παραθέτω μια φωτογραφία, με τους στίχους από τον “Κατάδικο”, αλλά με τίτλο “Το τραγούδι του φυλακισμένου”.
Προέρχεται από πολύ παλιές εκτυπωμένες σελίδες, σαν περιοδικάκι με στίχους τραγουδιών, που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή.
Το γεγονός ότι κυκλοφορούσαν φυλλάδια με στίχους, χωρίς να αναφέρονται οι δημιουργοί, χωρίς φυσικά τις μελωδίες, και με από μνήμης καταγραφές των στίχων και ελευθερία στους τίτλους κτλ, είναι πολύ πιθανόν κάποιος παλιός να θεωρούσε ένα τραγούδι αδέσποτο, ενώ δεν ήταν.
Αυτό. Τίποτ’ άλλο. Αλλά ο Πετρόπουλος ανεπαύθη χωρίς να νοιώσει την ανάγκη να ασχοληθεί με το θέμα.
Σωστά Μπάμπη, αλλά εδώ έχουμε και μελωδία, την αρχική της ηχογράφησης. Πάντως, χωρίς (θεωρητικά) να μπορεί να αποκλειστεί απολύτως τίποτα, το βλέπω εντελώς απίθανο να επινοήθηκε το τραγούδι από κάποιον, να κυκλοφόρησε στην προφορική πιάτσα, να το άκουσε ο Γ. Τ. και τελικά να το ηχογράφησε, είτε με την εισαγωγή που είχε ήδη επινοήσει ο πρώτος συντάξας, είτε με δική του.
Νομίζω ότι τελικά δεν έχουμε τίποτε περισσότερο παρά μόνο ότι κάποιος κάπου είπε ή έγραψε ότι το τραγούδι είναι παλιότερο από τον Γιοβάν Τσαούση.
Ας πούμε ότι εγώ λέω στον Μπάμπη κάτι ανάλογο για τη Φραγκοσυριανή: Ξέρεις, Μπάμπη, δεν είναι του Βαμβακάρη.
Μπάμπης στον Νίκο: Μου είπε ο Περικλής ότι η Φραγκοσυριανή δεν είναι του Βαμβακάρη, αλλά φυσικά δεν ισχύει.
Νίκος στην Ελένη: Του Μπάμπη του είπε κάποιος ότι η Φραγκοσυριανή δεν είναι του Μάρκου, αλλά μάλλον δεν ισχύει.
Ελένη στον γείτονά της: Κάποιος άκουσε ότι η Φραγκοσυριανή δεν είναι του Μάρκου, αλλά κανείς δεν ξέρει αν ισχύει.
Γείτονας του γειτόνου του γειτόνου: Περικλή, το ξέρεις ότι τελικά η Φραγκοσυριανή δεν είναι του Μάρκου;
Εγώ: Το 'χα ακούσει, αλλά να τώρα που διασταυρώνεται!
Βέβαια, μέσα σε εκατό τέτοιες φήμες θα τύχει να 'ναι και μια πραγματική. Και το ρολόι, άμα σταματήσει, δυο φορές το 24ωρο λέει σωστή ώρα.
Συνεπώς συμφωνώ με τον Νίκο: θεωρητικά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτε, αλλά φαντάζει εξαιρετικά απίθανο να μην είναι η Φραγκοσυρ… με συγχωρείτε, οι 5 Μάγκες, του Γιοβάν Τσαούση.
[Από το Σταύρο Κουρούση οι πληροφορίες και μια πεντακάθαρη κόπια του τραγουδιού]
“…Η αναζήτηση δίσκων είναι μια συναρπαστική εμπειρία που περιέχει πολλές ιστορίες στο διάβα της. Μια από αυτές είναι και το κομμάτι ““5 μάγκες” του Τσαούς όπου στην πισω πλευρά περιέχει το τραγούδι " Ο Κατάδικος”.
