Ναχαουέντ, ή Ναχαβέντ, ή Νιχαβέντ ή Νιαβέντ κ.ο.κ.
Στην Αραβοπερσική, σημαίνει “αυτό που πηγάζει από το Νάχαουϊ” δηλαδή σα να λέμε στα Ελληνικά Ναχαβικός!
Νάχαουϊ, στην Αραβοπερσική, σημαίνει τα εξής καταπληκτικά:
Πορεία προς… Δρόμος… Μονοπάτι… Κατά κει πέρα… Έτσι πάει…
Γραμματική, κανόνες γραμματικής, δηλαδή “έτσι γράφεται”.
Καθαρεύουσα.
Θα πρέπει να πω πως στην Αραβοπερσική γλώσσα, οι λέξεις περιέχουν συχνά και την έννοια του ρήματος, δηλαδή της κίνησης προς…
Επίσης, χαρακτηριστικό είναι το παιδικό τραγούδι (κάλαντα του Μπαϊράμ, μετά το Ραμαζάνι) που αντιστοιχεί στο “Φεγγαράκι μου λαμπρό”:
Νάχαουϊ γιά νάχαουϊ
έγιο όοοοχα!
(Γραμματική, γραμματική,
βάλτε ένα χεράκι).
Απ’ όλα αυτά προκύπτει πως Ναχαουέντ ή Ναχαβέντ είναι ο “καθαρεβουσιάνικος” ή “καθαρός” δρόμος (μακάμι) των Σούφι, ο βασιλιάς των δρόμων, ο δρόμος που περιέχει τους βασικούς γραμματικούς κανόνες όλης της Αραβοπερσικής μουσικής.
Κι αυτό συμβαίνει διότι “δεν περιέχει στη βάση του κανέναν μικρότερο του ημίσεως τόνο”, πράγμα που επέτρεψε στον Γιοβανίκα να του κοτσάρει τις Δυτικές αρμονίες του Μινόρε.
Έχει δίκιο λοιπόν ο Κ.Κ., και θα επανέλθω γιά να πω τη γνώμη μου γιά τις παραλλαγές που συναντάμε στην Ελληνική μουσική.
Εχω μπροστα μου κατι σημειωσεις του Tony Klein(αγγλοεβραιος που ειναι γιατρος και μενει μονιμα στη Σουηδια)ειχε δασκαλο ενα διαστημα τον Κερομητη.Ο Κερομητης επεζε και ο Τονι εγραφε…
Νιαβεντι…απο ΡΕ ΡΕ ΜΙ ΦΑ ΣΟΛ# ΛΑ ΣΙb ΝΤΟ# ΡΕ
παραδειγματα “Ριξε τσιγκανα τα χαρτια” και το “Διαζυγιο”(εισαγογη Καρτσιγαρ)επιτελους ποιος θα τα ξαναγραψει ολα αυτα στα ελληνικα…
να μια δουλια για του θεοριτικους του Forum…
τι λετε;
Υ Γ αν σας ενδιαφερει η γνωμη ενος ξενου…ο Τονι
(που παιζει σχεδον ολα τα οργανα του κοσμου)
δεν ηθελε να παιζει τιποτε αλλο εκτος απο Μαρκο και προς τα πισω…Αυτα ειναι Ελληνικα ελεγε…
Επεισης να συμπληρωσω οτι το Νιαβεντι διεθνως αναφερεται ως “Ουγκαρεζικο Μινορε”
Στο Νιαβέντ πάλι:
Επιμένω πως είναι αυτός που αναφέρει παραπάνω ο tsispi. Τουλάχιστον έτσι τον εννοούσαν οι Πειραιώτες ρεμπέτες.
Και κάτι άλλο:
Διακρίνω μια …υποτίμηση των δρόμων, με την έννοια ότι φαίνεται κάποιοι να τους θεωρούν κάπως …περιττούς. Πιστεύω ότι πέφτετε σε σφάλμα. Η γνώση μερικών βασικών δρόμων είναι μεγάλη διευκόλυνση και γι’ αυτούς που ακομπανιάρουν και γι’ αυτούς που σολάρουν. Και μιλάω γι’ αυτούς που προσπαθούν να μάθουν να παίζουν. Κι ακόμα μεγαλύτερη διευκόλυνση γι’ αυτούς που προσπαθούν να συνεννοηθούν, να παίξουν δηλαδή μαζί.
