Πέρασα πάρα πολύ ωραία σ’ ένα μαγαζάκι με το παράξενο όνομα «Μ’Έλα» (αλλιώς «Καντίνα ο Πόντος»). Πήγα Πέμπτη, και είχε καλό ρεμπέτικο πρόγραμμα: κατά βάση κλασικό, με μικρά περάσματα σε πιο χαρντκόρ ή αντιθέτως σε πιο λάιτ ρεπερτόριο (όχι πιο λάιτ από το Είμαστε αλάνια πάντως). Αργά το γύρισαν και σε πιο λαϊκό, κρατώντας πάντως μια σταθερή και όχι πολύχρωμη (και καλά να ευχαριστηθούν όλοι) αισθητική.
Τραγούδι Δέσποινα, κιθάρα Αποστόλης, μπουζούκι 3χ κάποιος άλλος. Λυπάμαι, δεν ξέρω να πω περισσότερα.
Υπόδειγμα απλότητας. Πολύ σεμνή ενίσχυση, απουσία κάθε φιγούρας και επίδειξης. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρο το μαγαζί, που είναι η αυλή ενός παραπήγματος από λαμαρίνες, χαμένο κάπου στο πουθενά των περιχώρων της Θεσσαλονίκης, χωρίς φωτεινή επιγραφή, χωρίς κολωνάτα ποτήρια για τη Μαλαματίνα και άλλες τέτοιες αηδίες. Ποικιλία κρεατικών στη λαδόκολλα, όχι όμως την κουλτουριάρικη εναλλάκτικ λαδόκολλα που είναι της μόδας τελευταία αλλά την ίδια που θα βγάζαμε κι εμείς στους φίλους μας αν καμιά μέρα οργανώναμε ψήσιμο στην αυλή μας και πλάκωναν περισσότεροι απ’ όσους περιμένουμε.
Πού είναι; Χα! Μεγάλο ζήτημα. Οι Σαλονικιοί ψαχτείτε μεταξύ σας: όποιος το ξέρει θα οδηγήσει τους υπόλοιπους, άλλος τρόπος δε νομίζω ότι υπάρχει και αν υπάρχει δεν τον κατάλαβα. Πάντως είναι έξω από τον Εύοσμο στον περιφερειακό.
Απ’ ό,τι κατάλαβα τις Τρίτες δεν υπάρχει ολωσδιόλου ενίσχυση, ούτε πάλκο. Άλλες μέρες βάζει μπουζούκια (δηλ. σκυλάδικα), οπότε μην πάτε κουτουρού. Από αφηγήσεις θαμώνων καταλαβαίνω ότι ο χώρος έχει παράδοση και στις μουσικές παρεμβάσεις εκ μέρους του κοινού.
Καταλαβαίνω ότι δεν είναι και πολύ κατατοπιστικές οι πληροφορίες που δίνω, αλλά τόσα ξέρω κι άλλα δεν ξέρω. Ουσιαστικά το μήνυμά μου αποτελεί ενθάρρυνση σε όσους ήδη έχουν ακουστά το μαγαζί και όχι ενημέρωση όσων δεν το ξέρουν.