Στους “νέους” κιθαρίστες παρακαλώ να συμπεριλάβετε και μένα γιατί ανακάλυψα τη κιθάρα στα 54 μου και έχω πέσει με τα μούτρα στην εκμάθηση. Πιστεύω ότι θα μπορώ να συνοδεύω σε κανα χρόνο. Αγόρασα πρόσφατα ένα κιθαρόνι από τον Καφετζόπουλο και καταλαβαίνετε ότι η…αρρώστεια είναι σοβαρή!
(η υπογράμμιση δική μου)
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη λέξη λάθος, καταλαβαίνω τί θέλει να πει ο Δημήτρης, αλλά όταν μιλάμε για λάθος τεχνική, το μυαλό μας πάει σε κακό ήχο, πράσινες νότες, έλλειψη ταχύτητας, ανέκφραστο παίξιμο -αν και αυτό γίνεται και με τέλεια τεχνική, και ό,τι άλλο κακό μπορεί να έχει ένας παίχτης που δεν παίζει καλά. Θα πρότεινα τη λέξη “ανορθόδοξη”, "ιδιαίτερη"τεχνική, ή “αποκλίνουσα” (ως προς την πλειοψηφία των ρεμπετοκιθαριστών).
Επίσης, να πω και την δική μου εμπειρία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα:
Φυσικά ως κιθαρίστας και εγώ προσπάθησα να καταλάβω την “ανάποδη” πενιά του Μηταράκη. Έχω την αίσθηση ότι είναι άκρως εξυπηρετική τεχνική όταν δεν θες να χτυπήσεις και τις τρεις ψιλές νότες τις κιθάρας, αλλά μόνο μία ή δύο από αυτές. Δηλαδή, η προς τα πάνω κίνηση κουράζει αρκετά για να ακουστούν και τα τρια καντίνια, αλλά σε παίξιμο με λιγότερα πρίμα (δηλαδή με βασική παρουσία των μπάσων και ελάχιστη, και piano, δόνηση των πρίμων) είναι αρκετά εξυπηρετική εργονομικά και παρέχει και όμορφο μουσικό αποτέλεσμα.
Ως προς τον προβληματισμό : μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Αυτά που ακούω μου αρκούν και μου περισσεύουν, κι αναφέρομαι σε ήχο και φαντασία και σε πραγματοποίηση.
Υ>Γ> Άλκη Μαύρε, τόσο καιρό δίπλα στον Παναγιώτη τον Διαμαντη, πως να μην μπεις στον πειρασμό; Άντε καλορίζικος !
Φίλε μπαμπη ίσως έχεις δίκιο ως προς την λέξη αν και εξ αρχής αναφέρω οτι ειναι μια ιδιαίτερη τεχνικη.
Τι ειναι η τεχνικη λοιπόν και τι ειναι λάθος και τι σωστό;
για μένα η τεχνικη ενός οργάνου προκύπτει απ τον μέσο ορο των τεχνικών που χρησιμοποιούν οι παίχτες του οργάνου. Νομίζω οτι η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποιεί άλλη τεχνικη η οποία έχει προκύψει μεσα απ τις ανάγκες έκφρασης του συγκεκριμένου ρεπερτορίου. Οι εξαιρέσεις ειναι αυτές που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
ολα τα θετικά που αναφέρεις για την συγκεκριμένη τεχνικη μπορούν να γίνουν και με την χρήση της κοινά(
αποδεκτης τεχνικής. Αυτο που κατα την γνώμη μου δεν μπορει να γίνει ειναι αυτο που εγω λέω μέτρημα. Ολες οι υπό διαιρέσεις του ρυθμού που πρεπει να γίνονται όταν παίζεις γίνονται με το δεξί Χερι. Αυτο ειναι που κάνει εναν ρυθμό να τσουλαει. Αυτο φυσικά σε μια ζυγια που ειναι δουλεμενη δεν μπορείς να το καταλάβεις διότι το παιξιμο έχει προσαρμοστεί πάνω στις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν. Οταν όμως χρειαστεί να παίξεις με άλλους το πράγμα σκοντάφτει και θέλει χρόνο προσαρμογής. Περί ορεξεως βέβαια. Το αποτέλεσμα ειναι ούτως η άλλως εντυπωσιακό.
