Κανονιζουμε κατι με το Σφιγγο…Να δουμε αμα κατσει…Την πεινα δεν την αντεχω ενεκα χοντρουλα και με οικογενεια…Εδω παει τετραημερο με το ζορι…Απλωθηκαν οι φιρμες ο καθενας σε ενα μαγαζι και μοιρασανε τον κοσμο…Πολλα μαγαζια,μετρια δουλεια για ολους.Αντι να σμιγουνε να γινει καπου παταγος μονολογουν,και την παταμε ολοι οι περιφερειακοι…
Πιστεύω ,όπως έγραψε και ο Δημητρης, ότι η συζήτηση επρέπε να ξεφύγει απ΄το πλαίσιο της έριδας καθώς συμμετέχουν ενεργοί και καταξιωμένοι μουσικοί(Μυστακίδης ,Γιωργός Β.Τσιρίδου).¨Εχετε πολλά και ουσιαστικά να μας πείτε και για το ρεμπέτικο και την τεχνική του ρεμπετοκίθαρου.
Δημήτρη τη μέθοδο που έχεις γράψει για το Λαούτο που μπορώ να τη βρω;
Α! Και για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα μία νέα πρόταση για το ρεμπετοκίθαρο
http://www.rembetiko.gr/forum/messages/172/101423.jpg
Σωστος ο φιλος!παρεπιπτοντως ειδε κανεις την παρασταση του Bob Brosman;Εχει κατι απιστευτες μεταλικες κιθαρες του 50.Απιστευτος παιχτης.Καναμε μια παρασταση μαζι και ξετρελαθηκε με τα ρεμπετικα και ειδικα το χαραμα και τα δαχτυλιδια.Επαιξαν κι ενα ντουετο με το Δουμουλιακα οπου αυτος επαιζε μπαγλαμα.Ειχε ομως και μια κιθαρα ινδικης καταγωγης την οποια επαιζε ξαπλωμενη σαν κανονι.Mοιαζει με την κιθαρα στη φωτογραφια.
Δυστυχώς αυτό το βιβλίο για κάποιο περίεργο λόγο δεν το βοηθάνε αυτοί που θα έπρεπε,ασε που πουλιέται και ακριβά.Αν είσαι κάπου που υπάρχει Νάκας ζήτησέ το.Αλλιως μπορούμε να κανονίσουμε να στο στείλω.Όσο για την λαϊκή κιθάρα,εδώ και πολύ καιρό ετοιμάζω κάτι αλλά με δυό παιδιά και το τρίτο καθ’οδόν είναι λίγο δύσκολο.
Να σου πω την αλήθεια θα προτιμούσα να το πάρω απο σένα και όχι απ΄τον εκδότη.Θα σου στείλω mail.Αν βέβαια, για οποιοδήποτε λόγο, σου είναι ταλαιπωρία τα ταχυδρομεία και οι αντικαταβολές πάω στο Νάκα .Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Βλέπω συχνά νέα παιδιά σε μεζεδοπωλεία που παίζουν κιθάρα και μιμούνται τον ιδιόρρυθμο τρόπο παιξίματος στην κιθάρα του Δημήτρη Μηταράκη. Δηλαδή, εννοώ την τεχνική του να χτυπά συχνά και ανάποδα τις μπάσες ή τα καντίνια του… Θα ήθελα να μάθω από κάποιον ειδικότερο, επειδή στην λαϊκή κιθάρα είμαι αυτοδίδακτος, είναι τεχνικά καλύτερα, πρακτικότερα, καθαρότερα, λειτουργικότερα, ευκολότερα, πιο ξεκούραστα να παίζεις έτσι;;; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινοτομία; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε;
Βλέπω τον Δέδε, τον Χατζηδιαμαντή, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Γκολέ, τον Μανιφάβα, τον μακαρίτη τον Μήτσο τον Αναγνωστόπουλο και άλλους εξαιρετικούς κιθαρίστες και αρχίζω σοβαρά να προβληματίζομαι…Μήπως ξέφυγε κάτι στην εξέλιξη της κιθάρας και πρέπει να γίνει, έστω και τώρα, ιστορική αποκατάσταση;;;; Δεν το λέω ειρωνικά, μπορεί να δημιουργείται σχολή και μπράβο στον Μήτσο που συνέλαβε κάτι καινοτόμο και σημαντικό (εάν ισχύει κάτι τέτοιο…)
Παναγιώτη,
νομίζω πως ανοίγεις ωραία κουβέντα (την οποία και θα μεταφέρουμε στους τρόπους παιξίματος ίσως ως αυτόνομο θέμα αν εξελιχθεί).