Για τον Κώστα τον Παπαδόπουλο… Ναι. Γι’ αυτόν είναι τελείως ΑΧΡΗΣΤΟΙ.
ΑΝ
ΥΓ. Οταν λέω “έτσι τον εννοούσαν οι Πειραιώτες ρεμπέτες”, απλά ξεχωρίζω τους μπουζουξήδες. Γιατί αν μπλέξουμε με τους Μικρασιάτες βιολιτζήδες …θα χάσουμε την μπάλα! Ο Γιάννης Δραγάτσης (Ογδοντάκης) έπαιζε -λέει- πάνω από εξήντα (60) δρόμους!!! Φανταστείτε τη συνέχεια της σκέψης μου μόνοι σας…
Φίλοι παρακολουθώ την ωραία αυτή συζήτηση και πραγματικά τι να σας πω έχω εκπλαγεί από τις γνώσεις που έχετε.
Είναι πραγματικά κρίμα που τις κρατάτε μόνο για τον εαυτό σας και για μερικούς γνωστούς και φίλους σας και δεν μεριμνάτε να μαθευτούν προς τα έξω.Ιδίως οφείλω να ομολογήσω ότι κυριολεκτικά με αφήνει άφωνο η τρομερή σας γνώση για την ιστορία του ρεμπέτικου και τον τρόπο που την συναρτάται με την ιστορία του έθνους.Όταν δε διαβάζω αυτές τις αναλύσεις σας παντα μου έρχεται στο νου ο τελευταίος στίχος του ζεϊμπέκικου του Σαββόπουλου με την τρομερότατη ερμηνεία της αείμνηστης Σωτηρίας Μπέλλου.
Ένα ερώτημα μόνο:
Που μπορώ να βρώ και εγώ τους βασικούς δρόμους;
Αν δε κάποιος φιλοτημηθεί να μου τους ιμελίσει πολύ θα το εκτιμήσω.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι σε όλους τους φίλτατους φίλους εδώ.
Αν κάποιος λογαριάζει το καλοκαίρι να έρθει κατά Κύπρο μεριά για διακοπές ας κάνει τον κόπο να μου στείλει ένα e-mail για να συναντηθούμε και από κοντά.(Ιδίως εσύ Κώστα Κουρούνη αν έρθεις καμμιά φορά και δεν με ειδοποιήσεις θα το φέρω πολύ βαριά).
Λοιπόν σας αφήνω τώρα και θα τα πούμε σύντομα
Γιώργη, γειά χαρά,
Δεν κρατάμε μυστικά, ίσα-ίσα που χάρη σ’ αυτό το μεγαλειώδες και ιστορικό “φόρουμ” μας δίνεται η ευκαιρία να ψαχτούμε μ’ όσα ξέρουμε, μιάς και -ξέρεις- η πρόσβαση στον επίσημο τύπο και τις τηλεοράσεις είναι εξαιρετικά δύσκολη -ακόμα και γιά μένα, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο.
Όσο γιά την Κύπρο, μου φαίνεται πως θάμαι ο πρώτος της παρέας, υπολογίζω γύρω στα τέλη του Μάη να είμαι εκεί.
Αυτό αφορά και σένα, Μελτέμη, και θα μπορέσουμε να συναντηθούμε γιατί, όπως λέγαμε σήμερα με τον Γιώργο (αυτοπροσώπως περικαλώ) το Ιντερνέτ αποκτά αξία κυρίως όταν συναντιόμαστε.
Είναι επίσης στην Κύπρο ο καλός μου φίλος Νέαρχος Γεωργιάδης, κάνει εκπομπές στον ʼστρα, όποιος τον δει ας του πει να μπει επιτέλους στο Φόρουμ, να κάνουμε χαρτούρα! Πείτε του επίσης να μου στείλει το Ιμέηλ του γιατί τόχω χάσει. Μπορείτε να τον πάρετε τηλέφωνο στον 'ʼστρα" εκ μέρους μου.
