Μίκης Θεοδωράκης ΙΙ

Ακούγοντας μία χθεσινή συνέντευξη κάποιο μουσικού στο δεύτερο πρόγραμμα (δυστυχώς δεν συγκράτησα τ’ όνομα του) είπε ότι ο Λαμπρόπουλος έφαγε τα σωθικά του να πλασάρει τον Θεοδωράκη. Καλά που ήταν και η ΛΥΡΑ και κράτησε τον Ζαμπέτα και Μπιθικώτση;

Δεν κατάλαβα τί ακριβώς εννοούσε. Μήπως κάποιοι μπορούν να ρίξουν λίγο φώς.

ΥΓ: Ήθελα να αλλάξω topic γιατί στο προηγούμενο είχε ξεφύγει η συζήτηση, και δε θίξαμε το εν λόγω θέμα.

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 24 Μάιος, 2006)

Η μόνη θετική επέμβαση του Λαμπρόπουλου, ως δ/ντή της Columbia, κατά τη γνώμη μου, βέβαια, ήταν ότι σχεδόν επέβαλλε στο Μίκη να ξαναηχογραφήσει τον “Επιτάφιο” του Ρίτσου, με το Μπηθικώτση και το Χιώτη.
(Η πρώτη εκτέλεση, το ΄60, με Μούσχουρη, πιάνο, μαντολίνο, φλάουτο… και λοιπές “φραγκόκοτες”, που θά΄λεγε και ο Ζαμπέτας, είχε αποτέλεσμα να πάει άπατος ο δίσκος).

Ο Μίκης δέχτηκε πριν από λίγο καιρό και μια πολύ άδικη κριτική - επίθεση από τον Αρανίτση, στην “Ελευθεροτυπία” και απάντησε, απ΄ό,τι είδα, δικαιολογημένα, με πολλή πίκρα…

Ελένη.

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Ελένη 24 Μάιος, 2006)

Ο “κάποιος μουσικός” ήταν ο Καραμπεσίνης, ο οποίος συμμετείχε ως δεύτερο μπουζούκι σε κάμποσες ηχογραφήσεις του Μίκη. Γενικά ήταν υπερβολικός και ιδιαίτερα επιφανειακός στις κρίσεις του, με αποτέλεσμα να θάψει έτσι κάποιες αλήθειες που είπε.
Τελευταία βλέπω συχνά μια επιθετική τάση από πολλούς απέναντι στο Μίκη. Ο ίδιος ο Μίκης βέβαια έχει “δώσει δικαιώματα” κατά καιρούς. Από αυτό όμως μέχρι το να μειώνουν (ή και να μηδενίζουν) κάποιοι την αξία του και την προσφορά του στον πολιτισμό μας, υπάρχει μια απόσταση χαώδης.
Και κάτι άλλο. Ακουγα προχθές τη μεταγλωτισμένη εκτέλεση του “Αν θυμηθείς στ’ ονειρό μου” από τους Beatles. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο Μίκης έβγαλε πριν λίγο καιρό ένα δίσκο (“Ερημιά”) και δεν έχω ακούσει ακόμη κάποιον ραδιοσταθμό να παίζει ένα τραγούδι από αυτή τη δουλειά, έτσι για τους τύπους… Οταν είχε βγει το “Γκούτσι φόρεμα” (αλήθεια, το θυμάται κανείς;) το άκουγα ΚΑΘΕ πρωί. Σταματούσα σε φανάρι και άκουγα το τραγούδι να παίζει από τα γύρω αυτοκίνητα σε διαφορετικούς χρόνους (από διαφορετικούς σταθμούς). Πηγαίνοντας από το Χαϊδάρι στη Ν. Φιλαδέλφεια προλάβαινα να το ακούσω πεντέξι φορές!

Ισαάκ, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι το περιστατικό όπου ο γέρος Γ. Παπανδρέου (αντιπολίτευση) σε μια κόντρα του στη βουλή με τον Κ. Καραμανλή (πρωθυπουργό) παρατήρησε στον ΚΚ: “Οι αριθμοί ευημερούν και ο κόσμος πεινάει”. Εκεί, ένας παγκοσμίως άγνωστος κυβερνητικός βουλευτής πετάγεται και απειλεί τον ΓΠ: “Πάψε θα σε πιστολήσω!”. Παγώνει η αίθουσα, ο ΓΠ ρωτάει: “Ποιός το είπε αυτό;”, σηκώνεται ο τραμπούκος: “Εγώ”, ο ΓΠ του ρίχνει μια ματιά και πετάει το αμίμητο: “Ανευ σημασίας”. Και συνέχισε να μιλάει.

