
Εδώ σε οργανική εκτέλεση το ίδιο τραγούδι με τον ίδιο τσαμπουνιέρη από ζωντανή ηχογράφηση στο Παλλάς το 1992:
1 «Μου αρέσει»
Ρε παιδιά, το πρώτο βιντεάκι του νήματος (Σεράντα μήλα, σε άλλο σκοπό) το έχει ακούσει κανείς πρόσφατα;
Ξεκινάει πρώτα η λύρα. Οκέι, κλασικός ποντιακός ήχος. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά την ηχογράφηση, παραμένει απολύτως αναγνωρίσιμος.
Και μετά μπαίνει το τραγούδι. Όπου ναι μεν ό,τι παίζει τραγουδάει, αλλά ξαφνικά δε θυμίζει καθόλου ό,τι ξέρουμε από ποντιακά. Και προς το τέλος, που παρατάει ολότελα τη λύρα και τραγουδάει ακαπέλα, νομίζεις πια ότι ακούς… δεν ξέρω, κέλτικα; Δεν μπορώ να βρω τι μου θυμίζει, κάτι πάντως πολύ μακριά από το ποντιακό που ξέρουμε σήμερα.
Και είναι και 5τονικό, θαρρώ. Άκου τώρα 5τονικό στον Πόντο!!