“Τράβα πρώτα να ρωτήσεις τον δάσκαλό σου για το τι σημαίνει Τατασόπουλος - Καραντίνης και μετά έλα πες μας!!!”… Ναι θα έλεγα ότι ο KwstasP είναι ένα αυθεντικό παράδειγμα αστείρευτης ευγένειας! Αλλά θα σου απαντήσω πως όταν προσπαθήσεις και συ να μιλήσεις ευγενικά τότε θα έχεις και την ανάλογη αντιμετώπιση.
Δεν είναι θέμα φανατισμού αλλά απλής διαπίστωσης! Αλλά ακόμα δεν έχετε καταλάβει πως δεν υποβαθμίζω την παιχτική ικανότητα των δύο μουσικών αλλά την νοοτροπία παιξίματος τους. Τώρα αν δεν σας είναι κατανοητό το μόνο που μπορεί να σας πήσει είναι να ανατρέξετε στους παλιούς δεξιοτέχνες και να ακούσετε τον αυθεντικό χρωματισμό του παιξίματος του οργάνου και την σακάτη καθαρή και βαρβάτη πενιά και στα γρήγορα αλλά και στα αργά. Όποιος δε το καταλαβαίνει δε το καταλαβαίνει απλά…
θα συμφωνήσω με τον alchimisti δεν είναι θέμα ποιός είναι ο καλύτερος αλλά ποιός σου ταιριάζει εσένα.Και εγώ λοιπόν μετά από δύο μήνες στον Θέμη έφυγα γιατί δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας αν μπορώ να το πω αυτό.Δεν μπορώ να τον θάψω όμως σαν δάσκαλο την στιγμή που έχει βγάλει τόσους μαθητές.Φυσικά ο Καραντίνης και ο Πάναγιώτης ο Στεργίου που είναι και οι πιό γνωστοί από τους μαθητές του πιστεύω ότι δεν είχαν την ανάγκη του Πάπαβασιλείου για να γίνουν ότι έγιναν υπάρχουν πολλοί άλλοι όμως που έχουν μάθει από αυτόν και τους εκφράζει αυτό που παίζουν.
Δεν είναι σωστό fon να μιλάς προσβλητικά για τέτοιους δεξιοτέχνες. Μπορεί να μην σου αρέσει αυτό που ακούς, αλλά
μην μιλάς τόσο εριστικά βρε παιδί μου. Δείχνεις χαμηλό επίπεδο κριτικής!
Σκέφτηκες ποτέ ότι οι συγκεκριμένοι δεξιοτέχνες που αναφέρεις ζουν από αυτήν την δουλειά και παίζουν ότι περιμένει ο πολύς ο κόσμος να ακούσει για να πάρουν μεροκάματο?..η κριτική είναι εύκολη …αλλά έξω απ’τον χορό!
Πάντως ο Θόδωρος Μακρυδάκης είναι πολύ σεμνός άνθρωπος, πραγματικά σπουδαίος δάσκαλος αλλά και μπουζουξής και δυστυχώς έχει τραβηχτεί από την πιάτσα και σπάνια μπορούμε να τον απολαύσουμε.
Ο τρόπος που γράφει ο fon , τον δυσφημεί και καλύτερα να το βουλώσει!(δεν πιστεύω να σ’ενοχλεί η τελευταία μου φράση fon-είναι ανάλογη του υφους που γράφεις και εσύ)
Εγώ είπα ότι κάνω μάθημα στο Μακρυδάκη και τίποτα παραπάνω! Τα υπόλοιπα είναι προσωπικές μου απόψεις και δεν έχουν να κάνουν με τον δάσκαλο μου! Βέβαια όλοι εδώ πέρα φτιάξατε την ιστορία όπως θα θέλατε να έχει συμβεί και αμέσως ενοχληθήκατε που κάποιος τόλμησε να πει κάτι για τα ινδάλματά σας, σαν τις κυρίες έξω από το χυτήριο!!
Άντε τραβήξτε το κι’άλλο! Κάντε καμιά συγκέντρωση και απαιτήστε να εξοστρακιστούν όσοι αιρετικοί πιστεύουν κάτι διαφορετικό!
Και για να έχουμε καλό ρώτημα ποιον προσέλαβα; Πρέπει υποχρεωτικά και αξιωματικά να δέχομαι το παίξιμο του κάθε φτασμένου; Αν δε κάνω λάθος αυτοί οι άνθρωποι ζητάνε λεφτά γι’αυτό που κάνουνε και εννοείτε θα πρέπει να κρίνονται! Αλλά αυτά μας φάγανε εδώ πέρα! οι αυθεντίες και τα κοπάδια που τους ακολουθούν!
