Τελικα ο Ν.Κυριαζης ειναι κιθαριστας;Γιατι τον Γιωργο και τον Μυστακιδη νομιζω οτι τους ξερουμε ολοι.Χωρις να τρογωμαστε το καθε ειδος ειναι σεβαστο αλλα λιγη εξειδικευση ρε παιδια…Αλλο η θεωρια…Πανω στη δουλεια το ανακατεμα μονο προβληματα δημιουργει…
Επειδή νομίζω οτι η κουβεντα αυτή πρεπει να κλέισει τον κύκλο της (απο εμένα τουλαχιστον) θα πω απλα την αποψή μου και την αντιθεσή μου :
Θεωρώ οτι κιθάρα μπορεί(οπως είπα και προηγουμενα) να αναπτύξει πλουσιες μελωδικές γραμμες στο Ρεμπέτικο - είτε ως σολιστικό όργανο (παλαιότερο παράδειγμα Γ.Κατσαρος) έιτε ως δεύτερο όργανο κυρίως στα μπασα μπορει να αναπτύξει με εναν παράλληλο τρόπο τις μελωδικές τις γραμμές (αντιστικτικά και αρμονικά).
Αυυτα νομίζω απο τα ακούσματα που έχουμε απο παλιαότερες ηχογραφήσεις αλλα και απο τον ζωντανο τροπο οπου παίζεται το Ρεμπέτικο σήμερα είναι γνωστα και αποδεκτα.
Η αντίθεση μου όλη και η διαμάχη που προέκυψε είναι απο τη φράση του Γιώργου :
Ο Ιορδανης και αλλοι ρεμπετες δεν γουσταρουν
τα πολλα μπλα-μπλα απο τους κιθαριστες.
Αυτο για την αναπτυξη των μελωδικων γραμμων.
Ο μονος που το εκανε αυτο ηταν ο Χιωτης και ηταν ο Χιωτης.
Συνεχίζω να θεωρώ πως η κιθάρα δεν μπορεί να είναι ενας μπάσο - ακόρντο μετρονόμος όπως πολλοί θα ήθελαν για να σολάρουν μόνοι τους. Απλα αυτό.
Τώρα όσων αφορα για τις καινοτομίες και τα ρέστα… σαφώς και δεν βλέπω κανένα μουσικό είδος(πέραν των κλασσικών έργων που ακόμα και εκεί ίσως χωράει συζήτηση) ώς ένα μουσείο. Είναι διαφορετικό πραγμα η μελέτη (οπου βλέπουμα τα διάφορα στυλ και εποχες) και αλλο πράγμα η ερμηνεία ή η νεα δημιουργεία.
Όσο για το Αμην… Ναι…! το είπα ειρωνικα.
Α… και μια και ρωτάτε για την κιθάρα μου… είμαι Μαθητευόμενος.
Και μιας και είστε κιθαρίστες, σκεφτήτε λίγο την αφομίωση της κλασσικής κιθάρας απο τις διάφορες παραδώσεις… για μένα το παράδειγμα του Sagreras είναι ενδηκτικό για μια παραδοσιακή και κλασσική σχολή. Απλα πραγματα νομίζω λέω.
Κωστα τον Toto Blanke ειδα στο Αμφιθεατρο στην Ξανθη με ενα ωραιο γκρουπακι
τζαζ-ροκ κι ολα αυτα αμα τη αφιξη μας εκει στις αρχες του '80 πρεπει να’ταν.
Τους Σπυροπουλαιους ειχα δει με καποιο φιλο Δεκεμβρη του ‘78 (αμουστακα παιδια) στο Tiffany’s στην Πλακα (πιστευω να μην κανω λαθος στο ονομα), ενα υπογειο ροκ κλαμπ -της μοδας τοτε- λιγο πιο κατω απ’το “Ζουμ” οπου ειμαστε εμεις κι εμεις, οντας “Σπυριδουλα” με τον Παυλο λιγο πριν το “Φλου”. Επαιζαν Allman Bros, Lou Reed, Stones και στο β’ μερος ειπε ο Παυλος, θα παιξουμε μερικα κομματια απο το δισκο που ηχογραφουμε και θα κυκλοφορησει σε λιγο καιρο (Φλου) …
Τωρα, για το φιλο πριν, το αναφερει και ο ιδιος και το ειχα παρει χαμπαρι οτι το λεει ειρωνικα, οποτε τι να πω για το επιπεδο … Δε βαριεσαι φιλε, αμοιβαια τα αισθηματα …
Απο κει και περα μια και διδεται συνεχεια στο θεμα, θα υπενθυμισω τι ειχα πιο πιο πανω, περιμενω τις καινοτομιες και να μην κολωσει κανεις ας τις ριξει στο τραπεζι να δουμε τι θα βγει.