Μια και αναφέρθηκα πιο πάνω σε χαώδεις διαφορές. Ξέρετε ότι είναι πιθανό, από την εποχή που βγήκαν οι LP, το σύνολο των πουλημένων δίσκων με τραγούδια του Μίκη παγκοσμίως να υπερβαίνει το σύνολο των υπόλοιπων πουλημένων ελληνικών δίσκων; (!!!)

Το “Ανευ σημασιας” τα λεει ολα…!
Αν ειναι δυνατον να πετροβολουμε τωρα και τον Μικη στα 80 του…μετα απο τετοια παρακαταθηκη που εχει αφησει !
Οσο για το κοψιμο των τραγουδιων του απο τους ραδιοσταθμους…αυτο μαλλον/μονον , “καταντια” ειναι…και βαλε…!

ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΜΟΥ … “MY EVERYTHING” ΦΩΝΑΖΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
ΕΣΥ’ ΣΑΙ «MY NUMBER ONE»…ΜΕΤΑ ΤΗ ΦΑΣΟΥΛΑΔΑ…!

Το ερώτημα ήταν γιατί ο Λαμπρόπουλος ήθελε να αναδειξει (σπονσοράρει) τον Μίκη. Ήταν Ευρωπαική τάση, το πολιτικοποιημένο τραγούδι, και ήθελε να την “πουλήσει” και στην Ελλάδα;

Παράλληλα, ήταν τότε η εποχή που άρχισε η προώθηση άλλων μουσικών σε βάρος του ρεμπέτικου;

Δεν είχα πρόθεση να αμφισβητήσω τον Θεοδωράκη στην μουσική του. Αλίμονο! Απλά ήθελα να καταλάβω γιατί και αν τελικά όντως προωθήθηκε τόσο.

Ρε Ισαάκ ηρέμησε! Ποιος σου χρέωσε αμφισβήτηση του Μίκη; Για τον Καραμπεσίνη μιλάμε. Και για άλλους μουσικούς της εποχής. Ασε τους σημερινούς “ειδήμονες”… Εκεί να δεις τι έχουνε ακούσει τ’ αφτάκια μας! Χωρίς το Χιώτη, λέει ο ένας, ο Θεοδωράκης θα ήταν ένα τίποτα. Χωρίς τον Μπιθικώτση, λέει ο άλλος, ο Θεοδωράκης θα ήταν (ξανά) ένα τίποτα. Χωρίς όλους αυτούς τους “ειδήμονες”, λέω εγώ, θα ήμασταν σίγουρα σοφότεροι.

Για το Λαμπρόπουλο:
Ο Καραμπεσίνης ανέφερε μιαν απ’ τις αιτίες της πολιτικής του. Ηταν, λέει, της μόδας στην Ευρώπη το πολιτικοποιημένο τραγούδι. Και ο έμπορος (Λαμπρόπουλος) δεν είχε “πολιτικούς” ενδοιασμούς. Αν έβλεπε πως θα πουλούσε πολλούς δίσκους, θα έβγαζε τραγούδια και για τον Ντούτσε.
Σωστότατη παρατήρηση. Και συμπληρώνω: Αυτό που ο Καραμπεσίνης χαρακτηρίζει “μόδα”, πρέπει να το συνδυάσουμε και με τις συνθήκες που υπήρχαν εκείνη την εποχή στα πολιτιστικά ρεύματα διεθνώς. Κοινωνικό-πολιτικό τραγούδι (Γούντι Γκάθρι), στίχοι αμφισβήτησης του κατεστημένου (Μπαέζ, Ντίλαν) κι έπειτα φιλειρηνικά κινήματα (λόγω Βιετνάμ), χίππυς, Γούντστοκ κλπ.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα αριστερό κίνημα που ανασυγκροτείται μετά την ήττα του στον Εμφύλιο και μέσω της ΕΔΑ φτάνει να διεκδικεί μερίδιο απ’ την πίτα της αστικής δημοκρατίας.
Ο Μίκης αντιπροσώπευε αυτό το κίνημα, και μέσω των αγώνων του (ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη), και μέσω του έργου του και του έργου των ποιητών που μελλοποίησε.
Ολα αυτά αντιστοιχούσαν σ’ ένα διψασμένο αγοραστικό κοινό, το οποίο οι “Λαμπρόπουλοι” κάθε εταιρίας δε θα αγνοούσαν ποτέ.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την μόνιμη πολιτική των εταιριών ενάντια στη γνήσια λαϊκή δημιουργία (αυτό αν θέλετε το αναλύουμε σε άλλη κουβέντα), ήρθε το γλυκό και έδεσε.

