Ρεμπέτικο Σχήμα στην Ιερουσαλήμ

Χαιρετώ τη παρέα,

Τούτο το καιρό έτυχε να βρίσκομαι νότια για ένα συνέδριο. Ένας Ισραηλινός φίλος ο οποίος γνώριζε τις μουσικές “ενασχολήσεις” μου, μου ανακοίνωσε με ενθουσιασμό πως ένας φίλος του παίζει σε μια ρεμπέτικη ορχήστρα. Με μεγάλη περιέργεια τον γνώρισα, και πήγα στην Ιερουσαλήμ και τους είδα.

Ο χώρος ένα μικρό δωμάτιο, σχεδόν αποθήκη, σε κάποια γειτονιά καλλιτεχνών της πόλης. Κάποιες φωτογραφίες και αποκόμματα με εικόνες του Μάρκου, του Τσιτσάνη κ.α., κρεμασμένα όργανα και επιγραφές στο τοίχο η μόνη διακόσμηση. Οι ακροατές όλοι από τη γειτονιά, μαζεύονται μια φορά τη βδομάδα εδώ και μερικά χρόνια, κι ακούνε και συμμετέχουν πίνοντας ούζο. Το σχήμα: μπουζούκι/μπαγλαμάς, κιθάρα, βιολί, κοντραμπάσο, κρουστά και γυναικεία φωνή.

Χτες τ’απόγεμα που βρέθηκα εκεί, ήταν συνεργείο της ΕΡΤ για κάποια εκπομπή. Δεν βλέπω πολύ τηλεόραση οπότε δεν γνωρίζω το όνομα. Ο παρουσιαστής όμως είναι αρκετά γνωστή φυσιογνωμία, συνονόματός μου, γκριζομάλης με γυαλιά, είπε πως θα προβληθεί 13 του Μάη.

Δεν θέλω να πω περισσότερα προς το παρόν ούτε για το συγκρότημα ούτε θα σχολιάσω τί ειπώθηκε στις συνεντεύξεις. Εντός ολίγων ημερών (με την άδειά τους πάντα) θα ανεβάσω φωτογραφίες, ηχογραφήσεις, περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία τους, το ρεπερτόριο τους και τις μεταφράσεις στα Εβραϊκά κάποιων τραγουδιών, τις επαφές τους με ορισμένους Έλληνες μουσικούς, τις συναυλίες τους εδώ πέρα και άλλα.

Πάνος

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην delikanis 06 Απρίλιος, 2006)

Γεια σου Πάνο,

Το συνεργείο της ΕΡΤ μάλλον ήταν εκεί για ένα ντοκιμαντέρ στη γνωστή σειρά της ΝΕΤ “Οι μουσικοί του κόσμου”, που παρουσιάζει ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος. Έμαθα πριν δύο μήνες περίπου γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ από μια φίλη μου Εβραία, που ενδιαφέρεται και αυτή για την ελληνική μουσική. Δεν έχω χρόνο να επεκταθώ τώρα, απλώς θα πω ότι η ελληνική μουσική, όλων των ειδών (μέχρι και “σκυλάδικα” μοντέρνα λαϊκά!;-)) είναι πασίγωνστη και πάρα πολύ δημοφιλής στο Ισραήλ, ειδικά στους Ισραηλίτες που προέρχονται από τις μεσογειακές/αραβικές χώρες.

Η πορεία της ελληνικής μουσικής στο Ισραήλ είναι πολύ ενδιαφέρουσα, κι αν θέλεις μπορώ να σου στείλω στοιχεία σε προσωπικό μήνυμα, μια και δεν είναι ακριβώς on topic εδώ.

Εύα

Γεια σου πάλι Πάνο,

Μήπως είναι το συγκρότημα που επισκέφτηκες το ίδιο με την κομπανία στην παρακάτω ιστοσελίδα;

http://www.perachadom.co.il/

Η γνωστή μου η Ρίβκα είχε προτείνει στον Αντωνόπουλο να έρθει σε επαφή με αυτό το συγκρότημα. Δυστυχώς η ιστοσελίδα είναι μόνο στα εβραϊκά, αλλά έχει αρκετές φωτογραφίες.

