Ευχαριστώ Αέρα!
Νίκο τη θυμόμουνα και εγώ αυτή την ιστορία με τα πρόβατα, έχω την εντύπωση ότι ήταν στο Αριστοφάνη, αλλά και εγώ δεν θυμάμαι.
Για να πω την αλήθεια η ιστορία με τη λέξη Ζευ-μπέκος μου θυμίζει λίγο το έργο “Γάμος αλλά ελληνικά” όπου ο Ελληνας μπαμπάς προσπαθεί να πείσει ότι το κιμονό είναι ελληνική λέξη γιατί το κιμονό το φοράνε όταν κάνει κρύο δηλαδη τον kimona (χειμώνας).
Εναν άλλο ενδιαφέροντα συνειρμό που μου προκαλεί το Ζευ-μπεκο δηλαδή το ψωμί του Δία είναι ο άρτος του Ιησού, δηλαδή Θεοφαγία.
Οτι και νάναι, δύο συμπερασματα μπορούν να βγουν με ασφάλεια:
Πρώτον οτι οι Ζεϊμπέκηδες είναι τοπικό φρούτο, δηλαδή δε θα τους βρούμε ούτε στην κεντρική Ασία, αλλά ούτε και στα Βαλκάνια. Βρίσκονται στη Μικρά Ασία, όλη, και όχι μόνο στα παράλια.
Δεύτερον ότι δεν αποτελούν μία μόνο εθνότητα. Πολύς λόγος γίνεται για τα λευκά πόδια τους, όμως οι Γιουρούκοι που αποτελούσαν σημαντικότατο μέρος των Ζεϊμπέκηδων ήτανε μαυριδεροί. Χωρίς να ξεχνάμε και τους Ρωμιούς…
Ποια είναι η δική μου η άποψη για το ζεϊμπέκικο; (γιατί αυτό ενδιαφέρει τελικά, τι χορεύουμε) Ειναι ένας ελληνικότατος χορός. Οπως και το zeybek είναι ένας τουρκικότατος χορός, που δεν έχει να κάνει με το δικό μας ζεϊμπέκικο. Ο δικός μας είναι μοναχικός και αυτοσχεδιαστικός, ο τούρκικος είναι κυρίως ομαδικός με συγκεκριμένα βήματα και ανήκει στους παραδοσιακούς χορούς τους.
Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, ο δικός μας ο ζεϊμπέκικος είναι ζωντανότατος, μέρος της διασκέδασης και της έκφρασης μας και εξελίχθηκε στον 20ο αιώνα. Ενώ στην αντίπερα όχθη έχει μπει σε καλούπια και δεν αποτελεί πια μέρος της έκφρασης ενός ολόκληρου λαού.
Κατ’ αυτήν την έννοια, οι Τούρκοι κρατήσανε τη φόρμα, την παράδοση και τα φυσικά πρόσωπα (με εξαίρεση τον Τσακιτζή που είναι κοινός) και εμείς την ουσία του χορού και την εξέλιξη του…