Η γνώμη μου είναι ότι για χρόνια είχε επικρατήσει ένας τρόπος παιξίματος, ο πιο σκληρός και κοφτός) στον οποίο όλες οι πενιές πρέπει να είναι προς τα κάτω στα ακκόρντα ώστε να βγαίνει μια “δύναμη”. Οπότε τα καντίνια τονίζονταν προς τα κάτω.
Σε παλιές ελληνικές ταινίες όμως θα δείτε ότι κάποιοι κιθαρίστες (από αυτούς που παίζουν πραγματικά στα έργα κι όχι οι κομπάρσοι) έπαιζαν και με πενιές προς τα πάνω στα καντίνια.
Δηλαδή ο Μηταράκης δεν έκανε κάποια ανακάλυψη κατ εμε… αλλά είναι όμως ΤΟΣΟ καλός παίχτης και έχει τόσο ωραίο ήχο, που σου επιβάλλει να ακολουθήσεις ό,τι κάνει. Στην πραγματικότητα μάλιστα, δεν νομίζω ότι είναι το τί κάνει, αλλά το πώς το κάνει, ποίες νότες παίζει και πως… Πάντως είναι Σχολή από μόνος του.
Μπήκα στην διαδικασία και μελέτησα - το δυνατόν - όλες τις δημοσιεύσεις του θέματος. Μεγάλο θέμα η κιθάρα στα λαϊκά τραγούδια - συμπεριλαμβανομένων των ρεμπέτικων.
Τελικά, τα ερώτηματά μου: Σκοπός είναι η αναπαραγωγή με την μεγαλύτερη πιστότητα ή το παίξιμο με σεβασμό στο ύφος και στην αίσθηση? Το λιτό σημαίνει αμάθεια ή ημιμάθεια ακαδημαϊκής φύσεως? Τα ακόρντα - πολλαπλασιασμοί προσθέτουν ή αφαιρούν? Τα τέμπα είναι αυστηρά ή όχι?
Ψιλοπαίζω κιθάρα και είναι ερωτήματα που τίθενται καθημερινά και σε εμένα κυρίως από εμένα στην προσπάθεια να προοδεύσω εξελισσόμενος.
Στους κιθαρίστες που αναφέρθηκαν να προσθέσω τον Πανίνο Δαμιανό - τακίμι του “Ρέγγα” και του Αναγνωστόπουλου, την Ράνια Γκικοπούλου, τον Νώε Ζαφειρίδη, τον Κώστα Τσεκούρα, τον Μανώλη Πάππο, τον Βλάχο, τον Αντώνη Μαραγκό. Είναι αυτή η γενιά γύρω στα 45 που έδωσε σημαντικά πονήματα μέχρις σήμερα. Και είναι κι άλλοι της γενιάς αυτής που μου διαφεύγουν…
Τέλος, τι σημαίνει ρεμπέτικος κιθαρίστας? Κάποιος που παίζει με το ζόρι ένα μοτίβο ρε-λα-ρε ή κάποιος που έχει γνώση, πρακτική και ακαδημαϊκή, έχει αίσθηση, παίζει το είδος επιλεκτικά και όχι κατ’ ανάγκην και βάζει αυτό που κρίνει την στιγμή που κρίνει και έπειτα, κρίνεται?
Με σεβασμό.
Ο Μήτσος έχει αναπτύξει μια τεχνική ιδιαίτερη αυτο ειναι γεγονός.
Αν τα πάρουμε όμως με την σειρά τα πράγματα θα δούμε τα εξής.
ειναι ένας μουσικός που ξέρει πολυ καλα το είδος που υπηρετεί. Αυτο που ακούς όταν παίζει ειναι πανεξυπνες μπασσογραμες συμμετοχή στην μελωδία με επίσης πανέξυπνο τροπο, και πολυ ιδιαίτερη αίσθηση της ταχύτητας ειδικά όταν παίζει με τον σκουτα. Αυτο που ακούς δηλαδή προσεγγίζει το “τέλειο”.