Η υποδοχή της ελληνικής μουσικής στο Ισραήλ διαφέρει κάπως από την υποδοχή της σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Στην Ευρώπη και Αμερική (ειδικά σε μέρη που έχουν ελληνικές παροικίες) υπάρχουν βέβαια ρεμπετικές “κομπανίες”, και μερικοί φανατικοί θαμώνες της ελληνικής μουσικής. Σε σχέση με την ευρύτερη μουσική σκηνή (ξένο και εγχώριο pop κ.τ.λ) το ελληνικό μέρος είναι όμως σχετικά πολύ μικρό και περιορισμένο σε λίγους “ψαγμένους” μερακλήδες που είχαν επαφές με Ελλάδα κ.τ.λ (βλ. το παράδειγμα της Τουρκίας που ανέφερε ο Νίκος Πολίτης). Αντίθετα, στο Ισραήλ η ελληνική λαϊκή μουσική (μαζί με την τούρκικη και τις παραδοσιακές μουσικές των “ανατολιτών” Εβραίων) έγινε λίγο πολύ το μοντέλο στο όποιο βασίστηκε η εγχώρια “ανατολίτικη” ή “μεσογειακή” μουσική (Musica Mizrahit). Μια που η μεσογειακή μουσική είναι ένα από τα πιο δημοφιλή είδη στο Ισραήλ, ο ρυθμοί, οι μελωδίες και τα όργανα (ειδικά το μπουζούκι) της ελληνικής μουσικής μπήκε στη κοινή συνείδηση των Ισραηλινών. Έχω βρει εκατοντάδες διασκευές ελληνικών τραγουδιών στα ισραηλινά σιντί που έχω, τραγουδισμένες από πολύ γνωστούς καλλιτέχνες…και υπάρχουν και πάμπολλα τραγούδια που είναι μεν πρωτότυπα, αλλά που μοιάζουν πολύ με τα ελληνικά όσον αφορά το ύφος. Βέβαια, τα πιο αγαπημένα ελληνικά τραγούδια δεν είναι τα καθαρόαιμα ρεμπέτικα που γουστάρουν οι θαμώνες αυτού του φόρουμ, αλλά τα λαϊκά του 60/70/80, και ακόμα τα λεγόμενα σύγχρονα “σκυλολαϊκά”, ας πούμε, το “Πόσο μου λείπει” του Βολάνη που έγινε μεγάλο σουξέ σε εβραιόγλωσση διασκευή. Πάντως, ό, τι γνώμη να έχει κανείς για αυτά τα “ελληνοϊσραηλινά”, είναι ένα ενδιαφέρον πολιτιστικό φαινόμενο.

Απολογίες για το off topic (και για τις επαναλήψεις, για όσους παρακολουθούν το φόρουμ από παλιά!), αλλά φαίνεται πως πήρα φόρα με αφορμή το ντοκιμαντέρ που ανέφερες…

Εύα

Απολογίες…χι,χι…συγνώμη ήθελα να πω, βέβαια!

Εύα

Γειά σου Εύα.

Ναι, αυτό είναι το συγκρότημα, αλλά επειδή όπως λες κι εσύ η σελίδα είναι μόνο στα Εβραϊκά δεν την ανέφερα. Απ’ότι μου είπαν σε μερικούς μήνες θα είναι έτοιμη η Αγγλική εκδοχή.
Τη Κυριακή θα ξαναβρεθούμε να μιλήσουμε - ελπίζω να έχουν κέφι να ρίξουν και καμιά πενιά. Πάντως το ενδιαφέρον είναι πως τα περισσότερα τραγούδια που λένε τα έχει μεταφράσει ο αρχηγός του συγκροτήματος, “Θωμάς” (μπουζούκι/μπαγλαμάς).

Όντως, εχω νιώσει πολύ έντονα την παρουσία της ελληνικής μουσικής.

Λοιπόν μιά και ξαναμπήκε το θέμα.
Τα Μιζραχίτ, είναι τα τραγούδια που έφεραν στην Παλαιστίνη οι πρώτοι Αιγυπτιώτες Εβραίοι μετανάστες, μετά τον πόλεμο. Πηγή τους ήσαν οι Εβραίοι μουσικοί της Αιγύπτου, που παίζανε μαζί με Έλληνες και κάποιους Μαλτέζους, και που οι προτιμήσεις τους έπιαναν από τη “Ζεχρά” του Σουγιούλ και την “Κλεοπάτρα” του Αμπντελ Ουαχάμπ, ίσαμε τον “Αλλάχ” του Γούναρη και τις πενιές του Χιώτη. Κι επειδή οι ηλεκτρικές κιθάρες ήρθαν πολύ νωρίς στην Αύγυπτο, οι μουσικές που παίζανε (είχα πάντα την υποψία πως) ήσαν τα πρώϊμα “τουρκογύρφτικα”, που κατέληξαν ως σκυλλάδικα.