Από το 1997 γνώρισα συλλεκτες που θα “σκότωναν και τη μάνα τους” για να το έβρισκαν καθαρο ενώ θυμάμαι πολλές συζητήσεις γύρω από το δίσκο αλλά και τις προσφορές που έπεφταν σε περίπτωση ανεύρεσης του. Δυο κοπιες μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί καθαρές, η μια δυστυχώς χαμένη σε πυρκαγιά ενω η δεύτερη από ιστορίες παλαιών, βρίσκεται κρυμμένη κάπου στην Βόρεια Ελλάδα. Το αριστουργηματικό αυτο κομμάτι με τις πολύ ιδιαίτερες αρμονίες, έκανε μικρή επιτυχία στην εποχή του και παρέμενε εντελώς αγνωστο για πολλά χρόνια.Ο συλλέκτης Πάνος Σωτηροπουλος, επιστήθιος φίλος του Βασίλη Τσιτσάνη, μου είχε πει χαρακτηριστικά πως ο Τσιτσάνης το άκουσε πρώτη φορά την δεκαετία του 70 και ζήτησε από τους συλλέκτες να του το γράψουν για να το περάσει στο μαγαζί.
Το βρήκα μερικές φορές σε κατάσταση κάτω του μετρίου και μια φορά μέτριο, όπου μετά από αποκατάσταση και αρκετό πλυσιμο καταφέραμε να έχουμε με σχετική αποθορυβοποιηση αυτό το αποτέλεσμα…”
Εγώ πάλι νομίζω (όπως νόμιζα και πριν ακούσω τη συγκεκριμένη κόπια) ότι είτε «πιάσε ναργιλέ» είτε «πιάσ’ έν’ αργιλέ», μέσα στη μελωδία ακούγεται απολύτως το ίδιο, και αντίστοιχα με το «πιούμε ναργιλέ / πιούμ’ έν’ αργιλέ». Απλώς οι εκδοχές με ναργιλέ είναι πολύ πιο φυσικές (συνήθως δε λέμε «έν’ άνθρωπο»).
Περικλή, σίγουρα πρέπει να το έχουμε συζητήσει: Ναι, το ίδιο ακούγεται, αλλά ο (ν)αργιλές είναι γένους αρσενικού : Ο ναργιλές, όχι Το ναργιλέ. «Να πιούμ’ έν’ αργιλέ» δεν στέκει, «Να πιούμ’ έναν αργιλέ» έπρεπε να πούν αλλά ή θα χάλαγε το μέτρο, ή θα προέκυπτε γλωσσοδέτης.
Όσο για το πολυσυζητημένο “Κουνελάκι”, αφενός τα δικά μου αφτιά δεν το ακούν “καθαρά”, αφετέρου εκκρεμεί να διευκρινιστεί σε τι συνίστατο αυτό το “κουνελάκι”.
Εγώ κουνελάκι ακούω σαφέστατα. Β δεν μπορεί με τίποτα να είναι, ούτε τ βεβαίως, άλλο τίποτα δεν παίζει. Και βεβαίως Πάν’ (ω) εκεί στο και όχι Πάνε ΄κει στο που είναι βέβαια λάθος, εκτός κι αν το ΄πε Σαλονικιός εννοώντας «Πάνε ΄κεί στο κουνελάκι, που έχω ένα ναργιλέ ζούλα, να μας τον φέρεις»
Τό τί είναι το κουνελάκι, εκκρεμεί. Ε, ας το αφήσουμε να εκκρεμεί, δεν θα τρελαθούμε κιόλας…
Νομιζα πως η μαρτυρία που εχει καταγράψει ο φίλος @nikosn ήταν πλέον ευρέως γνωστή στα τακτικά μέλη του φόρουμ:
Κουνελάκη λεγόταν μια τοποθεσία του Πειραιά.
Είχαν συζητηθεί αυτά στο παλαιότερο θέμα.
Αν λοιπόν το αμφισβητούμε, διότι δεν έινια 100% επιβεβαιωμένο , αλλά προφορική μαρτυρία, καλώς, το αμφισβητούμε.
Αλλά αν δεν το γνωρίζουμε, το αναφέρω εδώ για να μην αποκλείουμε το Κουνελάκη
Δηλ για να καταλάβω τώρα.
Παρ’ ότι ακούμε -πλην ενός- ξεκάθαρα Κουνελάκη στο τραγούδι, εντούτοις το αμφισβητούμε επειδή δεν ξέρουμε σε τι/ποια τοποθεσία αναφέρεται;
Με την ίδια λογική μην δεχτούμε την λέξη τριχογυρνούνε μέχρι να την συναντήσουμε σε λεξικό!
υ.γ. Μιας που το βρήκα τώρα. Ψάχνουν κάποιοι να βγάλουν απόλυτα νοήματα με κανόνες γραμματικής σε στιχουργήματα τραγουδιών: Τέτοια μεγάλη εκδίκηση αν τήνε ξεμπουκάρω…
Καλημέρα.