Η μήπως προσέλαβα κάποιον από σας που μου τη λέτε; - φυσικά μέσω Internet - γιατί δε θυμάμαι να έγραψα κάτι για τον KwstaP και τον άλλο που λέει να το βουλώσω, στο πρώτο μου μήνυμα;
Μάλλον επειδή αυτός αυτό κάνει και θα είναι πάντα ένας περήφανος ανθρωπάκος και αρκετά δειλός για να πάει κόντρα σε ότι το επιτυχημένο.
Υ.Γ: Τώρα κατάλαβα γιατί οι μπουζουξήδες έχουν την ίδια φήμη με τους ταρίφες στη πιάτσα… Με τόση αγένεια και ντε λα μαγκέν νοοτροπία που να κάνεις κουβέντα! Καλή σας ανάρρωση…
(Φίλε Φον,
ήσουν εριστικός, έστω και άθελά σου, αλλά μην επιμένεις. Όταν βγαίνεις έτσι, φυσικό είναι να δεχτείς αναλόγου ύφους απαντήσεις.)
Επί της ουσίας (για το θέμα του δασκάλου):
Νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος θα διαλέξει όποιον του ταιριάζει. Όλοι όταν ξεκινάμε ένα όργανο ζούμε έναν μύθο. Θέλουμε κάποια στιγμή να το κρατάμε και να είμαστε ευτυχισμένοι. Άλλος θέλει να γίνει π.χ. Παούρης (γρήγορος δεξιοτέχνης) -πράγμα που για άλλον είναι ανούσιο-, άλλος θέλει να παίζει όπως ο Καραπιπέρης στα “Δίστιχα του μάγκα”, άλλος θέλει να μπορεί να παίζει σαν τον Ζαμπέτα, άλλος να έχει την πενιά του Τσιτσάνη, άλλος να παίζει όπως ο Τζόρνταν ή ο Πάππος (ή όποιο άλλο όνομα) κι άλλος να βαράει τρια ακκόρντα στον μπαγλαμά: η ουσία είναι όλοι αυτοί να είναι δημιουργικοί με το δικό τους τρόπο μέσα από αυτό που κάνουν.
Ξαναδιαβάζοντας το θέμα εξ αρχής, δεν με προβλημάτισαν τα περί Παγκανίνι, αλλά κάποιες ύποπτες και αγενείς συμπεριφορές από τον μάστερ, οι οποίες καταθέτονται από δυο τρία μέλη… αυτά να μην υπήρχαν…
Δε με ενδιαφέρει να δώσω συνέχεια στο θέμα αλλά επειδή έχει αναφερθεί το όνομα του δασκάλου μου και πως τον δυσφημώ πρέπει να σας ξεκαθαρίσω το ότι κάνω μάθημα με κάποιον και ακολουθώ τις εντολές του δε σημαίνει πως δεν έχω και προσωπικές απόψεις.
Και δεύτερον, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, σας εξηγώ για τελευταία φορά πως όποια κριτική έγινε στους δύο μουσικούς, έγινε περισσότερο με διάθεση παραπόνου και όχι για να πω ότι δεν αξίζουν σαν παίχτες! Είναι ογκόλιθου τεχνικής κατάρτισης και φτασμένα ονόματα και αυτός είναι ο λόγος που έχω παράπονο απέναντι τους και σε όσους ισάξιους τους έχουν την ίδια νοοτροπία. Γιατί για μένα όταν έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο και το όνομά σου έχει καθιερωθεί αρχίζει πλέον να υφίσταται και ένα δεύτερο επίπεδο κριτικής που έχει να κάνει με το πώς διαχειρίζεσαι αυτό που σου έχει κληροδοτηθεί. Στη περίπτωσή μας μιλάμε για τον θησαυρό του λαϊκού τραγουδιού που είναι το μοναδικό καλλιτεχνικό συλλογικό επίτευγμα των Ελλήνων με μοναδικό χαρακτήρα παγκοσμίως, το οποίο οι ξένοι το αντιμετωπίζουν όπως εμείς την jazz.