Γι αυτό κι από παλιά οι Εβραίοι άκουγαν Καζαντζίδη και Γιώτα Λύδια, και ανέδειξαν έναν μυθικό σχεδόν μπουζουξή (τον Άρη Σαν) που πέθανε στην Αμερική.

Η νέα εποχή της ρεμπετοφιλίας στο Ισραήλ, αρχίζει με τον Νταλάρα και τη Γλυκερία, αλλά κυρίως με τον Πόλικερ που τραγούδησε με τεράστια επιτυχία το τραγούδι μου “Στου Θωμά” (δεν πήρα ποτέ δικαιώματα!)

Με το συγκρότημα της Θέσιας (Ονείρου Ελλάς), Γρηγόρης Βασίλας, Χρυσούλα Χριστοπούλου κ.λ., δώσαμε πριν δέκα χρόνια δύο συναυλίες στα Ιεροσόλυμα.

Πριν τρία χρόνια, εκδόθηκε στο Ισραήλ το μυθ-ιστόρημά μου “Ρεμπέτικο”, συνοδέυόμενο από ένα Σι Ντι με 14 παλιά Μινόρε.

Την ίδια χ΄ρονιά, ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο της Χάϊφα το θεατρικό “Ρεμπέτικο”, κι έγινε χαμός γιατί το Κ.Κ. της “Κόκκινης Πόλης” το χρησιμοποίησε γιά την καμπάνια του ενάντια στον πόλεμο -προς μεγάλη αγαλλίασή μου φυσικά. Σκηνοθέτης ήταν ο Micha Lewenson, πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ της Ιερουσαλήμ.

Γεια σου Κώστα,

Σ’ ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες! Θα ήθελα να κάνω όμως μερικές διευκρινήσεις. Σύμφωνα με ότι έχω διαβάσει (και έχω ξεσκονίσει αρκετές μελέτες για το θέμα τα τελευταία χρόνια!) δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι της Αιγύπτου που συνέβαλαν στη δημιουργία του λεγόμενου Musica Mizrahit (ανατολική μουσική) ή του Musica Yam Tikhonit (μεσογειακή μουσική). Επίσης, Μιζραχίμ (Mizrahim=Ανατολίτες στα εβραϊκά) δεν είναι μόνο οι Εβραίοι της Αιγύπτου ή της Βόρειας Αφρικής αλλά έτσι λέγονται γενικά όλοι οι Ισραηλινοί που έφτασαν στο Ισραήλ από την ευρύτερη περιοχή της Ανατολής στη δεκαετία του 1950…Μέση Ανατολή (Συρία, Γιέμεν κ.τ.λ), Ιράκ, Κουρδιστάν, Ιράν, το ασιατικό μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης κ.τ.λ. Μερικές φορές γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στους Σεφαρδίτες (οι Εβραίοι που διώχτηκαν από την Ισπανία και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Νότια Αφρική, στα Βαλκάνια και στην Τουρκία) και στους Μιζραχίμ που δεν έχουν καμιά σχέση με την Ισπανία, αλλά πολλές φορές βάζουν όλους τους Εβραίους που δεν προέρχονται από τη Δύση (πάλι με την ευρύτερη έννοια) στο ίδιο (ανατολίτικο) τσουβάλι. Όσο για το πως δημιουργήθηκε η σύγχρονη Ισραηλινή Μεσογειακή μουσική είναι μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση. Η κάθε “εθνική” ομάδα (οι Ιρακινοί, οι Αιγυπτιώτες κ.τ.λ) είχε βέβαια τη δικιά τους μουσική που έπαιζαν στους γάμους κ.τ.λ. Όμως οι πρώτοι μουσικοί/τραγουδιστές που έγιναν γνωστοί σε ένα πανισραηλινό κοινό και ηχογράφησαν τις πρώτες εμπορικές κασσέτες ήταν από τη Yemen (δεκαετία του 70/80). Η μουσική τους ήταν ένα μείγμα από εγχώριες παραδόσεις και ελληνικές, τουρκικές και δυτικές επιδράσεις. Το καμιά φορά “σκυλάδικο” ύφος νομίζω οφείλεται κυρίως στην αγάπη που είχαν οι Ανατολίτες Εβραίοι για τα ελληνικά λαϊκά της δεκαετίας του 60/70/80, ειδικά τα “βαριά”, που έγιναν γνωστά από τον Άρη Σαν και από άλλους Έλληνες τραγουδιστές που έδρασαν στο Ισραήλ (π.χ. ο Τρύφωνας, που είναι τώρα στην Αμερική και τραγουδάει για την ομογένεια).

