υπαρχουν και κατι πιτσιρικια κοκορακια που ερχονται και ξεροσταλιαζουν να κλεψουν τροπο και χρωμα…Εχουμε μελλον τελικα… Κατερίνα νά σαι καλά!!! χίλιες φορες καλα!!!
και μετα λετε οτι παιζει ζόρι με το “Αμην”;;
Εσυ τελικα ζοριζεσαι πολυ…Και για την πληροφορηση σου ολοι υπηρξαμε και υπαρχουμε ακομη κοκορια…Ειναι φανερο οτι δεν πιανεις το πνευμα μου και πρεπει να εισαι ο μονος…Εγω ειμαι ακομη κοκορι με το Γκολε, ΤΟ Μπινη η τον Αγαθωνα.Ολοι ξεροσταλιασαμε καπου,ολοι κλεψαμε κι ολοι κομπλαραμε και καποιοι απο μας κομπλαρουμε ακομη…Φετος μας κομπλαρει ο Κ.Παπαδοπουλος ειναι κακο αυτο;
παντως απο το να κοκκοριαζω, προτειμω να θαυμαζω και να εμπνέομαι, και αυτο δεν εχει να κανει με λεκτικο πνευμα αλλα με την αλλαζονία οσων εκαναν δυο πραγματα παραπανω και αποκαλουν τους αλλους κοκορια. Ενα πραγμα που γουσταρα πολυ στον Φερρη ήταν οτι μολις τον είπαμε κυριο μας την επεσε κανονικα.
και sorry αλλα ζοριζομαι οταν μου την εχει πέσει ο κ.Πολίτης για το “Αμην” και μου χει σειρει τη γεματη αμαξα και μετα λες τους πιτσιρικαδες που γουσταρουνε κοκκορια και συμφωνει!
Δεν θα συνεχίσω την κουβέντα με τον κ. Κυριαζή, υπάρχουν δημιουργικότερα πράγματα να γίνουν και δεν υπάρχει χρόνος.
Ρε παιδιά, έλεος.
Παρακολουθώ το forum από το 1998 και είναι απο τις ελάχιστες φορές που γίνεται κουβέντα για τις λαϊκές κιθάρες.Ας κρατήσουμε την συζήτηση σε ένα καλό επίπεδο.
Υπαρχει προβλημα,παρερμηνευεις τις κουβεντες ολης της παρεας και για αυτο μαλλον θα επρεπε να μην συμμετεχεις…Ουτε εγω θα τσακωθω μαζι σου.Μπορω απλως να προσπερνω τα ακυρα σχολια σου.Οσο για την αλλαζονια…Οσα δεν φτανει η αλεπου…
Δημητρη εχεις πολυ δικιο…Κιεγω παραφερθηκα.Που ενφανιζεσαι;
Τίποτα της προκοπής.
Μ έναν απ αυτούς τους τύπους που τους λέν “επώνυμους” διήμερα στην Σαλονίκη.
Σε ειδαμε περσι με τον Παπαζογλου στο Ζυγο.Ωραια παρασταση.Τι παιζει πανω;Κατι κανονιζω κι εγω για εμφανIσεις καποιες καθημερινες.Αν και Μακεδονιτισσα δεν εχω δουλεψει ποτε Θεσσαλονικη,και γουσταρω πολυ.
Μπορείς να κάνεις ωραία πράγματα εδώ.Βασική προϋπόθεση όμως είναι να αντέχεις την πείνα.
Κανονιζουμε κατι με το Σφιγγο…Να δουμε αμα κατσει…Την πεινα δεν την αντεχω ενεκα χοντρουλα και με οικογενεια…Εδω παει τετραημερο με το ζορι…Απλωθηκαν οι φιρμες ο καθενας σε ενα μαγαζι και μοιρασανε τον κοσμο…Πολλα μαγαζια,μετρια δουλεια για ολους.Αντι να σμιγουνε να γινει καπου παταγος μονολογουν,και την παταμε ολοι οι περιφερειακοι…
Πιστεύω ,όπως έγραψε και ο Δημητρης, ότι η συζήτηση επρέπε να ξεφύγει απ΄το πλαίσιο της έριδας καθώς συμμετέχουν ενεργοί και καταξιωμένοι μουσικοί(Μυστακίδης ,Γιωργός Β.Τσιρίδου).¨Εχετε πολλά και ουσιαστικά να μας πείτε και για το ρεμπέτικο και την τεχνική του ρεμπετοκίθαρου.
