Είναι αλήθεια ότι στο εξωτερικό τα ντουέτα με πλήκτρα είναι αρκετά συνήθη.
Οχι γιατί εμείς οι πληκτράδες δεν γουστάρουμε τους άλλους απλά σε μικρές πόλεις είναι δύσκολο να βρεις άτομα για να κάνεις γκρουπ-ακι και παλι δύσκολο να μπορει να παιξει πανω απο ενας την ημέρα που θα θες.
Ειδικά εδώ στην Ισπανία όπου η Ελληνική κοινότητα είναι ακόμα μικρότερη.
Συνηθως αυτο που γινεται ειναι οτι οταν ερχεται επίσκεψη κάποιος φίλος (απο Ελλάδα ή και αλλού) απλα κανονίζουμε μάζωξη με άλλους ελληνες σε καποιο μαγαζί και παιζουμε ντουετο.
Αρμόνιο (arranger) με προγραμματισμένους ρυθμούς/στυλ ενορχήστρωσης - τετράχορδο. Αν κοιτάξουμε τα προϊόντα της Korg και λοιπών εταιριών, υπάρχουν συγκεκριμένα μοντέλλα που είναι αρμόνια, κάποτε και μεσανατολίτικη παραλλαγή του μοντέλου, που έχουν τα αντίστοιχα samples και αυτόματη συνοδεία και άλλα μοντέλα που είναι σύνθι για ηλεκτρονική μουσική με γεννήτριες συχνοτήτων, φίλτρα κλπ.
@emc να με συμπαθάς, αλλά ενώ ήξερα περί ρυθμών/ενορχηστρώσεων/συνοδείας και γεννητριών συχνοτήτων/φίλτρων κλπ δεν τα είχα συνδέσει με συγκεκριμένη ονομασία (παρ’ότι είναι προφανής η σύνδεση). νόμιζα ότι αρμόνιο είναι η παλιά ονομασία και συνθεσάιζερ η καινούρια…
@tohtaih συγγνώμη για το εκτός θέματος, μακάρι να βρεθεί καλή παρέα στην νυρεμβέργη!
Γεια σου Νικο @liga_rosa , τα καλά arrangers έχουνε και δυνατότητες synthesizing οπότε συνεννοούμαστε. Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Οσο για τα (σκυλο) λαικά σε μαζωξεις στο εξωτερκό δεν μπορεις να τα αποφύγεις τελειως λογω κοσμου. Υποτιθεται οτι πρεπει να εχεις περάσεις απο πολλά είδη σε τετοιες μαζωξεις. Οταν έχουμε χρόνο προσαρμόζουμε το ρεπερτόριο να τα περιορίσουμε τα λαϊκά.
Το πιο σύνηθες argument για τα ντουετα με πλήκτρα είναι οτι και καλά οτι το αρμόνιο υποκαθιστά την ορχήστρα με τους ρυθμους είτε απο άποψη ειτε για λιγότερα χρήματα κτλ. Δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος ύπαρξης των “ντουετων” πάντως. Τουλάχιστον όχι στο εξωτερικό.
Οι βασικοί λόγοι είναι κυρίως τα μικρότερα έξοδα (λιγότερα μεροκάματα), δευτερευόντως η έλλειψη χώρου/υποδομών για πολυμελή ορχήστρα, καθώς επίσης και το λεγόμενο flexibility.
Ένα μπουζούκι και ένας πληκτράς, όπου π.χ. ο πληκτράς (ή και οι δύο) θα τραγουδάει, είναι ένα “ευέλικτο” σχήμα που ανάλογα με τις ικανότητες του ντουέτου μπορεί να καλύψει αρκετές περιστάσεις, από μικρά καφέ/μπαρ/ταβέρνες μέχρι ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια, μεγάλα restaurant κ.ο.κ.