Στη δεκαετία του 90 βγήκαν πολλοί νέοι τραγουδιστές από άλλα μέρη, αρκετοί από τη Νότια Αφρική, και έγιναν φίρμες. Όμως, να πω τη πάσα αλήθεια, από τους καλλίτεχνες που γνωρίζω εγώ κανένας δεν είναι Αιγυπτιώτης. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αιγυπτιώτες και η μουσική τους δεν συνέβαλαν στη δημιουργία της ισραηλινής Μεσογειακής μουσικής, βέβαια.

Με τον “ροκά” Yehuda Poliker η ελληνική μουσική έγινε “καθώς πρέπει” και δεχτή και από το pop mainstream και από τους “δυτικούς” Εβραίους, που μέχρι πρόσφατα περιφρονούσαν τη μουσική των Μιζραχίμ ως “κατώτερη”. Έτσι έχω καταλάβει εγώ την παρέμβασή του, τουλάχιστο. Ισραηλινοί καλλιτέχνες είχαν ηχογραγήσει ελληνικά τραγούδια(ανάμεσα τους αρκετά παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά) αρκετά πριν τον δίσκο του Poliker, αλλά επειδή δεν ανήκαν στο rock “καθεστημένο”, αγνοήθηκαν από τα media.

Είπα ήδη πολλά…πάντως χαίρομαι που η καλή ελληνική μουσική και η ιστορία της γίνεται γνωστή στο Ισραήλ χάρη στις διάφορες δραστηριότητές σου.

Εύα

Κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο “Άπαντα Τσιτσάνη”,
το διάβασε κανείς?
Συγγνώμη για το γεγονός ότι το μήνυμα αυτό είναι εκτός θέματος.

Γειά σας και χαρά σας,

Λίγα λόγια για το Ρεμπέτικο συγκρότημα Perach-Adom/Ερυθρό Άνθος.

Μόλις σήμερα έλαβα ένα κείμενο στα αγγλικά από τον αρχηγό του συγκροτήματος, Tomer ή Θωμά όπως τονε λέω γω, μιας και τόσο αρέσει στα μέρη τους το ομώνυμο τραγούδι. Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο:

=================================================
Perach Adom band was established by Tomer Katz in 2001, a graduate of the Robin Academy for Music & Dance in Jerusalem. The band includes 6 members, a singer and 5 acoustic instrument players.

Perach Adom plays the Rembetiko music authentically but in Hebrew version as well as original pieces under the influence of that music. The band specializes in the Rembetiko style formed in the period of 1880-1950.

The phrase “Perach Adom” in translation to English means Red Flower to indicate the love (flower) and the pain (red) which delivered by the Rembetico music.

The Hebrew version was written by Tomer Katz in the spirit of the Rembetiko songs, and it resemble Greece as well as something from Israel views and spirit.

A birth of a band

All that story began 6 years ago when Tomer got a vacation in Greece to get away from the troubles and to look after a new way in life. The wish came true immediately after in the image of the Rembetiko music which conquered Tomer’s soul. When Tomer returned from Greece he brought with him a bozuki and a baglama and began to learn in the Jerusalem academy for music.He settled in the magical neighborhood of Jerusalem named Nah’laot, which located near the old urban market and was established 150 years ago by the poor people of the old city and immigrants coming then. There, playing for hours in a single room apartment on his new bozuki, Tomer caught the attention of a neighbour living across the street, named Zuchi. The music reminded him his childhood and the voices coming from Jaffa when Araina - the famous club for Greek music - was still there attracting many fans of Greek music. That was the point when the band was conceived. With the encouragement of Zuchi - Tomer gathered five players from the Academy and with them established the first embodiment of the band.

There, in the picture-like Ha’madregot street they began to perform - playing on the roof of Zuchi’s house, which used to them as a stage, and attracting all the people from the street who immediately became attached to the music.