Με αυτά τα κριτήρια λοιπόν εγώ από τέτοια ονόματα περιμένω να συμπεριφερθούν ως ιεραπόστολοι του είδους και να προσπαθήσουν να διασώσουν το ύφος, την ατμόσφαιρα και την ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ, των κομματιών που δεν είναι δικά τους αλλά καλούνται να τα εκτελέσουν και όχι να τα διασκευάσουν! Και αυτό γιατί με την τεχνική τους αρτιότητα απλά μπορούν να το κάνουν σε σχέση με όλους εμάς του υπόλοιπους που δε μπορούμε ακόμα και αν το θέλουμε.
Όταν λέω λοιπόν ότι το παίξιμο δεν έχει ουσία αναφέρομαι σε αυτό ακριβώς! Παιχτικά μπορεί να είναι σχολείο τεχνικής αλλά όταν εκτελείς ένα κομμάτι του Τσιτσάνη το μυαλό σου πρέπει να είναι στο να διασώσεις την έμπνευση του δημιουργού και όχι να προβάλεις τον εαυτό σου. Δόξα το θεό δεν είμαστε κλασική μουσική και υπάρχει και χώρος για ταξίμι να μας δείξεις το ταλέντο σου, πάντα βέβαια μέσα στο ύφος του κομματιού.
Απορώ πως δε σας ενοχλεί και σας το σκύλεμα του μπουζουκιού και το γεγονός ότι δεν ακούς πλέον σχεδόν πουθενά την αυθεντική εκτέλεση! Λες και τα γράψαμε εμείς τα κομμάτια και τα κάνουμε ότι γουστάρουμε. Τα αρχαία μας δηλαδή γιατί τα διατηρούμε και τα κομμάτια τα μπασταρδεύουμε;
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:42 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:39 —
Υ.Γ: Και για να σας προλάβω, όταν εννοώ σκύλεμα δεν αναφέρομαι στους δύο μουσικούς…
…χμμμ είχα την υπομονή να βάλω να δώ και τα 8 μέρη της εκπομπής του Πάρη Μήτσου με τον μάστερ…
Είναι ένας άνθρωπος με κατασταλλαγμένες απόψεις και μια απ ό,τι φαίνεται επιτυχημένη συνταγή να βγάζει καλούς μπουζουξίδες…
Απο κεί και πέρα δεν παύει να είναι δογματικός με πολλά θέματα και ουσιαστικά να φτάνει στο σημείο να υποτιμάει πλήρως τον χαρακτήρα του μπουζουκιού καταργώντας έννοιες όπως “ταξίμι”,“δρόμους” κτλ κτλ … φυσικά ακούγονται και απόψεις που άκουσα πριν λίγο καιρο στο βίντεο του Παούρη (ότι ο βασιλιάς είναι η κιθάρα, ότι οι τρίχορδοι με τα ντουζένια τους τα φτιάχνανε γιατί δεν μπορούσαν να παίξουν, κτλ κτλ κτλ). Φυσικά καταργεί και τον ρόλο των τροπικών μουσικών (βλέπε βυζαντινή μουσική).
Με όλα αυτά θα θελα πολύ να ξέρω πώς και με ποιό τρόπο μπορεί να διδάξει ύφος αυτός ο δάσκαλος…δεν έχω κάτι με την ανάγκη κάποιων να μπορούν να παίζουν τα πάντα στο μπουζούκι αλλά παθαίνω κάτι όταν δεν μπορώ να ακούσω μπουζούκι πια…με το ύφος και το ήθος των παλιών…
Τελειώνοντας να πώ ότι αυτό που με εξόργισε ήταν ότι μιλάει απαξιωτικά και για το ΤΕΙ της Άρτας που είναι ένας ζωντανός οργανισμός, τόπος συνάντησης κορυφαίων μουσικών-καθηγητών και σπουδαστών…ας πάει καμιά βόλτα να δεί τι παίζεται εκεί και μετά να το κατηγορήσει…
αυτός ο δογματισμός του είναι και η κύρια αιτία που έφυγα από εκεί.Στην πορεία και όσο προσπαθούσα να μάθω μπουζούκι με άλλους δασκάλους ανακάλυψα και όλα τα υπόλοιπα που γράφεις.Νομίζω ότι περιέγραψες τέλεια τον Παπαβασιλείου.Και πάλι όμως είναι θέμα του καθένα το τί θέλει από έναν δάσκαλο.