Όπως είπε ο φίλος πιο πάνω, πρέπει να κατέχεις πολλά διαφορετικά είδη για να παίρνεις τέτοιες δουλειές, οι οποίες όμως όπως είπαμε λόγω λιγότερων ατόμων είναι πολύ πιο συχνές και αρκετά πιο επικερδείς οικονομικά, ειδικά σε πιο “κυριλέ” μέρη.
Σε τέτοιο σχήμα και τέτοιες δουλειές, εκτός από το κλασικό λαϊκό ρεπερτόριο πίστας(που είναι must αλλά και ατελείωτο, από Διονυσίου μέχρι Χριστοδουλόπουλο και μέχρι Βέρτη κλπ και θα παίξει στο “δεύτερο πρόγραμμα”), πρέπει να έχεις μεγάλη άνεση και ρεπερτόριο:
με τα λεγόμενα “τουριστικά” κομμάτια (καθώς πολλοί ξένοι θαμώνες αυτά θα θέλουν/περιμένουν να ακούσουν, βλ. γνωστές μελωδίες του Χατζιδάκι, Ζορμπά και άλλα του Θεοδωράκη, συρτάκια, παιδιά του Πειραιά, αλλέγκρο σόλα του Λεμονόπουλου, , και πάει λέγοντας),
με γνωστά ξένα ορχηστρικά ή μή κομμάτια (κάποια τανγκό, κάποια βαλσάκια, κάποια ιταλικά, κάποια εβραϊκά, κάποια ποπ κ.ο.κ.),
με παραδοσιακά τραγούδια από κάθε περιοχή της ελλάδας (ανάλογα με την καταγωγή του ελληνικού κοινού που θα τύχει κάθε φορά να παρευρίσκεται, άλλος θα θέλει να ακούσει δυο τσάμικα, άλλος δυο κρητικά, άλλος δυο μακεδονίτικα, άλλος μερικά νησιώτικα κλπ κλπ)
με πολλά πολλά συρτά/ρούμπες/συρτορούμπες/μπάλλους κλπ για κυκλικό χορό σε μεγάλα ποτ-πουρί.
Με αρκετά πιο “βαρύ” ρεπερτόριο (Γονίδης, Μελάς κλπ) σαν ρεζέρβα, εαν τύχει και υπάρξει και το λεγόμενο “τρίτο πρόγραμμα”, όπου εκεί συνήθως όμως πέφτει και αρκετή χαρτούρα.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, μπορείς να χωρέσεις και έναν “Καιξή” ας πούμε, ανάμεσα στο soundtrack του Εξπρές του Μεσονυχτίου ή το “Άρωμα γυναίκας”, κάπου στο “πρώτο πρόγραμμα” στην ώρα του φαγητού
Έχω ζήσει 6 χρόνια στο εξωτερικό και έχω παίξει Ρεμπέτικο εκεί με ντουέτο κιθάρα - τριχορδο και με κομπανία, σε ταβέρνες και φεστιβάλ ( Γαλλία και Γερμανια).
Αν πρέπει να είναι βιοποριστικό το παίξιμο βάζεις νερό στο κρασί σου, το ποσο ο καθένας, σχετικό.
Κι εγώ έχω ζήσει 7 χρόνια στο εξωτερικό και έχω παίξει ρεμπέτικο εκεί, με τρίχορδο σκέτος, σε ταβέρνες και φοιτητικά δωμάτια, αλλά και σε θέατρο. Οι Γερμανοί, ακόμα και μουσικάρες όπως ένας φίλος μου σαξοφωνίστας, έσπαγαν το κεφάλι τους να βρουν πού κάνω λάθος στον ρυθμό, όταν έπαιζα ζεϊμπέκικα. Στα χασάπικα όμως κράταγαν παλαμάκια και στα σέρβικα χόρευαν, ό,τι τους κατέβαινε βέβαια. Αλλά ήταν μπόλικες δεκαετίες πριν…
Η αλήθεια είναι πως στην Ευρώπη είναι πιο “φιλικό” το (επαγγελματικό) περιβάλλον για το ρεμπέτικο.