Να μην ξεχνάμε, αυτό που επισημαίνει ο Άρης, όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, παγκοσμίως.

Ο ΤΑΚΗΣ Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Τάκης Β.(Βασιλείου) Λαμπρόπουλος είναι αποδεδειγμένα το λαμπρό μυαλό της δισκογραφίας. Παραλαμβάνει την εταιρία το 1958, όταν η μεγάλη γενιά των Λαμπροπουλαίων, του πατέρα του και των θείων του, παραδίδουν τη σκυτάλη των επιχειρήσεών τους, ΑΒΕΕ Αφοι Λαμπρόπουλοι, στα παιδιά τους (που όλα τα ξαδέλφια τα λένε Τάκη !!! και τον ένα Χρήστο).
Ο Τάκης Β. αναλαμβάνει τη φωνογραφική επιχείρηση Columbia, 28 ετών, διαδεχόμενος τον θείο του Θεμιστοκλή Λαμπρόπουλο και τον φωτισμένο Νίκανδρο Μηλιόπουλο, τον παραγωγό όλων των θρυλικών “ιερών τεράτων” της περιόδου '30-'60.
Εχει όραμα για την “αναβάθμισή” της και την “επανάσταση” στην ελληνική δισκογραφία. Μαζεύει κοντά του όλους τους ποιητές, τους νέους μουσικούς (Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο κ.α), όρισε το Μανώλη Χιώτη συντονιστή και διευθυντή των ηχογραφήσεων, ανακαλύπτει νέες φωνές (Μοσχολιού, Αγγελόπουλο, Διονυσίου, Λύδια, Φαραντούρη, Ξυλούρη…). Βάζει στη δισκογραφία ηθοποιούς (Βουγιουκλάκη, Λαμπέτη, Χορν, Μελίνα. Εβγαλε τον “Καραγκιόζη” σε δίσκους (με τον Σπαθάρη, που “σκίσανε” σε πωλήσεις). Καθιέρωσε τις πρώτες λαϊκές συναυλίες (ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ). Άλλαξε την αισθητική των εξωφύλλων δίσκων καθιερώνοντας το εικαστικό εξώφυλλο, με έργα μεγάλων ζωγράφων (Τσαρούχη, Μόραλη, Εγγονόπουλο, Μποστ, Αργυράκη…). Καθιέρωσε-επέβαλε τα ημίωρα των δισκογραφικών εταιριών στο ραδιόφωνο (έβαλε για σήμα της Columbia το ταξίμι της “Συννεφιασμένης Κυριακής” του Τσιτσάνη). Ηχογράφησε θεατρικές παραστάσεις. Επέβαλε τη σειρά ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ σε όλους τους συνθέτες (διαφυλάσσοντας το κύρος και το μεγαλείο των πρώτων εκτελέσεων). Επαναφέρει στο προσκήνιο το “ρεμπέτικο” τραγούδι (με τους Μπιθικώτση, Π. Πάνου, Γαβαλά, Λύδια…).
Ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος όλα εκείνα τα χρόνια, ήταν ο αφανής εμπνευστής και σκηνοθέτης όλης της χρυσής εποχής του γνήσιου και καλού τραγουδιού της ελληνικής δισκογραφίας. Οι αντίπαλες εταιρίες αυτόν συναγωνίζονταν! Χάραξε νέους δρόμους στη βιομηχανία δίσκου.
Ο Λαμπρόπουλος, αν πάντα χαμηλών τόνων, λέγεται πως ποτέ δεν φώναξε (!), ήταν σκληρός επιχειρηματίας, όσο και εμπνευσμένος. Γνήσιος, σεμνός, γοητευτικός. Ενας αριστοκράτης που αγαπούσε με πάθος το λαϊκό τραγούδι (μόνιμος θαμώνας στα μαγαζιά των καλλιτεχνών του, παλιών και νέων).
Ο αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού. Ο δημιουργός του μοναδικού θρυλικού κεφαλαίου στον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας, της Columbia.
Τον ευχαριστούμε !

(Τα στοιχεία που παραθέτω, είναι από το βιβλίο-λεύκωμα: ΤΑΚΗΣ ΠΑΝΑΝΙΔΗΣ “ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΦΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑΣ”, ΤΑ ΘΡΥΛΙΚΑ ΤΟΥ '60-'65 (Το ελληνικό τραγούδι μέσα από 500 μοναδικές φωτογραφίες με τα ιστορικά τους). Εκδόσεις ΝΤΕΦΙ, 2004)