Με αφορμή αυτό: (ο σύνδεσμος δεν είναι δυνατόν να ανακτηθεί)
και κατά προέκταση αυτό:
θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και ερωτήματα.
Φυσικά τα σχετικά ποστ έχουν κλειδώσει, με πρώτο το αρχικό σχετικά με τις εκδηλώσεις της χούντας στο καλιμάρμαρο.
Προσωπικά το συγκεκριμένο ποστ του Νίκου Φορλαν δεν μού έθιξε κάποια ευαίσθητη χορδή. Για να είμαι σαφέστερος, είτε επειδή αυτά τα γεγονότα της περιόδου εκείνης μού ήταν γνωστά από καιρό, είτε επειδή βρίσκω σήμερα μετά από τόσα χρόνια κάπως ανούσιο το να δω πέντε γνωστά ονόματα που είχαν “κοσμήσει” με την παρουσία τους τις χουντικές φανφάρες με μόνο νόημα το να χαρακτηριστούν γιατί πριν 40 χρόνια δεχτήκανε να κάνουν τους καραγκιόζηδες των συνταγματαρχών, γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν το θεώρησα ανούσιο χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί “μομφή” προς το ΝΦ για τη δημοσίευση. Και σε τελική ανάλυση το ερώτημα της πολιτικής υποταγής ή πολιτικής ανεξαρτησίας των δημιουργών έχει άρρηκτη σχέση και με το περιεχόμενο του έργου τους.
Όσο “ανούσιο” βρήκα το ποστ αυτό καθαυτό, άλλο τόσο βεβιασμένη και να το πω κι αλλιώς: φοβική ως αντίδραση, βρήκα την πρωτοβουλία του Νίκου Πολίτη ως συντονιστή να κλειδώσει το θέμα. “Φοβική” γιατί πράγματι, αρκετές φορές συζητήσεις του φόρουμ που υπεισέρχονται στο πεδίο της πολιτικής έχουν προκαλέσει εντάσεις. Αλλά και τι μ’ αυτό; Μετά από τις εντάσεις πάλι ωραίοι είμαστε. Και να πω και κάτι ακόμα: Ποτέ οι εντάσεις με πολιτική αφορμή δεν έχουν φτάσει στο χαμηλό επίπεδο που φτάνουν καμιά φορά όταν η συζήτηση θίγει λχ τη δουλιά του α ή του β οργανοποιού, και ποτέ εντάσεις με αφορμή πολιτικές πλευρές μιας ψ θεματολογίας δεν έχουν αφήσει τόσα “σημάδια”, όσα αφήνουν αντιπαραθέσεις με ενελώς ουδέτερο ας πούμε αντικείμενο. Στο κάτω κάτω της γραφής, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Η επίκληση του κανονισμού οτι “συζητάμε για μουσική κι όχι για πολιτική”, ο ίδιος αυτός ο “κανονισμός”, θα καταντούσε εθελοντική συλλογική φίμωση, στην περίπτωση που θα εξαναγκαζόμασταν να απαλείψουμε από την καλλιτεχνική πράξη την όποια πλευρά της άπτεται της πολιτικής.
Να πάψουμε να μιλάμε λχ για τη μεταξική λογοκρισία μην τυχόν και “μπλέξουμε” με πολιτικά, να “ξεχάσουμε” λχ ότι υπήρξαν καλλιτέχνες που εκείνα τα χρόνια δεν έκαναν “εκπτώσεις” στο έργο τους με αποτέλεσμα να βρεθούν στο περθώριο κσι την πείνα γιατί κι αυτό δεν είναι “μουσικό” αλλά “πολιτικό” ζήτημα, να παρακάμψουμε το λαϊκό τραγούδι στα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και τα μετεμφυλιακά χρόνια κλπ κλπ.
