Τα σε σχήμα έλλειψης και με δύο κάθετα λυγισμένες μυτερές εγκοπές (για ενσφήνωση στη σόλα) κομματάκια από λαμαρίνα, που σφηνώνονταν στη μύτη της σόλας τα θυμάσαι και αυτά; Προλάμβαναν το πρόωρο λυώσιμο της μύτης. Πριν καμμιά τριανταριά χρόνια βρήκα ένα πακετάκι με 20 τέτοια, μέσα στο γνήσιο με τυπωμένο το όνομα της βιοτεχνίας χαρτόνι όπου ήταν ενσφηνωμένα. Τα έχω ακόμα.
Βέβαια και τα θυμάμαι. Ήταν μόνιμο αξεσουάρ των παπουτσιών μου και μάλιστα μου έβαζε και στο τακούνι όπως και στη μύτη, με αποτέλεσμα να κάνω τσουλήθρα στα κατηφορικά πεζοδρόμια. Επίτηδες. Κάναμε και διαγωνισμό ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη τσουλήθρα, χωρίς να πέσει βέβαια. Τα παπούτσια βέβαια δε κράταγαν πολύ τότε. Μπάλα, τρέξιμο στους χωματόδρομους και στις αλάνες, κάθε 15 ήθελαν τσαγκάρη και κάθε 6μηνο πηγαίναμε για φρέσκα. Γιατί σκιζόντουσαν και στο πλάι και βγαίνανε τα δάχτυλα έξω και δεν υπήρχαν πολλές επιλογές εκεί.
Θυμήθηκα και το πατέρα μου, όταν παραπονέθηκα μια φορά ότι με χτυπάνε τα καρφιά. Μου είπε ότι εκείνοι στην ηλικία μου τρέχανε ξυπόλητοι και να είμαι ευχαριστημένος που έχω παπούτσια. Οπότε το βούλωσα και δε ξαναπαραπονέθηκα.
Ε τότε η φόλα δεν είναι λάθος του Μάρκου! Φόλα ήθελε να πει και φόλα είπε.
Ήμουν έτοιμος να τη διορθώσω σε σόλα γιατί δεν είχα ιδέα για τη φόλα και όλα τα ενδιαφέροντα που γράψατε σχετικά. Αυτό είναι κλασική πλάνη: βλέπουμε μια λέξη που δεν καταλαβαίνουμε και είτε την αποδίδουμε σε αβλεψία (ότι δηλ. ο δημιουργός άλλη λέξη ήθελε να βάλει και του ξέφυγε) είτε δεν την ακούμε καν, παρά ακούμε αυτήν που νομίζουμε επειδή μόνο έτσι βγάζουμε νόημα.
Αφού είναι γνωστή αυτή η παγίδα, δε δικαιολογείται που την πάτησα. Κανονικά όταν πέφτουμε σε ασυναρτησίες τραγουδιών πρέπει να βαράει καμπανάκι: «Κάτι θέλει να πει αυτός, ψάχ’ το, ίσως οι λέξεις δε σημαίνουν μόνο αυτό που ξέρεις εσύ».
Γηράσκω αεί διδασκόμενος…
όπως τα λες περικλή, ήδη διόρθωσα και τραγουδάμε “φόλα” αντί για “σόλα” πλέον!
1 «Μου αρέσει»
Όπως θα έπρεπε να τραγουδάμε “πάνε για να πατήσουνε την ΤΟΠΟΛΙΤΣΑ” και όχι την Τριπολιτσά,τα 40 παλληκάρια του γνωστού κλέφτικου τραγουδιού.Ως γνωστό η Τοπολιτσά,ή Τουπόλια,ή όπως είναι γνωστό σήμερα το χωριό δίπλα από την Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας ,στην στροφή για Λειβαδιά,ΚΑΣΤΡΟ.
