Στα πλαίσια του 3ου φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, προβάλεται και το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Δρόμοι του Ρεμπέτικου” των Τίμωνα Τούλμαση και Ηρώς Σιαφλιάκη, το Σάββατο 16/10/2010 στο αμφιθέατρο του Ρ/Σ 9.84 στο Γκάζι.
Παραθέτω απο το site του δημιουργού http://www.timonkoulmasis.eu/gr//4.html στοιχεία για την 66 λεπτών ταινία:
περιλήψη
Οι Δρόμοι του Ρεμπέτικου δεν είναι μια ταινία πάνω στο ρεμπέτικο. Οι εικόνες προσπαθούν να αντηχήσουν την λιτότητα, την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού και τη δύναμη αυτής της μουσικής κι η κινηματογραφική έκφραση να γίνει πέρασμα ώστε το ρεμπέτικο να μιλήσει για τον εαυτό του.Αυτό που μας ενδιέφερε είναι η παρακολούθηση της παράλληλης διαδρομής μιας λαικής έκφρασης με την σύγχρονή της Ιστορία κι επίσης ότι απ΄αυτή τη μουσική μένει ζωντανό σήμερα.
Κινηματογραφήσαμε λοιπόν στους τόπους που συνδέονται -άλλοτε με την καθημερινή ζωή, τώρα με το μύθο - του ρεμπέτικου (λιμάνια, μικρές ταβέρνες, φυλακή). Αυτό που συναντήσαμε είναι η αγάπη των ανθρώπων που εμπνέονται απ΄αυτή τη μουσική και τους δρόμους της.
Σημείωμα των σκηνοθετών
Από την άφιξη των προσφύγων από τη Μικρασία το 1922 και την εγκατάστασή τους στα προάστεια των μεγάλων πόλεων, το ρεμπέτικο βγήκε από τους τεκέδες και τις φυλακές, διεύρυνε το κοινό του, για να συνοδεύσει με τον τρόπο του την ιστορία της Ελλάδας. Εναν βασικό άξονα στη δομή της ταινίας Δρόμοι του Ρεμπέτικου αποτελεί η απάντηση αυτής της μουσικής, ως λαική έκφραση μιας κοινότητας, στις ιστορικές εξελίξεις του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Η ταινία δεν έχει τη φιλοδοξία να είναι ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ μα να ψάξει τα ίχνη του στο παρόν, ακόμα κι αν αυτά το φωτίζουν ως κατάσταση μύθου της καθημερινής ζωής. Θέλει να επικεντρωθεί στην ίδια τη μουσική και αρθρώνεται με βάση την πορεία κατά την οποία οι αρχικοί αυτοσχεδιασμοί αυτοδίδακτων μουσικών, σταθεροποιούν τη μορφή τους και την εξελίσσουν. Η απλότητα του ρεμπέτικου διατηρεί, στις σημαντικότερες εκφάνσεις του, μια δύναμη ικανή να φανερώνει ως σήμερα ένα μεγάλο δυναμικό ελευθερίας τόσο ως προς τη δημιουγικότητα της παραγωγής του, στο χρόνο που αυτή συνέβει, όσο και στη σχέση που επιτρέπει στους σημερινούς νέους που ασχολούνται μ΄αυτή, συχνά ερασιτεχνικά.
Είναι φορές που ανάμεσα στους ερμηνευτές, τη μουσική και το κοινό τους υπάρχει και τώρα κάτι άπο τη μέθεξη την αλλοτινή, όταν η ενότητα της μουσικής με τις συνθήκες ζωής στις οποίες ανταποκρινόταν ήταν προφανής.
Μένει στην ταινία να καθρεφτίσει τα νήματα που δένουν το ρεμπέτικο με τη ζωή μας, όταν ο λόγος ή η επιθυμία μας γίνεται τραγούδι, τότε και τώρα.
