Ανάμεσα στους πολλούς που υποστηρίζουν την εγκυρότητα του μύθου, θα αναφέρω το σχωρεμένο το Γεραμάνη που το είπε σε μία εκπομπή του, καθώς και το Στέλιο Βαμβακάρη που μου είπε ότι αυτό το μύθο τον έχουν ακούσει και αλλοδαποί, Αμερική κι Ευρώπη.
Αν με ρωτάτε… Πιστεύω ότι κάτι έχει “παιχτεί”, αλλά πιθανότερο είναι να πρόκειται για υπερβολή.
Πρέπει να την έχω ακούει κι εγώ αυτή την εκπομπή.
Νίκο, ελπίζω να μη σε ενοχλεί το χιούμορ… ήταν αδήριτη η ανάγκη για οπτικό υλικό…
Αυτά παθαίνει κανείς αν δεν προλαβαίνει να μπαίνει τακτικά…
Είδα λοιπον ολόκληρη τη συζήτηση μαζεμένη και “γύρισα” πισω…
Καλά ρε 'σεις, κανείς εδώ δεν θυμάται πια την Joplin?
Τους Jethro Tull που είχαν έρθει και στη Λεωφόρο με τον Santana?
Και επίσης, μαζί με Skynyrd και Allmann Brothers, τα μεγάλα συγκροτήματα του “νότου” συμπληρώνουν οι Canned Heat.
Να μην ξεχάσω και τους Seeds με τα ψυχεδελικά, αλλά και… Electric music for your mind and body (Country Joe).
Who, Savoy Brown,Camel, Eloy, Uriah Heep(έχουν παίξει και στο Ηράκλειο) και…και…και…
Με τη σειρά, όλοι θα πάρετε!:
Όχι Κώστα, στην εποχή μου τα van ήταν ακόμα κάπως ακριβά, με το τρένο πηγαίναμε, άλλωστε η περιοχή που αναφέρω ήταν κάπως συντηρητική σε σχέση με Αγγλία κλπ. Μιλάω για τα γκομενάκια που πήγαιναν δυό δυό, τρεις τρείς να ψαρευτούν στη σαββατιάτικη χορευτική εκδήλωση στο γυμναστήριο του χωριού. Και μόνο τρία, τέσσερα, τα καλύτερα, πετύχαιναν τον αντικειμενικό τους στόχο, να φύγουν με έναν από τους μουσικούς. Τα υπόλοιπα, απλά ανέφεραν στις μετέπειτα συζητήσεις τους τα ονόματα…
Αλλά αυτά τα γκομενάκια, Μάστορα, σήμερα θα επιφέρουν (λόγω ηλικίας) και αυτά το σεβασμό σου…
Πάνο, σε ευχαριστώ για την εξεύρεση μιάς από τις χαμένες φωτογραφίες μου. Δεν παίζω βέβαια rhythm guitar εδώ, προσπαθώ να σολάρω, αλλά το ρολόι στο δεξί αποδεικνύει σαφέστατα τη γνησιότητα της φωτογραφίας. Μόνο σήμερα, που παίζω μπουζούκια ή τζουράδες των 1500 και άνω, αλλάζω χέρι στο ρολόι (αριστερόχειρας είμαι αλλά παίζω ως δεξιόχειρας) για να μη γραμμώνω τα καπάκια. Τότε, με τις ηλεκτρικές, δεν έδινα δεκάρα για τέτοια.
Όσο για το συγκρότημα Ali and his boys, ήταν φοιτητικό συγκροτηματάκι ρόκ με έναν απίστευτο μουσικάρα, τον Ali, (Γερμανό, όχι μουσουλμάνο, Albert λεγότανε) στα πλήκτρα, τον Heinz Drilling από το Scherfede στο σαξόφωνο (και bariton έπαιζε), τον Gerd lead guitar, τον Toni στα κρουστά και την αφεντιά μου στο Gesang (“mit Niko Longhair Gesang”, vocals τα λένε οι Εγγλέζοι). Επιρροές είχαμε κυρίως από νέγρικες μπάντες, Little Richard, Fats Domino, Platters, αλλά και άσπρους όπως Jerry Lee Lewis, Chuck Berry κλπ. Αργότερα φυσικά και Beatles, το δικό μου σουξέ ήταν το Roll over, Beethoven.