1 «Μου αρέσει»
εχω απο χρονια την ιδεα να γινουν σε επισημες ηχογραφησεις τα τραγουδια αυτα, με τους αρχικους τους στιχους. δλδ οτι εκοψε η λογοκρισια η τα απεσυραν οι ιδιοι οι δημιουργοι τους για προφανεις λογους. νομιζω οτι ειναι αρκετα κομματια… ενδιαφερεται κανεις?
1 «Μου αρέσει»
Πολύ καλή ιδέα, ευτυχώς τελευταία όλο και συχνότερα ακούω προσεγμένες εκτελέσεις και στους στίχους.
1 «Μου αρέσει»
Πώς ακριβώς εννοείται η «επισημότητα» της καινούργιας ηχογράφησης; Ποιος θα κρίνει πώς ακριβώς ήταν οι αρχικοί επίμαχοι στίχοι και αν τους έκοψε η λογοκρισία ή αυτολογοκρίθηκε ο δημιουργός του τραγουδιού, και μέσω ποιάς διαδικασίας θα παρθεί σχετική απόφαση; Επιτροπή θα φτιάξουμε; Και αν ναι, ποιους θα βάλουμε και βάσει ποιών κριτηρίων; Και τη χρηματοδότηση, ποιός φορέας θα την αναλάβει;
Να σημειώσω βέβαια, ότι κι εγώ συχνά «διορθώνω» στίχους, π.χ. στα «Λεμονάδικα» λέω «και λόγια μη γυρεύεις», αφού έτσι το έγραψε ο Παπάζογλου στην ιδιόγραφη παρτιτούρα, αλλά με τίποτα δεν λογιέμαι «επίσημος» ηχογραφεύς, άσε που δεν έχω και ηχογραφηθεί ποτέ «επισήμως»…
2 «Μου αρέσει»
Υποθέτω ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου ξέρουμε θετικά τι έχει συμβεί με τους στίχους. Υπάρχουν και άλλες όπου απλώς φημολογούνται διάφορα, αλλά δε νομίζω να αναφέρεται σ’ αυτές τις τελευταίες ο Μιχάλης.
Ε ναι, αυτή είναι εύλογη απορία και τη συμμερίζομαι.
Ίσως, ειδικά για τον Παπάζογλου, αν έχουμε τέτοιες περιπτώσεις (τραγούδια που αποδεδειγμένα είχαν γραφτεί αρχικά αλλιώς και ηχογραφήθηκαν αλλιώς), να μπορεί να γίνει ηχογράφηση μερίμνη του συλλόγου Β. Παπάζογλου, αν έχουν όρεξη και δυνατότητα. Εκεί, κατ’ εξαίρεση, μπορώ να φανταστώ να υπάρχει κάποιο κύρος «επισημότητας».
Έναν καιρό οι μουσικοί, μόλις έβλεπαν μαγνητόφωνο ή κάμερα, έτρεχαν σπίτι τους να βγάλουν τα παλιά και να ντυθούν επίσημα. Άμα εσύ Νίκο ηχογραφείς με την παντόφλα, ποιος σου φταίει; 
Πλάκα πλάκα, κάποτε κάποιος παραγωγός του τότε ΕΙΡ που άκουσε κάτι μπομπίνες μου, ήθελε να με βγάλει στην τηλεόραση. Δεν το ΄βαλε πρώτη προτεραιότητα φαντάζομαι, δεν το ΄σπρωξα κι εγώ…
Θεωρητικά είναι εύκολη η διάκριση: αν μαζέψω δυο φίλους σπίτι και το ανεβάσω youtube από κινητό είναι ανεπίσημο, αν πάνε μια ομάδα καλών μουσικών σε ένα σοβαρό στούντιο και κυκλοφορήσει ψηφιακά ή σε φυσική μορφή τότε είναι επίσημο. Δεν χρειάζεται καμιά επιτροπή, το εγχείρημα θα χαρακτηρίζεται από τους ανθρώπους που θα το αναλάβουν -είτε είναι ατομική πρωτοβουλία, είτε σύλλογος, είτε υπουργείο (εδώ γελάμε). Αν κάποιος το θέλει αλλιώς ας το κάνει όπως νομίζει.
