Παύλος Νιρβάνας: Συγγραφέας

Αλλη μια ερώτηση>
ποιός είναι αυτός ο συγγραφέας? Ξέρω ότι έγραψε κάτι σχετικά με τα ναρκωτικά και έμμεσα και για το ζειμπέκικο (1925). Δουλεψε σε μια εφημερίδα? Γιατί τον ενδιέφερε τόσο το θέμα? Ήταν ο σκοπός του να διαφωτίσει τα προβλήματα?

Ποιός είναι ο συγγραφέας Παύλος Νιρβάνας? Ξέρω ότι έγραψε άρθρα σχετικά με τα ναρκωτικά (1925)και έμμεσα με το ζειμπέκικο. Τι σκοπό είχε? Ήταν και δημοσιογράφος? Θα μου βοηθούσε πολύ να το μάθω.

Βάλε Παύλος Νιρβάνας ή Πέτρος Αποστολίδης στο Google και φτιάξε καφέ.

Σου ευχαριστώ πολύ! Τελικά δεν βρήκα πολλά στοιχεία, αλλά έμαθα ότι ήταν και ιατρός. Το είδα στο “in.gr”.

Υπάρχει και μια καλύτερη ελληνική διεύθυνσή για το ψάξιμο?

Πράγματι τα βιογραφικά του Π.Νιρβάνα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο είναι …φτωχά. Παραθέτω το καλύτερο που βρήκα:

Ο Παύλος Νιρβάνας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Πέτρου Αποστολίδη) γεννήθηκε στη Μαριούπολη της Ρωσίας, γιος του εμπόρου Κωνσταντίνου Απ. Κουμιώτη από τη Σκόπελο και της Μαριέτας Ιω. Ράλλη από τη γνωστή οικογένεια της Χίου. Σε παιδική ηλικία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1883-1890) και μετά την αποφοίτησή του κατατάχθηκε στο βασιλικό ναυτικό ως ανθυπίατρος. Η πορεία του ήταν ανοδική και ως το 1922, οπότε παραιτήθηκε με το βαθμό του αρχίατρου είχε διατελέσει πρόεδρος της Ανώτατης Υγειονομικής Επιτροπής του Ναυτικού και τμηματάρχης του Υπουργείου Ναυτικών. Μετά την παραίτησή του αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Το 1928 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε σε ηλικία εξηνταενός χρόνων. Από τα μαθητικά του χρόνια έδωσε δείγματα της αγάπης του για τη λογοτεχνία και σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε άρθρα στις εφημερίδες του Πειραιά Σφαίρα και Πρόνοια. Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του Νιρβάνα στα γράμματα τοποθετείται το 1884, οπότε εξέδωσε την ποιητική συλλογή Δάφναι εις την 25ην Μαρτίου και παράλληλα άρχισε να δημοσιεύει χρονογραφήματα (στις εφημερίδες ʼστυ, Ακρόπολη και από το 1905 στην Εστία με το ψευδώνυμο Κύριος ʼσοφος) και κείμενα σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής (Τέχνη, Παναθήναια, Νέα Εστία, Το Περιοδικόν μας, Ασμοδαίος, Μη χάνεσαι κ.α.). Σε νεαρή ηλικία πήρε επίσης μέρος στην έκδοση του σατιρικού περιοδικού Αθήναι ως μέλος της λογοτεχνικής Συντροφιάς των δώδεκα. Η δεύτερη και τελευταία ποιητική του συλλογή είχε τίτλο Παγά λαλέουσα (1907) ενώ έγραψε επίσης μελέτες, κριτικά δοκίμια, διηγήματα, θεατρικά έργα και δύο μεταφράσεις από τον Πλάτωνα και τον Κνουτ Χάμσουν. Ο Παύλος Νιρβάνας τοποθετείται τόσο χρονικά όσο και βάσει του συνόλου του έργου του στον κύκλο του Κωστή Παλαμά. Η γραφή του είναι επηρεασμένη από τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά ρεύματα του αισθητισμού και συμβολισμού, καθώς και από τη φιλοσοφική σκέψη του Φρειδερίκου Νίτσε, με την οποία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή από τις σελίδες της Τέχνης του Κώστα Χατζόπουλου, όπου υπήρξε συνιδρυτής. Αξιόλογα είναι τα κριτικά του δοκίμια, ενώ στο χώρο της πεζογραφίας ασχολήθηκε αρχικά με το διήγημα και στη συνέχεια με το μυθιστόρημα. Στο πεζογραφικό του έργο κυριαρχούν ηθογραφικά και ψυχογραφικά στοιχεία, ενώ τα θεατρικά του έργα κινούνται στα πρότυπα της ιψενικής γραφής. Έντονη παρουσιάζεται στο έργο του η επιρροή που δέχτηκε από τη φιλοσοφία του Νίτσε. Η γλωσσική του έκφραση πέρασε σταδιακά από την καθαρεύουσα σε μια μεικτή γλώσσα και τέλος στη δημοτική, με σταθερό χαρακτηριστικό το εξαιρετικά φροντισμένο ύφος. Το 1928 αναγορεύτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, θέση από την οποία συνέβαλε στην ανάδειξη λογοτεχνών όπως οι Ιωάννης Κονδυλάκης, Σπύρος Μελάς και Γρηγόριος Ξενόπουλος. Πέθανε από βρογχοπνευμονία στο σπίτι του στο Μαρούσι. Μερικά βιβλία του:
Έγκλημα στο Ψυχικό
Ιστορία ενός εγκλήματος
Το πέρασμα του Θεού και άλλα διηγήματα
Η βοσκοπούλα με τα μαργαριτάρια
Φιλολογικά απομνημονεύματα
Η βοσκοπούλα με τα μαργαριτάρια
Νησιώτικα Διηγήματα