Περιπτωσεις σολο κιθαρας στο ρεμπετικο ειναι :
α. Οι κιθαριστες Κατσαρος, Καρρας, Κωστης, Δουσας οπου παιζουν με αυτο τον ιδιομορφο συγκεκριμενο τροπο που λανσαρε ο Κατσαρος και εχει την τεχνικη της κλασσικης κιθαρας ως ενα σημειο ενω οι Κωστης και Καρρας πρεπει να εχουν και δευτερη κιθαρα που παιζει ακκορντα ή μπασσο.
β. Οταν η κιθαρα παιζει το ρολο του μπουζουκιου
(περιοδος 1930-1935) σολαρωντας τις εισαγωγες (Παπαζογλου, Περιστερης, Χρυσινης κλπ)
γ. Καποια τραγουδια της περιοδου 1945-1955 του Χιωτη, που παιζει μονος του ή με τον Μπεμπη δυο φωνες σε εντελως τζαζυ σταϊλ (Πασατεμπος, Για κυτταξε βρε κοσμε, Ζιγκουαλα κλπ)
δ. Τα ταξιμια πριν απο βαρεια ζειμπεκικα κυριως του Καζαντζιδη της περιοδου 1952-1958 οπου κατα κυριο λογο ταξιμαρει ο Χρυσινης και οχι μονο …
<font color=“ff0000”>Επιλογος</font>
Ακουστε το Χαραμα με τον Τσιτσανη και το ΔΕΔΕ οπου ακουγεται και τοσο καθαρα η κιθαρα και απολαυσε το.
Ναι ειναι συνοδευτικο οργανο η κιθαρα στο ρεμπετικο κατα ενα 80 %, τι να κανουμε δηλαδη ;;
υγ
Μουλτι δεν ειμαι εγω ο παιζων παπαδες με τον Τζορνταν, δεν ειχα την τιμη να δισκογραφηθω μαζι του.
Ναναι ο Διαβατης, δε νομιζω …
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην yiorgosv 07 Δεκέμβριος, 2005)
Μιά και είσαι μαθητευόμενος λοιπόν, Νίκο, θα σε συμβούλευα να πας να ακούσεις μοντέρνο (σκυλένιο) «δημοτικό», δίνοντας βάση όχι στις λανθασμένες αναπνοές των τραγουδιστών αλλά στην αντίστιξη (και ολίγον από φούγκα) που κάνουν οι εκεί κιθαρίστες. Είναι, να είσαι σίγουρος, βαθειά μελετημένοι όσον αφορά την παράδοση, την κλασική παιδεία, τις πλούσιες μελωδικές γραμμές και ότι άλλο θέλεις.
Έτσι ίσως μπορέσεις και σου εύχομαι να διακριθείς στη νέα δημιουργία, κάτι που δυστυχώς δεν πέτυχαν να κάνουν ο ΧΡΥΣΙΝΗΣ, ο ΚΑΡΙΠΗΣ, ο ΣΚΑΡΒΕΛΗΣ, ο ΜΑΚΑΡΟΝΑΣ, ο ΧΙΩΤΗΣ , ο ΜΠΕΜΠΗΣ, ο ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ, ο ΣΑΛΑΣΙΔΗΣ, ο ΔΕΔΕΣ.
Τα παραπάνω ναί, τα είπα ειρωνικά.
Και τα επόμενα σοβαρά:
Να έχεις υπόψη σου ότι τα πολλά μπλα μπλά από τους κιθαρίστες δεν τα γουστάρουν όχι μόνο ο Ιορδάνης και άλλοι ρεμπέτες αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των ρεμπετόφιλων. Οι οποίοι όμως αφήνουν φυσικά το πεδίο ελεύθερο για ερμηνεία και δημιουργία σε όλα τα άλλα είδη μουσικής όπου υπεισέρχεται (ή θα μπορούσε να υπεισέρχεται) η κιθάρα.
Τέλος, να είσαι σίγουρος πως μία κουβέντα σαν αυτή, όπου ο πολυγραφότερος συντελεστής της (11 μηνύματα, μπορείς να μετρήσεις και εκείνα των υπολοίπων) δείχνει τέτοιο μέτρο αποδοχής (προς συζήτηση, όχι προς υιοθέτηση!) διαφορετικών από τη δική του απόψεων, δεν τελειώνει μόνο και μόνο επειδή εκείνος νομίζει ότι πρέπει να κλείσει τον κύκλο της.
Τα σεβη μου στον κ. Πολιτη.Η κιθαρα ειναι η κολωνα του ρεμπετικου και λαμπει απο την απλοτητα της.Εγω εθεσα το θεμα οχι για να προσβαλω αλλα ειδη αλλα για να εκφρασω παραπονο.Να κανουμε και τη δουλεια μας βρε αδερφε…
Έτσι ίσως μπορέσεις και σου εύχομαι να διακριθείς στη νέα δημιουργία, κάτι που δυστυχώς δεν πέτυχαν να κάνουν ο ΧΡΥΣΙΝΗΣ, ο ΚΑΡΙΠΗΣ, ο ΣΚΑΡΒΕΛΗΣ, ο ΜΑΚΑΡΟΝΑΣ, ο ΧΙΩΤΗΣ , ο ΜΠΕΜΠΗΣ, ο ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ, ο ΣΑΛΑΣΙΔΗΣ, ο ΔΕΔΕΣ.