Τωρα απλώς θεωρητικολογουμε λίγο…
είχα κι εγώ την ίδια απορία με τον παναγιώτη τον τριτσιμπίδα, και μάλιστα είχα μιλήσει με έναν από αυτούς που είχαν βρεί πλεονεκτήματα στον συγκεκριμένο τρόπο παιξίματος. τον βόλευε στην ταχύτητα, και για τα ανάποδα καντίνια αλλά και για την ανάποδη κίνηση όταν παίζεται η 6η χορδή. ότι δηλαδή δεν φεύγεις από μια “μέση θέση ισορροπίας”. γι’αυτό που λέει ο μπάμπης, συνήθεια είναι να σημαδεύεις με το λαουτίστικο παίξιμο, έτσι κι αλλιώς με την πλάγια τοποθέτηση των δακτύλων στα ακκόρντα φιμώνεται η “ανεπιθύμητη” 1η χορδή (καντίνι).
προσωπικά δεν επιλέγω και δεν προτείνω τον τρόπο αυτόν, γιατί εύκολα χάνεται ο ρυθμός και επίσης ειδικά η ατάκα που χρειάζεται η λαϊκή κιθάρα. ο μηταράκης εννοείται πως βγάζει εξαιρετικό ήχο (αν και παίζει σιγά και μαλακά, δεν ξέρω πως θα απέδιδε σε άλλου είδους παίξιμο), αλλά είναι ο μηταράκης και η προσωπική του προσέγγιση. την σοφία του στα γεμίσματα και τα ντουμπλαρίσματα, καθώς και την ελευθερία στον ρυθμό με ακρίβεια στον χρόνο -αυτό να το μελετήσουμε. όχι όμως κάτι που λειτουργεί μόνο στον συγκεκριμένο παίχτη.
συμφωνώ και με τον δημήτρη τον μυστακίδη, μόνο που θεωρώ ότι η τεχνική έχει να κάνει και με την μέγιστη αποδοτικότητα, όχι μόνο με το πως παίζουν οι περισσότεροι. και ίσως αυτό είναι που διαχωρίζει την τεχνική από τον τρόπο παιξίματος.
Δεν είπα μονο για τον τροπο που παίζουν οι περισσότεροι.
εγραψα " Νομίζω οτι η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποιεί άλλη τεχνικη η οποία έχει προκύψει μεσα απ τις ανάγκες έκφρασης του συγκεκριμένου ρεπερτορίου". Αυτη η φράση νομίζω εμπεριέχει την " μέγιστη αποδοτικότητα "
οκ, ζητώ συγγνώμη για την παρανόηση.
Πάντως εγώ τρελαίνομαι για τις κιθάρες τις προπολεμικές. Νομίζω ότι ο τρόπος π.χ. που συνοδεύεται ο Μπάτης στο ‘‘Γυφτοπούλα στο χαμάμ’’ είναι απλός και ιδιοφυής!! Και εννοείται πανέμορφος! Ήθελα να ρωτήσω παιδιά, μιας και όλοι εξειδικεύεστε στο όργανο, σας κουράζει το πολύ το μπασογέμισμα στα τραγούδια?? Έχω την εντύπωση ότι οι νέοι κιθαρίστες το παρακάνουν, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχω ακούσει είτε ζωντανά είτε στο γιουτούμπ και είναι αρκετοί, βάζει πολύ πολύ πολύ πράμα στα γεμίσματα! Νομίζω ότι η ομορφιά της κιθάρας στη συνοδεία είναι η ‘‘συνοδευτική λιτότητα’’! Ούτως ή άλλως δεύτερο είναι σαν όργανο σε αυτά τα τραγούδια. Να πώ ότι αυτά που παίζει ο Σταμούλης στο Μπιρ Αλλάχ είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει κιθαριστικά! Εσάς ποιά είναι η άποψη για την υπερβολή στα γεμίσματα?
