Γειά σου Νίκο,
Ας μου επιτραπεί ολίγο καλοπροαίρετο - πάντα - θάψιμο (οι διαόλοι μου δώσανε που έχασε η Ιαπωνία και θέλω να ξεδώσω), το οποίο επανέρχεται σε θέματα τα οποία όλοι λίγο πολύ τα έχομε επεξεργαστεί.
Είναι μια δουλειά η οποία απευθύνεται κυρίως σε μη Έλληνες. Και για πολλούς ίσως η πρώτη επαφή με το “Ρεμπέτικο”. Συνεπώς, κινείται στο ανάλογο πνεύμα (ίσως η πρώτη του είδους της; Πραγματικά δεν έχω ιδέα). Κομμάτια σε εκτέλεση από συγκροτήματα Ελλήνων και μη, από όλη την υφήλιο.
Από τεχνικής άποψης και ποιότητας, είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά. Όμως κάποια πράγματα, βρίσκω, δε συμβαδίζουν με εκείνη την έρμη τη λέξη “ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ” στον τίτλο.
Ως προς την παρουσίαση του τί είναι το Ρεμπέτικο, μέχρι την επιλογή των κομματιών και των συγκεκριμένων εκτελέσεων, φαίνεται δεν υπήρχε συνεργασία με κάποιον “ειδικό”. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έγινε προσέγγιση ανθρώπων που είναι μέσα στα πράγματα (ας πω “Ρεμπετολόγοι”).
Γενικά, μου φαίνεται κάπως αφελές - με μια επιφανειακή προσέγγιση, γίνεται παραπλανητικό. Πχ, μεταφράζοντας ελαφρά τη καρδία: Το Ρεμπέτικο είναι μουσικό ρεύμα το οποίο δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετία του 1920 στις υπερπληθείς ελληνόφωνες πόλεις της Μ.Α. Σοβαρά, ε; Θα μου πείτε, αυτός τουλάχιστον αφήνει κανα δυο χρόνια μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο από κείνα τα έρμα “50 χρόνια” άλλου γνωστού δίσκου…
Επίσης, αναφέρονται κάποια ονόματα στο βιβλιαράκι, τα οποία έχουν όση σχέση με το Ρεμπέτικο όση ο Ozzy με τα μπαλέτα του Τσαϊκόφσκυ (όσοι εννοήσατε ποιούς φωτογραφίζω, μπράβο σας).
Όσο αφορά την επιλογή των κομματιών, κάποια είναι απλά εκτός θέματος. Άρα, λείπει κάποια συνοχή. Για μένα λείπει συνοχή ακόμα σε κείνα τα κομμάτια τα οποία μπορώ να χαρακτηρίσω ως “εντός θέματος”.
Άσχετο: Η κασσετίνα αυτή ανήκει σε μια μεγάλη συλλογή μουσικής “έθνικ”. Εγώ δε καταλαβαίνω αυτόν τον όρο, άρα τον προσπερνάω.
Έτσι, για να ξέρουμε για τί μιλάμε,
CD1
- πρόλογος - Μάνα μου Ελλάς
- O Πινοκλής
- Rosenbuskens Blad - Taximi
- Yedikule
- Καίγομαι
- Bayat/Ερηνάκι
- Σαν πεθάνω στο καράβι
- Μπουζούκι μου διπλόχορδο
- I Giren
- Αφού’χεις άλλον στη καρδιά - Ross Daly
- Cafe Izmir - Ankala
- Μες της Πόλης το χαμμάμ
- For Rita - Evening Take
- To Blues του παλιοκάραβου
- Στα περιβόλια - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
CD 2
- Ντοκτόρ
- Θάλασσα λυπήσου
- Εγώ μάγκας φαινόμουνα
- Άνοιξε - Diamanda Galas
- Πάλι κι απόψε σκεπτικός
- Δική μου είναι η Ελλάς
- Οι λαδάδες
- Ψηλά στα παραθύρια σου - Bill Fotiades
- Του Βοτανικού ο μάγκας
- Πλυμήρα
- Η φαντασία στην εξουσία - Louisiana Red
- Σαν ποθάνω παραγγέλνω
- Ζεϊμπέκικο
- Είμαι ορφανός από παιδί - Ross Daly
- Μπαρμπά-Γιαννακάκης (Kurban)
- Στην Υπόγα (Extract from Rembetiko Medley) - Roberto Zanisi
- Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια - Νίκος Παπάζογλου
- Ζεϊμπέκικο
Όσο αφορά τα “εντός θέματος” κομμάτια καθεαυτά, αγνοώντας το σύνολο. Ακόμα κι από τούτα, μερικά δεν θα τα έβαζα με τίποτα σε δίσκο με Ρεμπέτικα. Λόγω ύφους εκτέλεσης και μόνο. Κι ο Ζαγοραίος έχει πει τον Μάγκα στον Βοτανικό (και μάλιστα στα Γαλλικά), αλλά… Όποιος ακούσει, ας πούμε, το Χαρέμι στο Χαμμάμ θα καταλάβει τί εννοώ. Απ’την άλλη θα μου πει κανείς -και θα έχει δίκιο-, περί ορέξεως… Σχετικά με αυτό, καλοί οι πειραματισμοί και τα “τουρλού τουρλού”, όμως αν δεν γίνεται με μέτρο, κάπου ξεφεύγει από αυτό που καλώ εγώ Ρεμπέτικο (Πήγε κανείς να σερβίρει, ας πούμε το “Greek Cooking” για Ρεμπέτικο; Δεν έχει καμία σχέση, αλλά είναι μια καταπληκτική δουλειά. Άρα;).
Και τέλος πάντων, δεν αντέχω το κλισέ “Ρεμπέτικο - the Greek Blues” που πασάρουν όλες οι σχετικές συλλογές. Δε ξέρω, μου τη δίνει…
Συνοψίζω: Σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά έχε υπ’όψιν τα παραπάνω. 
Τώρα, για το που μπορείς να το βρεις. Δεν ξέρω αν έχεις καν διεύθυνση στη ζούγκλα όπου μένεις (!), οπότε δε ξέρω αν σε βολεύει το ταχυδρομείο. Πάντως το χτύπησα στο google και το βρήκα στο Amazon.com, για περίπου $40.
Νά’σαι καλά, και αύριο με τη νίκη.
Πάνος
υγ - ρίξε μια ματιά στο μέιλ σου.