Δεν μελετήσαμε τη σχέση του Νιρβάνα με το περιθώριο των Αθηνών-Πειραιώς (αυτό που ονομάζομε λούμπεν προλεταριάτ, ή μάγκα κ.λ.), όπως κάναμε γιά τον Κονδυλάκη, τον Παπαδιαμάντη και άλλους.
Όμως, όταν γύρισα το σήριαλ “Το έγκλημα του Ψυχικού” (αυτός είναι ο σωστός τίτλος), εντυπωσιάστηκα από τη γνώση του χώρου, που περνούσε μέσα από τον χαρακτήρα του γαμπρού του Μολοχάνθη, που γίνεται και ο άνθρωπος κλειδί γιά το άλλοθι του πρωταγωνιστή. Οι δύο τάξεις που συγκρούονται σ’ αυτό το έργο, είναι η φτωχολογιά μαζί με το λούμπεν από τη μιά, κι η μεγαλοαστική κουλτουριάρικη τάξη από την άλλη. Στη μέση ο μικρομεσαίος ονειροπόλος φοιτητής. Εξαιρετικό έργο.

Πραγματικα το απόσπασμα που το διάβασα μιλάει για το πως έζησαν άνθρωποι της ανώτερης τάξης μια επίσκεψη σε μια σπηλιά των χασικλήδων. Φαντασία ή αλήθεια, δεν το λέει. Αλλά πραγματικά ο Π. Ν. βρήκε πολύ ιδιαίτερες λέξεις για να περιγράφει τη σκινή αυτή. Πολύ κρίμα είναι γιατί που δεν μπορώ να διαβάσω το ολοκληρο άρθρο και δεν ξέρω που να το βρω. Για την περίπτωση που κάποιος έχει μια ιδέα, παρακαλώ να μου το πει.

Βρε αμανάτι την άφησαν 16 χρόνια την κοπέλα!

Το “Νέον ρίγος” λοιπόν ή όταν οι βαριεστημένοι αστοί βουτάνε μια μερσεντέ και πάνε σε πονηρή χασικλίδικη σπηλιά στην Πειραϊκή Χερσόνησο. Μπορεί να είναι και η Σπηλιά του Δράκου. Οι λουλάδες φτάνουν κι ένας μάγκας με δυο κάμες στα χέρια χορεύει και τραγουδά:

Τον καϋμένο τον Μποχώρη/του τη σκάσαν στο βαπόρι

Και του πήραν πεντακόσια/όλο λίρες κι όλο γρόσια

Αποκάτω απ’ το ραδίκι/κάθονται δυο πιτσιρίκοι

Και τραβάνε το λουλά τους/από μέσα απ’ την καρδιά τους

Τούτοι οι μπάτσοι πούρθαν τώρα/τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα;

Σύρτε μπάτσοι στη δουλειά σας/να μη βρήτε το μπελά σας!

https://anemi.lib.uoc.gr/search/?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=overview&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=%CE%8C%CF%83%CE%B1+%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9+%CE%B7+%CF%8E%CF%81%CE%B1&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=term&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&display_help=0&offset=1&search_coll[metadata]=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&store_query=1&show_form=&lang=el&export_method=none&display_mode=detail&ioffset=1&offset=1&number=1&keep_number=10&old_offset=1&search_help=detail

Παύλου Νιρβάνα, «Το νέον ρίγος» (από το βιβλίο ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΩΡΑ, 1925: σελ. 51-55)

2 «Μου αρέσει»

Πόσες, άραγε, Μερσεντές κυκλοφορούσαν στην Αθήνα το 1925;