Υ.Γ. Μπορεί κάποιος να μου δώσει πληροφορίες για τον Δέδε (του οποίο τον ήχο και το παίξιμο λατρεύω)??
συμφωνώ για τη γυφτοπούλα και το μπιρ αλλάχ… (με την ευκαιρία ανακάλυψα και μια ματζόρε εβδόμης που παρεμβάλλει στο ρεφραίν)
καμιά φορά σκέφτομαι πως αν ο κιθαρίστας (εμού συμπεριλαμβανομένου) βάζει πολλές μπασογραμμές, μάλλον βαριέται! από την άλλη, πάνω στο λάιβ παίξιμο και τον ενθουσιασμό, όλο και κάτι θα βάλεις παραπάνω.
θα διαφωνήσω όμως για το “δεύτερο” όργανο. δεν περισσεύει κανείς σε μια κομπανία με 3 όργανα το πολύ (μπουζούκι-κιθάρα και μπαγλαμάς ή ακκορντεόν ή δεύτερο μπουζούκι) -ειδικά το μοναδικό ρυθμικό όργανο της κομπανίας. το βλέπω πιο πολύ σαν “μπουζούκι, το πρώτο σολιστικό και κιθάρα, το πρώτο συνοδευτικό”.
Όντως αυτή η εβδόμης που βάζει σπάει κόκκαλα…Κανείς δε λέει μη βάζεις παραπάνω, πολλές φορές μετράει, αλλά το’χουν παρακάνει πιστεύω με τα επιστημονικάα γεμίσματα και πολλές φορές περισσότερα από του μπουζουξή! Τώρα όσον αφορά τον αν είναι δεύτερο ή όχι, λίγη σημασία έχει. Όλοι την αγαπούμε σαν όργανο και σε πολλά τραγούδια αν η κιθάρα δε συνοδεύει χάνει το τραγούδι…Βέβαια υπάρχουν και εξαιρεσάρες…(καραπιπέρης)
αν εννοείς τον παλιό καραπιπέρη, εξ ορισμού δεν χρειάζεται κιθάρα γιατί με το λαουτοειδές παίξιμο αυτοσυνοδεύεται. όπως και ο μπάτης, αρκετός μάρκος, που στο στούντιο τους βάλανε κιθάρα.
σε πιο νεωτεριστικά (όχι τόσο τροπικά) έγινε απαραίτητη, ξεροσφύρι το μπουζούκι δεν γίνεται σε σκαρβέλη, τσιτσάνη κλπ.
Συμφωνούμε βέβαια. Απλά τον καραπιπέρη τον ανέφερα επειδή τα πρώτα πρώτα ρεμπέτικα τα αδέσποτα, δε νομίζω να συνοδεύονταν με κιθάρα. Εξ ου και το ‘‘δεύτερο όργανο’’.
φιλε Ανεστακο, καποια πραγματακια γοα τον Δεδε υπαρχουν εδω, αν και λιγα http://rebetcafe.blogspot.gr/2010_09_01_archive.html
στο youtube επισης εχει διαφορα βιντεο οπως αυτο http://www.youtube.com/watch?v=Dr6Hb3FxDSw και αλλα απο την ιδια συναυλια που στα βγαζει στα related και επισης αυτο με ρουκουνα http://www.youtube.com/watch?v=-JNdrd7yJgI
Tάκη ευχαριστώ. Τα έχω δει όλα. Δες και ένα άλλο με το σκαρπέλη στην ίδια εκπομπή με ρούκουνα, που παίζουν τον ψαρά και παρατήρησε την αλληλουχία των ακκόρντων που βάζει. εκπληκτικός…
μπράβο ρε ανέστο, κι εγώ αυτό το βίντεο έψαχνα για να σχολιάσω. το είχα αναφέρει και σε ένα μπλόγκ που είχε μπει και τώρα δεν το βρίσκω με τίποτα…
λοιπόν, εδώ ο δέδες παίζει δήθεν “μοντέρνα”, με πολλές αλλαγές συγχορδιών και “περίτεχνο” παίξιμο. αργότερα όμως, σε ηχογραφήσεις με τον τσιτσάνη παίζει πάλι λιτά και σταράτα όπως παλιά.