Αυτο που βλέπεις τωρα. Για μένα ειναι προφανές οτι η τεχνικη του ειναι τελείως λάθος. Ομως στην τελική ποιον απασχολεί αυτο; Το ζητούμενο ειναι η αίσθηση και όχι η τεχνική. Η τεχνικη υπηρετει την αισθητική δεν της επιβάλλεται. Και εφ όσον το αποτέλεσμα ειναι αυτο που ειναι δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Για την ιστορία θα πω μόνο οτι για μένα ο Μυταρακης ειναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μουσικού που έχει δουλέψει πιο πολυ με το μυαλό παρά με τα χέρια. Ηταν πολυ τυχερός που τα χέρια του δεν τον εμπόδισαν να αναπτύξει τις ιδέες του.
Και μια ερώτηση για προβληματισμό. Εάν είχε τεχνική “σωστή” μήπως θα ακούγαμε πολυ περισσότερα απ αυτόν τον Μουσικο;
Νομίζω ότι αυτό που ήθελα να ακούσω το άκουσα από τον Δ. Μυστακίδη που είναι έμπειρος επαγγελματίας κιθαρίστας, δάσκαλος και πολύ μελετημένος. Η πραγματική μου βούληση ήταν εξαρχής να αποδείξω, δια της μαιευτικής μεθόδου, ότι ο Μηταράκης, καλώς ή κακώς, και υιοθετώντας έναν ανορθόδοξο τρόπο παιξίματος, βγάζει το αποτέλεσμα που θέλει… Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να το πετύχει ο καθένας, ακόμη και εάν μιμείται τον μυστήριο (ή και κακό) χειρισμό του Μήτσου…
Εδώ δηλ. βλέπουμε να επιβεβαιώνεται η λαϊκή παροιμία: “κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”. Νομίζει ο καθένας αφελώς ότι με τη φτηνή μίμηση προσεγγίζει το πρότυπο του. Ενώ πρέπει να μιμηθούμε την μουσική αντίληψη, την αισθητική, μιμούμαστε τη λάθος τεχνική… Αυτό ήθελα από την αρχή να στηλιτεύσω και να αποδείξω ότι συχνά μένουμε σαν μουσικοί στην επιφάνεια, στο λούστρο και αντιγράφουμε την “φόρμα” (ακόμη και την λάθος) και αδυνατούμε να εμβαθύνουμε, να παρακολουθήσουμε το περιεχόμενο πίσω από την “φόρμα”, την καλλιτεχνική ουσία που κάνει τελικά και την διαφορά!!!
Στους “νέους” κιθαρίστες παρακαλώ να συμπεριλάβετε και μένα γιατί ανακάλυψα τη κιθάρα στα 54 μου και έχω πέσει με τα μούτρα στην εκμάθηση. Πιστεύω ότι θα μπορώ να συνοδεύω σε κανα χρόνο. Αγόρασα πρόσφατα ένα κιθαρόνι από τον Καφετζόπουλο και καταλαβαίνετε ότι η…αρρώστεια είναι σοβαρή!
(η υπογράμμιση δική μου)
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη λέξη λάθος, καταλαβαίνω τί θέλει να πει ο Δημήτρης, αλλά όταν μιλάμε για λάθος τεχνική, το μυαλό μας πάει σε κακό ήχο, πράσινες νότες, έλλειψη ταχύτητας, ανέκφραστο παίξιμο -αν και αυτό γίνεται και με τέλεια τεχνική, και ό,τι άλλο κακό μπορεί να έχει ένας παίχτης που δεν παίζει καλά. Θα πρότεινα τη λέξη “ανορθόδοξη”, "ιδιαίτερη"τεχνική, ή “αποκλίνουσα” (ως προς την πλειοψηφία των ρεμπετοκιθαριστών).