ΗΠΑ/Αυστραλία όχι και τόσο, τουλάχιστον σε μεγάλη κλίμακα.
Δηλαδή αν εξαιρέσεις κανένα “αφιέρωμα”, κανένα “rebetiko night” και λοιπά περιστασιακά events, είναι δύσκολο να απασχοληθεί κάποιος σε πιο σταθερή βάση αποκλειστικά με αυτό.
υγ: Άσε που και τα ανωτέρω events πολλές φορές οριακά θα τα χαρακτηριζαμε ως ρεμπετικα.
αυτό που περιγράφεις (σε ολόκληρο το μήνυμα) είναι πολύ μακριά από αυτό που θα άντεχα να κάνω ως μουσικός που βιοπορίζεται αποκλειστικά από αυτό… ευτυχώς το έχω αποφύγει μέχρι στιγμής. όπως πολύ σωστά λέει και ο μπάμπης:
και στο παρεμφερές θέμα:
ειδικά στην γαλλία ή στην γαλλόφωνη ελβετία, και έχω την εντύπωση και στις σκανδιναβικές χώρες, οι άνθρωποι (μουσικοί και κοινό) είναι ανοιχτοί σε καινούρια πράγματα και επίσης εκτιμάνε το αυθεντικό και το παραδοσιακό. αντίθετα, στην αγγλία μάλλον το ανάποδο, θέλουν κάτι όσο πιο κοντά γίνεται στα ήδη υπάρχοντα ακούσματά τους και ό,τι πιο τουριστικό και άνοστο. το λέω από προσωπική εμπειρία (και συζητήσεις με άλλους) τόσο από παιξίματα σε αυτές τις χώρες, όσο και από παιξίματα στην ελλάδα για τουρίστες.
υγ1: παραμένει η ερώτηση στον κώστα (@mavrakos) στο #10, για τα ντουέτα!
υγ2: χαλάσαμε το θέμα περί νυρεμβέργης, μήπως να διαχωριστούνε τα μηνύματα για τα πλήκτρα;
Για εμένα ο βασικός λόγος ύπαρξης των “ντουετων” στο εξωτερικό είναι η έλλειψη ατόμων. Για τακτικές πρόβες, παραστάσεις κτλ.
Ειδικά σε μέρη όπου οι (μόνιμοι κάτοικοι) Ελληνες μουσικοί είναι λίγοι και διάσπαρτοι γεωγραφικά. Στην δική μου προσωπική περίπτωση πλέον δεν υπάρχει άλλος Ελληνας μουσικός σε απόσταση μικρότερη των 350 χιλιομέτρων και μας είναι δύσκολο να οργανωθούμε εκτός από μερικά έκτακτα.
Καλώς η κακώς ένα αρμόνιο καλο-σεταρισμένο με τους ρυθμους του σε αξιοπρεπές επίπεδο, μπορεί με μονο ενα σολιστικο οργανο παρέα να κάνει δουλίτσα (και σε διάφορα είδη) που σε ερασιτεχνικό ή ημι-επαγγελματικό επίπεδο ειναι υπέρ-αρκετή.
Εγώ αν μπορούσα να παιζω με ακομα 2-3 άτομα περισσότερα και να παίζω μόνο πιάνο καθαρό (μέσω του αρμονίου) θα το προτιμούσα να σου πω. Κατι σαν αυτό που κάνει ο Ορδουλίδης στην Πριγκιπέσα με το stage-piano εδω.
Ναι και εδώ Ισπανία το ίδιο ισχύει πάνω κάτω. Αν και τα περιστασιακά events πάνε σχετικά καλά (κυρίως στις μεγάλες πόλεις), για να βιοποριστεί καποιος αποκλειστικά από την Ελληνική μουσική πολύ δύσκολο.