Δημήτρη τη μέθοδο που έχεις γράψει για το Λαούτο που μπορώ να τη βρω;
Α! Και για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα μία νέα πρόταση για το ρεμπετοκίθαρο
http://www.rembetiko.gr/forum/messages/172/101423.jpg
Σωστος ο φιλος!παρεπιπτοντως ειδε κανεις την παρασταση του Bob Brosman;Εχει κατι απιστευτες μεταλικες κιθαρες του 50.Απιστευτος παιχτης.Καναμε μια παρασταση μαζι και ξετρελαθηκε με τα ρεμπετικα και ειδικα το χαραμα και τα δαχτυλιδια.Επαιξαν κι ενα ντουετο με το Δουμουλιακα οπου αυτος επαιζε μπαγλαμα.Ειχε ομως και μια κιθαρα ινδικης καταγωγης την οποια επαιζε ξαπλωμενη σαν κανονι.Mοιαζει με την κιθαρα στη φωτογραφια.
Δυστυχώς αυτό το βιβλίο για κάποιο περίεργο λόγο δεν το βοηθάνε αυτοί που θα έπρεπε,ασε που πουλιέται και ακριβά.Αν είσαι κάπου που υπάρχει Νάκας ζήτησέ το.Αλλιως μπορούμε να κανονίσουμε να στο στείλω.Όσο για την λαϊκή κιθάρα,εδώ και πολύ καιρό ετοιμάζω κάτι αλλά με δυό παιδιά και το τρίτο καθ’οδόν είναι λίγο δύσκολο.
Να σου πω την αλήθεια θα προτιμούσα να το πάρω απο σένα και όχι απ΄τον εκδότη.Θα σου στείλω mail.Αν βέβαια, για οποιοδήποτε λόγο, σου είναι ταλαιπωρία τα ταχυδρομεία και οι αντικαταβολές πάω στο Νάκα .Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Βλέπω συχνά νέα παιδιά σε μεζεδοπωλεία που παίζουν κιθάρα και μιμούνται τον ιδιόρρυθμο τρόπο παιξίματος στην κιθάρα του Δημήτρη Μηταράκη. Δηλαδή, εννοώ την τεχνική του να χτυπά συχνά και ανάποδα τις μπάσες ή τα καντίνια του… Θα ήθελα να μάθω από κάποιον ειδικότερο, επειδή στην λαϊκή κιθάρα είμαι αυτοδίδακτος, είναι τεχνικά καλύτερα, πρακτικότερα, καθαρότερα, λειτουργικότερα, ευκολότερα, πιο ξεκούραστα να παίζεις έτσι;;; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινοτομία; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε;
Βλέπω τον Δέδε, τον Χατζηδιαμαντή, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Γκολέ, τον Μανιφάβα, τον μακαρίτη τον Μήτσο τον Αναγνωστόπουλο και άλλους εξαιρετικούς κιθαρίστες και αρχίζω σοβαρά να προβληματίζομαι…Μήπως ξέφυγε κάτι στην εξέλιξη της κιθάρας και πρέπει να γίνει, έστω και τώρα, ιστορική αποκατάσταση;;;; Δεν το λέω ειρωνικά, μπορεί να δημιουργείται σχολή και μπράβο στον Μήτσο που συνέλαβε κάτι καινοτόμο και σημαντικό (εάν ισχύει κάτι τέτοιο…)
Παναγιώτη,
νομίζω πως ανοίγεις ωραία κουβέντα (την οποία και θα μεταφέρουμε στους τρόπους παιξίματος ίσως ως αυτόνομο θέμα αν εξελιχθεί).
Η γνώμη μου είναι ότι για χρόνια είχε επικρατήσει ένας τρόπος παιξίματος, ο πιο σκληρός και κοφτός) στον οποίο όλες οι πενιές πρέπει να είναι προς τα κάτω στα ακκόρντα ώστε να βγαίνει μια “δύναμη”. Οπότε τα καντίνια τονίζονταν προς τα κάτω.
Σε παλιές ελληνικές ταινίες όμως θα δείτε ότι κάποιοι κιθαρίστες (από αυτούς που παίζουν πραγματικά στα έργα κι όχι οι κομπάρσοι) έπαιζαν και με πενιές προς τα πάνω στα καντίνια.
Δηλαδή ο Μηταράκης δεν έκανε κάποια ανακάλυψη κατ εμε… αλλά είναι όμως ΤΟΣΟ καλός παίχτης και έχει τόσο ωραίο ήχο, που σου επιβάλλει να ακολουθήσεις ό,τι κάνει. Στην πραγματικότητα μάλιστα, δεν νομίζω ότι είναι το τί κάνει, αλλά το πώς το κάνει, ποίες νότες παίζει και πως… Πάντως είναι Σχολή από μόνος του.
Μπήκα στην διαδικασία και μελέτησα - το δυνατόν - όλες τις δημοσιεύσεις του θέματος. Μεγάλο θέμα η κιθάρα στα λαϊκά τραγούδια - συμπεριλαμβανομένων των ρεμπέτικων.