φαίνεται ξεκάθαρα πόση σημασία έχει η συνοδεία στο ύφος του κομματιού. όχι πως το μπουζούκι είναι καλύτερο, αλλά και με το παίξιμο της πρώτης εκτέλεσης και από πίσω περικοκλάδες, το ύφος πάλι θα χάλαγε.
Καταρχάς να δηλώσω πώς το παίξιμο του στον ψαρά εδώ πέρα είναι εκπληκτικό! και μένα μαρέσει το πρώτο περισσότερο, αλλά όταν κάνεις κάτι περίτεχνο και είναι ωραίο δε με χαλάει να είναι περίτεχνο! Και όντως οι συγχορδίες που βάζει είναι περίτεχνες. Από ρε μινόρε είναι (ρε m, la#,do, fa, re m). Λίγκα αν μπορείς να εξηγήσεις λίγο καλύτερα τι εννοείς φίλε? Ευχαριστώ, το βίντεο το είχα βρει κατά λάθος και είχα σκαλώσει με τον κιθαρίστα ότι κάτι μου θύμιζε και μετά κατάλαβα! Οι ηχογραφήσεις του Δέδε στο δίσκο του χαράματος είναι υποδειγματικές. Ειδικά στο 5/8 (λα μινόρε)
ε, μου αρέσουνε πιο λιτά και σταράτα παιξίματα, το έγραψα και πριν. εύκολα μπαίνουν και σαρανταδυό ακκόρντα στο μέτρο με ογδομήκοντα μπασογραμμές, αλλά μετά χάνεται η ουσία. και να μην ξεχνάμε την τροπικότητα της μουσικής αυτής.
Kαι μένα μου αρέσουνε ως επί το πλείστω τα λιτά και δυνατά παιξίματα με πρότυπο το ‘‘όταν με βλέπεις και περνώ’’ π.χ., αλλά αν κάτι περίπλοκο μου αρέσει δε θα το απορρίψω στο βωμό της απλότητας φίλε. Αυτό με την τροπικότητα θα ήθελα να μου το εξηγήσεις, επειδή κατάλαβα ότι είσαι δυνατός στο θέμα κιθάρας κάτι καλό θα εννοείς.
σε ένα καινούριο κομμάτι, ας κάνει ο συνθέτης ό,τι θέλει. αλλά σε ένα τραγούδι όπως ο ψαράς, τόσο όμορφα παιγμένο αρχικά, είναι κρίμα να “εκμοντερνίζεται” με τέτοιο τρόπο.
λίγο βιαστικά για την τροπικότητα, οι συγχορδίες μπαίνουν με βάση τα 4χορδα και 5χορδα στα οποία κινείται κάθε φορά η μελωδία. αυτό οδηγεί σε λιτές εναρμονίσεις, σε αντίθεση με το να αλλάζεις συχνά συγχορδίες για να ταιριάζει με κάθε νότα που παίζεται.
δες εδώ (με αρκετά προβλήματα ορολογίας και όχι μόνο), αλλά ακόμα καλύτερα θα μας τα πει ο δημήτρης ο μυστακίδης στο πολυαναμενόμενο βιβλίο του!
Πρέπει να βάλεις στην πρόταση φίλε Ρόζα ένα ‘‘κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα…’’. Αυτά είναι προσωπικές απόψεις. Άλλωστε υπάρχουν πάντα και οι πρώτες που μπορεί να μας αρέσουν. Τώρα, για την τροπικότητα νόμιζα πώς θα έλεγες ότι λόγω τροπικότητας δε βάζουμε πολλές συγχορδίες που βρίσκω λάθος. Αλλά άλλο εννοείς εσύ, που γνωρίζω. Ευχαριστώ.
τί να σου πώ, έχω την εντύπωση ότι όταν δεν ήταν στα μαγαζιά της εποχής, και όταν ξαναβρέθηκε κοινό που να γουστάρει ρεμπέτικο, ξαναγυρίζαν στα παλιά παιξίματα.
σχετικά με την τροπικότητα, να με συμπαθάς αλλα δεν κατάλαβα ακριβώς τί εννοείς.
νίκος