Να μην διατυπωθεί ούτε σκέψη λχ -από όποιον τρέφει τέτοιες σκέψεις- για το ρόλο και την παρουσία των σημερινών καλλιτεχνών στις συνθήκες της “κρίσης” που διανύουμε γιατί κι αυτό μπλέκει το τραγούδι και τη μουσική με την πολιτική και, όπως είπαμε “ο κανονισμός κλπ κλπ”.
Ίσως θα ήταν επίσης καλό να μιλάμε πιά μόνο για τη μουσική των τραγουδιών και όχι για τους στίχους, γιατί οι στίχοι έχουν λέξεις, και οι λέξεις εύκολα γίνονται “πολιτικές”.
Μήπως επίσης να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των λαϊκων δημιουργών του ‘50, και ν’ αρχίσουμε κι εμείς να λέμε “μια γυναίκα” και να εννοούμε ας πούμε την Ελλάδα, να γίνουμε πιο “αλληγορικοί” στις αναφορές μας πάνω στα ζητήματα του λαϊκού τραγουδιού που “ακουμπάνε” περισσότερο ή λιγότερο σε πολιτική θεματολογία, ώστε να παρακάμψουμε τον “κανονισμό” και να μπορούμε έστω κι έτσι να εκφραζόμαστε;;;
Αγη η μουσική ως πράξη είναι και πολιτική φυσικά. Πολλές συζητήσεις που γίνονται εδω μέσα αναποφευκτα γίνονται και πολιτικές.
Υπαρχουν εδω μέσα ανθρωποι που είναι έντονα πολιτικοποιημένοι, και το ρεμπέτικο φυσικά και περνάει μέσα από την πολιτική.
Που βρίσκεται η διαφωνία: Αλλό είναι να συζητήσεις για πολιτική μέσα από ενα θέμα που αφορά τη λογοκρισία ή την στάση ενός καλλιτέχνη και άλλο είναι να ανοίξεις ένα θέμα ε ι δ ι κ ά για την πολιτική.
Κάτι που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι σε ένα φόρουμ υπάρχει η ανωνυμία, και ο εντυπωσιασμός πίσω από τα γραπτά. Ετσι η συζήτηση μπορεί να μπαχαλέψει πολύ γρήγορα.
Οι συζητήσεις μπορεί να γυρίσουν πολιτικά, ναι, αν αυτό το επιτάσσει η συζήτηση ή έτσι γυρίσει. Δεν κλειδώθηκε ποτέ θέμα που γύρισε έτσι, παρά μόνο όταν ξέφυγε. Για παράδειγμα η λογοκρισία του Μεταξά είναι ένα θέμα με πολιτικές προεκτάσεις και ουσία.
Explicitely ομως δεν ανοίγουμε πολιτικό θέμα για τον κίνδυνο μπαχαλέματος. Έγινε στο παρελθόν και μπαχάλεψε. Τα κομματικά και τις αντιπαραθέσεις θέλουμε να αποφύγουμε.
Υπάρχει μια λεπτή ισορροπία, που πιστεύω την καταλαβαίνεις… Κρίνε το και προσωπικά: είσαι πολιτικό όν, εκφράζεσαι κόσμια και ποτέ δε σου εκοψε κανένας την κουβέντα. Να ξέρεις ότι αν όλοι ήταν σαν κι εσένα αυτός ο κανονισμός δεν θα υπήρχε.
Δεν ξέρω, τελικά είναι θέμα πώς ερμηνεύει κανείς κάποια “όρια”, εγώ δεν βρίκω λχ “ειδικά πολιτικό θέμα” τη συμμετοχή καλλιτεχνών στις χουντικές φιέστες. Το βρίσκω θέμα που εντάσσεται στην ενότητα “τέχνη και πολιτική”, και αν δεν έκλεινε η δημοσίευση στα γρήγορα θα μπορούσε ίσως και να βγουν χρήσιμες σκέψεις μέσα από την κουβέντα.