Τελικά, τα ερώτηματά μου: Σκοπός είναι η αναπαραγωγή με την μεγαλύτερη πιστότητα ή το παίξιμο με σεβασμό στο ύφος και στην αίσθηση? Το λιτό σημαίνει αμάθεια ή ημιμάθεια ακαδημαϊκής φύσεως? Τα ακόρντα - πολλαπλασιασμοί προσθέτουν ή αφαιρούν? Τα τέμπα είναι αυστηρά ή όχι?
Ψιλοπαίζω κιθάρα και είναι ερωτήματα που τίθενται καθημερινά και σε εμένα κυρίως από εμένα στην προσπάθεια να προοδεύσω εξελισσόμενος.
Στους κιθαρίστες που αναφέρθηκαν να προσθέσω τον Πανίνο Δαμιανό - τακίμι του “Ρέγγα” και του Αναγνωστόπουλου, την Ράνια Γκικοπούλου, τον Νώε Ζαφειρίδη, τον Κώστα Τσεκούρα, τον Μανώλη Πάππο, τον Βλάχο, τον Αντώνη Μαραγκό. Είναι αυτή η γενιά γύρω στα 45 που έδωσε σημαντικά πονήματα μέχρις σήμερα. Και είναι κι άλλοι της γενιάς αυτής που μου διαφεύγουν…
Τέλος, τι σημαίνει ρεμπέτικος κιθαρίστας? Κάποιος που παίζει με το ζόρι ένα μοτίβο ρε-λα-ρε ή κάποιος που έχει γνώση, πρακτική και ακαδημαϊκή, έχει αίσθηση, παίζει το είδος επιλεκτικά και όχι κατ’ ανάγκην και βάζει αυτό που κρίνει την στιγμή που κρίνει και έπειτα, κρίνεται?
Με σεβασμό.
Ο Μήτσος έχει αναπτύξει μια τεχνική ιδιαίτερη αυτο ειναι γεγονός.
Αν τα πάρουμε όμως με την σειρά τα πράγματα θα δούμε τα εξής.
ειναι ένας μουσικός που ξέρει πολυ καλα το είδος που υπηρετεί. Αυτο που ακούς όταν παίζει ειναι πανεξυπνες μπασσογραμες συμμετοχή στην μελωδία με επίσης πανέξυπνο τροπο, και πολυ ιδιαίτερη αίσθηση της ταχύτητας ειδικά όταν παίζει με τον σκουτα. Αυτο που ακούς δηλαδή προσεγγίζει το “τέλειο”.
Αυτο που βλέπεις τωρα. Για μένα ειναι προφανές οτι η τεχνικη του ειναι τελείως λάθος. Ομως στην τελική ποιον απασχολεί αυτο; Το ζητούμενο ειναι η αίσθηση και όχι η τεχνική. Η τεχνικη υπηρετει την αισθητική δεν της επιβάλλεται. Και εφ όσον το αποτέλεσμα ειναι αυτο που ειναι δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Για την ιστορία θα πω μόνο οτι για μένα ο Μυταρακης ειναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μουσικού που έχει δουλέψει πιο πολυ με το μυαλό παρά με τα χέρια. Ηταν πολυ τυχερός που τα χέρια του δεν τον εμπόδισαν να αναπτύξει τις ιδέες του.
Και μια ερώτηση για προβληματισμό. Εάν είχε τεχνική “σωστή” μήπως θα ακούγαμε πολυ περισσότερα απ αυτόν τον Μουσικο;
Νομίζω ότι αυτό που ήθελα να ακούσω το άκουσα από τον Δ. Μυστακίδη που είναι έμπειρος επαγγελματίας κιθαρίστας, δάσκαλος και πολύ μελετημένος. Η πραγματική μου βούληση ήταν εξαρχής να αποδείξω, δια της μαιευτικής μεθόδου, ότι ο Μηταράκης, καλώς ή κακώς, και υιοθετώντας έναν ανορθόδοξο τρόπο παιξίματος, βγάζει το αποτέλεσμα που θέλει… Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να το πετύχει ο καθένας, ακόμη και εάν μιμείται τον μυστήριο (ή και κακό) χειρισμό του Μήτσου…
Εδώ δηλ. βλέπουμε να επιβεβαιώνεται η λαϊκή παροιμία: “κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”. Νομίζει ο καθένας αφελώς ότι με τη φτηνή μίμηση προσεγγίζει το πρότυπο του. Ενώ πρέπει να μιμηθούμε την μουσική αντίληψη, την αισθητική, μιμούμαστε τη λάθος τεχνική… Αυτό ήθελα από την αρχή να στηλιτεύσω και να αποδείξω ότι συχνά μένουμε σαν μουσικοί στην επιφάνεια, στο λούστρο και αντιγράφουμε την “φόρμα” (ακόμη και την λάθος) και αδυνατούμε να εμβαθύνουμε, να παρακολουθήσουμε το περιεχόμενο πίσω από την “φόρμα”, την καλλιτεχνική ουσία που κάνει τελικά και την διαφορά!!!