[SUB] (Γράφει ο Σωτήρης Μπέκας) [/SUB]
Λίγους μήνες μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ, ιταλικής παραγωγής, «Indebito» μία ακόμη ενδιαφέρουσα προσέγγιση –αυτή τη φορά μουσική- έρχεται να δείξει πως το ρεμπέτικο, αυτή η τόσο ιδιαίτερη εκφραστική «γλώσσα», που γεννήθηκε από το ελληνικό κοινωνικό «υπόγειο» πριν από έναν αιώνα, γνωρίζει μία διεθνή αναγνώριση και συνδιαλέγεται –πλέον- με διαφορετικές κουλτούρες. Οι Evi Evan ένα συγκρότημα με μέλη Έλληνες μουσικούς που μένουν στη Ρώμη, αλλά και Ιταλούς συναδέλφους τους, που συμμετέχουν με πάθος και δημιουργικότητα σε αυτή την πολιτιστική διεύρυνση, καταθέτουν την τρίτη δισκογραφική καταγραφή τους με επιλογές από το ρεμπέτικο ρεπερτόριο, αλλά και προσωπικές συνθέσεις («Ρεμπέτικη Διαδρομή», ο τίτλος).
Πως σχηματίστηκαν οι Evi Evan, ποια είναι τα μέλη του γκρουπ και γιατί ασχοληθήκατε με το ρεμπέτικο;
Το σχήμα με την μορφή που έχει σήμερα απαρτίζεται απο τους Δημήτρη Κωτσιούρο (μπουζούκι), Γιώργο Στριμπάκο (τραγούδι και μπαγλαμά), τους Ρωμαίους [b]Simone Branchesi /b, τον Emiliano Maiorani (κιθάρα), Francesca Palompo (τραγούδι και ακορντεόν), Daniele Ercoli (κοντραμπάσο και καβάλ) και τον Luca Cioffi απο τη Νάπολι (κρουστά). Οι Evi Evan (Ευοί Ευάν) σχηματίστηκαν το 2007 από τον τότε τραγουδιστή μας Νίκο Νικολόπουλο που έπαιζε και μπαγλαμά, τον Daniele Ercoli στο κοντραμπάσο και εμένα στο μπουζούκι για τις ανάγκες μιας πολιτιστικής εκδήλωσης σε ένα από τα πιο ιστορικά πολιτιστικά κέντρα της Ρώμης, το πρώην εργοστάσιο SNIA. Η μεγάλη ανταπόκριση που τύχαμε, αλλά και η ζεστασιά εκείνης της βραδιάς μας έδωσε την ώθηση να γνωρίσουμε το Ρεμπέτικο στο Ιταλικό κοινό. Αυτή η βραδιά υπήρξε και το ερέθισμα να δείξουμε μια άγνωστη πτυχή του νεότερου ελληνικού πολιτισμού, μια καινούρια διάσταση που ξεφεύγει από το πολιτιστικό καλούπι της Ελλάδας του Ζορμπά, των Μαρμάρων του Παρθενώνα, της πανέμορφης θάλασσας και του λαμπερού ήλιου.
Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά το ρεμπέτικο ως στάση ζωής;
Το ρεμπέτικο μου δίδαξε την απλότητα και τη γνησιότητα της ψυχής, πως να αντιμετωπίζεις με απλότητα και αριστοφανικό τρόπο την καθημερινότητα με τα προβλήματα και τις χαρές της, τον χείμαρρο συναισθημάτων και ευαισθησιών που μας κατακλύζουν καθημερινά.
Ποια είναι η σημειολογία του να είναι το ρεμπέτικο η εκφραστική σου «γλώσσα» σε ένα μη ελληνόφωνο κοινό; Πως γίνεται η επικοινωνία του μηνύματός του;
Στις συναυλίες εξηγούμε τους στίχους των τραγουδιών και το περιβάλλον που δημιουργήθηκαν. Συνήθως στις εμφανίσεις που κάνουμε μας ακολουθεί ένας έξοχος χορευτής, ο Δημήτρης Ευαγγέλου, ο όποιος μέσα από το χορό και την κίνηση του σώματος καταφέρνει να περάσει επιπλέον μηνύματα. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως πιστεύω ότι το ρεμπέτικο έχει από μόνο του μια απίστευτη δύναμη επικοινωνίας. Αν και το κοινό δεν καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα νιώθει το πάθος και τη συναισθηματική ένταση αυτής της μουσικής που πάει παραπέρα από την κατανόηση ενός γλωσσικού ιδιώματος. Σε κάθε βραδιά που παίζουμε βλέπουμε παιδιά που δεν είχαν καμία επαφή με το ρεμπέτικο να χορεύουν ένα ζεϊμπέκικο τόσο αυθεντικό και όμορφο, ή ένα χασάπικο μαζί με τον Δημήτρη, να προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τραγουδήσουν μαζί μας ένα μικρό ρεφρέν. Εκείνη τη στιγμή νιώθουν λεύτεροι, απελευθερωμένοι από τα στερεότυπα του στυλ δεν «ξέρω να χορεύω» η «δεν τα καταφέρνω». Η μεγαλύτερη απόλαυση και χαρά μου σαν μουσικός στο πάλκο είναι αυτή.