Κι αυτό το “σαν κι εμένα” τι το ήθελες Διονύση; Καταρχήν δεν το δέχομαι. Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι το δεχόμουν, τότε αυτό το “σαν κι εμένα” θα έπρεπε να αφορά όχι μόνο την πολιτική αλλά κάθε διαφωνία και αντιπαράθεση, ακόμα και για το ζήτημα λχ αν πρέπει να λέμε έξι φωτιές ή τσι φωτιές στο τραγούδι του Μπάτη.
Σε ένα αθλητικό φόρουμ δεν θα συζητησουν για μουσική (εκτός ίσως τον ύμνο του ολυμπιακού) και σ’ ένα μουσικό φόρουμ δεν θα συζητήσουν για αθλητισμό (εκτός ίσως με αφορμή τον ύμνο του παναθηναϊκού). Αλλά και στα δυο φόρουμ, το να αγγίζουν και να εισέρχονται σε πολιτική θεματολογία είναι αναπόφευκτο, γιατί η πολιτική είναι φαινόμενο καθολικό κι αγγίζει όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Από εκεί και πέρα το ότι πρέπει να καλλιεργηθούμε και στην πολιτική “διαλεκτική” μας είναι σίγουρο, αλλά αυτό δεν αναιρεί τα παραπάνω, ίσα - ίσα μόνο σαν αποτέλεσμά τους μπορεί να πραγματοποιηθεί.
συμφωνώ με τον άγη και τον σαράντο. προτιμώ βέβαια την πιο ψύχραιμη διατύπωση του άγη, γνωριζόμαστε αρκετό καιρό (και προσωπικά), δεν χρειάζεται να φωνάζουμε.
και μένα με ξένισε η βιαστική απόρριψη του θέματος του νίκου φόρλαν, χωρίς ούτε καν μια παραπομπή για δημοσίευση σε μπλόγκ, όπως παλιότερα σε αντίστοιχα πιο πολιτικά θέματα.
στην εποχή που περνάμε, όταν και ο πιο απολιτίκ χαζοχαρούμενος έχει αρχίσει να ενδιαφέρεται για το τί συμβαίνει γύρω του, δεν γίνεται να περιορίζουμε -τόσο πολύ τουλάχιστον- τις συζητήσεις μας. καταλαβαίνω την κούραση των συντονιστών, αλλά να που τελικά γίνεται και πάλι κουβέντα. είναι οι συνθήκες που γεννάνε την ανάγκη αυτή.
φιλικά, νίκος
Χαίρεται, πριν μέρες άνοιξα το θέμα στο οποίο αναφέρετε ο Άγης. Με ενόχλησε πολύ η κοντόφθαλμη ματιά αλλά δεν έκανα τίποτα γιατί δεν είναι και στην τελική και τόσο τρομερό, σ’ ένα φόρουμ είμαστε, και να μην μπορεί εδώ να δει ένας πέρα από αυτό που μπορεί, υπάρχουν χιλιάδες έξω που μπορούν, και μου αρέσει περισσότερο το τελευταίο.
Βλέποντας όμως ότι ήδη δυο μέλη κατάλαβαν οτι τι θέμα που είχα ανοίξει δεν μιλούσε για πολιτική σκέτο (αν συμφωνούμε π.χ με την 6 δόση…), αλλά όπως λέει ο Άγης, για την ενότητα μουσική και πολιτική, για την στάση του καλλιτέχνη μπροστά στις απαιτήσεις των καιρών. Γιατί το μεγαλείο του καλλιτέχνη δεν κρίνεται στο πάλκο αλλά στην ζωή την ίδια. Αυτό δεν αναιρεί την ωραία μουσική του, καθορίζει το έργο του όμως!!
Κατανοώ την ανάγκη να υποστηριχτεί πρωτίστως η συντονιστική ομάδα, παρ’ όλα αυτά τα λάθη να λέγονται. Πρέπει.
Ίσως και να ανοιχτεί ξανά το θέμα, θα ήταν μια ιδέα.
