Καλημέρα!
Υπάρχει στο διαδίκτυο κάποιο αξιόλογο ντοκιμαντέρ που να παρουσιάζει το ρεμπέτικο; Έψαξα στο φόρουμ και βρήκα ένα του BBC και αρκετά για τον Μάρκο.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Πικίνε ευχαριστώ! Απο ότι έψαξα δεν υπάρχει κάποιο ντοκιμαντέρ που να μιλάει γενικώς για αυτό το μουσικό φαινόμενο παρά υπάρχουν διάφορα για κάποιους καλλιτέχνες του ρεμπέτικου.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ (Ντοκιμαντέρ)
Ντοκιμαντέρ με θέμα την ιστορία του ρεμπέτικου. Η αναδρομή ξενικά με αναφορά στα μουσικά καφενεία του Πειραιά της δεκαετίας του 1930 και πιο συγκεκριμένα στο καφενείο του Γιώργου Μπάτη στην πλατεία Καραϊσκάκη, όπου το ρεμπέτικο τραγούδι εκφράζει τους απόκληρους της κοινωνίας της εποχής. Στη συνέχεια γίνεται διάκριση στις τρεις κυριότερες φάσεις της ρεμπέτικης ιστορίας: στην προ του 1922 περίοδο, στην περίοδο από το 1922 ως το 1940, οπότε και επέρχεται ο συγκερασμός με το ύφος των σμυρναίικων τραγουδιών που φέρνουν μαζί τους οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, και στην τελευταία φάση από το 1940 ως το 1953, που συμπίπτει με την πλήρη άνθηση και εμπορευματοποίηση του ρεμπέτικου, και τελικά με την παρακμή του. Δίνεται το στίγμα της ρεμπέτικης ιδεολογίας ως αντίθετης στην κυρίαρχη κουλτούρα και γίνεται εκτενής αναφορά στους θρυλικούς ρεμπέτες της εποχής ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, ΑΡΤΕΜΗ (ΑΝΕΣΤΗ ΔΕΛΙΑ), ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, αλλά και στους μεταγενέστερους ΜΑΝΩΛΗ ΧΙΩΤΗ και ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ. Αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Μ. ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ διατρέχουν την ιστορία του ρεμπέτικου, ενώ την αφήγηση συμπληρώνει σπάνιο φωτογραφικό και οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ :
[https://docs.google.com/document/d/1C...](http://www.youtube.com/redirect?q=https%3A%2F%2Fdocs.google.com%2Fdocument%2Fd%2F1CvYajUrNoNJhYw9d4yBjU5emtLUoVnf8Ofxm0wmbb54%2Fedit&session_token=I_nEeMwhriS8rLNRLXQOXLdTDCF8MTM2MTU1NTkxMUAxMzYxNTQxNTEx)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:40 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:01 —
Κατάληψη Ευαγγελισμού - Μια ρεμπέτικη ιστορία (2006)
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ
Μια ρεμπέτικη ιστορία (Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ)
"[…] Αυτή η ταινία αποτελεί μια ανεξάρτητη παραγωγή & μια αντιεμπορική & αυτοοργανωμένη προσπάθεια ύστερα από την ανάγκη κάποιων ατόμων που προήλθε μέσα από συλλογικές συζητήσεις και αποφάσεις να δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού από τη γέννηση του μέχρι και την κάθαρση του, συμβαδίζοντας παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα της κάθε περιόδου αντίστοιχα. Δεν πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό ντοκιμαντέρ, γι’ αυτό και δεν εμβαθύνει σε πολιτικές αναλύσεις, αλλά για ένα μουσικό —κοινωνικό — πολιτικό, που σαν σκοπό έχει να αναδείξει όσο μπορεί την επίδραση της μουσικής εκείνης της περιόδου στον άνθρωπο με όλα τα σχετικά μηνύματα που μεταδίδει το τραγούδι σαν μέσο ψυχαγωγίας, έκφρασης και δημιουργίας.
Σήμερα, ορισμένες δεκαετίες μετά την άνθηση του ρεμπέτικου, αυτοί οι κόσμοι του παρελθόντος σκεπάζονται από ένα πέπλο λήθης. Η επίσημη ιστορία τις αγνοεί, το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο ίσως αυτό είναι αποτέλεσμα των δυσκολιών που παρουσιάζει η διερεύνηση ενός δύσβατου πεδίου μελέτης. Έλλειψη μονογραφιών και συστηματικών εργασιών, παρεμβάσεις ελληνοκεντρικών θεωρήσεων, μύθο-ποιητικές λαογραφικές μαρτυρίες, ανυπαρξία ερευνητικών αρχείων και ντοκουμέντων κοινωνικής ιστορίας είναι οι συνθήκες τις οποίες θα συναντήσει όποιος θα θελήσει να ασχοληθεί σε ερευνητικό πεδίο με την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Έργο αναμφίβολα δύσκολο γι’ αυτόν που θέλει να αποκωδικοποιήσει τις μουσικό -κοινωνικό-πολιτικό -ιστορικές συνάφειες χωρίς να πέσει στην παγίδα μιας εξωραϊστικής και περιοριστικής λαογραφικής καταγραφής- γι αυτό και αποτελεί μια μικρή προσέγγιση στην ιστορία του ρεμπέτικου κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών-κοινωνικών στοιχείων καθώς φωτογραφικού-τηλεοπτικού υλικού.
…Μερικοί υποστηρίζουν πως το ρεμπέτικο πέθανε. Κάποιοι όμως λένε, πώς μπορεί να θεωρηθεί νεκρό ένα είδος τραγουδιού το οποίο τραγουδιέται ακόμη;"
[RIGHT]Κινηματογραφική Ομάδα Κατάληψης Ευαγγελισμού
ΜΑΡΤΙΟΣ 2006[/RIGHT]
Την κινηματογραφική εδώδιμη αυτοπαραγωγή αποπειράθηκα να την παρακολουθήσω πριν χρόνια και δεν άντεξα μέχρι το τέλος (τζάμπα πήγανε τα ταχύρυθμα μαθήματα συστηματοποιημένης δηθεναναρχίας, κι ας υπόμεινα την καλπάζουσα αδενοπάθεια με χριστιανική καρτερία…).
Συμπαθάτε μου το αναχρονιστικό των αρτηριοσκληρωτικών απόψεων, αλλά προτιμώ ν’ ακούω τον ρεμπέτη/ρεμπέτισσα να μου μιλά απευθείας, κι ας μη συμφωνώ απαραίτητα με όσα λέει…