Τι ξυλο ειναι αθανατος? Εχει αλλο ονομα (στα Αγγλικα)? Ειναι καλο για πμουζουκια? Ευχαριστω παιδια.
Ο άθάνατος δεν είναι ξύλο. Είναι ένα αγκάθι (εν ευρεία εννοία κακτοειδές), πολύ κοινό παντού στην Ελλάδα. Άλλα ονόματα είναι αγαύη (λατ. agave) και αλόη (λατ. aloe). Στα αγγλικά δεν ξέρω. Είναι συγγενές της πολύ γνωστής αλόης βέρα που χρησιμοποιείται φαρμακευτικά.
Κάτι άλλο θα διάβασες. Μήπως για τις ίνες του, που τις βάζαν παλιά για τρίχες σε δοξάρια;
Ευχαριστω!
Και μιά και τον ξεκινήσαμε, πρώτα η αιτιολόγηση του ονόματός του: τα πολύ σαρκώδη φύλλα του μεγαλώνουν συνεχώς, μέχρι να γίνουν όπως στη φωτογραφία, μετά βγαίνει ένα “λουλούδι” σε τεράστιο κοτσάνι και μετά ο θάμνος ξεραίνεται. Και εκεί που έλεγες, πάει, αυτό ήταν, το επόμενο φθινόπωρο ξαναπετάει απ’ τη ρίζα και φτου κι απ’ την αρχή.
Τις ίνες, αν τις έβαζαν σε δοξάρια δεν ξέρω, αλλά δεν θα άντεχαν όσο οι τρίχες της ουράς του αλόγου. Από ίνες του αθάνατου, πάντως, γίνονταν πολύ γερά σχοινιά, τα λεγόμενα “Μανίλας” και βεβαίως, από το φρέσκο και ζουμερό φύλλο γίνεται η τεκίλα.
Όταν ήμουνα μικρός είχαμε ένα αθανατάκι σε μια στάμνα. Μεγάλωσε όσο μπορούσε, μετά έμεινε εκεί και δεν πήγαινε ούτε μπρος ούτε πίσω. Κάποια στιγμή είχε φτάσει να φράξει εντελώς το στόμιο της στάμνας, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να ποτιστεί. Έμεινε έτσι για λίγα χρόνια. Στο τέλος η μάνα μου αποφάσισε να σπάσει τη στάμνα και να το φυτέψει σε γλάστρα. Όταν την έσπασε, είδαμε ότι ήταν μέσα γεμάτη 100% από ρίζες. Δεν είχε μείνει σχεδόν ίχνος χώματος. Και το φυτό ζούσε (ζει ακόμα)!
Η στάμνα έφταιγε: αν είχατε “αιγινίτικο κανάτι”, που διαποτίζεται ελαφρά από το νερό, θα το βουτούσατε (με το αθανατάκι του) για λίγο σε μία λεκάνη με νερό και το φυτό θα ξανάπερνε υγρασία. Με αποτέλεσμα, να σπάσει πιθανότατα το ίδιο το φυτό το κανάτι του.
Περικλής: Είχαμε. Με κουκουνάρι! Αλλά δεν το χαλαλίζαμε στα λουλούδια, το χρησιμοποιούσαμε. Το θυμάμαι σε κάτι διακοπές σε κάποιο χωριό χωρίς ρεύμα, να αυτοψύχεται με το σύστημα αυτό που “ιδρώνει” και εξατμίζεται… Τώρα αν ήταν γενήτικο ή σιφναίικο δεν παίρνω όρκο…
ειχα ακουσει μικρος μια ιστορια οτι οποιος ειχε τετοιο λει στην αυλη…και ειχε κοριτσια δεν παντρευοταν…!!
Υπάρχει και μια άλλη ωραία παράδοση: να κάνουν λέει δοξάρια με ίνες όχι από οποιονδήποτε αθάνατο, αλλά από αθάνατο που να είναι σε μνήμα λυράρη!!
Ο παππούς μου είχε 5-6 γλάστρες αθανατάκια (όπως τα 'λεγε). Ότι και να πάθαινες στο έσιαζε. Πληγές, γρατζουνιές, τα πάντα, κόβεις ένα φυλλαράκι, το ανοίγεις στα δύο και αλείφεις την πληγή. Καλύτερο κι από bendadin!
Αλλά ήταν αυτής της μορφής.
Αν δε κάνω λάθος αυτό στη φωτογραφία τρελογιώργη είναι αλόη. Αν σπάσεις το φύλλο που λες έχει μια πυσία μεσα σαν ζελέ που τη βάζεις είτε για πληγές / καψίματα κ.α.
ναι έτσι όπως τα λες είναι, πάντως -δεν ξέρω γιατί, ίσως για τις θεραπευτικές του ιδιότητες- εμένα ο παππούς μου αθανατάκι το έλεγε… εγώ απλά έκανα έναν παραλληλισμό :P.
Τυπικά η αλόη δεν είναι αθάνατος. Είναι όμως συγγενές είδος και με αρκετή ομοιότητα στην εμφάνιση. Κι εγώ, που έχω δει πολλούς αθανάτους και τους ξέρω και λίγες αλόες και δεν τις ξέρω, αθανατάκι θα το έλεγα.
Απο τον εσωτερικο “κορμο” του αθανατου κατασκευαζονται ντιτζεριντου,αυτη ειναι η σχεση του αθανατου με την μουσικη.Δεν εχει καμια σχεση εκτος απο την οψη ,με τις θεραπευτικες ιδιοτητες της αλοης.
Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας, ο λαγός δεν βλέπει τη νύχτα, αντίθετα απ’ την κουκουβάγια. Έτσι, και τα σιφναίικα κεραμικά είναι πυρίμαχα λόγω του σιδήρου που περιέχουν, και κάνουν για “τσικάλια”, που και οι αρχαίοι τα εκτιμούσαν, σε ολόκληρη τη Μεσόγειο απ΄ ό τι δείχνουν τα αμπάρια των βυθυσμένων πλοίων που εξερευνήθηκαν. Δεν κάνουν όμως για ψύκτες νερού, γιατί θα χανόταν βέβαια το υγρό του φαγητού πριν αυτό ψηθεί, άσε που μάλλον θα έσπαγαν κιόλας. Τα αιγενίτικα κεραμικά πάλι, μόνο για κανάτια κρύου νερού κάνουν (έκαναν), δεν φτιαχνόταν ούτε ένα τσουκάλι γενίτικο όταν δούλευαν ακόμα τα λιγοστά εργαστήρια*.
*αν δήτε, πάντως, στην Αίγινα να πουλούν κανάτια με τις δύο ελληνικές σημαίες χιαστί (σήμα κατατεθέν, όταν το εμπόρευμα ήταν για διακόσμηση και όχι για χρήση), προσέξτε μήπως γράφει "made in China’…
Είχα δει’ πριν δέκα χρόνια περίπου, έναν αυστραλό πλανόδιο μουσικό που έπαιζε ντιτζεριντου και ένα κρουστό σαν μεγάλο τουμπερλέκι και μου είχε πει ότι και το κρουστό ήταν από αθάνατο.