Φίλε fon, αν και συμφωνώ στα περισσότερα που λες, ΔΕN μπορείς να λες ότι “Το θέμα δεν είναι το τρέχω το θέμα είναι να βγάλεις πενιά, να μάθεις πότε θέλει άρση και πότε θέση(και όχι ζαβοπενιές)” για τον Καραντίνη. Ο άνθρωπος (άσχετα με το τι παίζει, που πάρα πολλές φορές όντως φλυαρεί και χάνει το νόημα) έχει πολύ αισθαντική-γεμάτη-ουσιαστική πενιά. Βασικά χειρίζεται την πένα σχεδόν τέλεια - σε σχέση με αυτό που λέμε πενιά. Υπάρχουν και άλλου είδους πενιές, πιο στακάτες, πιο ρεμπέτικου ύφους και και και… Του Καραντίνη η πενιά όσο και να μη σου αρέσει ο ίδιος ως παίχτης είναι κορυφαία. Βασικά, θα μπορούσε να διδάσκει χειρισμό πένας και να γράψει και βιβλίο. Μη λέμε και ότι θέλουμε…
Το 24 καπρίτσιο, που είναι κι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου, έτυχε να το ακούσω και με κιθάρα.Το βρίσκω ενδιαφέρον και δε με χαλάει καθόλου. Με βιολίβέβαια είναι άλλο πράγμα, δεν το συζητώ. Μου έχουν πει ότι, κάποιοι παίζουν κάποια από αυτά και στο μπουζούκι, αλλά δεν έχει τύχει να ακούσω κάτι ο ίδιος.
Παίζονται στην κιθάρα αλλά από κλασσικούς και όχι από λαϊκούς κιθαρίστες, που μιλούν την ίδια μουσική γλώσσα. Και πάλι όμως συμφωνώ με τον Αλέξαντρο ότι όντας σπουδές για συγκεκριμένο όργανο η εκπαιδευτική τους χρησιμότητα δεν μεταφράζεται εύκολα σε άλλο όργανο. Από την άλλη οι κιθαρίστες είμαστε τυχεροί γιατί ο Παγκανίνι έχει γράψει αρκετά και για κιθάρα που ήρθαν στο φως τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς πολλοί κιθαρίστες (με φωτεινή εξαίρεση τον Pavel Steidl) δεν τους δίνουν σημασία και παίζουν μόνο τα χιτάκια-καπρίτσια σε διασκευές.
Στη συζήτηση «Μαντολίνο ή κλασικό μπουζούκι;» είδα ένα βίντεο με ένα κονσέρτο για μαντολίνο και ορχήστρα του Βιβάλντι, σε διασκευή για μπουζούκι και μικρό σύνολο εγχόρδων. Οι μουσικοί φαίνονται να ξέρουν πολύ καλά την ύλη τους: το μπουζούκι δεν το παίζει απλώς ένας λαϊκός που έμαθε και μια Βιβαλντιά έτσι για να παίζει τα πάντα. Νομίζω ότι είναι το αντιπροσωπευτικότερο τεστ που θα μπορούσε να γίνει για το αν ταιριάζει το μπουζούκι σε τέτοιες μουσικές.
Θυμήθηκα πριν από 2 χρόνια, μια βραδιά με το Θύμιο το Στουραΐτη. Ανεβαίνει στη σκηνή ο Θύμιος, πιάνει το μπουζούκι, κουρδίζει, ξανακουρδίζει και αρχίζει ένα ταξίμι ατελείωτο. Και μετά, μπαίνει με …Μπετόβεν.
Άφωνο το ακροατήριο, σε κατάσταση σοκ ο κιθαρίστας δίπλα του, ψάχνει τα δάκτυλά του…
Το αποτέλεσμα, απίθανο, μοναδικό !
Κρίμα που δεν συμμετέχει τώρα στο φόρουμ ο Άρης ο Νικολαΐδης, είμαστε δίπλα - δίπλα και θα το επιβεβαίωνε γιατί και αυτός είχε εντυπωσιαστεί και από το απρόσμενο αλλά και από το αποτέλεσμα !
Ελένη μήπως θυμάσαι, με ραστ τελείωνε το ταξίμι; αν ναι, μήπως το κομμάτι του Μπετόβεν ήταν η “ωδή στη χαρά” από την 9η;
Και πριν δύο χρόνια, είπες; Το γνωστό τουρκικό φιλμάκι με τους χωροφύλακες που τελικά χορεύουν τσιφτετέλι βλέπω τώρα ότι δημοσιεύτηκε στο γιουτιούμπ Μάϊο 2010.
Ναι εντάξει αλλά δε μένουν αποκλειστικά σε ένα είδος μουσικής όλοι οι μουσικοί. Έπειτα τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι από τους λαϊκούς μουσικούς περνάνε από κλασικές σπουδές.