Πάνο, κάνε σε παρακαλώ μία προσπάθεια να βρής καμμιά φωτογραφία και του ντράμμερ μας, του Τoni, είναι ο μόνος που δεν θυμάμαι σαφέστατα τη φάτσα του. Τόσα χρόνια έχουν περάσει, βλέπεις…
Τώρα που αναγκάστηκα να ξαναδώ πως άρχισε αυτή η συζήτηση, δεν μπορώ να ξεφύγω από τον πειρασμό να κάνω κατάχρηση των εργαλείων που διαθέτω ως διαχειριστής:
Great hits που οι παραγγελίες έπεφταν σύννεφο ήταν το red sails in the sunset (στη ροκ εκτέλεση με Pat Boone, όχι Nat King Cole ή Bing Crosby) αλλά και το Blueberry Hill (Fats Domino)
Νιιιιιιικ !!!
Εσύ είσαι ο Αλί με το μαλλί ;!?
:090:
ΥΓ:
Είδες, τελικά διάβασα μετά τις εξηγήσεις σου και δεν πολυθυμάμαι… (θα’μαι από αυτές που έφευγαν, τις υπόλοιπες ! )
ΥΓ2:
Τα ήξερε αυτά ο Σίμων Καράς ;! Πες καμια ιστορία… Χεχεεεε !!!
Μάγκες το …ξεχειλώσατε. Ενδεικτικά ανέφερα κάποιους. Αν είναι να κάνω πλήρη κατάλογο των μουσικών μου επιρροών θα εξαντληθεί η βάση του ρεμπετοφόρουμ !!!
Δεν έκανα, σκόπιμα, αναφορά σε λατινοαμερικάνικη μουσική, κουβανέζικες μπάντες, σόρος, κλπ. κατηγορία που γουστάρω τα μάλα.
Τον έχω ακούσει κι εγώ το μύθο αλλά δεν το ν πολυπίστευα. Κάτι θυμάμαι ότι διάβασα στο βιβλίο του Γεραμάνη ή του Αλτή. Θα τσεκάρω κ θα επανέλθω …δημήτριος !!!:019:
Προς Ιωάννα:
Άλι, εκείνος χωρίς μαλλί!
(ΥΓ):Ιωάννα μου, εσύ εκείνη την εποχή τα Σαββατόβραδα μάλλον θα ήσουν καλεσμένη σε κανένα αργίτικο παιδικό πάρτυ, από όπου και θα έφευγες με τη μητέρα, άντε το πολύ τον πατέρα σου.
(ΥΓ2): μωρέ, όταν πήγα εγώ στη σχολή ο Καράς ήταν στο νοσοκομείο, από όπου δεν βγήκε μόνος του.
Μ’ έχετε απογοητεύσει όλοι σας!
Που είναι ρε, οι αληθινοί μάγκες;
The Fugs (με ή χωρίς τον Ginsberg), Jug Band Music (με τον Ry Cooder και την Maria Maldaur), Incredible String Band (Λονδίνο), Captain Beffhart, Velvet Underground (κι ο καθένας ξεχωριστά), Bob Diddley, Syd Barret, Phil Ochs, Tom Paxton, κ.λ. κ.λ. κ.λ.
Χρειάζεται γενναία αποκατάσταση!
Ρε Κώστα, είσαι εντελώς ρομαντικός!
Καλά οι Fugs, αυτοί είναι οικολόγοι - μπρρρρ! - ενώ εγώ είμαι αναπτυξιαστής μέχρις σκασμού.
Αλλά τον Captain Beefhart τον δηλώσαμε μέσω του Ζάππα. Ρε συ, το θυμάσαι το Willie the pimp του Ζάππα με τον Μπίφχαρτ; Δεν είναι Ελληνική μουσική αυτή;
Ο Lou Reed καλύτερος μου φαίνεται μετά την εποχή των Velvet Underground, από τους οποίους - βεβαίως - μας άρεσε η εκθαμβωτική βίκινγ Nico! Θα τη θυμάσαι αν δεν πουριτάνεψες.
Λοιπόν, στα πλαίσια της παρούσης, συστήνω τους Cake.
Πρόκειται για γαϊδούρια / αλάνια πολύ πρώτης γραμμής.