Για μία ακόμη φορά η σύγχηση οδηγεί σε παρεξήγηση… Ποτε εγω είπα το παραπάνω…;
Το να λέει κάποιος οτι του αρέσει το καινούριο, σημαίνει οτι πρεπει να επομηστεί και την ευθήνη να το φέρει;
και περιμένω μια όχι ειρωνική απάντηση.
Όσο για το Αμην… ήταν το μόνο μετα απο την “εκλησσιαστίκη” παρουσιάση των ιερών κιθαριστων.
Και καθως θεωρώ οτι αυτο που είχα να πω σαν άποψη το είπα… νομίζω πως αυτος ο κύκλος κλείνει για μενα.(προς το παρον)
Κατερίνα άμα θα αφήσω άσπρα γένια, θα αποκτήσω μπαστούνι και θα πάρω και μιά καρέκλα να διδάσκω τους νεότερους από καθέδρας, τότε θα δέχομαι και τα σέβη τους. Προς το παρόν προτιμώ να διασκεδάζω μαζί τους και απ ότι βλέπω δεν θα λείψει η ευκαιρία να τα πούμε και μαζί (και να σε ακούσω και εσένα), αρκεί να μας ενημερώσεις εγκαίρως όπως το προανήγγειλες.
Λοιπόν εγώ κιθαρίστας δεν είμαι, αν και τα τελευταία 3-4 χρόνια κρατάω κιθάρα στην παρέα όταν δεν υπάρχει άλλος. Παρόλ’ αυτά έχω ψάξει αρκετά το θέμα, ακαδημαϊκά και εμπειρικά. Γιατί, είπαμε, κιθάρα δεν ξέρω, όμως εμπειρίες -επιτρέψτε μου τον εγωισμό- έχω αρκετές.
Κουβεντιάζοντας λοιπόν με τους πιο παλιούς εναπομείναντες μπουζουξήδες άκουσα απ’ όλους σχεδόν τα ίδια πράγματα:
“Οι σημερινοί κιθαρίστες έχουν ξεφύγει… Νομίζουν ότι στο λαϊκό τραγούδι η κιθάρα είναι “βοηθητικό” σόλο όργανο… Πιστεύουν ότι όσο πιο πολύ μαθαίνουν, τόσο πιο πολλά πρέπει να παίζουν… κ.ά.”.
Με το Θύμιο Στουραΐτη είχα ακριβώς επ’ αυτού συζήτηση στην εκδήλωση των Σπαρτιατών. Η κιθάρα, μού είπε, πρέπει να παίζει ακόρντα. Τέλος.
Η γνώμη του Στουραΐτη μετράει ιδιαίτερα, καθώς παίζει με πολύ λιτά σχήματα -συνήθως μόνο μια κιθάρα- πράγμα που σημαίνει ότι θα ήθελε ιδιαίτερα “γεμάτους” μουσικούς.
Η δική μου εμπερία:
Γρατσουνώντας μπουζούκι -όσο τα καταφέρνω- απ’ τα μικράτα μου, αναγκάστηκα κάπου στα εικοσιπέντε μου να πιάσω την κιθάρα στην παρέα, πάλι λόγω έλλειψης άλλου. Καλά-καλά δεν ήξερα πιάσω τα ακομπανιαμέντα! Μου ήταν πολύ εύκολο να παίζω σόλο στις μπάσες παρά να βαράω ακόρντα. Ακόμα και σήμερα μου είναι πιο βολικό το σόλο. Παρόλ’ αυτά έκανα μεγάλη προσπάθεια να καταφέρω να παίζω ΜΟΝΟ ακόρντα, γιατί εκεί με οδηγεί η ακουστική μου.
Το παίξιμο της κιθάρας έχει διαφορά από παίχτη σε παίχτη, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μεγάλους μουσικούς. Μπορείτε όμως στη λαϊκή δισκογραφία να ξεχωρίσετε εύκολα πού παίζει ο Περιστέρης, πού ο Καρίπης, πού ο Σκαρβέλης; Αλήθεια, ξέρετε ότι σε κάποιες ηχογραφήσεις, ακόμη και του Πειραιώτικου, με μαέστρο το Σκαρβέλη, κιθάρα παίζει ο Παπάζογλου; Μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά; Γιατί;
Γιατί παίζουν για να εξυπηρετήσουν μια συγκεκριμένη αναγκαιότητα κι όχι για να δημοσιοποιήσει ο καθένας τις δεξιοτεχνικές του ικανότητες (δεξιοτεχνία για έναν μουσικό είναι και το τι είναι αναγκαίο κάθε φορά να παίξει, αλλά ας μην πλατύνουμε άλλο την κουβέντα).