Καλό βράδυ
Η συζήτηση παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και αντλούνται συμπεράσματα και για τις δύο πλευρές:
α)
>>Ο καλλιτέχνης ως ον πολιτικό
Διερωτώμαι: ΜΟΝΟ ο καλλιτέχνης (ή σωστότερα ο «καλλιτέχνης») έχει πολιτική υπόσταση; Τί γίνεται πχ με τον κηπουρό (επαγγελματία ή χομπίστα) ή τον σκουπιδιάρη;
Κοντολογίς, είναι λάθος -και πρώτʼ απʼ όλα κρίσεως λάθος- να προσδίδουμε στον φερόμενο ως καλλιτέχνη κάποιο κοινωνικό χρέος. Αυτό θα λέγονταν «(συ)στράτευση της τέχνης» (ντουντούκα δλδ πολιτικών γραμμών).
Εν τέλει, ούτε μας χρωστάει ο καλλιτέχνης, ούτε του χρωστάμε. Εμείς μπορεί να βλέπουμε ή να ακούμε „αριστουργήματα ανταποκρινόμενα εις τας κοινωνικάς ανάγκας“, αυτός μπορεί να σκότωνε την ώρα του ή να έκανε αγγαρεία ξεπληρώνοντας τους χρεωστές του (πχ Μπαλζάκ)…δεν θα το μάθουμε και δε χρειάζεται να το μάθουμε ποτέ!
β)
Τα όσα έθιξε ο Σαράντος (δλδ η ανακολουθία που μαστίζει τα fora και τις κοινωνίες εν γένει) και μπράβο του!
Τα fora εν γένει φίλε Πίκινε μαστίζονται από ανεγκέφαλους, θερμοκέφαλους, εθνικόφρονες, κομματόσκυλα, κοινούς συκοφάντες και άλλα φρούτα που μοναδικό σκοπό έχουν την παραπληροφόρηση και το δηλητηριασμό της κοινωνίας μας. Το δικό μας το φόρουμ πιστεύω ότι δεν έχει τέτοιους. Μη μας βάζεις στο ίδιο καζάνι σε παρακαλώ…
Θανάση (pikinos), διάλεξα αυτό τον τίτλο γιατί είμαστε σε ένα φόρουμ που συζητάμε για “τον καλλιτέχνη” και γι’ αυτό μίλησα για τον καλλιτέχνη ως πολιτικό ον. Αν το φόρουμ είχε σαν θέμα τον κηπουρό, θα έλεγα “ο κηπουρός σαν πολιτικό ον”. Πράγματι μια στοις εκατό να εννοούσα αυτό που ρωτάς, όμως δεν το εννοώ. Τώρα το ότι η τέχνη σαν πράξη με κοινωνικά, ιδεολογικά, συνειδησιακά, αισθητικά και άλλα παρόμοια στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν, βρίσκεται καθαυτή πολύ πιο κοντά στην πολιτική από ό,τι η κηπουρική, ισχύει κι αυτό. Δεν ήταν όμως αυτό που με παρακίνησε. Απλά χρησιμοποίησα τον καλιτέχνη σαν μια μερικότερη κατηγορία της γενικής κατηγορίας: άνθρωπος.
ΥΓ Ακόμα και την ώρα του να σκοτώνει ο καλλιτέχνης, το αποτέλεσμα της δουλιάς του υλοποιείται κοινωνικά με τους δικούς του ανεξάρτητους από τον καλλιτέχνη όρους. Κι αυτό ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να το αποφύγει ακόμα κι αν “σκοτώνει την ώρα του”.