Ερώτηση-κουίζ (για να σας δω):
Ποιό είναι το μακράν καλύτερο live rock album που έχει ηχογραφηθεί; Ο ευρών αμειφθήσεται…:089:
Δε βαριέσαι… αφού ο καθείς λέγει το μακρύ του και το κοντό του, ας πορευτώ και γω μοναχικός καβαλάρης της νεότερης γενιάς, κι ας μου τα σούρουν τα γερόντια :):
Βεβαίως, το Rattle and Hum των U2 (1988).
Μα Πάνο μου, το 1988 δεν είχε ήδη καταργηθεί το rock;
Μήπως εννοείς κάνα δίσκο του Χριστοδουλόπουλου;
Για κοίτα το ξανά.
:019:
Markos Vamvakaris & Stratos Pagioumtzis LIVE at the VRANA’s, Athens 
Έλα, έλα… κρυάδες… :107:
Αν και έχει γκόσπελ και μπλουζ επιρροές, παραμένει γνήσια ροκ άλμπουμ. Άσε που περιέχει δυνατές ροκιές κι άλλων (Dylan, Beattles…).
Σίγουρα η τελευταία ροκ δουλειά τους.
Από κει και μετά το γάμησαν, με το συμπάθειο…
(φαντάζομαι εννοείς πέραν του Woodstock)
Ενα βαρήκοος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι τα live των 70’s των Fleetwood Mac ή των Eagles, αλλά τα φέρνει αυτά η κουφαμάρα.
Ενας 16άρης θα μπορούσε να πεί ότι είναι οι CSNY at 4way street, αλλά πάλι αυτά είναι εφηβικές ανοησίες.
Ας σοβαρευτούμε τώρα.
Χωρίς δεύτερη συζήτηση, το αρτιότερο live όλων των εποχών είναι το The Allman Brothers Band στο Fillmore East club της Νέας Υόρκης το 1971 (αυτό με το ασπρόμαυρο εξώφυλλο).
ΕΠΕΙΔΗ όμως κυκλοφόρησε το “The Fillmore Concerts” (ΔΙΠΛΟΣ αυτή τη φορά δίσκος, με το ίδιο εξώφυλλο που κάθονται πάνω στις αποσκευές τους αλλά ΕΓΧΡΩΜΟ όχι ασπρόμαυρο), παίρνει τα ηνία απ’ το αρχικό και ΑΥΤΟ ΠΛΕΟΝ είναι το καλύτερο. Τελεία και παύλα και αμοιβή δε θέλω.
:108:
Deep Purple - Made In Japan
Ταπεινη μου γνωμη:109:
Καλές όλες οι λίστες που είδα.
Αλλά στο TOP βρίσκονται τα Live Albums 1964, 1966 και 1975 του Bob Dylan, με το τελευταίο να είναι το TOP των TOP.
Μεγαλοφυιής στιχοπλόκος ο Μπομπ… του βγαίνει εκείνη η σημαντική παιδεία του… αλλά και εκείνη η “ακατέργαστη” α-λα Βαμβακάρη φωνή(!!!) ε, τι άλλο θέλουμε;
Πάντως, ακούσματα μαζέψαμε όλοι μας πολλά και βολτάραμε σε ό,τι παίχτηκε και στη μουσική σκηνή, αλλά - τελικά - εδώ μαζευτήκαμε, σε ένα ρεμπέτικο φόρουμ, ε;;;
:089:
Τι λες αγαπητέ Κώστα !
Πιο “ροκ” δίσκος από τον “Τελευταίο Πυρετό” (του Άκη Πάνου) με τον Γιώργο Μαργαρίτη, θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια (1985) ;
"Λένε πως είναι μια γυναίκα τής δεκάρας… Μα εγώ της είπα της καρδιάς της φουκαριάρας…)
ή
“Πόσο χαμηλά θα πέσω… Κο(α)λασμένους εφιάλτες το μυαλό(α) γεμάτο και το είναι μου θαμμένο μες στην προσμονή. Κι απ’ το δάχτυλο(α) μου πίσω πόσο θα κρυφτώ…”
Κι ας μην παίζει ο Hendrix… Με λίγη καλή θέληση, τον ακούς !