In the beginning the band played only instrumentally. But then Tomer decided to add words to dozens of songs and gave it its final name - Perach Adom.

Since then the band has went through some transformations until the current group was formed two years ago by musicians from the neighbourhood - some of them students and some of them Nah’laot natives. Back then, the band began to perform in its own small club- Ha-husha - located, of course in the heart of Nah’laot. Performing every week, the band built its own home audience which was a mixture of old and young people. Those performances which continued into the late hours of the night (sometimes interrupted by the police) created a true relationship between the

musicians and the audience which became part of the band. There, covered with cigarettes smoke and Uzo the band shaped its current sound and expression.

During the last year the band is having a break through - it performs on big stages in Tel-Aviv and Jerusalem, with famous artists as Yair Dalal, Cohava Levi and Yehudit Tamir. Recently the band was filmed to the Greek TV for a show dealing with the Rembetiko music made in Israel.

One of the most exciting experiences was when the band made contact with the famous Rembetiko poet Manolis Rasulis which came to listen it and also dedicated a song for the band.

Although the band began to have big shows, every one of its members know that it doesn’t matter how big the stage is, it can’t never be compared to the intimacy and the unique atmosphere of Ha’usha club.

The players of the band are:

Tomer Katz - bozuki, baglama, singer & director

Tili Eshel / Reut-Rivka Shabi - singer

Elad Keinar - contrabass

Itamar Sharvit - percussion

Orel Tamuz - guitar

Royi Lachmy - violin

Efrat Katz - producer

e-mail: tutitoto@netvision.net.il

telephone number: 972-2-6252058

Perach Adom website: http://www.perachadom.co.il/default.asp

Μερικά ακουστικά δείγματα,

http://www.perachadom.co.il/sounds/Perach-Adom_Boi_Boi.mp3

http://www.perachadom.co.il/sounds/Perach-Adom_Gali_Gali.mp3

http://www.perachadom.co.il/sounds/Perach-Adom_Tikitak.mp3

http://www.perachadom.co.il/sounds/Perach-Adom_Achshav_Sameach.mp3

και φωτογραφίες,

http://www.perachadom.co.il/gallery.asp

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο κεντρικός ρόλος της γειτονιάς. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος προέρχονται από την ίδια γειτονιά λίγο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ (κάποια μέλη μάλιστα “επιστρατεύτηκαν” σε μικρή ηλικία, προ δεκαετίας, πιτσιρίκια που γρατζουνάγανε). Οι συναντήσεις τους γίνονται σε κάποιο “κουτούκι” (ιδιοκτησία ενός “οπαδού” τους). Οι ακροατές οι ίδιοι σχεδόν κάθε βδομάδα, της γειτονιάς κι αυτοί. Η αλληλεπίδραση μουσικών-ακροατηρίου είναι έντονη. Το κουτούκι αυτό είναι πλέον ένας ιερός τόπος αναφοράς, και οι συναντήσεις τους εκεί έχουν μια ιεροτελεστία που δεν περιγράφεται με λόγια. Όπως μου λέει κι ο Θωμάς, το κουτούκι αυτό είναι πιο σημαντικό για το συγκρότημα από τις εμφανίσεις τους σε μεγάλες εκδηλώσεις.

Μου είναι αδιάφορο το ότι αυτό το μουσικό άκουσμα δεν το είχαν από τα γεννοφάσκια τους. Μου είναι αδιάφορο το ότι οι μεταφράσεις τους καμιά φορά δεν ακολουθούν, έστω και σε γενικές γραμμές, τη σημασία των ελληνικών στίχων (ακόμα κι αν η μετάφραση του όταν με βλέπεις και περνώ είναι ένα τρυφερό ερωτικό τραγούδι!), και το τυχόν “τουρλού-τουρλού” (για μας τους “ψείρες”) του προγράμματός τους (ακόμα κι αν ακούγεται το τικ-τακ και το βαπόρι απ’τη Περσία τό’να μετά το άλλο). Μου είναι αδιάφορο το ότι, ίσως, δεν είναι όλοι τόσο ψαγμένοι πάνω στη καταγωγή και την εξέλιξη της μουσικής που εκπροσωπούν… Παίζουν πολύ καλλίτερα από πολλούς Έλληνες που έχω ακούσει. Και παίζουν από καρδιάς, με μεράκι - το ζούνε, είναι γνήσιοι και αυθόρμητοι.
Νομίζω πως στο τέλος αυτό είναι που μετράει.