Τέλος, Κώστα Κουρούνη, τώρα μόλις είδα την παλαιότερη ερώτησή σου γιά το “νιγρίζ”, δυστυχώς δεν ξέρω, αλλά πάντα υποπτευόμουνα πως έχει σχέση με το “νέγρο”. Ξέρω λ.χ. πως η μουσική της Νουβίας, όπου οι Αιγύπτιοι είναι μαύροι, είναι πεντατονική και διαφέρει ριζικά από τη μουσική της “λευκής” Κάτω Αιγύπτου, που είναι η λεγόμενη “Αραβική” και η λεγόμενη “Λεβαντίνικη”.
Από σήμερα που κάναμε την αρχή με τον Γιώργο και τον Μπατσανό, μπορούμε να προγραμματίσομε κι άλλα Σι Ντι. Έχω κάμποσα (έμμεσα ή άμεσα) σχετιζόμενα με το ρεμπέτικο, όπως ταξίμια Αραβικά σε ούτι, κρουστά Σουδανέζικα, “μπούζουκ” Αράπικο, έψαχνα και την Εφταλία μα δεν τη βρήκα ακόμα, θα τη βρω, που θα μου πάει. Έχω ακόμα Ελληνόφωνα της Σικελίας, επίσης (Φρανκ) τηα ελαφρά της συλλογής του Παπαστεφάνου κ.ο.κ.
Εμπρός λοιπόν, να μας αξιώσει ο Θεός να κάνουμε ένα Μέγαρο, με τη βιβλιοθήκη, δισκοθήκη, ταινιοθήκη, και τον Γιάν Κεπούρα να κρατάει τις τσίλιες!
Φέρρης
Γ.Π.Α.Ν. (Γιά πάντα αισιόδοξος νεανίας).
Επαναφέρω λοιπόν το θέμα, μιά και το θίξαμε και… προφορικά με τον Γιώργο.
Όντως, ο Μάρκος δεν ήξερε με ακρίβεια τις ονομασίες των δρόμων, σε μένα τον ίδιο μου είπε πως οι 'ʼνοιξες"΄είναι χιτζάζ, κι αργότερα ανακάλυψα πως ήταν χιτζασκάρ.
Όμως στην ουσία, ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΔΙΕΦΕΡΑΝ, κι αυτό είναι το μεγαλείο της Ελληνικής μουσικής.
Εξηγιέμαι: Αν το ρεμπέτικο είναι αυτό που είναι, είναι γιατί οι μεγάλοι αυτοί και ταλαντούχοι γίγαντες, κάναν ό,τι θέλανε, και δεν υπακούανε με ακρίβεια στα σούφικα μακάμια. Ρίχναν ξαφνικά ένα σι-μπεμόλ όπως το λέτε εσείς οι σπουδαγμένοι, κι αφού ήταν ωραίο, το κράταγαν. Πράγμα που δε θα τολμούσε ποτέ να κάνει ο Ανατολίτης, που καταντάει μονότονος στην αυστηρότητά του.
Από την άλλη, δούλεψε κι ο μπαρμπα Σπύρος, που ήταν ΚΑΙ Δυτικοσπουδαγμένος, ΚΑΙ γιός του δημιουργού της πρώτης Εστουδιαντίνας το 1888.
Να θυμίσω εδώ πως οι Εστουδιαντίνες άνθισαν χάρη στο Μινόρε του Γιοβανίκα, που ήταν ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ γιά την Ανατολίτικη μουσική, μιά κι έβαζε στο νιαβέντι και τις παραλλαγές του Δυτικές ΣΥΓΧΟΡΔΙΕΣ!!! Μην ξεχνάτε ακόμα πως από το Μινόρε άνοιξε η όρεξη, και γεννήθηκαν τα Ματζορομίνορα.
Γιατί λοιπόν να σεβαστούν τα μακάμια, και να μη βάζει ο καθένας και το δικό του, αφού:
Ήταν ωραίο!