Εξαιρετική η τοποθέτηση του Πίκινου.Αλλά συμφωνώ και με τους περισσότερους που τοποθετήθηκαν,γιατί ο καθένας έχει δίκηο,από την δική του οπτική γωνία.Με το μόνο που δεν συμφωνώ είναι το άνοιγμα μιας τέτοιας κουβέντας,από τον niko forlan.Ένα τέτοιο θέμα,τι θα μπορούσε να συνισφέρει,σε ένα ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ;Την πληροφορία ότι κάποιοι καλλιτέχνες,-από τους οποίους μόνο ο ΖΑΜΠΕΤΑΣ,θα ενδιέφερε ένα ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ- συνεργάστηκαν με την χούντα,ή τέλος πάντων,δεν έκαναν αντίσταση;Μα αυτά είναι γνωστά σε όλους,Τι θα ενδιέφερε όμως αυτό ένα φόρουμ,που εστιάζει στην ρεμπέτικη μουσική,και ότι αφορά αυτήν.Στο παρελθόν όπως είπε και ο ΜΠΑΜΠΗΣ είχαν γίνει κουβέντες με πολιτικό,περιεχόμενο,και είχαμε γίνει μπάχαλο.Αυτό προσπάθησε να προλάβει ο Ν.ΠΟΛΙΤΗΣ,(ο οποίος δεν είναι μόνος του,υπάρχει ολόκληρη συντονιστική ομάδα),αλλά πρόλαβε και έγινε το μπάχαλο,είχαμε και αποκλεισμό του καλού μου φίλου ΣΑΡΑΝΤΟΥ,ο, οποίος δεν μπορεί να τιθασεύσει το εκρηκτικό του ταπεραμέντο.Το φόρουμ,δίνει βήμα,και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζεται.Πριν όμως γράψουμε κάτι, καλό θα είναι να σκεπτόμαστε τις συνέπειες των όσων γράφουμε ώστε έτσι να προστατεύουμε το ίδιο το φόρουμ.Αυτά.
Κι ένα ακόμη ερώτημα:
Μες στη θεματολογία του φόρουμ είναι και οι βιογραφίες των καλλιτεχνών. Αυτή η “πολιτική” πλευρά της βιογραφίας τους θα έπρεπε να μείνει έξω λόγω της “πολιτικότητάς” της; Δεν είναι η μοναδική πλευρά της βιογραφίας τους και στο τέλος - τέλος ούτε ίσως και αυτή η πλευρά που τους χαρακτηρίζει συνολικά. Πρέπει όμως να την παρακάμψουμε, εντελώς; Να μην την πούμε; Να μην αποπειραθούμε να την κρίνουμε και να την ερμηνεύσουμε;
Γιατί ΠΑΝΤΑ όταν πιάνουμε το θέμα “πολιτική” ανεβαίνουν αμέσως οι τόνοι και στο τέλος “μπαχαλεύουμε” το θέμα? Έχουμε ξαναπεί ότι άλλο είναι να μιλάς σε μια συντροφιά και άλλο να πληκτρολογείς πίσω από την ανωνυμία. Οι παρεξηγήσεις πάνε κι έρχονται και θερμοκέφαλοι υπάρχουν πολλοί σε όλες τις πλευρές και η εμπειρία των συντονιστών προβλέπει “μπάχαλο”. Η "πρόβλεψη"αυτή προκαλεί αντιδράσεις και πάει σε φαύλο κύκλο! Ένας τρόπος για να το αποφύγουμε είναι το “κλείδωμα” από τους συντονιστές, άλλος τρόπος ίσως θα ήταν να περιμένουμε μέχρι να εκδηλωθεί το “μπάχαλο” στην εξέλιξη της κουβέντας και να κλειδωθεί το θέμα μετά!. Διαλέγετε και παίρνετε! Πάντως είναι κρίμα που δεν μπορούμε να συζητήσουμε με νηφαλιότητα και χωρίς ταμπέλες κομματικές και σκοπιμότητες θέματα όπως “πολιτική και τέχνη”, “στρατευμένη πολιτικά τέχνη” , αλλά γιατί όχι και “άνθρωπος-καλλιτέχνης :αν-ακολουθία έργου - στάσης ζωής” και τόσα άλλα…
Έλαβαν χώρα εντός του forum στο παρελθόν συζητήσεις πολιτικού ή άλλου περιεχομένου (scripta manent) στο βαθμό που αυτό τελικά και αντιβαίνει στον επίσημο κανονισμό => ανακολουθία
Φυσικά, τα διαδικαστικά και οι δομές του forum δεν είναι της αρμοδιότητός μου ως απλό μέλος.