Ας πιάσουμε μερικά ακούσματά μας:
Στο “Καραντουζένι” παίζει προφανώς ο Περιστέρης. Το ΛΙΤΟ παίξιμο της κιθάρας, ορισμός στο πειραιώτικο ρεμπέτικο. Οχι μόνο περιορίζεται στα ακομπανιαμέντα, αλλά ΣΤΟ ακομπανιαμέντο, δημιουργώντας ένα απίθανο ρυθμικό ίσο.
Στο “Είν’ ευτυχής ο άνθρωπος” (διεύθυνση Π.Τούντα) η κιθάρα παίζει ένα-δυο γεμίσματα και σε δυο σημεία ακολουθεί το κατέβασμα του μπουζουκιού (του Χιώτη). Μέχρι εκεί!
Να περάσουμε στα μεταπολεμικά, π.χ. (ειλικρινά διαλέγω στην τύχη) “Μεσ’ στον οντά”. Μπουζούκι ο Τσιτσάνης, κιθάρα μάλλον ο Περιστέρης. Βασικά ακομπανιαμέντα και λιγοστά γεμίσματα από δυο νότες το καθένα.
Πάμε και στο Χιώτη:
Είστε σίγουροι ότι έχετε προσέξει τις κιθάρες στα τραγούδια του Χιώτη;
“Εσύ 'σαι η αιτία που υποφέρω”. Σουίνγκ. Οχτακόσια ακόρντα το μέτρο! Ούτε ένα γέμισμα, ούτε ένα σόλο!
Τα δεξιοτεχνικά του ζεϊμπέκικα:
“Φτωχομπούζουκο”: Μόνο ακόρντα.
“Μπουζουκάκι”, “Μπρος στα κλειστά παράθυρα”, Κλάψε μάνα μου γλυκιά" κ.ά. μόνο ακόρντα και βασικά γεμίσματα μέχρι τέσσερες νότες.
Και πάει λέγοντας…
Να καταλήξουμε όμως κάπου.
Στο λαϊκό τραγούδι η κιθάρα (με ελάχιστες εξαιρέσεις π.χ. “Το βουνό” όπου δεν υπάρχει μπουζούκι) είναι συνοδευτικό όργανο με συγκεκριμένο ρόλο.
Εάν οι “ψαγμένοι” κιθαρίστες θέλουν να παίξουν …παπάδες, θα ήταν καλύτερα γι’ αυτούς (και για το λαϊκό τραγούδι) να δοκιμάσουν τα γούστα τους σε κάποιο άλλο είδος μουσικής. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλά.
Μ’ αρέσουν οι κιθαρίστες-“τρένα”, όπως ο “Φράγκι” που έπαιζε παλιά στον Πίκο (έτσι τον βγάλαμε εμείς γιατί έμοιαζε λίγο του Μανέλλη, δεν κατάφερα να συγκρατήσω το όνομά του), όπως ο Βαβουλές που είχα την τύχη να γρατσουνίσω μαζί του στο Βόλο.
Νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται σε αυτό που είπα πιο πάνω: Ξεκινά κάποιος να παίζει κιθάρα σε λαϊκά τραγούδια και μετά από ένα διάστημα καταφέρνει να γίνει καλός παίχτης. Εκεί ξεκινούν τα υπαρξιακά του προβλήματα! Θέλει να παίξει πιο πολλά, επειδή ακριβώς μπορεί να τα παίξει. Ετσι έχουμε μια κιθάρα να ακούγεται …παντού! Φανταστείτε για παράδειγμα στο “Φτωχομπούζουκο”, στη δεύτερη -παράλληλη με την πρώτη- εκτέλεσή του με τον Τζουανάκο στο τραγούδι και τον Τατασόπουλο στο μπουζούκι, να πλάκωνε ο Σπόρος (αυτός παίζει κιθάρα!) τους …παπάδες που μπορούσε να παίξει! Θα ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα;
Θα πρέπει κάποιοι να μάθουν ότι και η παύση και η σιωπή έχουν ιδιαίτερη αξία. Επίσης να μάθουν ότι το κάθε μέλος σε μια συντονισμένη προσπάθεια, όπως είναι μια ορχήστρα, έχει το δικό του ρόλο. Η ποσοτική διαφορά δεν υποβιβάζει.
Ενα αντίστοιχο παράδειγμα από άλλο χώρο της τέχνης:
Μια απ’ τις καλύτερες παλιές ελληνικές κωμωδίες είναι το “Μια τρελή οικογένεια”. Οι πρωταγωνιστές είναι πολύ καλοί (Καρέζη, Αλεξανδράκης). Εκείνο όμως που κάνει την ταινία καλή είναι οι απίθανες ερμηνείες των δευτεραγωνιστών (Παπαγιαννόπουλος, Αρώνη) και των τριταγωνιστών (Καλλιφωκάς, Τζανετάκος, Γώγου). Οσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.
