Αναφερόμουν συγκεκριμένα στην Κλασσική κιθάρα, της οποίας το ρεπερτόριο μετά από ένα χρονικό σημείο (μέσα 19ου αιώνα, περίπου) είναι σχεδόν αποκλειστικά σε E-B-G-D-A-E. Εγώ προσωπικά έχω παίξει Κλασσικά έργα με τις εξής διαφοροποιήσεις:
Μπάσα Μι σε Ρε (για κομμάτια σε Ρε)
Μπάσα Μι σε Ρε και Λα σε Σολ (για κομμάτια σε Σολ)
Σολ (τρίτη) σε Φα# για Αναγεννησιακά έργα (Dowland, κλπ)
Αυτές οι αλλαγές ως επί το πλείστον αφορούν στην αλλαγή του μπάσου τόνου για να ταιριάζει στην εκάστοτε κλίμακα - με εξαίρεση την τρίτη περίπτωση, η οποία αντιστοιχεί στο κούρδισμα του Αναγεννησιακού λαούτου, αν δεν απατώμαι.
Τώρα, σε άλλα είδη μουσικής πέραν της Κλασσικής πολλά γίνονται. Το D-A-D-G-A-D είναι ένα παράδειγμα, όπως ανέφερες. Έχω μόνο κάποια πείρα στη Jazz και εκεί δεν έχω διαβάσει κάτι για κουρδίσματα πέραν του drop-D.
Το βασικό με το να διαβάζεις σκορντατούρα είναι ότι ο συνθέτης οφείλει να έχει γράψει αριθμό χορδής στην κάθε νότα, όπου δεν είναι σαφές ποια εννοείται από τα συμφραζόμενα. Λόγου χάριν, το Σι στη Σι ανοιχτή και το Σι στη Σολ τέταρτο τάστο ακούγονται διαφορετικά: ουσιαστικά χρησιμοποιούνται οι νότες σαν ταμπλατούρα. Είναι λίγο παράξενο στην αρχή, ειδικά αν έχεις απόλυτο αυτί, αλλά μετά το συνηθίζεις.
Αυτό δεν ισχύει απόλυτα, απλά δεν μας τα μαθαίνουν. Και είναι και δύσκολο να ορίσεις που τελειώνει η κλασσική κιθάρα και που ξεκινά π.χ. η αμερικάνικη parlor, το 19ο αιώνα είναι το ίδιο όργανο.Δες αυτά εδώ, δεν είναι όλα αμερικάνικα 19th C. American guitar in alternate tunings
γιατί το θέμα που μας ενδιαφέρει εδώ είναι πως πέρασαν τα κουρδίσματα στη λαϊκή κιθάρα, θα έλεγα μάλλον από Ευρώπη παρά από Αμερική.
Αναφερόμουν στη σχολή Segovia, της οποίας τα διδάγματα αποτελούν το mainstream της διδασκαλίας Κλασσικής κιθάρας τα τελευταία 100 χρόνια, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους των δημοφιλέστερων σύγχρονων συνθέσεων, ειδικά του ισπανικού Ρομαντισμού. Δεν έχω ασχοληθεί εκτενώς με την ιστορία της Κλασσικής κιθάρας, οπότε ομολογώ ότι ίσως να σφάλω στην εκτίμησή μου. Ειδικά από Αμερική (ΗΠΑ) δεν γνωρίζω τίποτε, οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω. Να μην εκτρέψω και το θέμα της συζήτησης, οπότε αυτά από εμένα.
Και στο καινούριο βιβλίο/κασετίνα cd του Σταύρου Κουρούση για την κιθάρα στις 78 στροφές, στo κεφάλαιο με την ιστορία της κιθάρας στον ευρύτερο χώρο της Ελλάδας πριν τη δισκογραφία παραθέτει άλλη μια δημοσιογραφική περιγραφή συναυλίας του Ξίνδα στην Αθήνα, 31/3/1856 ( εφημερίδα Ελπίς 4/4/1856). Περιγράφεται η «υποχώρηση» με μίμηση τύμπανου και σάλπιγγας (με αρμονικές μάλλον, όπως στην πολύ μεταγενέστερη παρτιτούρα Τυρταίου)
@stavros_k Η διασκευή Τυρταίου είναι στη συλλογή εκλεκτών τεμαχίων δια κιθάραν τεύχος 27, έκδοση Γαϊτάνου, Μ.Γ 3140 , διακρίνεται το μονόγραμμα του χαράκτη Ριχάρδου Φρέτσα