Επίσης, να πω και την δική μου εμπειρία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα:
Φυσικά ως κιθαρίστας και εγώ προσπάθησα να καταλάβω την “ανάποδη” πενιά του Μηταράκη. Έχω την αίσθηση ότι είναι άκρως εξυπηρετική τεχνική όταν δεν θες να χτυπήσεις και τις τρεις ψιλές νότες τις κιθάρας, αλλά μόνο μία ή δύο από αυτές. Δηλαδή, η προς τα πάνω κίνηση κουράζει αρκετά για να ακουστούν και τα τρια καντίνια, αλλά σε παίξιμο με λιγότερα πρίμα (δηλαδή με βασική παρουσία των μπάσων και ελάχιστη, και piano, δόνηση των πρίμων) είναι αρκετά εξυπηρετική εργονομικά και παρέχει και όμορφο μουσικό αποτέλεσμα.
Ως προς τον προβληματισμό : μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Αυτά που ακούω μου αρκούν και μου περισσεύουν, κι αναφέρομαι σε ήχο και φαντασία και σε πραγματοποίηση.
Υ>Γ> Άλκη Μαύρε, τόσο καιρό δίπλα στον Παναγιώτη τον Διαμαντη, πως να μην μπεις στον πειρασμό; Άντε καλορίζικος !
Φίλε μπαμπη ίσως έχεις δίκιο ως προς την λέξη αν και εξ αρχής αναφέρω οτι ειναι μια ιδιαίτερη τεχνικη.
Τι ειναι η τεχνικη λοιπόν και τι ειναι λάθος και τι σωστό;
για μένα η τεχνικη ενός οργάνου προκύπτει απ τον μέσο ορο των τεχνικών που χρησιμοποιούν οι παίχτες του οργάνου. Νομίζω οτι η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποιεί άλλη τεχνικη η οποία έχει προκύψει μεσα απ τις ανάγκες έκφρασης του συγκεκριμένου ρεπερτορίου. Οι εξαιρέσεις ειναι αυτές που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
ολα τα θετικά που αναφέρεις για την συγκεκριμένη τεχνικη μπορούν να γίνουν και με την χρήση της κοινά(
αποδεκτης τεχνικής. Αυτο που κατα την γνώμη μου δεν μπορει να γίνει ειναι αυτο που εγω λέω μέτρημα. Ολες οι υπό διαιρέσεις του ρυθμού που πρεπει να γίνονται όταν παίζεις γίνονται με το δεξί Χερι. Αυτο ειναι που κάνει εναν ρυθμό να τσουλαει. Αυτο φυσικά σε μια ζυγια που ειναι δουλεμενη δεν μπορείς να το καταλάβεις διότι το παιξιμο έχει προσαρμοστεί πάνω στις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν. Οταν όμως χρειαστεί να παίξεις με άλλους το πράγμα σκοντάφτει και θέλει χρόνο προσαρμογής. Περί ορεξεως βέβαια. Το αποτέλεσμα ειναι ούτως η άλλως εντυπωσιακό.
Τωρα απλώς θεωρητικολογουμε λίγο…
είχα κι εγώ την ίδια απορία με τον παναγιώτη τον τριτσιμπίδα, και μάλιστα είχα μιλήσει με έναν από αυτούς που είχαν βρεί πλεονεκτήματα στον συγκεκριμένο τρόπο παιξίματος. τον βόλευε στην ταχύτητα, και για τα ανάποδα καντίνια αλλά και για την ανάποδη κίνηση όταν παίζεται η 6η χορδή. ότι δηλαδή δεν φεύγεις από μια “μέση θέση ισορροπίας”. γι’αυτό που λέει ο μπάμπης, συνήθεια είναι να σημαδεύεις με το λαουτίστικο παίξιμο, έτσι κι αλλιώς με την πλάγια τοποθέτηση των δακτύλων στα ακκόρντα φιμώνεται η “ανεπιθύμητη” 1η χορδή (καντίνι).
προσωπικά δεν επιλέγω και δεν προτείνω τον τρόπο αυτόν, γιατί εύκολα χάνεται ο ρυθμός και επίσης ειδικά η ατάκα που χρειάζεται η λαϊκή κιθάρα. ο μηταράκης εννοείται πως βγάζει εξαιρετικό ήχο (αν και παίζει σιγά και μαλακά, δεν ξέρω πως θα απέδιδε σε άλλου είδους παίξιμο), αλλά είναι ο μηταράκης και η προσωπική του προσέγγιση. την σοφία του στα γεμίσματα και τα ντουμπλαρίσματα, καθώς και την ελευθερία στον ρυθμό με ακρίβεια στον χρόνο -αυτό να το μελετήσουμε. όχι όμως κάτι που λειτουργεί μόνο στον συγκεκριμένο παίχτη.