ΥΓ1. Ξεκινάει ο μπουζουξής ένα ταξίμι και αν κρατήσει πάνω από πέντε δευτερόλεπτα αρχίζει ο κιθαρίστας να κοπανάει σε μια χορδή τον τόνο (υπόκρουση για ταινίες τρόμου). Ημαρτον ρε! Αφήστε ν’ ακούσουμε καμιά πενιά! Αμα θέλουμε κιθάρες, υπάρχει και ο Μακλάφλιν…
ΥΓ2. Κουίζ: Ποιος έπαιζε κιθάρα στην “Τετράδα του Πειραιά”;
Κ.Πολιτη τα σεβη δεν πηγαιναν στην ηλικια (την οποια παρεπιπτοντως δεν γνωριζω)αλλα στα σταρατα λογια!Συγνωμη λοιπον.Θα χαρω να σας δω,και φυσικα θα ενημερωσω γιατι πιστευω οτι αν ειναι οπως τα λεει ο κ.Βρεττας θα ειναι αποκαλυψη!Χρειαζεται λιγο νεο αιμα!Βεβαια κατα την ταπεινη μου γνωμη ολοι οι "κληρονομοι"ηταν μια απογοητευση μα παντα υπαρχει ελπιδα!
Να το πάρει το ποτάμι Άρη…
Κατ’αρχην χρονια πολλα στους Νικοληδες εστω και
ετεροχρονισμενα !!
Θελω να υπερθεματισω στο μειλ του Νικου Πολιτη και του Αρη εκτος απο αυτο που αναφερει ο Αρης για το ατομο μου οχι λογω του οτι το παιζω σεμνος αλλα διοτι δεν ειμαι ο καθαρα επαγγελματιας ο ασχολουμενος πρωι-βραδυ με το οργανο για να μπορω να εχω την αναλογη
“καταταξη” συμφωνα και τις ωρες εξασκησης, δουλειας και γενικοτερου ψαξιματος.
Λογω του οτι εχω υπαρξει και εν μερει επαγγελματιας βλεπω ξεκαθαρα τη διαφορα του ερασιτεχνη απο τον επαγγελματια μια και τα ζητουμενα στον δευτερο εκτος απο το παιξιμο, τις γνωσεις, την αντιληψη, τη φυσικη κατασταση, την εφεση για νεες γνωσεις ειναι ακομα κι αλλα οπως :
αντοχη στα εξαντλητικα ωραρια, αντοχη στις κακουχιες, αντοχη στην αναδουλεια, αντοχη στις αντιξοες συνθηκες των ψυχολογικων μεταπτωσεων των τραγουδιστριων (πιο πολυ) και τραγουδιστων, αντοχη στις εξωφρενικες απαιτησεις κοινου και ομοιως μαγαζατορων, κοινωνικη συναναστροφη με συναδελφους αλλα και με κοινο, αντιμετωπιση απο και προς μαγαζατορες κλπ
Οταν ο επαγγελματιας εχει στην πλατη ολα αυτα τι να παιξει ο ανθρωπος ;; Θα μου πεις Ελληνας ειναι θα πεισμωσει (κοινως μουλαρωσει) και θα παιξει αγιους !! Εμμμ ετσι γινεται αιωνες τωρα !!!
Απ’ την αλλη ο ερασιτεχνης οταν ειναι αραχτος στο καναπεδακι του και στη σομπιτσα του ή το καλοριφερακι του και γρατζουναει το οργανο μια στις τοσες, παλι τι θα παιξει ;;
Βεβαια μπορει να κι εδω να ερθουν οι κολλητοι του και να πλακωσουν τα ουζα ή τα κρασια και να
παιζει παλι αγγελους !!!
Αυτα σαν προλογος αλλα προσπαθωντας να εξηγησω το πως και το γιατι, ξεπερασε και το κυριως θεμα.
Μπαινουν λοιπον αρκετα θεματα απο τα δυο προηγουμενα και ουσιωδη ποστ και θα θεσω κι εγω τα δικα μου με τη σειρα μου σαν αμεσα ενδιαφερομενος :
α. Φλυαρία των κιθαριστων με βαση το οτι κατι εμαθα κατι ακουσα και του αλλαζω τα φωτα -κοινως ημιμαθεια. Το πλακωμα δηλαδη στις αναλυσεις απο ντιμινουιτες (συνεχη τριημιτονια), ενιοτε σε πεντατονες ματζορε και μινορε και τελευταια εχουν μαθει και τις χρωματικες και τους συνδυασμους ολων αυτων οι κιθαριστες που ανεφερε ο Νικος με ωραιοτατο χαρακτηρισμο.