Ο μπαρμπα Σπύρος τους βεβαίωνε πως ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΩΣΤΟ.
Γιά όλους αυτούς τους λόγους, κάθε προσπάθεια να βρούμε σήμερα την αυστηρότητα του ανατολίτικου μάκαμ μέσα στον Ελληνικό δρόμο, είναι καταδικασμένη. Είναι και ο λόγος γιά τον οποίο επιμένομε πως το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ έτσι όπως μας το κληροδοτήσανε, είναι ΑΜΙΓΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ, και οι ανατολίτικες ή δυτικές ή αργεντίνικες κ.λ. πηγές, είναι απολύτως αφομοιωμένες.
Διότι ως γνωστόν, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ ΖΥΓΟΝ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ, και προπαντός μουσικόν ζυγόν.
<FONT FACE=“Courier New”>Γειά σας κι από μένα.Να ξαναπώ ότι ό Μπαζανός υπάρχει μαζί με κάτι άλλα δισκάκια και κουνηθείτε και ρίξτε κανά μηνυματάκι να αρχίσει η διανομή.Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον Κώστα ότι το αυτάκι είναι μεγάλη υπόθεση και όχι η πάρτα.Ότι ακύγεται όμορφο πιστεύω ότι είναι και μουσικά σωστό.Όντως η κουβέντα χθές με τον Κώστα περιστράφηκε και γύρω από το θέμα του να βρισκόμαστε περισσότερο γιατί πιστεύω πως η ζωντανή επαφή είναι αυτή που γεννάει.Δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια στο ελληνικό τραγούδι μόνο μέσα από καλώδια και οθόνες.Ναι ρε παιδιά το ξέρω προσπαθούν να τις αλλάξουν τις εποχές να μας κλείσουν στο καβούκι μας όμως στο χέρι μας είναι να μην μασήσουμε.Και μιας και υπήρξε λόγος για πατρότητες εγώ νομίζω ότι στην προιστορική και στην πρώιμη ιστορική εποχή του ρεμπέτικου δεν χωράνε κουβέντες για πατρότητες η δημιουργία ήταν στο μεγαλύτερό της μέρος συλλογική.Ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους έχουμε δείγματα συλλογικής δημιουργίας.ʼντε λοιπόν μπουζουκομπαγλαμάδες ανά χείρας και πάμε για κανά Ρεμπέτικο Γούνστοκ(ακούς μπαμπάκα?)μήπως και δούμε καμμιά άσπρη μέρα.
ΓΑΡΧΤΦ (Γνωστός ʼγνωστος ΡεμπετοΧιπις Του Φόρουμ)</FONT>
Egw saV thn eipa na ftiaxoume kana sullogo alla den trabhxe h idea. TeloV pantwn. Na eiste oloi kala, cairetismata apo Amerikh (ston Kourounh idiaiterwV), kai cronia polla me ugeia stouV GiwrghdeV kai sugnwmh gia thn kaqusterhsh alla den eica hmeil tiV teleutaieV mereV.
StauroV
D.A.K.B.A.A.K.K.K.M.E.S.C.
(DieqnwV AnegnwrismenoV kai BrabeumenoV AftodidactoV AtzamhV KiqaristaV kai KakoV MpouzouktzhV (m)EqismenoV sth Citzaz.)
Βγάζω συμπέρασμα:
Αν ισχύει αυτό που ρωτά ο ΚΚ, ότι δηλαδή ο Νιγρίζ έχει σχέση με τους Νέγρους και δη με τους Νούμιδες, τότε αυτόματα συμπεραίνεται ότι δεν είναι ο Νιαβέντ (αφού, σύμφωνα με τον ΚΦ, ακολουθούσαν πεντατονική).
ΑΝ
ΥΓ. Το “Αφτοδίδακτος” του Σταύρου ήταν καταπληκτικό. Μπορεί μάλιστα να ετοιμολογηθεί ως σωστή λέξη, με την έννοια της διδαχής μέσω του αφτιού! Αν μας άκουγε ο γέρος μου θα την …κατάβρισκε.