Για μένα προσωπικά ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και γνωριμία. Perach Adom, σας εύχομαι ό,τι το καλλίτερο για το μέλλον. Σύντομα να σας ακούσουμε κι εδώ στην Ελλάδα.

Πάνος

Ετυχε να ζησω αρκετα χρονια στο ισραηλ(10) και γνωριζω καποια πραγματα ιδιως για την ελληνικη μουσικη που ακουγεται κ παιζετε στα πολλα μαγαζια που δουλευουν αποκλειστικα με ελληνικη μουσικη στη χωρα.
Το ρεμπετικο ειναι σε πολυ λιγους γνωστο.Η μεγαλυτερη μεριδα των ισραηλινων σημερα παρακολουθη τους διαφορους “αστερες” των ελληνικων μεγαλων μαγαζιων και μαλιστα κανουν συχνα group και ερχοντε ελλαδα για να πανε σε αυτα τα μαγαζια.
Ο καζαντζιδης ειναι σε ολους γνωστος, απο τον αρη σαν κυριως, ο οποιος εζησε κ εργαστηκε ως μουσικος κ τραγουδιστης στο ισραηλ την εποχη του “υπαρχω”(δεν γνωριζω χρονικη περιοδο ακριβως).Εκανε δε πολλη μεγαλη επιτυχια ως καλιτεχνης(ο αρης σαν) και επηρεασε σε μεγαλο βαθμο την δημοφιλη ισραηλινη μουσικη,την λεγομενη μισραχιτ.Γνωστοι επισης στο ισραηλινο κοινο ειναι οι στρατος διονυσιου κ μανωλης αγγελοπουλος.
Το ρεπερτοριο του καζαντζιδη που ειναι ευρεως γνωστο περιοριζεται σε 5 τραγουδια κυριως: ανοιξε μαννα ανοιξε,εξω απ αδικο,ζιγκουαλα,μαντουβαλα,υπαρχω.Του αγγελοπουλου ειναι:τα μαυρα ματια σου,μην φυγης κ ποτε μ αρνηθης,η μολυβια κ λιγα ακομα.Απο τα τραγουδια του διονυσιου:τελειωσαμε και μειναμε μοναχοι,ο σαλονικιος,αποκοιμηθηκα κ 2-3 ακομα.
Αυτα τα αναφερω απλα και μονο για να βγαλετε εσεις τα δικα σας συμπερασματα.
Τωρα για τον Tomer Katz που αναφερετε παραπανω τον γνωριζω προσωπικα γιατι επαιζα εγω μπουζουκι στο εργο το θεατρικο του κυριου φερη οταν το ανεβασαν στο ισραηλ. Eιχε ερθη ο Tomer Katz στην κομπανια ως αναπληρωματικος κιθαριστας.Εκη πρωτο -ακουσε για το ρεμπετικο και ενδιαφερθηκε για το μπουζουκι.Αργοτερα πηγε ελλαδα κ αγορασε ενα μπουζουκι και γυρισε στο ισραηλ και εφτιαξε την κομπανια που αναφερετε παραπανω.
Το δε θεατρικο εργο “το ρεμπετικο” ειχε μικρη απηχηση και για να τραβηξουν κοσμο προσθεσαν τραγουδια οπως το σηκω χορεψε κουκλι μου,θελης να μ αφησης κ αλλον ν αγαπησης και αν δεν αποφασιζαν να το κατεβασουν μεχρι και βολανη πιστευω θα εβαζαν για να τραβηξουν κοσμο.
(κυριε φερη ελπιζω να μην θυμωσετε για αυτα που γραφω.Εσεις δεν φταιτε σε τιποτα.Το εργο ηταν υπεροχο και η δουλεια που ειχε γινη εκη ηταν πολλη καλη και απο τους μουσικους και τους ηθοποιους και ολοι πραγματι το ειχαμε αγαπηση και το καναμε με την ψυχη μας.)
Αυτα τα λιγα εχω να πω για να σας δωσω μια εικονα ρεαλιστικη για το οτι αφορα την ελληνικη μουσικη στο ισραηλ.
(Αλεξανδρος Κωνσταντατος λεγομε κ φερη και αν εχετε την κατασταση η τα ονοματα των μουσικων που επαιξαν στο εργο σας θα με βρητε εκη γραμμενο.)