Δε λεω να μη βαλεις τιποτα ρε φιλε, τι στο καλο στο 2005 ειμαστε !! Αλλα ελεος πια !!
Κι απο χρονο, κατι ψιλα απο αντιχρονισμους - κοντρες κοινως- με ολιγη απο φουγκα και
αντιστιξη … Κατσε μετα να ακουσεις δημοτικα …
β. Καποτε οι ρεμπετοκιθαριστες οι νεοτεροι -κι ακομα γινεται σε μεγαλο βαθμο- επαιζαν υπερβολικα στακατα. Γροθια στο στομαχι !! Αυτο το στυλ εχω ακουσει σε ορισμενους κιθαριστες σε ηχογραφησεις της περιοδου 1948-1954 αλλα οχι σε ολους !! Κι αυτο ειναι ενα αλλο θεμα, η ακουστικη και αυτου του φτωχου ακκορντου …
γ. Ο Μπαμπης ο Γκολες εχει μια εμμονη να παιζει ο κιθαριστας του μονο μπασσες !! Τι σημαινει αυτο ;; Απλα παιζουμε την τονικη σε μια απο τις Μι, Λα, Ρε χορδες και την πεμπτη στην επομενη ή προηγουμενη χορδη. Αντε να σ’αφησει να βαλεις 2 μαζι το πολυ 3 αλλα οχι καντινια. Βεβαια σε καποια φαση δεν μπορει να κοντρολαρει την κατασταση και του ξεφευγεις σε κανενα χασαποσερβικο.
Δεν εχει αδικο ο Μπαμπης τελικα. Ακουγωντας και ξανακουγωντας ηχογραφησεις απο το 1927 οπου το Σμυρνεικο παιρνει το προβαδισμα εναντι του κανταδορικου και εως και το 1935 η κιθαρα παιζει
περιπου σαν ουτι οταν αυτο παιζει μπασσα, δηλαδη με 2 χορδες, τονικη-δεσποζουσα. Στα τραγουδια του Μαρκου ο Καριπης σιγα σιγα βαζει διαστημα τριτης και ο Περιστερης πρεπει να ειναι αυτος που αποενοχοποιει την κιθαρα απο το μπελ-καντο παρελθον της (μαντολινατες κλπ) και παιζει
ελευθερα ολες τις χορδες !!
Υπαρχουν βεβαια μεμονωμενες ηχογραφησεις με διαφορετικο παιξιμο π.χ. Μινορε του τεκε οπου ο Μικελιδης παιζει στις ΗΠΑ μια απλη ταβερνιστικη κιθαρα οπου βεβαια ψαχνεται λιγο … ή οι ηχογραφησεις του Κωστη οπου η μια κιθαρα κατα τη γνωμη μου εινια κουρντισμενη σαν τριχορδο μπουζουκι και παιζουν 3 χορδες και η αλλη παιζει ακκορντα.
Γιωργη καλησπερα. ο Γκολες ειναι αυστηρος και πιστος στις πρωτες εκτελεσεις.Για οσους δεν το ξερουν ειναι επισης καλος κιθαριστας.Στους δισκους του τα τελευταια χρονια παιζει ο Πρωτοπαπας,ο οποιος χρησιμοποιει και τα καντινια…Επειδη στο στουντιο ειμαι κι εγω γιατι συμμετεχω στους δισκους,γινονται παρεμβασεις η απ’ το Μπαμπη η απ’ τον παραγωγο κατοπιν.Μπαινει δηλαδη και προσθετει οτι παραπανο νομιζει οτι χρειαζεται…Παραξενιες…αλλα ο Γκολες ειναι ο Γκολες.Α ΕΘΝΙΚΗ!
δ. Τωρα οσον αφορα την προσπαθεια για κατι το παραπανω στις ηχογραφησεις εως σημερα να σημειωσω παρακατω αυτα που εμενα μου εχουν κανει εντυπωση :
- Το παιξιμο του Δημητρη Φάμπα κιθαριστα που εβαλε ο Μικης στα λαικα και που τον
“χρησιμοποιησε” ο Ζαμπετας απο το '63 εως το ΄68 (υπολογιζω) απ’οπου και ξεχωριζω τα : Παει παει, Περιστερι, Σταλια σταλια, οπου το κλασσικο παιξιμο του σε ναυλον χορδες και με δαχτυλα κανει μπαμ !! Αλλα και αυτα που εβαλε σκοτωνουν !! - Το παιξιμο του Μαριου Κωστογλου σε πολλα τραγουδια του Ακη Πανου και αλλων που αν και
διακριτικο ειναι περιεκτικο και πρωτοτυπο. - Το παιξιμο του Γκουμα στον “Εφοπλιστη” και “Στη σκεψη της τρελλης” απο τους “Αρχοντες” του Κορακακη. Στον “Εφοπλιστη” ακουσαμε για πρωτη φορα σε λαικο τραγουδι, περαστικο, το ακκορντο Φα # 11ης
Βεβαια κι αλλα καλα παιξιματα εχουν υπαρξει ολη αυτη την περιοδο αλλα φθινοντας σε ποσοτητα και
φαντασια μια και η κιθαρα βαθμιαια μπαινει στα μετοπισθεν … Ολοι ξερουμε οτι μετα και την καθιερωση του ηλεκτρικου μπασσου και της ντραμς απο τα μεσα της δεκ.'60 και τη ροκ κουλτουρα που μπολιασε τους Ελληνες κιθαριστες απο τη δεκ.'70 και μετα ολοι πλακωθηκαν στις ροκιες κλπ
Εξ ου και η φτωχεια της λαικης και ρεμπετικης κιθαρας για ενα διαστημα, που μεσα απο τις σταχτες ξεπηδα παλι για να διδαξει απλοτητα, ρυθμο και διακριτικα γεμισματα.