Πως αντιμετωπίζει το ιταλικό κοινό το ρεμπέτικο; Πως γνωριστήκατε με τον Vinicio Capossela και τι είναι αυτό που μοιράζεστε μέσω του ρεμπέτικου;
Με τον Vinicio γνωριστήκαμε λύγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του δίσκου του «Rebetiko Gynastas». Υπήρξε μια συνάντηση μοναδική που εξελίχθητε στην πορεία σε μια δυνατή φιλία.Ο ενθουσιασμός μας υπήρξε μεγάλος. Ο Vinicio γέμισε από χαρά όταν ανακάλυψε ότι στην Ιταλία υπάρχει σχήμα που ασχολείται και προάγει το ρεμπέτικο και εμείς από την πλευρά μας που ένας τόσο γνωστός και σπουδαίος καλλιτέχνης που εντελώς τυχαία, λίγα χρόνια πριν, γνώρισε το ρεμπέτικο σε ένα κουτούκι της Θεσσαλονίκης και αποφάσισε, με το πάθος και την δύναμη που τον διακατέχει, να πειραματιστεί μουσικά. Βρήκα έναν καλό φίλο και ένα πιστό σύμμαχο στο να δείξουμε στο Ιταλικό κοινό μια άγνωστη εικόνα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Η βοήθεια του υπήρξε ανεκτίμητη. Στην Ιταλία πλέον το ρεμπέτικο δεν είναι κάτι το άγνωστο και παρά πολλοί ταυτίζονται με την ιδέα του μάγκα ως σύγχρονου αντικομφορμιστή.
Τι περιλαμβάνει η καινούργια σας δουλειά «Ρεμπέτικη διαδρομή», με ποιους μουσικούς συνεργαστήκατε και με ποια κριτήρια επιλογής;
Στην πορεία σαν σχήμα συναντήσαμε και άλλους καλλιτέχνες, εκτός του Vinicio, που γνώριζαν και ασχολήθηκαν με το ρεμπέτικο. Τον Daniele Sepe από την Νάπολι, έναν καταπληκτικό σαξοφωνίστα που σε κάθε δίσκο του φιλοξένει πάντα ένα τραγούδι του ρεμπέτικου ρεπερτορίου. Τον Moni Ovadia, έναν σπουδαίο ηθοποιό και συγγραφέα, μα κι έναν αληθινά ξεχωριστό άνθρωπο, που το ρεμπέτικο το έχει ριζωμένο στην καρδιά του και αγαπάει την Ελλάδα με ένα τρόπο μοναδικό. Γνωρίζει και απαγγέλει ποιήματα του Ρίτσου και του Σεφέρη στα ελληνικά και το προηγούμενο καλοκαίρι είχαμε ανεβάσει θεατρικό την “Οδύσσεια” του Καζαντζάκη. Η ιδέα ήταν να φτιάξουμε ένα δίσκο που να περικλείει όλες αυτές τις προσωπικότητες δημιουργώντας ένα ταξίδι που ξεκινάει από τη Σμύρνη και τους αμανέδες, περνάει από το κλασικό ρεμπέτικο του Πειραιά και καταλήγει στην εποχή μας, σε μια χώρα που δεν είναι η φυσική πατρίδα του ρεμπέτικου, αλλά στη Ρώμη των Εvi Evan, στο Μιλάνο του Vinicio Capossela και Moni Ovadia, στην Νάπολι του Daniele Sepe. Μεγάλη ήταν και συμβολή της έξοχης Σοφίας Λαμπροπούλου που με το κανονάκι της έδωσε ένα ξεχωριστό χρώμα σε αυτό το ταξίδι. Ο δίσκος περιέχει και τρία δικά μας κομμάτια.
Τι είναι αυτό που κάνει το ρεμπέτικο επίκαιρο στις μέρες μας και ποια είναι η θέση του σε μία Ευρώπη υπό βαθιά –και- πολιτισμική κρίση;
Αν όπως λέει ο Ηλίας Πετρόπουλος, το ρεμπέτικο είναι η μουσική τoυ αστικού προλεταριάτου, του περιθωρίου και της αντίδρασης, τότε –ναι- το ρεμπέτικο είναι η μουσική της σημερινής Ευρώπης.
Περισσότερες πληροφορίες για τους Evi Evan στο www.evievanrebetiko.com[RIGHT]
πηγή: musicpaper.gr
[/RIGHT]