Έλαβαν φίλε Πίκινε και από την εμπειρία μας κάθε φορά που άρχιζε μία τέτοια συζήτηση γινόταν μπάχαλο…δυστυχώς. Σήμερα τα πνεύματα είναι πολύ περισσότερο οξυμένα και τα νεύρα τεντωμένα, αν κρίνω από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου (δικαίως φυσικά, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα που δεν μας αφορά). Για το λόγο αυτό προσπαθούμε να είμαστε προσεκτικοί με αυτό το ζήτημα. Ως “απλό” μέλος λοιπόν έχεις κάθε δικαίωμα να λες την άποψή σου (αν και οι κανονισμοί λένε ότι για τα παράπονά σου πρέπει να στείλεις email ή προσωπικό μήνυμα στους διαχειριστές και όχι να φωνάζεις (δεν μιλώ για σένα). Δεν έχει όμως κανένας το δικαίωμα να μέμφεται με τόσο έντονο και επαίσχυντο τρόπο τους ανθρώπους που προσπαθούν πίσω από την κουρτίνα να διαχειριστούν το φόρουμ (και πάλι δηλώνω ότι δε μιλώ για σένα και τους άλλους φίλους που εμπλέκονται σε αυτό το νήμα)!!!
Άγη δεν βάζουμε τα πάντα στην ίδια σακούλα. Αν νομίζεις ότι έχει πραγματικά ενδιαφέρον για σένα η ερώτηση γιατί ο Ζαμπέτας τραγούδησε σε εκείνη τη συναυλία και θεωρείς ότι δε θα φτάσουμε σε διερεύνηση ποιος έφερε τη χούντα, πως έπεσε ο Ιωαννίδης, ποιος ο ρόλος του ΚΚΕ, της ΕΡΕ ή της ένωσης κέντρου εκείνα τα χρόνια, τότε ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…
Καλημέρα, είμαι ο Σαράντος που αποκλείστικα δια παντός από το φόρουμ και έτσι γράφω μια απάντηση ως paranomos.
Κοιτάξτε πως το βλέπω εγώ λοιπόν…μετά το αρχικό μήνυμα του forlan θα μπορούσε να γίνει μια ωραία κουβέντα για
τις κοινωνικές διαστάσεις της δουλειάς ενός καλλιτέχνη.πχ…πόσο εύκολα μπορεί να κάνει αυτό που θέλει…τι κατάφερε να δώσει και τι είχε αρχικό στόχο…
πόσο εύκολα εξαναγκάζεται να κάνει πράγματα που δεν θέλει…πόσο εύκολα τον εκμεταλέυονται…οι δισκογραφικές…οι πολιτικοί…κλπ…κλπ…κλπ.
όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την τέχνη?..με την ζωή μας?..με την καθημερινότητά μας…με την εξέλιξη της κοινωνίας?
Αλλά όχι…εμείς εδώ πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με το χιτζάζ και το ουσάκ…
Αν είναι έτσι…ευχαριστώ πολύ που με διώξατε δια παντός από το forum…
καλή σας συνέχεια…
ο τρόπος που φιμώθηκε το θέμα από το forum μου θύμισε ένα στιχάκι από το τραγούδι “κομμένα και ραμένα” του Κορακάκη
“ότι μας θυμίζει η ιστορία
είναι έγκλημα και αμαρτία
κι ότι απ’το παρελθόν προβάλει
ανεπίτρεπτον και μας προσβάλει”
:110::110::110:
Άμα συζητούσαμε τώρα για τις επιπτώσεις της λογοκρισίας θα τα είχαμε αναφέρει όλα αυτά. Οφείλουμε να το κάνουμε. Γιατί ναι έπαιξε ρόλο, πώς μερικοί καλλιτέχνες ανέβηκαν και πώς μερικοί κατέβηκαν.