Για τους στίχους υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες μαρτυρίες (που έχουν αναφερθεί στο νήμα προηγουμένως), επίσης σημαντικό για μένα είναι να διατηρηθεί κατά το δυνατόν το ύφος της πρώτης εκτέλεσης. Πχ στο “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι” να μπει η αριστουργηματική εισαγωγή του Καλδάρα που βαριούνται να παίξουν οι μετέπειτα μπουζουξήδες.
3 «Μου αρέσει»
Έτσι, ναι, το δέχομαι, αλλά
Αν λοιπόν κάποια άλλη ομάδα καλών μουσικών σε σοβαρό στούντιο νομίσει αλλιώς, τότε ποια ομάδα είναι η “επισημότερη”; Φυσικά, δεν θα βρεθεί άκρη.
Ε ναι. Αν βγάζει κανείς μια ηχογράφηση με ρητό σκοπό να ακουστούν τα σωστά αρχικά λόγια, προφανώς βάζει αντίστοιχα και την αρχική σωστή μουσική.
Δε θα βρεθεί, όντως. Δεν υπάρχει στη μουσική, μέσα στις σημερινές συνθήκες διακίνησής της, τρόπος να είναι μια ηχογράφηση επίσημη (όπως υπάρχει π.χ. στην κλασική φιλολογία, όπου ορισμένοι οίκοι, κατά παράδοση αιώνων, βγάζουν τις στερεότυπες λεγόμενες εκδόσεις των αρχαίων, δηλαδή την τελευταία λέξη της επιστήμης ως προς το πώς είναι η σωστή μορφή του κειμένου).
Παρά ταύτα, όταν κάποιος λέει κάτι σωστό και το παρουσιάζει με τον σωστό τρόπο (+ με την κατάλληλη προώθηση βέβαια), συμβαίνει αρκετές φορές να καταλήξει να γίνει γνωστό στους κύκλους των ενδιαφερόμενων ότι «ο Χ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους».
1 «Μου αρέσει»
Φυσικά, αυτό είναι υποκειμενικό, για κάθε έναν από τους ακούοντες. Το συμπέρασμα, λοιπόν, ότι
ως κατάληξη, θα αργήσει να διατυπωθεί, αν τελικά διατυπωθεί.
Δεν είναι υποκειμενικό. Μιλάμε για την περίπτωση στίχων που τεκμηριωμένα αλλοιώθηκαν από (για) τη λογοκρισία, και που αποδεδειγμένα έχει βρεθεί η αρχική τους μορφή. Αυτό είναι σωστό, δε χωρούν υποκειμενισμοί. Δεν έχει κανείς παρά να το δηλώσει σε κάποιο σημείωμα.
Όσο για το πότε κάποιος βάζει τα πράγματα στη θέση τους, είχα στον νου μου δύο άλλες περιπτώσεις, όχι χαμένων στίχων αλλά:
α - ακατανόητων στίχων που τους παραποιούσαμε στην προσπάθεια να βγάλουμε νόημα. Και συγκεκριμένα την περίπτωση της ελλενικιάς τροπιλοφόρας και του Σταύρου. Ο Σταύρος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, και παρόλο που δεν το έκανε από κανένα επίσημο βήμα, η αποκατάστασή του έχει γίνει νομίζω σχετικά γνωστή στον κύκλο των ενδιαφερόμενων. Το ότι είναι σωστή είναι αυταπόδεικτο.
β - ζητημάτων τροπικής θεωρίας που τα έχουν παρουσιάσει διάφοροι, ο καθένας διαφορετικά, ορισμένοι λάθος, άλλοι σωστά, και όταν διαβάζεις το σωστό αναγνωρίζεις ότι είναι όντως το σωστό. Και πάλι, κανένα βιβλίο δεν ήταν πιο επίσημο από άλλο, όλα προσωπικές προσπάθειες προσέγγισης ήταν.
3 «Μου αρέσει»