συμφωνώ και με τον δημήτρη τον μυστακίδη, μόνο που θεωρώ ότι η τεχνική έχει να κάνει και με την μέγιστη αποδοτικότητα, όχι μόνο με το πως παίζουν οι περισσότεροι. και ίσως αυτό είναι που διαχωρίζει την τεχνική από τον τρόπο παιξίματος.
Δεν είπα μονο για τον τροπο που παίζουν οι περισσότεροι.
εγραψα " Νομίζω οτι η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποιεί άλλη τεχνικη η οποία έχει προκύψει μεσα απ τις ανάγκες έκφρασης του συγκεκριμένου ρεπερτορίου". Αυτη η φράση νομίζω εμπεριέχει την " μέγιστη αποδοτικότητα "
οκ, ζητώ συγγνώμη για την παρανόηση.
Πάντως εγώ τρελαίνομαι για τις κιθάρες τις προπολεμικές. Νομίζω ότι ο τρόπος π.χ. που συνοδεύεται ο Μπάτης στο ‘‘Γυφτοπούλα στο χαμάμ’’ είναι απλός και ιδιοφυής!! Και εννοείται πανέμορφος! Ήθελα να ρωτήσω παιδιά, μιας και όλοι εξειδικεύεστε στο όργανο, σας κουράζει το πολύ το μπασογέμισμα στα τραγούδια?? Έχω την εντύπωση ότι οι νέοι κιθαρίστες το παρακάνουν, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχω ακούσει είτε ζωντανά είτε στο γιουτούμπ και είναι αρκετοί, βάζει πολύ πολύ πολύ πράμα στα γεμίσματα! Νομίζω ότι η ομορφιά της κιθάρας στη συνοδεία είναι η ‘‘συνοδευτική λιτότητα’’! Ούτως ή άλλως δεύτερο είναι σαν όργανο σε αυτά τα τραγούδια. Να πώ ότι αυτά που παίζει ο Σταμούλης στο Μπιρ Αλλάχ είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει κιθαριστικά! Εσάς ποιά είναι η άποψη για την υπερβολή στα γεμίσματα?
Υ.Γ. Μπορεί κάποιος να μου δώσει πληροφορίες για τον Δέδε (του οποίο τον ήχο και το παίξιμο λατρεύω)??
συμφωνώ για τη γυφτοπούλα και το μπιρ αλλάχ… (με την ευκαιρία ανακάλυψα και μια ματζόρε εβδόμης που παρεμβάλλει στο ρεφραίν)
καμιά φορά σκέφτομαι πως αν ο κιθαρίστας (εμού συμπεριλαμβανομένου) βάζει πολλές μπασογραμμές, μάλλον βαριέται! από την άλλη, πάνω στο λάιβ παίξιμο και τον ενθουσιασμό, όλο και κάτι θα βάλεις παραπάνω.
θα διαφωνήσω όμως για το “δεύτερο” όργανο. δεν περισσεύει κανείς σε μια κομπανία με 3 όργανα το πολύ (μπουζούκι-κιθάρα και μπαγλαμάς ή ακκορντεόν ή δεύτερο μπουζούκι) -ειδικά το μοναδικό ρυθμικό όργανο της κομπανίας. το βλέπω πιο πολύ σαν “μπουζούκι, το πρώτο σολιστικό και κιθάρα, το πρώτο συνοδευτικό”.
Όντως αυτή η εβδόμης που βάζει σπάει κόκκαλα…Κανείς δε λέει μη βάζεις παραπάνω, πολλές φορές μετράει, αλλά το’χουν παρακάνει πιστεύω με τα επιστημονικάα γεμίσματα και πολλές φορές περισσότερα από του μπουζουξή! Τώρα όσον αφορά τον αν είναι δεύτερο ή όχι, λίγη σημασία έχει. Όλοι την αγαπούμε σαν όργανο και σε πολλά τραγούδια αν η κιθάρα δε συνοδεύει χάνει το τραγούδι…Βέβαια υπάρχουν και εξαιρεσάρες…(καραπιπέρης)