Ενας αλλος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ειναι η απολυτη καθιερωση σταδιακα του μπουζουκιου (4χορδου) σαν τον αντικαταστατη του κλαρινου, του πιανου, του βιολιου και οποιουδηποτε αλλου ΣΟΛΟ οργανου !! Και αυτο με την παραλληλη βιρτουοζο- ποιηση των 4χορδων μπουζουξηδων που τρεχουν πια να ξεπερασουν τη σκια τους !!! …
ε. Και να καταληξω οτι κι αυτο ειναι ενα προβλημα !! Το μπλα-μπλα του καθε φερελπι παπατρεχα μπουζουξη που θελει να μας πει οτι παιζει γρηγορα … Αυτο δηλαδη δεν ειναι
προβλημα ;;
Προχθες παιζαμε σε ενα ημερησιο γλεντι με ενα τριχορδο μπουζουξη εκ φυσεως γρηγορο αλλα οχι τοσο καταρτισμενο παλιοτερα. Ειχαμε καιρο να παιξουμε και επρεπε να μου κανει επιδειξη -αδιαφορωντας για το αν κανουν κεφι ολοι οι αλλοι- τα νεα πραγματα που εμαθε !!
Να τραγουδαω εγω και να ακουω στο κουπλε απο κατω παπαδες στυλ Ιορδανη, Παππου κλπ …
Αλλου η φωνη αλλου το μπουζουκι !! Μεγα λαθος κι αυτο !!
Χωρις να το θελω οταν παιξαμε το “Αφου το θες” του Χιωτη επαιξα στην αρχη του κουπλε 5 ακκορντα με μονές οπως το εχω βγαλει θελω να πιστευω απο την πρωτη εκτελεση. Ο τυπος αλλαξε 10 χρωματα γιατι δεν περιμενε να ακουσει κατι που δεν ηξερε !! Εγω δαγκωθηκα γιατι δεν ειχα καμμια προθεση να τον υποτιμησω …
Τοσο καλα ! Στο τελος του το διδαξα … αμ πως !
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην yiorgosv 08 Δεκέμβριος, 2005)
Καλήσπερα σε όλους.
Γιώργο, δεν ανοίγεις ένα νέο πόστινγκ με ανάλογο τίτλο;
«Κακουχίες στο πατάρι» ή κάτι παρόμοιο;
Σίγουρα έχουν πολλά να γραφτούν και θα βγουν όμορφες ιστορίες.
Κατερινα πες μας καμμια ιστορια ντε απο το στουντιο με τον Μπαμπη …
Ειμαστε φιλαρακια και περναμε τελεια αμα σμιξουμε με το Μπαμπη, δεν παιζεται ο ανθρωπος !!
Τα cdκια τα ελαβα το μεσημερι ακουω το πρωτο με τα ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ, σε υπερ ευχαριστω !!
Επιφυλασσομαι να ανταποδωσω !!
Κωστα οχι μονο θα βγουνε ιστοριες …
ΒΙΒΛΙΟ ΓΡΑΦΟΥΜΕ !!!
Παμε λοιπον μια ιστορια με το Μπαμπη τον Γκολε.
Παιζουμε καλοκαιρι -νομιζω του 2002- σε μια μεγαλη αυλη Γυμνασιου στην Ιεραπετρα με το Μπαμπη, το Δημητριανακη και ειμαστε και της νεωτερης γενιας εγω κιθαρα, μπουζουξης, μπαγλαμα-τραγουδιστης (καλος!), βιολι και της πιο νεωτερης ακκορντεον και μπουζουκι. Απο κατω γυρω στα 400-500 ατομα μεταξυ αυτων βουλευτες, νομαρχες, προυχοντες ας ειν’καλα αυτος ο “πανουργος” ο Δημητριανακης !!