Ο μουσικός, ο καλλιτέχνης δεν είναι διασκεδαστής. Τσαρλατάνος να μας κάνει σόου. Μιλώντας για τον ρόλο του στην κοινωνία…
Ένα κάποιο ενδιαφέρον το έχει, αλλά τώρα έχει δώσει τη θέση του στο ερώτημα αν κάτι που έχει ενδιαφέρον, νομιμοποιείται “μουσικολογικά” να το έχει αυτό το ενδιφέρον, οπότε δεν μπορώ να μπω σε θέση να αποδειξω ότι αυτό που έχει ενδιαφέρον νομιμοποιείται και να το έχει, ούτε πολύ περισσότερο να το κάνω αυτό “πατώντας” πάνω σε μια κλειδωμένη δημοσίευση κι έναν δια παντός αποκλεισμό για λόγους “προσωπικής ευθιξίας” απο ό,τι μπορώ να υποθέσω. Εκτός αν ένα κλείδωμα κι ένας αποκλεισμός δεν αποτελούν με τον τρόπο τους μπάχαλο, και θα αποτελούσε μπάχαλο μόνο η απόπειρα να τεθεί ένα ενοχλητικό θέμα στη βάσανο της συζήτησης. Δεν χρειάζεται λοιπόν να βασανιζόμαστε. Ας μείνει σαν συμπέρασμα αυτό που γράφτηκε στην αρχή και “κλειδώθηκε” κάθε δυνατότητα ανάπτυξης ή αντιλόγου: Ο Ζαμπέτας ήταν απλά εαυτούλης, κι η χούντα, ο Ιωαννίδης, η ΕΡΕ, το ΚΚΕ, η ΕΚ, η Ρόδος και το πήδημα δεν έχουν καμιά σχέση με το θέμα και, πάνω απ’ όλα, με τη μουσική.
Ο αποκλεισμός του Σαράντου οφείλεται στο ότι μετά από πάρα πολλές παρατηρήσεις για ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στο Φόρουμ, συνέχιζε να κάνει τα ίδια. Όσο και να αισθάνεσαι ότι έχεις δίκιο δεν έχεις δικαίωμα να βρίζεις και να χλευάζεις οποιοδήποτε μέλος. Είχε φτάσει στο απροχώρητο αυτή η κατάσταση και φλέρταρε συνέχεια με τον αποκλεισμό του.
Άγη, δεν απάντησες στην ερώτησή μου. Στριφογυρίζεις γύρω γύρω αλλά δεν μπαίνεις στην καρδιά αυτού που σου είπα. Ίσως σκέφτηκες ότι δίκιο έχει ο admin, δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε όλα αυτά και το παράτησες. Ίσως βαρέθηκες, δεν ξέρω. Το ερώτημα ήταν σαφές αλλά δεν έδωσες απάντηση. Το επαναδιατυπώνω λοιπόν:
Μπορεί να γίνει συζήτηση για όλα αυτά που μας βασανίζουν χωρίς να μας βασανίσουν στο τέλος πράγματα που δεν ενδιαφέρουν το φόρουμ; Αν ΝΑΙ προχώρα. Αν ΟΧΙ (και μοιάζει μάλλον να πιστεύεις ότι δε γίνεται), τότε καλά κάνεις και δεν ξεκινάς τη συζήτηση. Από τη μεριά μας το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο σπαταλημένος χρόνος σε μία διαχείριση που στο τέλος θα αναγκαστεί να κλειδώσει ένα θέμα το οποίο δε θα βγαίνει με το στανιό. Τίποτε άλλο δεν φοβόμαστε…