Μερικά σχόλια:
- Έλειπε κάτι τέτοιο. Στα ντουζένια, μετά από μια αρκετά μακρά περίοδο πλήρους άγνοιας και σύγχυσης, ξακίνησε έρευνα, έγιναν ανακαλύψεις, έχει ήδη γίνει πολύ μεγάλη πρόοδος, και αυτός ο δίσκος είναι ένα μέτρο της μέχρι τώρα προόδου.
- Μ’ αρέσει που είναι προσωπικές εκτελέσεις και όχι προσπάθειες πιστής αναπαραγωγής των πρωτοτύπων. Χαρακτηριστικά η Βραΐλα, που ποτέ δε θα τη σκεφτόμουν έτσι, είναι αποκαλυπτική εκτέλεση.
- Είναι επίσης πολύ καλές εκτελέσεις, σεμνές, μετρημένες, αλλά με ζωή μέσα τους. Ένα ακρόαμα που σέβεται τ’ αφτιά μας, γι’ αυτό και κερδίζει και τον δικό μας σεβασμό.
- Ο Αλεξανδρής είναι σημαντική μορφή στην αντίστοιχη έρευνα για την κιθάρα, ήδη πριν γίνει αντιληπτή (σ’ εμένα τουλάχιστον) η απήχηση της αναβιωτικής δουλειάς του Μυστακίδη.
- Μ’ άρεσε που είχε και τραγούδια χωρίς καθόλου κιθάρα, ιδίως μάλιστα δίπλα δίπλα με άλλα που έχουν μόνο κιθάρα. (Αν και, να πω την αλήθεια μου, εγώ για τα 3χ έκατσα να το ακούσω!)
- Επικροτώ απολύτως κάποιες μικροαλλαγές που αντιλήφθηκα σε σχέση με τους αρχικά δισκογραφημένους στίχους. Τα ορίτζιναλ τραγούδια δεν τα χάραξε ο θεός σε μαρμάρινες πλάκες. Περιμένω πώς και πώς εκείνον που θα σπάσει εντελώς την εξάρτηση της μορφής από τις παλιές ηχογραφήσεις, και θα κάνει 7λεπτα-10λεπτα κομμάτια με αβέρτα στιχάκια (ιδανικά μάλιστα, σε διάλογο από πολλούς και με παρέα να επαναλαμβάνει…)