Εχω το Μπαμπη διπλα με τον οποιο εχουμε γινει κολλητοι και μετα τη μεση του προγραμματος οπου πηγαινε βασει προγραμματος, μετα ητανε φλου, ειχαμε ελευθερο. Ο κοσμος να γουσταρει κι ο Μπαμπης να μου λεει Γιωργακι τι παιζουμε ;; “Τα νησια του Παραδεισου” Μπαμπη, το “Μαρινακι” Μπαμπη, Ντουνια ανακριτη κ.ο.κ. οπου λειτουργουσα καθαρα σαν ακροατης και οχι σαν συμπαικτης του Μπαμπη, γουσταρα να ακουσω τα συγκεκριμενα τραγουδια !!
Η αποδοχη πληρης, η βραδυα εληξε με φαγοποτι γενναιο σε παραλιακη ταβερνα ! Ο τραγουδιστης ομως και μπαγλαματζης αν και κολλητος μου να μη μου μιλαει !! Γιατι ρε … εκανες προγραμμα εσυ και τι τραγουδια του εβαζες και δεν … μ’αφησες να κανω εγω και αλλα τετοια !!
Παιδικη χαρα !!
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην yiorgosv 08 Δεκέμβριος, 2005)
Oταν γραφαμε το ΕΓΩ ΡΕΜΠΕΤΗΣ ΗΜΟΥΝΑ στο στουντιο γινοταν χαμος!Τρεχαμε μετα τη δουλεια εγω ο Καρμανιολας κι ο Πρωτοπαπας να κανουμε προβα μαζι του και το πρωι παλι στουντιο.Ο Μπαμπης ερχοταν ηδη ετοιμος απο ουζα και μετα απο λιγη ωρα πεινουσε.Εψαχνε λοιπον καποιον για αγγαρεια γιατι οπως ξερετε ειναι περιβοητος παρτακιας και τεμπελης…Κατερινα, μου λεει,βραχνιασα…Μολις το ακουσα κομπλαρα γιατι εκεινη τη μερα μπαιναμε να τραγουδησουμε.Να παω να φερω κανενα τσαγακι Μπαμπη μου,λεω εγω προσπαθοντας να βοηθησω…Οχι μωρε, πεταξου στη γωνια,εχει ενα σουβλαντζιδικο παρε μπιφτεκια γιατι κανουν καλο στο λαιμο και δυο μπυρες. Την πατησα…Μετα το φαγοποτι μπηκε και τα εσκισε τα τραγουδια με τη μια.Ουτε διορθωσεις ουτε κοπτοραπτη…Ο Γκολες ειναι οτι καλυτερο υπαρχει αυτη τη στιγμη στο ειδος και ειμαι τυχερη που δουλευω μαζι του…Ιστοριες απειρες για γελια και για κλαματα…
Καλοο !!!
Καλα με μασες και ειδικα με πιοτι εχω πολλες ιστοριες με το Μπαμπη …
Προσεχως …
Από’ δω από κει όλο σε μάσα θα πάει η κουβέντα! Κοιλιόδουλοι!
Εγώ μπορεί να μην είμαι ειδικός επί των θεμάτων της κιθάρας έχω να πώ μονάχα δύο πράγματα:
-
Έχω ένα σόλο από ένα δίσκο του Τσιτσάνη αφιέρωμα της ΕΤ, “Η Ελλάδα του Τσιτσάνη” όπου παίζεται το “μινορε του Τσιτσάνη” με σολίστα τον συνθέτη και κιθάρα τον Χιώτη. Αν δεν είναι αυτό φλαμένκο, τί είναι; Ίσως η καλύτερη κιθάρα που έχω ακούσει ποτέ να “συνοδεύει” ρεμπέτικο.
-
Από τους νεότερους κιθαρίστες, χωρίς να έχω ούτε την εμπειρία του Άρη, ούτε την κατάρτιση του Γιώργου μ’ άρεσε ο Μανιφάβας στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος “Δρόμος”. Δωρικός, χωρίς πολλά πολλά, αλλά αφήνει μιά (ακαθόριστο τί) προσωπική νότα.
ΥΓ: Το 1 όποιος το θέλει του το στέλνω. Φαντάζομαι ότι όλοι το έχετε γι’ αυτό δεν το ανεβάζω.
Καλος ειναι ο Χρηστος,μετα ομως τον Πρωτοπαπα τον Μυστακιδη,τον Φραγγους που το γυρισε στο μπασο…Με το Γιωργο δεν ειχα την τυχη να παιξω ουτε με τον Μυστακιδη, τον ξερω ομως απο την δισκογραφια.Με τα αλλα παιδια παιζουμε συχνα παρεα…υπαρχουν και κατι πιτσιρικια κοκορακια που ερχονται και ξεροσταλιαζουν να κλεψουν τροπο και χρωμα…Εχουμε μελλον τελικα…
Κατερίνα νά σαι καλά, έστω και καθυστερημένα. Και περιμένουμε με ενδιαφέρον!